Opis dżungli - „Księga dżungli” Rudyard Kipling

„Dżungla pełna jest ludów rozmaitych, z których żaden nie lubi, by go

niepokojono, toteż niewykształconemu i nieznającemu praw, obyczajów

i haseł wielkie wszędzie zagraża niebezpieczeństwo”. Kipling ukazuje

dżunglę na wzór społeczeństwa, w którym panują określone prawa.

Wszyscy mieszkańcy winni je znać i przestrzegać ich, jeśli nie chcą się

narazić na wielkie niebezpieczeństwo. Największe niebezpieczeństwa,

jakich obawiają się zwierzęta, to ogień, który może zniszczyć całą

dżunglę oraz wścieklizna, zaraźliwa choroba, na którą nie znają

przecież lekarstwa.

Kipling niewiele mówi o samym wyglądzie dżungli, niektóre tylko

miejsca, jak na przykład opuszczone miasto zostają zarysowane

bardziej szczegółowo. Autor skupia się przede wszystkim na

panujących w dżungli prawach i zwyczajach. Najwięcej dowiadujemy

się o zwyczajach wilków, ale różne przygody Mowgliego ukazują też

inne zwierzęta i ich własne prawa. Jak uczy Baloo, dżungla dzieli się

pomiędzy zwierzęta powietrza, ziemi i wody. Wśród wysokich drzew

żyją przede wszystkim ptaki, a także małpy. Te ostatnie ukazane

zostały jako stworzenia wyjątkowo głupie. Jako jedyne nie potrafią się w

żaden sposób zorganizować, nie mają nawet własnego języka. Woda to

oczywiście królestwo ryb.

Na ziemi żyją między innymi wilki, które łączą się w stada, dzięki czemu

są znacznie silniejsze i mogą sprawniej polować. Wśród wilków panuje

wyraźna hierarchia, wynikająca z doświadczenia i fizycznej siły.

Drapieżniki pogardzają padlinożercami, szanują natomiast

niedźwiedzia, który jest silny, a mimo to woli się żywić miodem i

roślinami niż zabijać.

Mowgli, ludzkie dziecko wychowane przez wilczą rodzinę, należy po

trochu do wszystkich tych światów. Potrafi biegać po ziemi, wspinać się

po drzewach, a także pływać. Dlatego Baloo uczy go praw panujących

w każdej zwierzęcej społeczności.

Wśród zwierząt panuje też obowiązek grzeczności. Każde naruszenie

cudzych terenów łowieckich wymaga uzyskania zgody, każde

naruszenie cudzego spokoju, przeprosin, a każda wina, kary. Jednak

„Prawo dżungli powiada, że kara umywa wszelką winę i ustają po niej

urazy. Jest to wielką zaletą onego prawa”.

Dżungla z opowiadań R. Kiplinga jest miejscem doskonale

zorganizowanym, w którym zwierzęta poruszają się swobodnie,

natomiast ludzie okazują się bardzo słabi. Nie znają bowiem jej

prawdziwego oblicza i nie starają się go poznać. Dżungla ta jednak nie

wiele ma wspólnego z prawdziwym życiem zwierząt.