Podawanie insuliny przy użyciu penu

•

Chcąc ułatwić 3-4 razy dziennie podawanie insuliny ludzkiej szybko działającej - przed śniadaniem,
obiadem, kolacją, wolnodziałającej przed II kolacją celem wytworzenia śródposiłkowych zwyżek
stężenia insuliny we krwi i podstawowego stałego stężenia insuliny w okresach między posiłkami,
używa się wstrzykiwaczy zwanych popularnie penami (ang. pen - wieczne pióro)

•

Pen jest półautomatycznym urządzeniem, maksymalnie upraszczającym czynności związane
z przygotowaniem i podaniem insuliny, jednocześnie zwiększającym precyzję jej dawkowania.



Do wstrzykiwacza może być stosowany tylko specjalny rodzaj fiolek (zwanych wkładami lub

nabojami) - w górnej części zaopatrzonych w gumowy korek, w dolnej w kauczukowy tłok. Obecnie
stosowane są fiolki o pojemności 1,5 ml (zawierające 150 j.m. insuliny) oraz fiolki o pojemności 3
ml (zawierające 300 j.m. insuliny).

Peny z wkładami powinny być przechowywane przez 21-28 dni

w temperaturze pokojowej (15-25°C), zaś zapas insuliny w temperaturze +4°C.

•

Każdy pen zaopatrzony jest w dokładną instrukcję obsługi. Niezbędna jest jej dokładna znajomość



Peny poszczególnych producentów różnią się m.in. sposobem wstrzykiwania zleconej dawki

insuliny.



W niektórych penach insulinę dawkuje się metodą wielokrotnego naciskania i zwalniania przycisku.



W innych ustawia się zleconą dawkę w okienku wstrzykiwacza i wprowadza całość dawki jednym

naciśnięciem.



Umieszczanie wkładu we wstrzykiwaczu i jego wyjmowanie nie występuje za każdym razem

wykonywania iniekcji, a jedynie wówczas, gdy wkład jest pusty lub istnieje konieczność używania
insuliny innego rodzaju. Wstrzykiwacz przeznaczony jest dla jednego rodzaju insuliny i do używania
tylko przez jedną osobę.

•

Pielęgniarka może doraźnie modyfikować stałą dawkę leczniczą insuliny krótko działającej rzędu 2-
8 j.m./24h na podstawie Rozp. MZiOS z dnia 2 września 1997r. W sprawie zakresu i rodzaju
świadczeń zapobiegawczych, diagnostycznych, leczniczych i rehabilitacyjnych wykonywanych
przez pielęgniarkę samodzielnie, bez zlecenia lekarskiego (Dz. U. Nr 116, poz. 750).



Należy pamiętać o konieczności podawania insulin ludzkich 30 min. przed posiłkiem, a tylko

insuliny Humalog - 15 min. przed posiłkiem.

•

MIEJSCA PODAWANIA INSULINY:



krótko- działającej- brzuch,



pośrednio działającej – udo,



mieszanek – brzuch lub udo

•

Wskazane jest podawanie insuliny ludzkiej przez dłuższy czas w tę samą okolicę, a więc, np. co 4
tyg. kolejno w brzuch, ramię, udo

(zbyt częste zmiany okolicy wstrzyknięć dają dużą zmianę w tempie wchłaniania i działania insuliny),

z zachowaniem odległości od 1 do 3 szerokości palca od każdego kolejnego wkłucia, wstrzyknięcie
w ten sam punkt może nastąpić po upływie 6 tygodni.

•

Nie podajemy insuliny pacjentowi bezpośrednio po wyjęciu jej z lodówki (ból).



Umycie wodą z mydłem okolicy, gdzie będzie podawana insulina – odkażanie skóry nie jest

konieczne, insulina zawiera środek dezynfekcyjny krezol; jeśli jest przechowywana w temp. powyżej
25°C krezol utlenia się i zabarwia insulinę na brązowo

•

Insuliny o przedłużonym działaniu (mleczny wygląd) lub gotowych mieszanek – należy wymieszać
przed każdą iniekcją przez dziesięciokrotne przechylenie lub obracanie (nie wstrząsać, gdy powstają
pęcherzyki powietrza).



Po wykonaniu iniekcji wyjąć igłę z miejsca wkłucia po upływie ok. 6 -10 s, co chroni przed

wypłynięciem insuliny i nałożyć osłonkę na igłę.



Odkręcić część igłową i usunąć ją do pojemnika na odpady.



Włożyć pióro do opakowania.

•

Nie należy przechowywać pióra z przyłączoną częścią igłową, gdyż insulina może wyciekać,
mogą powstać pęcherzyki powietrza, co ma wpływ na dokładne dawkowanie, a sama igła może ulec
zatkaniu.



Bezpośrednio przed następnym użyciem trzeba umieścić nową część igłową.



Wg innych autorów nie jest konieczna zmiana igły po każdej iniekcji, gdyż silikonowa cienka igła

zapobiega przyleganiu bakterii.



Po podaniu insuliny należy sprawdzić, czy pacjent przyjął posiłek i obserwować, czy nie wystąpiły

objawy hipoglikemii.

•

POMPY INSULINOWE- CIĄGŁY WLEW PODSKÓRNY



Urządzeniami naśladującymi wydzielanie insuliny przez trzustkę są pompy insulinowe działające

na zasadzie:

a) układu pętli otwartej, który nie ma automatycznego sprzężenia z wartością glikemii, działa w wyniku

interwencji chorego i lekarza na podstawie wyników laboratoryjnych i wyników samokontroli



urządzenie w formie zminiaturyzowanej osobistej pompy zewnętrznej wstrzykuje insulinę wg

programu wprowadzanego codziennie przez chorego do mikrokomputera,



pacjent ma możliwość ustalenia podstawowego wlewu (np. 1 jednostka insuliny na godzinę), może

również przed każdym posiłkiem za pomocą odpowiedniego przycisku wprowadzić dodatkową
dawkę insuliny,



istnieje także możliwość skasowania programu, jego korekty, podawania większych lub mniejszych

dawek insuliny, szybciej lub wolniej.



Insuliny podaje się przez odpowiedni cewnik.



Miejsce igły do cewnika trzeba zmieniać codziennie lub co 2-3 dni, zależnie od typu urządzenia

b) Układ pętli zamkniętej:



uzależnia podawanie insuliny od automatycznego sprzężenia z glikemią (bez ingerencji chorego i

lekarza),



urządzenie jest wyposażone m. in. w glukometr, oznaczający stężenie glukozy we krwi i

mikrokomputer automatycznie zmieniający impulsy dla pompy dawkującej insulinę i (lub) glukozę.

•

INSUFLON – cewnik podskórny do podawania insuliny



umieszcza się go w tkance podskórnej brzucha na 7-8 dni,



przez cewnik podaje się strzykawką insulinę,



unika się w ten sposób konieczności ciągłego nakłuwania skóry.