Instalacja sieci WLAN z punktem dostępowym i dostępem do Internetu przez DSL nie jest trudna.
Jeżeli będziesz przestrzegać kilku zasad, razem z uruchomieniem nie zajmie ci więcej niż godzinę.

W ramce "Surfowanie przez ISDN - wspólny dostęp do Internetu" wyjaśniamy również, jak to
zrobić, gdy korzystasz z dostępu przez ISDN.

Aby uruchomić dostęp do Internetu dla kilku komputerów, będziesz potrzebować punktu
dostępowego WLAN, routera i modemu DSL lub ISDN. Punkt dostępowy sieci WLAN rozsyła pakiety
danych między poszczególnymi komputerami. Router zapewnia wspólny dostęp do Internetu dla
wszystkich komputerów. Wreszcie modem DSL lub ISDN łączy sieć z dostawcą usług
internetowych. Najbardziej praktyczne i zarazem eleganckie rozwiązanie to wszystkie trzy
urządzenia w jednej obudowie. Przed zakupem zwróć uwagę, czy urządzenie realizuje wszystkie te
funkcje. Jeżeli masz już modem DSL, możesz nieco zaoszczędzić, kupując tylko punkt dostępowy z
routerem.

W dalszym opisie zakładamy, że dysponujesz punktem dostępowym WLAN ze zintegrowanym
routerem. To, czy modem DSL jest zintegrowany, czy stanowi oddzielne urządzenie, nie wpływa na
konfigurację.

1. Podstawy - tak działa WLAN

Zwykle w sieciach bezprzewodowych stosuje się punkt dostępowy, ale można też

pracować w trybie ad hoc

Aby ułatwić ci lekturę podręcznika i konfigurację urządzeń w systemie operacyjnym Windows,
podamy najpierw kilka podstawowych informacji o technice WLAN. Niektóre fachowe pojęcia
wyjaśniamy w ramce "Fachowa chińszczyzna".

Sieć w standardzie 802.11b (11 Mb/s) lub 802.11g (54 Mb/s) pracuje w paśmie około 2,4 GHz. W
celu wyeliminowania wzajemnych zakłóceń działających obok siebie sieci podzielono pasmo
częstotliwości na trzynaście kanałów. Wszystkie urządzenia muszą pracować na tym samym
kanale, żeby sieć WLAN działała prawidłowo. Odległości (różnice częstotliwości) między kanałami są
bardzo małe, dlatego jeżeli kilka sieci pracuje obok siebie, należy zachować odstęp co najmniej
trzech kanałów, np. gdy jedna sieć pracuje na kanale nr 1, kolejna sieć powinna korzystać z kanału
nr 4. Ponieważ sygnał radiowy WLAN przenika również przez ściany, w dużym budynku
mieszkalnym mogą powstawać zakłócenia.

Środki bezpieczeństwa

Sterowniki poproszę - podczas pierwszego uruchomienia komputera po

zainstalowaniu karty WLAN Windows XP poprosi o sterowniki (punkt 2).

Każda sieć WLAN ma własną nazwę - SSID (Service Set Identification), dzięki czemu karta WLAN
"wie", kto wysyła sygnał. Powinieneś nadać swojej sieci unikatową nazwę SSID; w naszym
przykładzie jest to "home-wlan".

Tę nazwę SSID wysyła w regularnych odstępach każda karta sieciowa i punkt dostępowy po to,
żeby wszystkie urządzenia mogły się wzajemnie identyfikować. Niewielki pakiet danych,
zawierający SSID oraz inne dane sieci, na przykład informacje o metodzie szyfrowania, fachowcy
określają mianem "beacon". Dysponując odpowiednim wyposażeniem i pewną wiedzą techniczną,
praktycznie każdy, kto znajduje się w pobliżu, może odbierać sygnały twojej sieci WLAN i na
przykład wykradać hasła lub obserwować twoje działania w Internecie.

Z tego względu konieczne jest szyfrowanie przesyłanych danych. Nieco już przestarzała i niezbyt
pewna metoda szyfrowania to WEP z kluczem o długości 64 lub 128 bitów. Nowsza WPA jest
bezpieczniejsza, ale na razie nie wszystkie punkty dostępowe i karty sieciowe ją obsługują.

Podczas instalacji i konfiguracji sieci pozostaw szyfrowanie chwilowo wyłączone. W ten sposób
eliminujesz potencjalne źródło błędów. Gdy już wszystko będzie działać poprawnie, natychmiast
włącz szyfrowanie we wszystkich urządzeniach. Metoda szyfrowania oraz klucz (decyduje o
sposobie szyfrowania) muszą być jednakowe dla wszystkich urządzeń.

Wybór trybu pracy

Logowanie w punkcie dostępowym - okno dialogowe nawiązywania połączeń

WLAN Windows XP pokaże dostępne sieci.

Karta WLAN może pracować w trybie infrastruktury lub w trybie ad hoc. W trybie infrastruktury
karta nawiązuje łączność tylko z jednym punktem dostępowym, ale nie kontaktuje się z innymi
kartami. Punkt dostępowy działa jak rozdzielnia - przechodzą przez niego wszystkie pakiety
danych.

W trybie ad hoc karta sieciowa kontaktuje się bezpośrednio ze wszystkimi kartami na tym samym
kanale. Poszczególne karty wymieniają pakiety danych bezpośrednio między sobą, bez
pośrednictwa rozdzielni.

Ten tryb pracy nadaje się szczególnie do pracy z dwoma tylko komputerami, choć zasadniczo działa
również z większą liczbą maszyn. Jeżeli chcesz porównać i/lub zsynchronizować dane z notebooka i
komputera biurkowego, jest to właśnie najlepsze rozwiązanie.

2. Rozbudowa komputera PC - instalacja karty WLAN

W przypadku notebooka karta WLAN ma postać karty PC - wystarczy włożyć ją do gniazda. Można
to zrobić nawet przy włączonym komputerze. W komputerze PC będzie to karta rozszerzeń, którą
trzeba umieścić w odpowiednim gnieździe. W tym przypadku musisz najpierw wyłączyć komputer i
bezwzględnie wyjąć wtyczkę z gniazda sieciowego.

Jeżeli nie chcesz otwierać obudowy, możesz zastosować kartę dołączoną przez gniazdo USB.
Podczas zakupu zwróć uwagę, czy karta obsługuje tryb USB 2.0 (oczywiście twój komputer też
musi go obsługiwać). Szybkość przesyłania danych w standardzie USB 1.0, około 12 Mb/s,
wystarczy wprawdzie w standardzie 802.11b, ale praca w trybie 802.11g (54 Mb/s) straci wszelki
sens.

Punkt dostępowy pod kontrolą. Większość urządzeń oferuje możliwość

konfiguracji przez standardową przeglądarkę internetową lub własną.

Kupując kartę, upewnij się, czy producent zapewnił sterowniki do twojego systemu operacyjnego,
gdyż dopiero Windows XP ma wbudowaną obsługę kart WLAN. Nie jest to jednak rozwiązanie zbyt
udane, dlatego i w tym przypadku lepiej zainstalować oprogramowanie producenta karty. Test kart
sieciowych opublikujemy już niedługo.

Zanim zainstalujesz kartę rozszerzeń lub włożysz kartę PC, zapoznaj się z podręcznikiem i
instrukcją instalacji. Czasem zalecana jest najpierw instalacja sterowników, a dopiero potem
sprzętu. Różni producenci posługują się w tym względzie różnymi rozwiązaniami. Sposób
postępowania zależy również od wersji Windows. Jeżeli będziesz dokładnie przestrzegać zaleceń
producenta, zaoszczędzisz sobie ewentualnie mozolnego szukania błędów instalacji. Oprócz
sterowników potrzebujesz jeszcze oprogramowania konfiguracyjnego, które służy do ustalenia
podstawowych parametrów pracy sieci WLAN. Często jest instalowane oddzielnie, niezależnie od
sterowników. Postępuj zgodnie ze wskazówkami producenta.

3. Konfiguracja karty WLAN - kanał, SSID & Co.

Karta jest w gnieździe, a oprogramowanie zainstalowane. Najpierw sprawdź, czy w otoczeniu działa
jakaś inna sieć bezprzewodowa. Gdyby tak było, na swoją sieć wybierz koniecznie inny kanał, żeby
uniknąć zakłóceń.

Uruchom oprogramowanie konfiguracyjne karty WLAN (zapoznaj się najpierw z podręcznikiem).
Praktycznie wszystkie programy konfiguracyjne zawierają opcję wyszukiwania sieci WLAN w
otoczeniu. Może nosić nazwę "Site Survey", "Sitemonitor" lub podobną. Zobaczysz wówczas, czy w
pobliżu działają inne sieci WLAN, a jeśli tak, to jakie kanały wykorzystują.

Wybór kanału

Wróć teraz na kartę lub do okna dialogowego, które umożliwiają wybór takich parametrów, jak
kanał, SSID i tryb pracy. Jako tryb pracy (często zwany "network type") wybierz tryb infrastruktury
- w końcu chcesz przecież ustanowić połączenie z punktem dostępowym.

W razie potrzeby zmień kanał.

Jeżeli sąsiednia sieć korzysta na przykład z kanału 10, wybierz kanał 13 lub 7. Wpisz unikatową
nazwę sieci (często określaną jako "network name"), czyli SSID - na przykład "home-wlan". Zwróć
uwagę na małe i wielkie litery, nie stosuj też znaków polskich ani specjalnych - nie każde
oprogramowanie je akceptuje. Sprawdź, czy szyfrowanie WEP lub WPA jest chwilowo wyłączone.
Jeżeli dostępne są jeszcze inne opcje, pozostaw je na razie bez zmian.

Opisane powyżej czynności musisz wykonać we wszystkich komputerach, które mają pracować w
sieci. Na początek wystarczy odpowiednio skonfigurować jeden komputer. Gdy wszystko będzie
działać, możesz skonfigurować pozostałe maszyny.

4. Instalacja punktu dostępowego - tworzenie połączenia

Nadawanie stałego adresu IP. Na karcie Ogólne właściwości połączenia włączona

jest domyślnie opcja Uzyskaj adres IP automatycznie. Należy zmienić to ustawienie na Użyj następującego
adresu IP.

Teraz kolej na konfigurację punktu dostępowego WLAN. Ponieważ może być różna w różnych
urządzeniach, także w tym przypadku należy najpierw zapoznać się z instrukcją. Czasami
stosowany jest program instalacyjny do komputera PC, czasami konfiguracja odbywa się za
pośrednictwem przeglądarki internetowej. W tym ostatnim przypadku punkt dostępowy dostarcza
odpowiednie pliki HTML - podobnie jak serwer internetowy. Rzadko instalacja przebiega w trybie
tekstowym przez telnet.

Niektórzy producenci proponują do wyboru wszystkie trzy metody.

W dalszym ciągu opiszemy konfigurację za pomocą przeglądarki internetowej - w naszym
przykładzie Internet Explorera.

Połączenie między komputerem a punktem dostępowym najlepiej wykonaj za pomocą kabla
sieciowego - połącz w tym celu odpowiednie gniazda punktu dostępowego i karty sieciowej.

Jeżeli nie masz karty sieciowej w komputerze, powinno się to udać i za pośrednictwem połączenia
WLAN.

Pamiętaj, że w takim przypadku pracujesz bez szyfrowania i ktoś może przechwycić dane
konfiguracji. Ponadto konfiguracja przez WLAN bywa dużo trudniejsza niż z użyciem kabla
sieciowego.

Konfiguracja karty sieciowej

Każda karta sieciowa ma własne narzędzia konfiguracyjne, zwykle lepsze od tych

w Windows XP.

Najpierw sprawdź adres IP punktu dostępowego (podręcznik!). Producent podaje standardowy,
skonfigurowany fabrycznie, najczęściej w rodzaju 192.168.1.254 (taki adres miało testowane przez
nas urządzenie firmy Acer).

Następnie musisz jeszcze odpowiednio skonfigurować kartę.

Tak jak punkt dostępowy, również ona ma swój adres w komputerze. Połączenie jest możliwe tylko
wtedy, gdy oba urządzenia używają adresów z tego samego zakresu - zwanego również podsiecią.
Podsieć obejmuje zwykle wszystkie urządzenia, których pierwsze trzy liczby adresu IP są
identyczne.

W przypadku naszego przykładowego adresu 192.168.1.254 wszystkie adresy z zakresu
192.168.1.1 do 192.168.1.254 należą do tej samej podsieci.

W Windows XP uruchom Panel sterowania i otwórz Połączenia sieciowe. W innych wersjach
Windows przebiega to podobnie, choć niektóre punkty menu czy okna dialogowe mogą mieć nieco
inne nazwy. Kliknij prawym przyciskiem myszy ikonę Połączenie lokalne i przejdź do Właściwości.
W oknie dialogowym zaznacz wpis Protokół internetowy (TCP/IP), następnie kliknij przycisk
Właściwości.

Na karcie Ogólne zaznaczona jest domyślnie opcja Uzyskaj adres IP automatycznie. Zmień na Użyj
następującego adresu IP. W pole Adres IP wpisz odpowiednią wartość, w naszym przykładzie
192.168.1.2. Gdy opuścisz to pole, Windows XP automatycznie wprowadzi w pole Maska podsieci
adres 255.255.255.0. Gdyby tak się nie stało, sam wpisz te liczby. Zatwierdź całość, klikając OK.

Kliknięciem przycisku Zamknij zakończ edycję właściwości połączenia lokalnego.

5. Ustawienia parametrów - najwygodniej w przeglądarce

Połączenie działa - narzędzie WLAN karty sieciowej pokazuje stabilne połączenie

z punktem dostępowym w trybie infrastruktury.

Teraz uruchom przeglądarkę internetową - w naszym przykładzie Internet Explorer - i w pole
adresu wpisz http:// oraz adres punktu dostępowego, w naszym przykładzie wpiszemy
http//192.168.1.1.

To, co teraz zobaczysz, zależy od producenta punktu dostępowego - w naszym przykładzie jest to
strona przeglądarki urządzenia firmy Acer.

Po pierwsze, bezwzględnie zmień hasło dostępu do stron konfiguracji punktu dostępowego.
Producenci albo nie wprowadzają żadnego hasła, albo stosują coś w rodzaju "default" lub "WLAN".
To oczywiście żadne zabezpieczenie. Podczas logowania podaj najpierw standardowe hasło, które
znajdziesz w podręczniku. W urządzeniu firmy Acer hasło można zmienić w sekcji System.

Zwróć uwagę, że na każdej ze stron przeglądarki nowo wprowadzone dane trzeba przesłać do
punktu dostępowego. W urządzeniu firmy Acer trzeba w tym celu kliknąć u dołu strony przycisk
Apply Changes.

Teraz kolej na ustawienia sieci WLAN. Najpierw wybierz kanał i nazwę SSID. Wpisz dane, które
wybrałeś w punkcie 3. W naszym przykładzie kanał to 13, a SSID - "home-wlan". Teraz sprawdź
szyfrowanie - często można znaleźć je w punkcie Security.

Upewnij się, że szyfrowanie WEP względnie WPA jest wyłączone.

Gdyby nawiązanie połączenia z punktem dostępowym za pomocą karty WLAN okazało się
niemożliwe, "winę" za to może ponosić serwer DHCP punktu dostępowego. Rzecz w tym, że wiele
punktów dostępowych ma wbudowany serwer DHCP, który automatycznie przydziela ważne adresy
IP wszystkim urządzeniom WLAN, które się w nich logują.

Ta funkcja jest w zasadzie bardzo wygodna, ponieważ nie musisz wówczas zajmować się adresami
IP, ale czasem jest źródłem problemów. Tak więc wyłącz na próbę serwer DHCP. Jeżeli teraz
połączenie działa, wówczas musisz nadać karcie WLAN stały adres IP z zakresu adresów IP punktu
dostępowego. Sposób postępowania opisaliśmy w punkcie 4.

Tworzenie połączenia - pierwszy test

Gdy konfiguracja punktu dostępowego jest zakończona, pora sprawdzić, czy połączenie WLAN
działa. W prawym dolnym rogu ekranu (zasobnik systemowy) widoczna jest ikona sieci,
przekreślona czerwonym krzyżykiem. To znak, że w sieci nie działa żadne połączenie. Kliknij ikonę.
Windows XP otworzy okno, w którym będą widoczne dostępne połączenia sieciowe. Wśród nich
powinien się znajdować punkt dostępowy o nadanej przez ciebie nazwie SSID. Aktywuj opcję
Utwórz połączenie z siecią bezprzewodową, nawet jeśli sieć nie jest bezpieczna. Ostrzeżenie wynika
stąd, że na czas konfiguracji wyłączyłeś szyfrowanie. Kliknij Połącz. Jeżeli to nie zadziała, postępuj
tak, jak w wersjach Windows 95/98/Me, NT i 2000.

Jeżeli masz jedną z wymienionych powyżej wersji Windows, uruchom narzędzie WLAN, które
producent dostarczył wraz z kartą.

W prawym dolnym rogu ekranu powinna być widoczna jego ikona. Uruchom program. Jeżeli i to nie

da efektu, sprawdź ponownie ustawienia kanału, SSID i szyfrowania na karcie (punkt 3) i w
punkcie dostępowym (punkt 5).

6. Wspólne surfowanie - DSL i router

Jeżeli połączenie z punktem dostępowym działa, utwórz połączenie z Internetem przez router i
DSL. Najpierw koniecznie skonfiguruj szyfrowanie, w przeciwnym razie każdy, kto znajdzie się w
pobliżu z komputerem wyposażonym w kartę WLAN, uzyska dostęp do Internetu przez twój punkt
dostępowy.

Teraz połącz kablem sieciowym modem DSL punktu dostępowego z rozdzielaczem w gnieździe
telefonicznym. W przypadku punktu dostępowego bez modemu DSL połącz wyjście sieciowe
modemu DSL z punktem dostępowym. Teraz otwórz w przeglądarce - w sposób opisany w punkcie
5 - strony konfiguracji punktu dostępowego. Sprawdź w instrukcji, gdzie musisz wpisać
uprawnienia dostępu, podane przez dostawcę usługi DSL.

Miej pod ręką nazwę użytkownika i hasło - będziesz musiał wpisać te dane do konfiguracji punktu
dostępowego. Odwiedź też stronę internetową dostawcy usługi DSL i zapoznaj się tam z działem
pomocy - być może, zawiera istotne uwagi o stosowaniu routerów.

Wróć do konfiguracji punktu dostępowego. Najpierw przez połączenie kablowe uruchom
szyfrowanie. Ryzyko, że ktoś przechwyci konfigurację punktu dostępowego, jest minimalne, ale nie
można go wykluczyć. Jeżeli punkt dostępowy umożliwia konfigurację przez WLAN (podręcznik!),
możesz odłączyć kabel sieciowy.

Ustawienia końcowe

W naszym przykładzie wszystkie ustawienia DSL punktu dostępowego firmy Acer zgromadzone są
w dziale WAN. WAN to Wide Area Network, czyli sieć rozległa, nieograniczająca się do jednej
lokalizacji, jak LAN (sieć lokalna).

Sprawdź najpierw rodzaj połączenia (Connection Type). W przypadku połączenia DSL właściwy
rodzaj to PPPoE. Następnie wprowadź nazwę użytkownika i hasło. Inne ustawienia pozostaw bez
zmian, chyba że dostawca usługi DSL wyraźnie zaznaczy inaczej. Zatwierdź wpisy na
poszczególnych stronach, klikając Apply Changes. Możesz teraz zamknąć strony konfiguracji
punktu dostępowego.

Wpisz adres internetowy

www.pcworld.pl

- otworzy się odpowiednia strona.

Surfowanie przez ISDN - wspólny dostęp do Internetu

Jeżeli chcesz dzielić dostęp do Internetu z innymi użytkownikami, najlepszym wyborem jest niewątpliwie DSL.
To szybkie łącze, o przepustowości wystarczającej nawet dla kilku użytkowników, dostępne są też różne
warianty taryfowe. Jednak w razie potrzeby można również współdzielić łącze ISDN.

Pierwsza możliwość - kup punkt dostępowy lub router z przyłączem ISDN. To dość drogi wariant, ceny
zaczynają się od około 2000 zł. Przyczyna? Są to urządzenia do celów profesjonalnych. Mogą pracować
zarówno z łączem DSL, jak i ISDN. ISDN jest w tym przypadku rodzajem rezerwy na wypadek awarii łącza
DSL. Jeżeli łącza DSL nie ma, urządzenie automatycznie korzysta z łącza ISDN. Zaleta: przechodząc w
przyszłości na DSL, nie będziesz musiał kupować nowego punktu dostępowego czy routera.

Takim urządzeniem jest na przykład Lancom 1511 Wireless DSL ( http://www.lancom.de ). Pracuje w
standardzie IEEE 802.11g i ma złącze ISDN, które służy nie tylko do przeglądania stron internetowych. Dzięki
odpowiednim sterownikom każdy komputer w sieci WLAN może wykorzystywać złącze ISDN na przykład do
wysyłania faksów - pod warunkiem, że w danej chwili nie jest aktywne żadne połączenie internetowe.

Druga możliwość - utwórz za pomocą punktu dostępowego (w tym przypadku nie potrzebujesz routera ani
modemu ISDN/DSL) połączenie z komputerem, który ma dostęp do Internetu przez łącze ISDN. W tym
komputerze uaktywnij udostępnianie połączenia internetowego Windows. Sprawi to, że wszystkie komputery
w sieci - również w sieci WLAN - będą miały dostęp do Internetu.

Fachowa chińszczyzna

Poniżej wyjaśniamy niektóre ważne pojęcia związane z WLAN.

Beacon - punkty dostępowe i karty sieciowe WLAN wysyłają sygnał informujący o nich inne urządzenia w

sieci. Sygnał zawiera nazwę sieci (SSID), informacje o szybkości transmisji oraz metodzie szyfrowania.

DNS - Wszystkie komputery i serwery w Internecie mają jednoznaczny adres IP. Ponieważ takie adresy są
trudne do zapamiętania, większość serwerów ma jeszcze nazwę domeny, w rodzaju "www.pcworld.pl".
Domain Name Server (serwer DNS) przekształca adresy IP w nazwy domen i odwrotnie. Przeglądarka
internetowa może nawiązać kontakt z serwerem internetowym tylko za pomocą adresu IP.

DSSS - procedura DSSS (Direct Sequence Spread Spectrum) określa kanały radiowe służące do wymiany
danych. Połączenie radiowe rozdzielane jest na kilka kanałów, co gwarantuje, że wszystkie pakiety dotrą do
odbiorcy.

Kanał - karta WLAN może korzystać z różnych częstotliwości, zwanych kanałami, dlatego na tym samym
terenie może działać kilka sieci WLAN. W jednej sieci WLAN wszystkie urządzenia muszą pracować na tym
samym kanale.

WAN - Wide Area Network, sieć rozległa, nie ogranicza się do jednej lokalizacji, lecz łączy różne lokalizacje
odległe od siebie. Typowa sieć WAN to Internet.

Komórka - standard IEEE 802.11 definiuje komórkę jako obszar, w którym stacje o określonym zasięgu mogą
się ze sobą komunikować.