Instalacja sieci WLAN z punktem dostępowym i łączem DSL nie stanowi już problemu. Jeżeli nie popełnisz jakiegoś błędu, twoja sieć bezprzewodowa powinna zacząć działać mniej więcej w ciągu godziny. W ramce "Surfowanie przez ISDN" na str. 18 wyjaśniamy również, jak działa ISDN.

Do udostępnienia Internetu potrzebne będą: punkt dostępowy WLAN, router i modem DSL lub ISDN. Punkt dostępowy zadba o rozsyłanie pakietów w sieci WLAN pomiędzy różnymi użytkownikami, router zapewni wspólny dostęp do Internetu dla całej sieci, zaś modem DSL lub ISDN odpowiada za połączenie z dostawcą Internetu. Najlepiej i najprościej, gdy wszystkie trzy urządzenia znajdują się w jednej obudowie. W trakcie zakupu upewnij się, że urządzenie udostępnia wszystkie trzy funkcje. Jeżeli masz już modem DSL, zaoszczędzisz, kupując jedynie punkt dostępowy z routerem.

Na potrzeby dalszej części opisu zakładamy, że dysponujesz punktem dostępowym WLAN zintegrowanym z routerem. To, czy modem DSL jest wbudowany, czy też stoi jako oddzielne urządzenie obok, nie ma najmniejszego znaczenia dla konfiguracji.

Podstawy: jak działa sieć WLAN?

Poproszę sterowniki - przy pierwszym uruchomieniu systemu po instalacji karty WLAN Windows XP żąda dostarczenia sterowników (punkt 2). Aby ułatwić lekturę i konfigurację urządzeń w systemie Windows, podamy najpierw podstawowe wiadomości o technologii WLAN. Wyjaśnienie niektórych fachowych terminów znajdziesz w ramce "Ważne pojęcia" na str. 19.

Sieć WLAN w standardzie 802.11b (11 Mb/s) lub 802.11g (54 Mb/s) działa na częstotliwości ok. 2,4 GHz. Aby znajdujące się w pobliżu sieci WLAN nie zakłócały się nawzajem, pasmo częstotliwości podzielono na trzynaście kanałów. Dla prawidłowego działania sieci WLAN konieczne jest, by wszystkie urządzenia pracowały na tym samym kanale. Ponieważ różnice częstotliwości pomiędzy kanałami są niewielkie, w przypadku pracujących obok siebie sieci WLAN zaleca się utrzymanie odstępu co najmniej trzech kanałów pomiędzy sieciami. Dla przykładu, jeżeli jedna sieć działa na kanale 1, kolejna sieć powinna korzystać z kanału 4, bo inaczej, z powodu przenikania sygnału radiowego przez mury, w budynku wielorodzinnym mogłoby dochodzić do kolizji pomiędzy sieciami sąsiadów.

Środki bezpieczeństwa

Wybór innego kanału - poszukiwanie innych sieci WLAN w otoczeniu dało efekt w postaci wykrycia innych kart, pracujących na kanale nr 10 (punkt 2.3). Aby karta WLAN mogła rozpoznać, kto wysyła sygnał, każda sieć WLAN posiada własną nazwę, tzw. identyfikator SSID (Service Set Identification). Powinieneś wybrać dla swojej sieci jednoznaczną nazwę - w naszym przypadku nazywa się ona "WLAN-Jana". Każda karta i każdy punkt dostępowy wysyłają ten sygnał identyfikacyjny w regularnych odstępach czasu po to, by inne karty mogły zidentyfikować sieć. Specjaliści używają do tego małego pakietu danych, zawierającego SSID, i innych danych sieci, jak metoda szyfrowania, określenia beacon. Więcej informacji na temat związanego z tym zagrożenia bezpieczeństwa i niezbędnych środków ostrożności znajdziesz w artykule "Zabezpieczenie sieci bezprzewodowych" na str. 74.

Każdy, kto dysponuje odpowiednim wyposażeniem i pewnymi umiejętnościami technicznymi, znajdując się w pobliżu, może przechwycić sygnał WLAN i w ten sposób wykraść hasła lub szpiegować twoje nawyki związane z surfowaniem po Internecie. Dlatego też wręcz konieczne jest szyfrowanie danych. Nieco przestarzałą już metodą szyfrowania jest WEP (z kluczem o długości 64 lub 128 bitów); nie gwarantuje ona wystarczającego poziomu bezpieczeństwa. Nowsza metoda WPA jest dużo bardziej bezpieczna, ale (jeszcze) nie wszystkie punkty dostępowe ją obsługują.

Podczas instalacji i konfiguracji sieci chwilowo pozostaw szyfrowanie wyłączone. W ten sposób eliminujesz potencjalne źródło błędów. Gdy już wszystko będzie działać poprawnie, powinieneś natychmiast włączyć szyfrowanie we wszystkich urządzeniach. Metoda szyfrowania oraz klucz (klucz decyduje o sposobie szyfrowania) muszą być jednakowe dla wszystkich urządzeń. Szczegółowy sposób postępowania przedstawiamy również w artykule "Zabezpieczenie sieci bezprzewodowych" na str. 74.

Wybór trybu pracy

Karta WLAN może pracować w trybie infrastruktury lub w trybie ad hoc. W trybie infrastruktury karta nawiązuje łączność tylko z jednym punktem dostępowym, ale nie kontaktuje się z innymi kartami. Punkt dostępowy działa jak rozdzielnia - przechodzą przez niego wszystkie pakiety danych.

W trybie ad hoc karta sieciowa kontaktuje się bezpośrednio ze wszystkimi kartami na tym samym kanale. Poszczególne karty wymieniają pakiety danych bezpośrednio między sobą, bez pośrednictwa punktu centralnego.

Ten tryb pracy nadaje się szczególnie do pracy tylko z dwoma komputerami, choć działa również i z większą liczbą maszyn. Jeżeli chcesz porównać i/lub zsynchronizować dane z notebooka i komputera biurkowego, jest to właśnie najlepsze rozwiązanie. Więcej na temat trybu ad hoc dowiesz się z artykułu "Połączenia Ad-hoc" na str. 79.

Rozbudowa komputera PC - instalacja karty WLAN

Logowanie - w konfiguracji punktu dostępowego musisz podać nazwę użytkownika i hasło, dostarczone przez dostawcę usługi DSL. W przypadku notebooka karta WLAN ma postać karty PC - wystarczy włożyć ją do gniazda. Można to zrobić nawet przy włączonym komputerze. W komputerze PC będzie to karta rozszerzeń, którą trzeba umieścić w odpowiednim gnieździe. W tym przypadku musisz najpierw wyłączyć komputer i bezwzględnie wyjąć wtyczkę z gniazda sieciowego.

Jeżeli nie chcesz otwierać obudowy komputera, możesz zastosować kartę dołączaną przez gniazdo USB. Przy zakupie zwróć uwagę, by karta obsługiwała tryb USB 2.0 (oczywiście twój komputer też musi go obsługiwać). Szybkość przesyłania danych w standardzie USB 1.0 (ok. 12 Mb/s) wystarczy wprawdzie dla standardu 802.11b, ale praca w trybie 802.11g (54 Mb/s) straci wszelki sens.

Podczas zakupu karty upewnij się, czy producent zapewnił sterowniki do twojego systemu operacyjnego, gdyż dopiero Windows XP ma wbudowaną obsługę kart WLAN. Nie jest to jednak rozwiązanie zbyt udane, dlatego i w tym przypadku lepiej jest zainstalować oryginalne oprogramowanie producenta karty.

Zanim zainstalujesz kartę rozszerzeń lub włożysz kartę PC, zapoznaj się z podręcznikiem i instrukcją instalacji. W niektórych przypadkach zalecana jest najpierw instalacja sterowników, a dopiero potem sprzętu. Różni producenci posługują się w tym względzie różnymi rozwiązaniami. Sposób postępowania zależy również od wersji Windows. Jeżeli będziesz dokładnie przestrzegać zaleceń producenta, unikniesz ewentualnie mozolnego szukania błędów po instalacji. Oprócz sterowników potrzebujesz jeszcze oprogramowania konfiguracyjnego, które służy do ustalenia podstawowych parametrów pracy sieci WLAN. W wielu przypadkach oprogramowanie to jest instalowane oddzielnie, niezależnie od sterowników. Postępuj zgodnie ze wskazówkami producenta.

Konfiguracja karty WLAN - kanał, SSID & Co.

Logowanie w punkcie dostępowym - dialog nawiązywania połączeń WLAN Windows XP pokaże dostępne sieci. Zakładamy, że twoja karta jest w gnieździe, a oprogramowanie zainstalowane. Na początek powinieneś sprawdzić, czy w otoczeniu działa jakaś inna sieć bezprzewodowa. Gdyby tak było, dla swojej sieci wybierz koniecznie inny kanał, by uniknąć zakłóceń.

Uruchom oprogramowanie konfiguracyjne karty WLAN (zapoznaj się najpierw z podręcznikiem). Praktycznie wszystkie programy konfiguracyjne zawierają opcję wyszukiwania sieci WLAN w otoczeniu. Może ona nosić nazwę "Site Survey", "Sitemonitor" lub podobną. Zobaczysz wówczas, czy w pobliżu działają inne sieci WLAN, a jeśli tak, to z których kanałów korzystają.

Wybór kanału

Wróć teraz na kartę lub do dialogu, który umożliwia wybór takich parametrów, jak kanał, SSID i tryb pracy. Jako tryb pracy (często zwany "network type") wybierz tryb infrastruktury - w końcu chcesz przecież uzyskać połączenie z punktem dostępowym.

W razie potrzeby zmień kanał. Jeżeli sąsiednia sieć korzysta na przykład z kanału 10, wybierz kanał 13 lub 7. Wpisz unikalną nazwę sieci (często określaną jako "network name"), czyli SSID - na przykład "WLAN-Jana". Zwróć uwagę na małe i wielkie litery, nie stosuj też polskich znaków i innych znaków specjalnych - nie każde oprogramowanie je akceptuje. Sprawdź, czy szyfrowanie WEP lub WPA jest chwilowo wyłączone. Jeżeli dostępne są jeszcze inne opcje, pozostaw je na razie bez zmian.

Opisane powyżej kroki musisz wykonać we wszystkich komputerach, które mają pracować w sieci. Na początek wystarczy odpowiednio skonfigurować jeden komputer. Gdy wszystko będzie działać, możesz skonfigurować pozostałe maszyny.

Instalacja punktu dostępowego - tworzenie połączenia

Okno wyboru dostępnych sieci bezprzewodowych i konfiguracji połączenia (opcja Advanced). Teraz kolej na konfigurację punktu dostępowego WLAN. Ponieważ może ona być różna w różnych urządzeniach, także w tym przypadku należy najpierw zapoznać się z instrukcją. Czasami stosowany jest program instalacyjny do PC, czasami konfiguracja odbywa się za pośrednictwem przeglądarki internetowej. W tym ostatnim przypadku punkt dostępowy dostarcza odpowiednie pliki HTML - podobnie jak serwer internetowy. W rzadkich przypadkach instalacja przebiega w trybie tekstowym przez telnet. Niektórzy producenci proponują do wyboru wszystkie trzy metody. W dalszym ciągu opiszemy konfigurację za pomocą przeglądarki internetowej - w naszym przykładzie jest to Internet Explorer.

Połączenie między komputerem a punktem dostępowym najlepiej wykonaj za pomocą kabla sieciowego - połącz w tym celu odpowiednie gniazda punktu dostępowego i karty sieciowej. Jeżeli nie masz karty sieciowej w komputerze, powinno się to udać za pośrednictwem połączenia WLAN. Pamiętaj, że w takim przypadku pracujesz bez szyfrowania i ktoś może przechwycić dane konfiguracji. Ponadto konfiguracja przez WLAN może być dużo trudniejsza, niż z użyciem kabla sieciowego.
Konfiguracja karty sieciowej

Najpierw sprawdź, jaki jest adres IP punktu dostępowego (podręcznik!). Producent podaje standardowy adres, skonfigurowany fabrycznie. Najczęściej jest to adres w rodzaju 192.168.2.1 (taki adres miało np. testowane przez nas urządzenie firmy Belkin).

Punkt dostępowy pod kontrolą. Większość urządzeń oferuje możliwość konfiguracji przez standardową przeglądarkę internetową lub własną przeglądarkę. Jeżeli znalazłeś adres, musisz jeszcze odpowiednio skonfigurować kartę. Tak jak punkt dostępowy, również ona ma swój adres w komputerze. Połączenie będzie możliwe tylko wtedy, gdy oba urządzenia będą używać adresów z tego samego zakresu - zwanego również podsiecią. Podsieć obejmuje zwykle wszystkie urządzenia, których pierwsze trzy liczby adresu IP są identyczne. W przypadku naszego przykładowego adresu 192.168.2.1 wszystkie adresy z zakresu 192.168.2.1 do 192.168.2.254 należą do tej samej podsieci.

W Windows XP uruchom Panel sterowania i otwórz Połączenia sieciowe. W innych wersjach Windows przebiega to podobnie, choć niektóre punkty menu czy dialogi mogą mieć nieco inne brzmienie. Kliknij prawym klawiszem myszy ikonę "Połączenie lokalne" i przejdź do "Właściwości". W oknie dialogowym zaznacz wpis "Protokół internetowy (TCP/IP)", następnie kliknij przycisk Właściwości.

Na karcie "Ogólne" zaznaczona jest domyślnie opcja "Uzyskaj adres IP automatycznie". Zmień na "Użyj następującego adresu IP". W polu "Adres IP" wpisz odpowiednią wartość, w naszym przykładzie jest to 192.168.2.2. Gdy opuścisz to pole, Windows XP automatycznie wpisze w polu "Maska podsieci" adres 255.255.255.0. Gdyby tak się nie stało, sam wpisz te liczby. Zatwierdź całość, klikając "OK". Kliknięciem przycisku "Zamknij" zakończ edycję właściwości połączenia lokalnego.

Ustawienia parametrów - najwygodniej w przeglądarce

Teraz uruchom przeglądarkę internetową - w naszym przykładzie Internet Explorer - i w wierszu adresowym wpisz http:// oraz adres punktu dostępowego, w naszym przykładzie będzie to więc http: //192.168.2.1.

To, co teraz zobaczysz, zależy od producenta punktu dostępowego - w naszym przykładzie jest to strona przeglądarki dla urządzenia firmy D-Link.

Okno wyboru i konfiguracji urządzenia dostępowego oraz instalacji protokułu transmisji. Po pierwsze, bezwzględnie zmień hasło dostępu do stron konfiguracji punktu dostępowego. Producenci albo nie wprowadzają w ogóle żadnego hasła, albo są to hasła w rodzaju "default" lub "WLAN". To oczywiście żadne zabezpieczenie. Podczas logowania podaj najpierw standardowe hasło, które znajdziesz w podręczniku. Hasło można zmienić w części "System Settings".

Zwróć uwagę, że na każdej ze stron przeglądarki nowo wprowadzone dane trzeba przesłać do punktu dostępowego. W urządzeniu firmy Belkin trzeba w tym celu kliknąć przycisk u dołu strony "Apply Changes".

Teraz kolej na ustawienia sieci WLAN. Najpierw wybierz kanał i nazwę SSID. Wpisz dane, które wybrałeś w punkcie > 3. W naszym przykładzie kanał to 13, a SSID - "WLAN-Jana". Teraz sprawdź szyfrowanie - często można znaleźć je w punkcie "Security". Upewnij się, że szyfrowanie WEP względnie WPA jest wyłączone.

Gdyby nawiązanie połączenia z punktem dostępowym za pomocą karty WLAN było niemożliwe, winę za to może ponosić serwer DHCP punktu dostępowego. Rzecz w tym, że wiele punktów dostępowych ma wbudowany serwer DHCP, który automatycznie przydziela ważne adresy IP wszystkim urządzeniom WLAN logującym się w punkcie dostępowym.

Funkcja ta jest w zasadzie bardzo wygodna, gdyż nie musisz wówczas zajmować się adresami IP, jednak w niektórych przypadkach może być źródłem problemów. Tak więc wyłącz na próbę serwer DHCP. Jeżeli teraz połączenie działa, musisz nadać karcie WLAN stały adres IP z zakresu adresów IP punktu dostępowego. Sposób postępowania jest opisany w punkcie 4.

Tworzenie połączenia - pierwszy test

Nadawanie stałego adresu IP. Na karcie Ogólne właściwości połączenia włączona jest domyślnie opcja Uzyskaj adres IP automatycznie.Należy zmienić to ustawienie na Użyj następującego adresu IP. Gdy konfiguracja punktu dostępowego jest zakończona, pora sprawdzić, czy połączenie WLAN działa. W prawym dolnym rogu ekranu (zasobnik systemowy) widoczna jest ikona sieci, przekreślona czerwonym krzyżykiem. To znak, że w sieci nie działa żadne połączenie.

Kliknij ikonę. Windows XP otworzy okno, w którym będą widoczne dostępne połączenia sieciowe. Wśród nich winien znajdować się punkt dostępowy o nadanej przez ciebie nazwie SSID. Zaznacz opcję "Utwórz połączenie z siecią bezprzewodową, nawet jeśli sieć nie jest bezpieczna". To ostrzeżenie wynika stąd, że na czas konfiguracji wyłączyłeś szyfrowanie. Kliknij "Połącz". Jeżeli to nie zadziała, postępuj tak, jak w wersjach Windows 95/98/Me, NT i 2000.

Jeżeli masz jedną z wymienionych powyżej wersji Windows, uruchom narzędzie WLAN, które producent dostarczył wraz z kartą. W prawym dolnym rogu ekranu powinna być widoczna jego ikona. Uruchom program. Jeżeli i to nie przyniosłoby efektu, sprawdź ponownie ustawienia kanału, SSID i szyfrowania na karcie (punkt 2.3) i w punkcie dostępowym (punkt 2.5).

Wspólne surfowanie - DSL i router

Połączenie działa - narzędzie WLAN karty sieciowej pokazuje stabilne połączenie z punktem dostępowym w trybie infrastruktury. Jeżeli połączenie z punktem dostępowym działa, utwórz połączenie z Internetem przez router i DSL. Najpierw koniecznie skonfiguruj szyfrowanie (zob. artykuł "Zabezpieczenia sieci bezprzewodowych" na str. 74), w przeciwnym razie każdy, kto znajdzie się w pobliżu z komputerem wyposażonym w kartę WLAN, uzyska dostęp do Internetu przez twój punkt dostępowy.

Teraz połącz kablem sieciowym modem DSL punktu dostępowego z rozdzielaczem w gnieździe telefonicznym. W przypadku punktu dostępowego bez modemu DSL połącz wyjście sieciowe modemu DSL z punktem dostępowym. Teraz otwórz w przeglądarce - w sposób opisany w punkcie 5 - strony konfiguracji punktu dostępowego. Sprawdź w instrukcji, gdzie musisz wpisać uprawnienia dostępu podane przez dostawcę usługi DSL.

Miej pod ręką nazwę użytkownika i hasło - będziesz musiał wpisać te dane do konfiguracji punktu dostępowego. Odwiedź też stronę internetową dostawcy usługi DSL i zapoznaj się z dostępnym tam działem pomocy - być może są tam istotne uwagi dotyczące stosowania routerów.

Wróć do konfiguracji punktu dostępowego. Najpierw przez połączenie kablowe uruchom szyfrowanie. Ryzyko, że ktoś przechwyci konfigurację punktu dostępowego jest minimalne, ale nie można go wykluczyć. Jeżeli punkt dostępowy umożliwia konfigurację przez WLAN (podręcznik!), możesz odłączyć kabel sieciowy.

Ustawienia końcowe

W naszym przykładzie wszystkie ustawienia DSL punktu dostępowego firmy Belkin zgromadzone są w dziale "Internet WAN". WAN to Wide Area Network, czyli sieć rozległa, nieograniczająca się do jednej lokalizacji, jak LAN (sieć lokalna).

Sprawdź najpierw rodzaj połączenia ("Connection Type"). W przypadku połączenia DSL właściwy rodzaj to "PPPoE". Następnie wprowadź nazwę użytkownika i hasło. Inne ustawienia pozostaw bez zmian, chyba że dostawca usługi DSL wyraźnie zaznaczy inaczej. Zatwierdź wpisy na poszczególnych stronach, klikając "Apply Changes". Możesz teraz zamknąć strony konfiguracji punktu dostępowego.

Możesz teraz wpisać adres internetowy www.pcworld.pl - i otworzy się odpowiednia strona.

Ważne pojęcia

Poniżej wyjaśniamy niektóre ważne pojęcia związane z WLAN. Kolejne terminy podajemy w artykułach na str. 34, 38 i 104. Beacon - punkty dostępowe i karty sieciowe WLAN wysyłają sygnał, dzięki któremu inne urządzenia w sieci są informowane o ich obecności. Sygnał zawiera nazwę sieci (SSID), informacje o szybkości transmisji oraz metodzie szyfrowania. DNS - wszystkie komputery i serwery w Internecie mają jednoznaczny adres IP. Ponieważ są one trudne do zapamiętania, większość serwerów posiada jeszcze nazwę domeny, w rodzaju " www.pcworld.pl ". Domain Name Server (serwer DNS) przekształca adresy IP w nazwy domen i odwrotnie. Przeglądarka internetowa może nawiązać kontakt z serwerem internetowym tylko za pomocą adresu IP.DSSS - procedura DSSS (Direct Sequence Spread Spectrum) określa kanały radiowe służące do wymiany danych. Połączenie radiowe rozdzielane jest na kilka kanałów, co gwarantuje, że wszystkie pakiety dotrą do odbiorcy. Kanał - karta WLAN może korzystać z różnych częstotliwości, zwanych kanałami. Dzięki temu na tym samym terenie może działać kilka sieci WLAN. W jednej sieci WLAN wszystkie urządzenia muszą pracować na tym samym kanale. WAN - Wide Area Network, sieć rozległa, nie ogranicza się do jednej lokalizacji, lecz łączy różne lokalizacje odległe od siebie. Typowa sieć WAN to Internet. Komórka - standard IEEE 802.11 definiuje komórkę jako obszar, w którym stacje o określonym zasięgu mogą komunikować się ze sobą.

Surfowanie przez ISDN - wspólny dostęp do Internetu

Modem ISDN ze zintegrowanym routerem bezprzewodowym Draytek Vigor 2200 Plus. Jeżeli chcesz dzielić dostęp do Internetu z innymi użytkownikami, najlepszym wyborem jest niewątpliwie DSL. To szybkie łącze, o przepustowościwystarczającej nawet dla kilku użytkowników, dostępne są też różne warianty taryfowe. Jednak w razie potrzeby można teżoczywiście współdzielić łącze ISDN.Pierwsza możliwość - kup punkt dostępowy/router z przyłączem ISDN. To dość drogi wariant, ceny zaczynają się od ok. 400 euro. Przyczyna? Są to urządzenia produkowane z myśląo zastosowaniach profesjonalnych.Mogą one pracować zarówno na łączu DSL, jak i ISDN. ISDN jest w tym przypadku rodzajem rezerwy na wypadek awarii łącza DSL. Jeżeli łącze DSL jest nieobecne, urządzenie automatycznie korzysta z łącza ISDN. Zaleta - gdy w przyszłości będziesz chciał/mógł przejść na DSL, nie będziesz musiał kupować nowego punktu dostępowego/routera.Takim urządzeniem jest na przykład Lancom 1511 Wireless DSL ( www.lancom.de ). To urządzenie w cenie 450 euro pracuje w standardzie IEEE 802.11g i posiada złącze ISDN, które może służyć nie tylko do przeglądania stron internetowych. Dzięki odpowiednim sterownikom każdy komputer w sieci WLAN może wykorzystywać złącze ISDN na przykład do wysyłania faksów - pod warunkiem, że w danej chwili nie jest aktywne żadne połączenie internetowe.Druga możliwość - utwórz za pomocą punktu dostępowego (w tym przypadku nie potrzebujesz routera ani modemu ISDN/DSL) połączenie z komputerem, który ma dostęp do Internetu przez łącze ISDN. W tym komputerze uaktywnij udostępnianie połączenia internetowego Windows. Sprawi to, że wszystkie komputery w sieci - w tym i komputery w sieci WLAN - będą miały dostęp do Internetu.

---