Rozwiązania prostych zadań z podstaw fizyki
kwantowej.
Jacek Izdebski
6 listopada 2001 roku
1
Zadania
1.1
Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne
Progowa długość fali dla wybicia fotoelektronów z metalicznego sodu wynosi
5.45
· 10
−7
m.
a. Wyznacz maksymalną prędkość elektronów wybijanych przez światło o
długości fali 2
· 10
−7
m.
b. Jakie jest napięcie hamujące dla fotoelektronów wybijanych z sodu
przez światło o długości fali 2
· 10
−7
m?
1.2
Fale materii
Ile wynosi długość fali przypisana elektronowi o energii 100 eV .
1.3
Model planetarny atomu według Bohra
Załóż, że model planetarny opisuje ruch elektronu w atomie wodoru. Jeśli
promień orbity elektronu wynosi 5.3
· 10
−11
m oblicz:
a. Częstość kołową elektronu.
b. Prędkość liniową elektronu.
c. Energię kinetyczną elektronu w eV . Jaka jest minimalna energia po-
trzebna do zjonizowania atomu.
1
1.4
Widmo wodoru
Znajdź długość fali w metrach dla pierwszych trzech linii serii Lymana dla
wodoru. W jakim obszarze widma leżą te linie.
1.5
Przejście elektronowe
Elektron w atomie wodoru przechodzi ze stanu n = 5 do stanu podstawowego
n = 1. Znajdź energię i pęd emitowanego fotonu.
1.6
Model Bohra
W modelu atomu wodoru Bohra orbity n = 1, 2, 3, . . . są oznaczone literami
K, L, M, . . .. Dla elektronów na każdej z orbit K, L, M oblicz:
a. promieniowanie orbit
b. częstość obiegu
c. prędkości liniowe
d. momenty pędu
e. całkowitą energię układu
2
2
Rozwiązania
2.1
Zjawisko fotoelektryczne zewnętrzne
Znając progową długość fali na wybicie elektronu możemy obliczyć jaka jest
praca wyjścia
dla sodu. Pomiędzy długością fali światła a energią fotonu jest
związek:
E = hν
gdzie ν =
1
T
. Długość fali to inaczej odległość jaką pokonuje fala w czasie
jednego okresu, więc dla światła λ = cT . Uwzględniając powyższe ν =
c
λ
E =
hc
λ
W
wyjścia
=
hc
λ
graniczna
Jeśli cała energia padającego fotonu zostanie zurzyta na wybicie elektronu
to elektron będzie miał energię
E = hν
− W
wyjścia
E =
hc
λ
−
hc
λ
graniczna
Oczywiście E jest energią kinetyczną elektronu więc można napisać
m
e
v
2
2
= hc
1
λ
−
1
λ
graniczna
!
v
2
=
2hc
m
e
1
λ
−
1
λ
graniczna
!
v =
v
u
u
t
2hc
m
e
1
λ
−
1
λ
graniczna
!
v =
v
u
u
t
2hc
m
e
λ
graniczna
− λ
λλ
graniczna
!
Obliczenie napięcia hamującego też nie jest problemem. Wystarczy energię
elektronu w dżulach podzielić przez ładunek elektronu. Po podstawieniu
v = 1.18
· 10
6
m/s
E = 6.29
· 10
−19
J
U = 3.93V
1
praca potrzebna do wybicia elektronu z powierzchni metalu
3
2.2
Fale materii
Długość fali cząstki materialnej poruszającej się z prędkością v jest opisana
wzorem:
λ =
h
mv
gdzie h oznacza stałą Plancka (tzw. kwant działania); m masa cząstki. Ener-
gia kinetyczna elektronu to
E =
m
e
v
2
2
więc
v =
s
2E
m
e
po podstawieniu do zależności na λ
λ =
h
√
2Em
e
Energia wstawiana do powyższego wzoru musi być w J więc trzeba dokonać
zamiany 100 eV = 100
· 1.602 · 10
−19
J . Po podstawieniu wartości liczbowych
dostajemy wynik
λ = 1.23
· 10
−10
m
2.3
Model planetarny atomu według Bohra
Oczywiście trzeba pamiętać, że model Bohra jest błędny i nie oparty na żad-
nych konkretnych przesłankach fizycznych. W zadaniu każą nam założyć (nie
wiem w jakim celu), że atom wodoru jest zbudowany tak jak to opisał Bohr.
Wtedy rozważamy ruch elektronu wokół masywnego jądra
. Pomiędzy elek-
tronem a protonem występuje kulombowskie oddziaływanie przyciągające
F =
e
2
4π
0
r
2
Jest to jednocześnie siła dośrodkowa w ruchu po okręgu. Jak pamiętamy z
lekcji fizyki siła dośrodkowa wyraża się wzorem
F
d
=
v
2
r
m
2
Przyjmujemy, i nie jest to wielkim błędem, że środek masy układu jądro elektron
znajduje się jądrze. Elektron ma masę m
e
= 9.109
·10
−31
kg natomiast proton (stanowiący
jądro atomu wodoru) m
p
= 1.676
· 10
−27
kg. Jak widać jest to różnica czterech rzędów
wielkości.
4
gdzie v prędkość liniowa ciała poruszającego się po okręgu; r promień okręgu;
m masa ciała;
W tym zadaniu siła dośrodkowa wygląda następująco:
F
d
=
v
2
r
m
e
i jest równa sile oddziaływania elektrostatycznego, więc:
v
2
r
m
e
=
e
2
4π
0
r
2
i dostajemy prędkość liniową
v =
s
e
2
4π
0
rm
e
Częstość kołową uzyskamy łatwo, gdy zauważymy, że:
v =
2πr
T
v
r
=
2π
T
= ω
więc
ω =
1
r
s
e
2
4π
0
rm
e
Obliczenie energii kinetycznej też nie stanowi problemu.
v
2
m
e
2
=
e
2
8π
0
r
E
k
=
e
2
8π
0
r
Aby obliczyć energię jonizacji trzeba znać całkowitą energię elektronu, czyli
nie tylko energię kinetyczną, ale i potencjalną. Suma tych energii daje energię
całkowitą i dla stanów związanych
jest zawsze ujemna.
Energia potencjalna układu proton – elektron wyraża się wzorem
E
p
=
−
e
2
4π
0
r
3
Elektron i jądro w atomie tworzą stan związany, podobnie w stanie związanym są
Ziemia i Księżyc czy Ziemia i stacja orbitalna. Gdy ludzie wysyłają sondy kosmiczne poza
układ słoneczny to nadają im taką energię aby nie tworzyły stanów związanych z innymi
planetami.
5
Energia całkowita wyrazi się sumą
E
c
= E
p
+ E
k
= E
jonizacji
E
jonizacji
=
−
e
2
4π
0
r
+
e
2
8π
0
r
co po sprowadzeniu do wspólnego mianownika daje
E
jonizacji
=
−
e
2
8π
0
r
Ostatecznie po podstawieniu otrzymujemy wyniki:
ω = 4.12
· 10
16
s
−1
v = 2185993 m/s
E
k
= 13.6 eV
E
jonizacji
=
−13.6 eV
2.4
Widmo wodoru
Seria Lymana obejmuje przejścia z powłok wyższych na powłokę pierwszą,
czyli gdy n = 1, m = 2, 3, 4, . . . Długość fali można obliczyć ze wzoru
Balmera–Rydberga
1
λ
= R
1
n
2
−
1
m
2
gdzie R = 10973731.534 m
−1
oznacza stałą Rydberga.
Po podstawieniu wartości liczbowych otrzymamy
λ
2
→1
= 121.5 nm
λ
3
→1
= 102.5 nm
λ
4
→1
= 97.2 nm
2.5
Przejście elektronowe
Wykorzystując wzór z poprzedniego zadania dostajemy
1
λ
= R
1
n
2
−
1
m
2
1
λ
= R
m
2
− n
2
n
2
m
2
6
Wzór na energię jest już znany
E = hν =
hc
λ
więc wykorzystując wzór Rydberga
E = hcR
m
2
− n
2
n
2
m
2
Pęd obliczymy ze wzoru
E
2
= m
2
0
c
4
+ p
2
c
2
Foton nie ma masy spoczynkowej (m
0
= 0) więc jeden człon wyrażenia znika
i zostaje tylko
E
2
= p
2
c
2
w ten sposób po przekształceniu otrzymujemy wyrażenie na pęd fotonu
p =
E
c
Podstawiając wcześniejsze związki
p =
h
λ
p = hR
m
2
− n
2
n
2
m
2
Po podstawieniu wartości liczbowych:
E = 13.1eV
p = 6.98
· 10
−27
m
· s
−1
· kg
2.6
Model Bohra
a. Podpunkt jest trochę źle sformułowany. Postulat Bohra mówi o tym,
że elektrony poruszające się po orbitach nie promieniują energii (ina-
czej musiałyby spadać na jądro). Fotony są wyświecane wtedy, gdy
następuje przejście elektronu z orbity wyższej na niższą. Można więc
wykorzystać wzór Rydberga do wyznaczenia długości fal wypromienio-
wanych przy przejściach:
λ
2
→1
= 121.5 nm
λ
3
→1
= 102.5 nm
λ
3
→2
= 656.1 nm
7
b. Podobny problem był już omawiany dla tzw. promienia Bohra w za-
daniu trzecim. Tutaj należy wyprowadzić wzór bardziej ogólny, który
pozwoli obliczyć promień dowolnej orbity Bohrowskiego wodoru. Nale-
ży to zrobić w oparciu o postulat mówiący o skwantowaniu momentu
pędu elektronu na orbicie.
L = n
h
2π
gdzie L jest momentem pędu na orbicie n. Dla przypomnienia moment
pędu jest iloczynem wektorowym promienia wodzącego i pędu ~
L =
~
r
× ~p. W przypadku toru będącego okręgiem wartość momentu pędu
wyraża się jako L = mvr.
Nie będę przeprowadzał całego wywodu dotyczącego wzoru na częstość
obiegu (można go znaleźć w podręcznikach do szkoły średniej). Ogra-
niczę się do podania wzoru.
ω =
v
u
u
t
e
2
4π
0
m
e
r
3
n
gdzie
r
n
=
0
h
2
πm
e
e
2
n
2
Po podstawieniu wielkości liczbowych otrzymamy
ω
1
= 4.1
· 10
1
6 s
−1
ω
2
= 5.1
· 10
1
5 s
−1
ω
3
= 1.5
· 10
1
5 s
−1
c. Obliczenie prędkości liniowych polega jedynie na wymnożeniu częstości
ω przez promień
v
n
= ω
n
r
n
v
1
= 2175459 m/s
v
2
= 1087729 m/s
v
3
= 725153 m/s
d.
L
n
= n
h
2π
L
1
= 1.0603
· 10
−34
m
2
· s
−1
· kg
L
2
= 2.1206
· 10
−34
m
2
· s
−1
· kg
L
3
= 3.1809
· 10
−34
m
2
· s
−1
· kg
8
e. Całkowita energia układu.
E
n
=
−
me
4
8
2
0
h
2
n
2
E
1
=
−13.6 eV
E
2
=
−3.4 eV
E
3
=
−1.5 eV
9
Rozwiązania zadań z podstaw fizyki kwantowej
Jacek Izdebski
5 stycznia 2002 roku
Zadanie 1
Funkcja falowa Ψ(x) = A
n
sin(
2πn
L
x) jest zdefiniowana jedynie w obszarze
0 <= x <= L. Skorzystaj z warunku normalizacji do obliczenia stałej A
n
.
Rozwiązanie
Warunek normalizacji mówi o tym, że całka kwadratu modułu funkcji fa-
lowej po całej przestrzeni jest równa 1. Tutaj warunek będzie miał postać
następującą.
Z
L
0
A
2
n
sin
2
2πn
L
x
dx = 1
A
2
n
Z
L
0
sin
2
2πn
L
x
dx = 1
wykonamy zamianę zmiennych niech u =
2πn
L
x wtedy
A
2
n
L
2πn
Z
2πn
0
sin
2
(u)du = 1
Obliczając całkę dostajemy
Z
2πn
0
sin
2
(u)du =
−
1
2
sin u cos u +
1
2
u
2πn
0
= πn
Podstawiając wynik do warunku normalizacji otrzymamy
A
2
n
L
2
= 1
co daje ostatecznie
A
n
=
s
2
L
1
Całkę można spisać z tablic lub, jeśli ktoś chce, obliczyć metodą ”przez części”.
1
Zadanie 2
Udowodnij, że Ψ(x, t) = A exp
h
i
¯
h
(px
− Et)
i
jest rozwiązaniem równania
Schr¨
odingera. Czy funkcja ψ + ψ
∗
jest też rozwiązaniem?
Rozwiązanie
Ψ(x, t) = Ae
i
¯
h
(px
−Et)
warto zauważyć, że
Ψ(x, t) = Ae
i
¯
h
px
e
−
i
¯
h
Et
czyli
Ψ(x, t) = ψ(x)e
−
i
¯
h
Et
Funkcja falowa dała się rozłożyć na dwia czynniki, z których jeden zależy
wyłącznie od położenia a drugi tylko od czasu. Jeśli wykonamy teraz pod-
stawienie do równania Schr¨
odingera
−
¯
h
2
2m
∇
2
Ψ(x, t) + U Ψ(x, t) = i¯
h
∂Ψ(x, t)
∂t
więc
−
¯
h
2
2m
e
−
i
¯
h
Et
∇
2
ψ(x) + U ψ(x)e
−
i
¯
h
Et
= i¯
hψ(x)
−i
E
¯
h
e
−
i
¯
h
Et
dzieląc stronami przez e
−
i
¯
h
Et
otrzymamy
−
¯
h
2
2m
∇
2
ψ(x) + U ψ(x) = Eψ(x)
Równanie to jest nazywane równaniem Schr¨
odingera bez czasu i dotyczy
przypadków stacjonarnych tzn. takich gdzie potencjał U nie zależy od czasu.
Dajej pisząc o równaniu Schr¨
odingera będę miał na myśli właśnie równanie
S. bez czasu. Podstawiając do tego równania jawnie funkcję
ψ(x) = Ae
i
¯
h
px
dostajemy
p
2
2m
ψ + U ψ = Eψ
2
Wtedy funkcję falowoą daje się rozłożyć na dwa czynniki, z których jeden zależy tylko
od położenia a drugi tylko od czasu.
2
Pomiędzy energią kinetyczną i pędem w fizyce nierelatywistycznej zachodzi
związek
E
k
=
mv
2
2
=
p
2
2m
więc Równanie ma sens, dostaliśmy sumę energii potencjalnej i kinetycznej
równą całkowitej energii cząstki, co jest prawdą.
Jak łatwo obliczyć funkcja ζ = ψ + ψ
∗
ma postać
ζ = 2A cos
1
¯
h
(px
− Et)
po obliczeniach dostajemy
−
¯
h
2
2m
∇
2
ζ =
p
2
2m
ζ
co, podobnie jak poprzednio, można podstawić do równania Schr¨
odingera.
Otrzymamy wtedy
p
2
2m
+ U
!
ζ = Eζ
Lewa strona jest sumą energii kinetycznej i potencjalnej a prawa jest całko-
witą energią cząstki. Wynika z tego, że lewa strona jest równa prawej czyli
funkcja ζ = ψ + ψ
∗
również spełnia równanie Schr¨
odingera.
Zadanie 3
Zbadaj, czy ψ(x, t) = A sin(kx
−ωt) jest rozwiązaniem równania Schr¨odingera?
Rozwiązanie
Funkcję ψ można wyrazić też wykorzystując związki
E = ¯
hω
oraz
p = ¯
hk
Wtedy ψ przybierze postać
ψ = A sin
1
¯
h
(px
− Et)
Pozostało już tylko podstawienie do równania
−
¯
h
2
2m
∇
2
ψ + U ψ = Eψ
3
i, podobnie jak w poprzednim zadaniu otrzymamy
p
2
2m
+ U
!
ψ = Eψ
Ostatecznie możemy więc stwierdzić, że funkcja ψ spełnia równanie Schr¨
odingera.
Zadanie 4
Wyznacz dozwolone wartości energii i funkcje falowe cząstki o masie m znaj-
dującej się w nieskończenie głębokiej, prostokątnej studni potencjału o sze-
rokości L.
Rozwiązanie
Sposobów rozwiązania jest kilka. Przedstawię najprostszy. Aby dotyczył też
pozostałych zadań przyjmijmy, że potencjał jest następujący
V =
+
∞ ∀x < 0
0
∀0 < x < L
+
∞ ∀x > L
Tam gdzie potencjał jest nieskończenie duży funkcja falowa nie istnieje. W
przedziale zerowego potencjału mogą występować funkcje falowe odpowia-
dające cząstce swobodnej poruszającej się w prawo oraz cząstce swobodnej
poruszającej się w lewo. Dodatkowo na brzegach studni funkcja falowa musi
znikać. Potencjał nie zależy od czasu więc zrezygnujemy z pisania członów
funkcji falowej zależnych od czasu. Uwzględniając to można napisać:
ψ(x) = ψ(x)
→
+ ψ(x)
←
ψ(0) = 0
ψ(L) = 0
czyli
ψ(x) = Ae
ikx
+ Be
−ikx
Ae
ik0
+ Be
−ik0
= Ae
ikL
+ Be
−ikL
= 0
wynika z tego, że A + B = 0 więc B =
−A. Można już zapisać ψ jako
ψ(x) = A
e
ikx
− e
−ikx
4
Przechodząc do zapisu trygonometrycznego ψ ma postać
ψ(x) = 2Ai sin(kx)
W sposób naturalny dla ψ(0) = 0 ale trzeba też pamiętać o tym, że ψ(L) = 0
2Ai sin(kL) = 0
∀k =
π
L
n gdzie n = 1, 2, 3, 4 . . .
Funkcję falową trzeba jeszcze unormować:
4A
2
Z
L
0
sin
2
(kx)dx = 1
po obliczeniu całki
4A
2
1
k
−
1
2
sin(kx) cos(kx) +
1
2
kx
L
0
= 1
2A
2
L = 1
A =
s
1
2L
Po uwzględnieniu wartości A oraz k funkcja ψ przybiera postać
ψ(x) = i
s
2
L
sin
nπ
L
x
Co po uwzględnieniu czynnika zależnego od czasu daje pełną funkcję falową
Ψ(x, t)
Ψ(x, t) = i
s
2
L
sin
nπ
L
x
e
−iωt
Działając hamiltonianem na funkcję falową ψ dostajemy wartości energii dla
stanów własnych prostokątnej nieskończonej studni kwantowej.
ˆ
Hψ = Eψ
E jest wartością własną hamiltonianu, czyli energią cząstki. Po podstawieniu
funkcji falowej otrzymamy
−
¯
h
2
2m
∇
2
2Ai sin(kx) =
¯
h
2
2m
k
2
2Ai sin(kx)
czyli
ˆ
Hψ =
¯
h
2
2m
k
2
ψ
Energia cząstki po uwzględnieniu wartości k wyraża się wzorem
E =
¯
h
2
π
2
2mL
2
n
2
gdzie n = 1, 2, 3, . . .
Warto zauważyć, że cząstka w studni potencjału nie może przyjmować do-
wolnej energii. Poziomy energetyczne są skwantowane.
5
Zadanie 5
Cząstka znajduje się w stanie podstawowym w prostokątnej studni potencjału
o szerokości L i całkowicie nieprzepuszczalnych ściankach (0 < x < L). Oblicz
prawdopodobieństwo znalezienia tej cząstki w obszarze
1
3
L < x <
2
3
L.
Rozwiązanie
W tym zadaniu można wykorzystać obliczenia z zadania poprzedniego. Na-
leży kwadrat modułu unormowanej funkcji falowej ψ(x) przecałkować od
1
3
L
do
2
3
L.
P =
Z
2L/3
L/3
2
L
sin
2
π
L
x
dx
P =
1
π
− sin(
π
L
x) cos(
π
L
x) +
π
L
x
2L
3
L
3
co po obliczeniu daje
P = 0.61
Zadanie 6
Przyjmując, że cząsteczka tlenu porusza się ze średnia prędkością termiczną
w temperaturze T = 300K między dwoma kolejnymi zderzeniami najduje się
w prostokątnej studni potencjału o szerokości L = 6
· 10
−8
m. Oszacuj liczbę
możliwych poziomów energetycznych tej cząstki.
Rozwiązanie
Zadanie jest trochę dziwnie sformułowane i mało fizyczne, ale spróbujemy je
rozwiązać następująco. Zakładając, że tlen w temperaturze pokojowej zacho-
wuje się jak gaz doskonały (co jest właściwie prawdą przy ciśnieniu normal-
nym i niższym niż normalne). Wtedy średnia energia kinetyczna cząsteczki
wyraża się wzorem
< E
kśr
>=
3
2
k
B
T
Porównując to ze wzorem na energię cząstki w prostokątnej studni potencjału
dostajemy
3
2
k
B
T =
¯
h
2
π
2
2mL
2
n
2
6
więc
n =
L
¯
hπ
q
3k
B
T m
Po podstawieniu otrzymamy wynik: cząsteczka o której mowa w zadaniu
znajduje się w stanie kwantowym n = 3277.
Zadanie 7
Jaka jest szerokość jednowymiarowej studni potencjału z nieskończenie wyso-
kimi ścianami, jeżeli przy przejściu elektronu z drugiego na pierwszy poziom
kwantowy wysyłana jest energia ∆E = 1 eV .
Rozwiązanie
Należy wykorzystać wzór na poziomy energetyczne w takiej studni, wypro-
wadzony w zadaniu 10 i rozwiązać równanie
E
2
− E
1
= ∆E
¯
h
2
π
2
2mL
2
n
2
2
− n
2
1
= ∆E
więc
L =
s
h
2
(n
2
2
− n
2
1
)
8∆Em
po podstawieniu dostajemy
L = 1.063
· 10
−9
m
7