Created by Neevia Document Converter trial version

PREPARATY
1 – kość – C
W przekroju poprzecznym kości celowane są 2 elementy: kanał Haversa oraz osteocyty. Kanał Haversa jest łatwo zauważyć jako
okrągły twór, zazwyczaj jaśniejszy od reszty preparatu. Wydaje się on „pusty”, gdyż brak w nim naturalnie występujących
elementów, tj. naczyń krwionośnych. Osteocyty leżą zamurowane w jamkach kostnych i widoczne są jako wydłużone plamki,
rozmieszczone koncentrycznie wokół kanałów Haversa.
51 – rozwój kości – C
Jedynym szczegółem na preparacie rozwijającej się kości (kostnienie pośrednie, na podłożu chrzęstnym) jest mankiet kostny,
widoczny jako przewężenie o odmiennej barwie, zaś po obu jego stronach występują mniej więcej jednolite odcinki równej długości.
2 – mięsień szkieletowy – R
Na przekroju podłużnym widoczne są grupy komórek mięśniowych porozdzielane przerwami. Komórki są długie i nie rozgałęzione.
Pod sarkolemą zauważyć można liczne obwodowo położone jądra komórkowe.
3 – mięsień sercowy – R
W przekroju poprzecznym widoczne są włókna utworzone przez osobne komórki. Każde z nich posiada osobne jądro, więc ogólny
układ jąder jest mniej schematyczny niż poprzednio. Włókna rozgałęziają się i przeplatają, między nimi znajdują się przerwy, lecz nie
tak równoległe jak w mięśniu szkieletowym. Charakterystyczne dla mięśnia sercowego wstawki nie są widoczne.
4 – nerw obwodowy – R
Przekrój poprzeczny przez pień nerwowy ze względu na sposób barwienia wydaje się czarno-biały. Cała wiązka otoczona jest przez
nanerwie, grupy włókien – przez onerwie, zaś w przestrzeniach między włóknami znajduje się śródnerwie. Przedstawione włókna są
włóknami rdzennymi, posiadającymi osłonkę mielinową.
5 – krew – C
W obrębie krwi celowane mogą być wszystkie rodzaje krwinek. Erytrocyty występują w przeważającej większości i posiadają
charakterystyczne zabarwienie, stąd celowanie ich jest mało prawdopodobne. Płytki krwi nie są widoczne pod osiąganymi na sali
powiększeniami. Pozostają więc krwinki białe. Granulocyt posiadają podobne rozmiary i dzielą się na obojętno-, kwaso- i
zasadochłonne. Neutrofil posiada segmentowane, laskowato wygięte jądro oraz drobne ziarnistości. Eozynofil posiada jądro złożone
zazwyczaj z dwóch segmentów, a ponadto duże i liczne ziarnistości. Bazofil wypełniony jest dużymi zasadochłonnymi
ziarnistościami, przez które praktycznie nie widać jądra. Do agranulocytów zaliczamy limfocyty i monocyty. Limfocyt jest nieco
mniejszy od granulocytów, charakteryzuje się dużym jądrem, które otacza wąskie, czasem nawet niewidoczne, pasmo cytoplazmy.
Monocyt jest największym z leukocytów, posiada duże, lekko wgłębione, fasolowate jądro, nigdy tak okrągłe jak w limfocytach.
6 – tętnica i żyła – R
Naczynia krwionośne różnią się przede wszystkim gładkością powierzchni wewnętrznej oraz grubością warstwy mięśniowej. śyła
posiada pofałdowane światło oraz stosunkowo cienką mięśniówkę, podczas gdy światło tętnicy jest prawie idealnie okrągłe i otoczone
szerokim pasem tkanki mięśniowej gładkiej.
7 – aorta – R
Aorta jest tętnicą typu sprężystego. Preparat jest barwiony orceiną w celu ukazania przebiegu włókien sprężystych, stąd ma kolor
brązowo-pomarańczowy. Idąc od światła, napotykamy następujące warstwy: błona wewnętrzna, blaszka sprężysta wewnętrzna,
bardzo gruba błona środkowa, blaszka sprężysta zewnętrzna oraz błona zewnętrzna.
53 – żyła duża – R
Idąc od światła żyły napotykamy kolejno: błonę wewnętrzną, grubą błonę środkową, zawierającą pasma tkanki łącznej, błonę
zewnętrzną oraz zmienną liczbę otaczających naczynie komórek tłuszczowych.
8 – węzeł chłonny – R
Węzeł chłonny posiada zrąb utworzony z tkanki łącznej siateczkowej. Otoczony jest torebką, a z jednej strony posiada wnękę. W
narządzie widoczny jest podział na cześć korową i rdzenną. Kora węzła jest ciemniejsza, posiada zagłębienia i grudki chłonne (z
limfocytami B). Poniżej znajduje się kora dyfuzyjna z limfocytami T. W rdzeniu obecne są sznury rdzenne. W węźle wyróżniamy
szereg zatoki brzeżne, korowe i promieniste. Charakterystyczne jest występowanie tych pierwszych, mających postać podtorebkowo
położonych pustych przestrzeni.
9 – śledziona – C
Śledziona okryta jest torebką łącznotkankową, która wnika do jej wnętrza tworząc przegrody, zwane tu wyjątkowo beleczkami
śledzionowymi. Nie występuje podział na cześć korową i rdzenną, brak również zatok brzeżnych. Miąższ śledziony składa się z
miazgi białej i czerwonej. W pierwszej z nich znajdują się grudki chłonne śledzionowe i pochewki limfatyczne okołonaczyniowe,
otaczające tętnicę centralną.
10 – grasica – C
Grasica jest jedynym narządem układu odpornościowego, którego zrąb nie jest utworzony przez tkankę łączną, lecz przez komórki
nabłonkowe. Grasica ma budowę płacikową, można w niej wyróżnić część korową i rdzenną. Kora jest ciemniejsza, zbudowana z
tymocytów, jej obwodowe części ponacinane są pasmami łącznotkankowymi. Rdzeń jest jaśniejszy, utworzony przez gęstsze utkanie
nabłonka, zawiera ciałka grasicze (Hassala), utworzone przez zdegenerowane i skeratynizowane komórki nabłonkowe. Grasica nie
posiada grudek chłonnych.
W okresie dojrzewania grasica ulega zanikowi, czyli inwolucji. Spada wówczas zawartość komórek nabłonkowych, w zamian za co
pojawia się tkanka tłuszczowa. Pozostają obecne fragmenty rdzenia, zawierające ciałka grasicze
11 – tarczyca – R
Tarczyca składa się z dużej liczby pęcherzyków wysłanych nabłonkiem i zawierających koloid. Pęcherzyki aktywne mają nabłonek
jednowarstwowy walcowaty i mało koloidu, zaś pęcherzyki spoczynkowe – nabłonek jednowarstwowy płaski i mało koloidu.
Pomiędzy nabłonkiem a jego błoną podstawną występują komórki przypęcherzykowe (komórki parafolikularne, komórki C), raczej
niewidoczne na preparacie. Koloid nie jest gładki, lecz przypomina spękaną ziemię. Tarczyca jest gruczołem
wewnątrzwydzielniczym, w związku z czym nie posiada przewodów wyprowadzających wydzielinę, co odróżnia ją od podobnego w
wyglądzie gruczołu mlekowego.
12 – przytarczyce – R

Created by Neevia Document Converter trial version

http://www.neevia.com

Przytarczyce są najczęściej wycinane wraz z fragmentem tarczycy, stąd na preparacie widoczne są jak gdyby dwa rodzaje tkanek. W
celu uwidocznienia włókien tkanki łącznej pokrywającej narząd oraz wnikającej do wnętrza i dzielącej go na płaciki, stosuje się
barwienie metodą AZAN. W związku z tym na preparacie widoczne są pęczki niebieskich włókien rozdzielające skupiska
czerwonawych komórek. Ponadto widoczne jest bogate ukrwienie przytarczyc w postaci naczyń krwionośnych wypełnionych
erytrocytami.
13 – nadnercze – C
Nadnercze pokryte jest torebką łącznotkankową. Można w nim wyróżnić korę i rdzeń. Zróżnicowany układ tkanki łącznej w warstwie
korowej jest podstawą wyróżnienia w niej trzech pokładów. Najbardziej zewnętrzna jest warstwa kłębuszkowata, gdzie miąższ
wydaje się tworzyć zakręty. W warstwie pasmowatej równoległe pasma tkanki łącznej dzielą miąższ nadnercza niejako na szeregi. W
najbardziej wewnętrznej warstwie siateczkowatej układ tkanki łącznej wydaje się być przypadkowy. Miąższ rdzenia składa się jakby
z pęcherzyków poprzedzielanych tkanką łączną; można w nich wyróżnić komórki chromafinowe oraz zwojowe.
14 – przysadka mózgowa – R
Przysadka posiada lejek, którym łączy się z mózgowiem. Składa się z części przedniej, pośredniej i nerwowej. Część przednia ma
wygląd ziarnisty, składa się z różnych komórek kwaso- i zasadochłonnych, wydzielających odpowiednie hormony do krwiobiegu.
Część pośrednia i nerwowa tworzą razem płat tylny przysadki. Część nerwowa utworzona jest przez aksony komórek nerwowych
biegnących tu z podwzgórza, w związku z czym widoczna jest budowa jakby włóknista.
15 – warga – C
Warga składa się z zewnętrznej części skórnej, środkowej – mięśniowej oraz wewnętrznej – śluzowej. Część skórna pokryta jest
nabłonkiem wielowarstwowym płaskim rogowaciejącym oraz zawiera wytwory skóry – włosy z gruczołami łojowymi. Część
środkową zajmuje mięśniówka szkieletowa w postaci mięśnia okrężnego ust. Po stronie wewnętrznej znajduje się błona śluzowa –
nabłonek wielowarstwowy płaski nie rogowaciejący wraz z gruczołami wargowymi, które mogą być celowane. Na granicy pomiędzy
częścią skórną a śluzową występuję tzw. czerwień wargowa, gdzie z powodu cienkiej warstwy nabłonka prześwitują naczynia
krwionośne.
16 – język – C
Język składa się głównie z mięśni, biegnących w trzech płaszczyznach. Z przodu do tyłu biegnie mięsień podłużny górny i dolny,
między bokami – mięsień poprzeczny języka, zaś między grzbietem a podstawą – mięsień pionowy języka. Na górnej powierzchni,
czyli na grzbiecie języka występuje błona śluzowa posiadająca brodawki. Jest ich kilka rodzajów, jednak najliczniejsze, najlepiej
widoczne i celowe są brodawki nitkowate, mające postać zakrzywionej zębatki. Podstawa języka pokryta jest nabłonkiem
wielowarstwowym płaskim rogowaciejącym oraz posiada dodatkowo błonę podśluzową.
17 – ślinianka przyuszna – C
Ślinianka przyuszna różni się od pozostałych obecnością licznych komórek tłuszczowych oraz widocznymi przekrojami przez nerw
twarzowy. Jest ślinianką czysto pęcherzykową, czyli produkującą wydzielinę surowiczą. Posiada w związku z tym wyłącznie
pęcherzyki surowicze. Pęcherzyk przedłuża się we wstawkę, zbudowaną z piramidalnych komórek surowiczych oraz w
przeciwieństwie do pęcherzyka posiadającą wyraźniejsze światło. Kolejnym odcinkiem jest wyprowadzający przewód prążkowany,
którego ścianę buduje nabłonek jednowarstwowy walcowaty, posiadający prążkowanie przypodstawne.
18 – ślinianka podżuchwowa – C
Ślinianka podżuchwowa ma charakter mieszany (surowiczo – śluzowy), w związku z czym posiada odcinki wydzielnicze
pęcherzykowe, cewkowe lub mieszane (cewkowe z półksiężycami surowiczymi). Właśnie obecność półksiężyców surowiczych jest
charakterystyczną cechą, odróżniająca ją od ślinianki przyusznej. Cewki śluzowe cechuje jasna cytoplazma oraz przypodstawne
położeniem jąder. W przeciwieństwie do ślinianki przyusznej wstawki są krótkie i nie rozgałęzione. Przewody prążkowane są
najlepiej rozwinięte w porównaniu z innymi śliniankami.
19 – ząb – C
Na standardowo barwionym preparacie zęba nie jest widoczne szkliwo. Peryferyjnie położona jest zębina, posiadająca mnóstwo
równolegle biegnących kanalików. Wewnątrz znajduje się komora zęba, wypełniona miazgą. Cement jest najbardziej powierzchowną
warstwą w obrębie korzenia zęba.
49 – rozwój zęba – N
20 – migdałek podniebienny – C
Migdałek otoczony jest torebką. Najbardziej zewnętrzną warstwę stanowi nabłonek wielowarstwowy płaski rogowaciejący, wyściela
on również stosunkowo głębokie krypty migdałka. Dookoła krypt skupione są grudni chłonne migdałka.
21 – przełyk – R
Przełyk ma budowę typowego narządu rurowego. Charakterystyczne jest rozgałęzione, gwieździste światło. W przeciwieństwie do
innych, podobnych w kształcie narządów, silnie rozwinięta jest błona podśluzowa przełyku, rozdzielająca nabłonek wielowarstwowy
plaski nie rogowaciejący od dwuwarstwowej śluzówki.
22 – żołądek – C
Ścianę żołądka buduje idąc od zewnątrz: błona surowicza – otrzewna, trójwarstwowa mięśniówka gładka, gruba błona podśluzowa
oraz błona śluzowa zbudowana z blaszki mięśniowej i właściwej, pokrytej nabłonkiem. W dnie żołądka śluzówka tworzy pojedyncze
i grube fałdy, wzniesienia zwane pólkami żołądkowymi (płaskie) oraz wgłębienia czyli dołeczki żołądkowe tworzące długie gruczoły
żołądkowe. W nabłonku wyróżniamy komórki główne oraz komórki okładzinowe. W części odźwiernikowej pólka są wyższe a dołki
głębsze, gruczoły są krótkie i rozgałęzione, fałdy występują rzadko i są grube, dostrzegamy grudki chłonne.
23 – dwunastnica – C
W obrębie dwunastnicy występują liczne fałdy oraz kosmki jelitowe. W błonie podśluzowej obecne są gruczoły Brunnera. Ponadto
pojawiają się gruczoły jelitowe (krypty Lieberkühna).
24 – jelito czcze – C
W jelicie czczym obecne są fałdy, kosmki oraz gruczoły jelitowe. Nie posiada ono żadnych charakterystycznych cech.
54 – jelito kręte – C
Charakterystyczną cechą jelita krętego jest występowanie w błonie podśluzowej grudek chłonnych skupionych- tzw. kępek Peyera.
25 – jelito grube – C

Created by Neevia Document Converter trial version

http://www.neevia.com

W jelicie grubym występują podobne elementy co w innych jego odcinkach. Posiada ono wyłącznie krypty (nie pojawiają się
kosmki), dlatego określa się je jako jelito czcze ze po ścięciu kosmków.
26 – wyrostek robaczkowy – C
Wyrostek cechuje się światłem w kształcie trójkąta lub zbliżonym. W śluzówce i pod nią występują duże, ogniskowe nacieki
limfatyczne w postaci grudek chłonnych – element celowany.
27 – wątroba – C
W wątrobie widoczne są pasma tkanki łącznej, dzielące jej miąższ na zraziki. W każdym zraziku hepatocyty ułożone są w blaszki.
Środek każdego zrazika stanowi żyła środkowa (centralna). W miejscach zbiegania się pasm łącznotkankowych obecne są triady
wątrobowe. Triada składa się z tętnicy, żyły i przewodu żółciowego międzyzrazikowego. śyła międzyzrazikowa posiada większe
światło niż jednoimienna tętnica, z kolei przewód żółciowy cechuje się ząbkowanym obwodem.
28 – wątroba nastrzyknięta – C
Nastrzyknięcie naczyń wątroby barwnikiem ujawnia ich przebieg. Celować można więc elementy naczyniowe, np. żyłę centralną.
29 – trzustka – C
Miąższ trzustki poprzedzielany jest pasmami łącznotkankowymi na zraziki. Mają one postać figur o ostro wyodrębniających się
kątach. Jest to narząd o podwójnym wydzielaniu. Część zewnątrzwydzielnicza przypomina śliniankę przyuszną – jest wyłącznie
pęcherzykowa i produkuje wydzielinę surowiczą, jednak przewody wyprowadzające są słabiej rozwinięte, zupełnie zaś brak
przewodów prążkowanych. W miąższu rozrzucone są jaśniejsze grupy komórek tworzące wyspy Langerhansa, składające się na część
wewnątrzwydzielniczą.
30 – błona oddechowa – R
Nabłonek oddechowy wyściela drogi powietrzne od jam nosowych po oskrzela. Zawiera sześć rodzajów komórek w różnych
proporcjach: migawkowe (urzęsione), kubkowe, podstawne (nie zróżnicowane), szczoteczkowe, ziarniste i Langerhansa (APC). Ich
jądra położone są na różnych wysokościach, stąd wrażenie, iż jest to nabłonek dwuwarstwowy.
31 – tchawica – C
Tchawica składa się z błony śluzowej (w postaci nabłonka oddechowego), błony podśluzowej (szklistej chrząstki pierścieniowatej)
oraz przydanki, w skład której mogą wchodzić komórki tłuszczowe. W tylnej części występuje ściana błoniasta, gdzie brak jest
chrząstki, występuje natomiast zgrupowanie komórek mięśniowych, tworzące mięsień tchawiczy.
32 – płuco – C
Płuca mają budowę pęcherzykową. Oprócz pęcherzyków występują w nich naczynia krwionośne oraz elementy rozgałęziającego się
drzewa oskrzelowego. Celowane są chętnie 2 elementy, tj. oskrzele międzypłacikowe oraz oskrzelik śródpłacikowy. Pierwszy z nich
jest ostatnim odcinkiem zawierającym w swej ścianie element chrzęstny. Oskrzelik śródpłacikowy nie posiada chrząstki, jego
nabłonek jest zredukowany, zaś światło – pofałdowane.
33 – nerka – C
Nerka otoczona jest torebką włóknistą, na zewnątrz której występuje dodatkowo torebka tłuszczowa. Wyróżnić w niej można część
korową i rdzenną. Kora stanowi tzw. część skłębioną i przedłuża się w obręb rdzenia w postaci słupów rozdzielających piramidy
nerkowe. Rdzeń z kolei przechodzi w obręb kory dając promienie rdzenne. Elementem celowanym jest przede wszystkim ciałko
nerkowe; ma ono kształt kulisty, jest nieco ciemniejsze od otoczenia, niekiedy daje się w nim wyraźnie zauważyć biegun naczyniowy
i przestrzeń moczową. Oprócz tego wskazywanymi szczegółami są dwa rodzaj kanalików. Kanalik proksymalny wyścielony jest
nabłonkiem posiadającym na powierzchni mikrokosmki, tworzące wspólnie rąbek szczoteczkowy, przez to światło kanalika wydaje
się zamazane. Kanalik dystalny czyli wstawka cechuje się znaczną redukcją mikrokosmków, w związku z czym jego światło wydaje
się bardziej czyste.
50 – nerka nastrzyknięta – C
Nastrzyknięcie naczyń nerki barwnikiem pozwala na ujawnienie ich przebiegu. Zauważyć można tętnicę łukowatą, od której w
kierunku kory odchodzą tętnice międzypłacikowe, zaś w stronę rdzenia – tętniczki proste prawdziwe. Od tętnicy międzypłacikowej
odchodzą na różnej wysokości tętniczki doprowadzające, ginące w kłębuszku naczyniowym, skąd wychodzą jako tętniczki
odprowadzające. Te ostatnie mogą biec w kierunku rdzenia i tworzyć w nim tętniczki proste rzekome.
34 – moczowód – R
Moczowód posiada nieregularne, pofałdowane światło, wyścielone wysokim nabłonkiem przejściowym. W przeciwieństwie do np.
przełyku cechuje się brakiem błony podśluzowej. Bardziej na zewnątrz widoczna jest gruba warstwa mięśniówki, początkowo
złożona z warstwy podłużnej i okrężnej, do której dochodzi później zewnętrzna warstwa podłużna. Dookoła mięśniówki zauważyć
można dużą liczbę komórek tłuszczowych.
35 – pęcherz moczowy – R
Na preparacie pęcherza moczowego zwraca uwagę pofałdowanie błony śluzowej. W jej skład wchodzi nabłonek przejściowy, w
obrębie którego dostrzec można dwujądrzaste komórki baldaszkowate. Poniżej obserwujemy gruba warstwę mięśniówki, ułożoną w
trzy pokłady – podłużny, okrężny i znów podłużny.
36 – jądro – C
Tkanka łączna dzieli jądro na płaciki. W obrębie każdego z nich dostrzegamy dużą liczbę przekrojów przez kanaliki kręte. W tkance
łącznej rozdzielającej kanaliki występują komórki Leydiga, tworzące wspólnie gruczoł śródmiąższowy jądra. Kanalik kręty otoczony
jest przez błonę własną, złożoną z błony podstawnej wzbogaconej o warstwę komórek mioidalnych. Tuż pod błoną własną znajduje
się pokolenie pierwotnych komórek płciowych, spermatogoniów A i B. Bliżej środka kanalika występuje warstwa spermatocytów I
rzędu. Przy świetle kanalika występują komórki podporowe Sertollego, które przy standardowej metodzie barwienia nie są specjalnie
widoczne. O ich położeniu zorientować się można śledząc ogonki spermatyd (plemników), które tkwią główkami po kilka w każdej
komórce podporowej.
37 – najądrze – R
Najądrze składa się z głowy, trzonu oraz ogona. W obrębie głowy występują kanaliki wyprowadzające – wysłane są one nabłonkiem
jednowarstwowym, którego komórki są miejscami sześcienne, a miejscami walcowate, co sprawia wrażenia pofałdowania. W trzonie
oraz ogonie występuje przewód najądrza – wysłany jest wysokim nabłonkiem dwurzędowym, składającym się z niskich komórek

Created by Neevia Document Converter trial version

http://www.neevia.com

przypodstawnych oraz komórek walcowatych (występują jądra okrągłe i pałeczkowate). Komórki walcowate posiadają na wolnej
powierzchni długie mikrokosmki zwane stereociliami.
38 – nasieniowód – R
Nasieniowód posiada światło w kształcie koniczyny. Pod błoną śluzową występuje bardzo gruba warstwa mięśniówki o układzie
podłużna – okrężna – podłużna, przy czym najszerszy jest pokład środkowy.
39 – prostata – C
Na preparacie prostaty widoczne są odcinki wydzielnicze porozdzielane pasmami łącznotkankowymi. Światło odcinka
wydzielniczego jest pofałdowane i wyścielone nabłonkiem gruczołowym. Charakterystyczne jest występowanie kamyków
sterczowych, dużych lub małych, zgrupowanych zazwyczaj po kilka na małym obszarze – mogą być one celowane.
40 – jajnik – C
Jajnik składa się z części korowej i rdzennej, przy czym istotniejsza jest ta pierwsza. Kora bowiem jest tą częścią jajnika, w której
obserwujemy różne formy rozwojowe pęcherzyków jajnikowych: pierwotne, wzrastające, dojrzewające, dojrzałe i zanikowe –
atrezyjne oraz ciałka: żółte, włókniste i białawe. Pęcherzyki pierwotne są najliczniejsze, najmniejsze i występują tuż pod błoną
białawą. Pęcherzyk wzrastający (I rzędu) leży głębiej w korze jajnika, nie posiada jeszcze jamy, natomiast występuje osłonka
przezroczysta owodyty oraz warstwa ziarnista. Pęcherzyk dojrzewający (II rzędu) posiada na zewnątrz łącznotkankową osłonkę
pęcherzykową, a ponadto pojawia się już zarys jamy. Pęcherzyk dojrzały (Graafa, III rzędu) otoczony jest osłonką pęcherzykową,
posiada warstwę ziarnistą oraz wyraźną jamę, w której na wzgórku jajonośnym występuje owotyda z osłonką przejrzystą i wieńcem
promienistym. Zdegenerowany pęcherzyk III rzędu stłuszcza się w ciałko żółte, to włóknieje w ciałko włókniste, a to z kolei po
zgromadzeniu mas hialinowych daje ciałko białawe.
41 – jajowód – R
Jajowód odróżnia się od innych narządów rurowych obecnością silnie pofałdowanej błony śluzowej, tworzącej poszarpane światło,
przypominające labirynt.
42 – macica – R
Na przekroju poprzecznym macica posiada niewielkie światło, przypominające układem krzyż. Do światła zwraca się błona śluzowa
– endometrium – złożona z części podstawnej oraz z części czynnościowej, złuszczającej się w przebiegu cyklu miesięcznego.
Zauważyć również można obfitą warstwę mięśniówki, występującą w układzie podłużna – okrężna – podłużna (podśluzowa –
naczyniowa – nadnaczyniowa).
43 – skóra nieowłosiona – C
W obrębie skóry wyróżniamy naskórek, skórę właściwa oraz tkankę podskórną. Naskórek składa się z pięciu warstw: podstawnej,
kolczystej, ziarnistej, jasnej (tylko w grubym naskórku) oraz zbitej tj. zrogowaciałej. Elementami celowanymi mogą być odcinki
wydzielnicze oraz przewód wyprowadzający gruczołu potowego (utworzony z komórek naskórka, przypomina charakterystyczny
korkociąg). Błona podstawna naskórka jest pofałdowana – części naskórka wnikają na poziom skóry właściwej (sople naskórkowe), a
skóra właściwa zapuszcza się w obręb naskórka (brodawki skórne). W skórze właściwej występują ciałka Vater-Pacciniego –
otoczone torebką, złożone z aksonu oraz koncentrycznie otaczających go blaszek. Tkanka podskórna obfituje przede wszystkim
komórki tłuszczowe.
44 – skóra owłosiona – C
Skora owłosiona charakteryzuje się niższym nabłonkiem. Elementami celowanymi mogą być: cebulka (zakończenie korzenia włosa),
brodawka (komórki wnikające ze skóry do cebulki), a także elementy aparatu włosowo-łojowego: gruczoł łojowy (pęcherzykowy
holokrynowy) i mięsień przywłośny – rozciągający się od naskórka do powierzchni gruczołu łojowego.
45 – gruczoł mlekowy – R
Preparat gruczołu mlekowego bardzo przypomina tarczycę, jednak w odróżnieniu od niej jest to gruczoł zewnątrzwydzielniczy.
Posiada w związku z tym przewody wyprowadzające, obecne w zbiegnięciach się pasm tkanki łącznej.
46 – oko – część przednia – C
Na preparacie przedniej części oka celowane mogą być: rogówka, tęczówka, źrenica, ciało rzęskowe, soczewka oraz komory oka:
przednia, tylna i szklista (wszystkie nietrudne do rozpoznania).
47 – oko – część tylna – C
W tylnej części oka celować można: naczyniówkę, nabłonek barwnikowy oraz szeregi neuronów siatkówki. Naczyniówka jest
charakterystycznie podziurkowana, co wskazuje na ślady po licznych przed preparatyką naczyniach krwionośnych odżywiających
siatkówkę. Nabłonek barwnikowy jest pierwszą (najbliższą naczyniówce) warstwą siatkówki – składa się z nabłonka
jednowarstwowego spoczywającego na błonie podstawnej. W obrębie siatkówki wyróżniamy trzy szeregi jąder komórek nerwowych.
Szereg pierwszy (najlepiej widoczny – jako gruba, ciemna linia) to warstwa ziarnista zewnętrzna, utworzona przez ciała komórkowe
fotoreceptorów wraz z zawartymi w nich jądrami. Drugi szereg (nieco rozmyte pasmo powyżej) to warstwa ziarnista wewnętrzna,
składająca się z ciał komórkowych neuronów dwubiegunowych, neuronów poziomych, komórek Müllera i amakrynowych. Szereg
trzeci (pojedynczo rozrzucone jądra komórkowe) to warstwa komórek zwojowych, czyli ciała komórkowe neuronów zwojowych.
48 – powieka – C
Od zewnątrz powiekę pokrywa naskórek pozbawiony włosów, od wewnątrz zaś nabłonek wielowarstwowy płaski nie rogowaciejący.
Środkową część narządu zajmuje mięśniówka szkieletowa w postaci mięśnia okrężnego oka. Głębiej od mięśnia występuje tarczka
oraz towarzyszące jej gruczoły tarczkowe (gruczoły łojowe Meiboma). Dodatkowo celowanym elementem mogą być gruczoły
potowe Molla.
52 – ucho wewnętrzne – C
Na przekroju ucha wewnętrznego widać kilka zakrętów ślimaka. Każdy z nich przedzielony jest blaszką podstawną. Poniżej blaszki
znajdują się schody bębenka. Część wyższa natomiast przedzielona jest przez błonę przedsionka na przewód ślimaka oraz schody
przedsionka. W obrębie przewodu ślimaka dostrzec można narząd spiralny Cortiego.

Created by Neevia Document Converter trial version

http://www.neevia.com