PRZYGOTOWANIE DANYCH DO OBLICZEŃ STATYCZNYCH 

UKŁADU KONSTRUKCYJNEGO 

ANALIZA WYNIKÓW OBLICZEŃ 

 

1  Budowa schematu statycznego 
 

1.  Poszczególne poziomy określające końce prętów i rzędne przyłożenia obciążenia odpowiadają 

rzeczywistym. Dotyczy to w szczególności 
·  Podpór prętów (słupów) – zamocowanie w górnym poziomie stóp fundamentowych 

·  Oparcie dźwigarów – górny poziom wsporników 

·  Oparcie belek podsuwnicowych – j.w. 
·  Poziom przyłożenia sił hamowania suwnic – górny poziom belek podsuwnicowych 

·  Wysokość ściany: od poz. –0,15 m do rzędnej dachu przy okapie. Dla ścian pomiędzy nawami 

na różnej wysokości: różnica poziomów sąsiadujących okapów. 

2.  Dla prętów modelujących odcinki poszczególnych słupów należy przyjmować: 

·  Osie pionowe w środku ciężkości przekrojów poszczególnych odcinków słupów, na całej ich 

długości, pomijając wsporniki. 

·  Wierzchołkowe odcinki słupów - od poziomu wspornika dźwigara do rzędnej okapu dachu 

·  Sztywność prętów pionowych należy ustalać na podstawie przekroju odpowiednich odcinków 

słupów 

·  Poziome pręty zastępcze modelujące wsporniki i łączące poszczególne pręty pionowe należy 

lokalizować w górnych poziomach wsporników, a ich długość powinna wynikać z położenia osi 
pionowych prętów lub miejsca przyłożenia obciążenia (środek długości oparcia dźwigarów i 
belek podsuwnicowych) 

·  Poziome pręty zastępcze modelujące dźwigary lokalizować j.w. 
·  Sztywność poziomych prętów zastępczych powinna być  min. 10 razy większa niż słupów 

(teoretycznie dążąca do +

¥) 

3.  Węzły konstrukcyjne należy przyjmować: 

·  Podporowe – całkowite utwierdzenie 

·  Łączące słupy z dźwigarami – przeguby nieprzesuwne 
·  Wewnętrzne, łączące poszczególne odcinki słupów z poziomymi prętami zastępczymi – 

całkowite zamocowanie 

 

 

 

 

2  Przygotowanie schematów obciążeń 

2.1  Obciążenia stałe 

·  Dach – obciążenie skupione (z jednej połaci) przyłożone w węzłach dźwigara, zebrane z 

szerokości 6 m 

·  Ściany – zewnętrzne obciążają tylko fundament (przez belkę podwalinową); pomiędzy nawami 

– obciążają przyległy węzeł dolnego dźwigara 

·  Belki podsuwnicowe z szynami – reakcje na wspornik 

·  Słupy - obciążenie liniowe na długości poszczególnych odcinków. Wartość ustalać dzieląc 

ciężar poszczególnych odcinków (wraz ze wspornikami) przez długość pręta 

2.2  Wiatr 

·  Rozpatrywać dwa schematy działania wiatru w płaszczyźnie układu poprzecznego: wiatr z 

lewej, wiatr z prawej 

·  W poszczególnych schematach uwzględnić działanie także na ścianę pomiędzy nawami. 

Pominąć działanie na dach (także przy pochyleniu połaci). 

·  Obciążenie zebrane z 6 m przykładać jako obciążenie liniowe do poszczególnych docinków 

słupów, od poziomu –0,15 m do poziomu okapu (wierzchołek pręta słupa) 

2.3  Śnieg 

·  Rozpatrywać działania śniegu (z 6 m) na poszczególne nawy. Zestawiać jako reakcje w 

węzłach dźwigarów. Pominąć worki śnieżne 

2.4  Reakcje suwnic 

·  Ponieważ rozpatrujemy działanie (reakcje) na słupy, zredukować wartość współczynnika 

dynamicznego 

b 

·  Dla naw z dwoma suwnicami, uwzględnić łączne działanie dwóch suwnic 
·  Dla każdej nawy wyznaczyć 4 schematy obciążenia: 

 

Suwnica z lewej, hamowanie w prawo   

 

V

max 

H

 

V

min 

 

 

Suwnica z lewej, hamowanie w lewo 

 

 

V

max 

H

 

V

min 

 

 

Suwnica z prawej, hamowanie w prawo  

 

V

max 

H

 

V

min 

 

 

Suwnica z prawej, hamowanie w lewo   

 

V

max 

H

 

V

min 

 

 

·  Reakcje pionowe: 

P 

P 

P 

P 

R 

2a 

R 

R+2a<L 

druga suwnica 

 

4

4

4

4

3

4

4

4

4

2

1

4

48

4

47

6

SUWNIC

DWÓCH

DLA

L

R

a

2

JEŚEŚ

L

R

a

2

L

P

L

a

2

L

P

L

R

L

P

P

V

_

_

_

<

+

-

-

+

-

+

-

+

=

 

P = P

max

 albo P

min 

·  Reakcje poziome przyłożone do słupa w górnym poziomie belki podsuwnicowej: 

 

       

H

2 

H

1 

2a 

druga suwnica 

 

max

max

_

_

,

,

;

P

1

0

H

 

          

kP

H

L

a

2

L

H

H

H

2

1

SUWNIC

DWÓCH

DLA

2

1

=

=

-

+

=

43

42

1

 

3  Zestawianie schematów obciążeń – kombinatoryka 

·  Obciążenia należy zestawiać w grupach. Proponuje się następujące grupy: 

- 

A – obciążenia stałe 

- 

B – wiatr z lewej 

- 

C – wiatr z prawej 

- 

D – śnieg nawa I 

- 

E – śnieg nawa II 

- 

F 

¸ I nawa I, cztery ustawienia suwnic 

- 

J 

¸ M nawa II, cztery ustawienia suwnic 

·  Należy uwzględnić możliwość jednoczesności występowania obciążeń: 

- 

A – działa zawsze 

- 

B i C wzajemnie się wykluczają, mogą, ale nie muszą działać 

- 

D i E działają wzajemnie niezależnie, mogą ale nie muszą działać 

- 

F i G i H i I wzajemnie się wykluczają, mogą, ale nie muszą działać 

- 

J i K i L i M wzajemnie się wykluczają, mogą, ale nie muszą działać 

·  Obliczenia należy przeprowadzić w trzech wariantach: 

- 

Dla obliczeniowych wartości obciążeń – wariant podstawowy 

- 

Dla charakterystycznych wartości obciążeń i dla długotrwałych wartości obciążeń ( bez 
grup B 

¸ E) – warianty uzupełniające 

 

4  Analiza wyników obliczeń 

·  Wyniki zebrać dla pionowych prętów słupów: wewnętrznego i jednego z zewnętrznych 

·  Ponieważ na poszczególnych odcinkach (prętach modelu) słupy będą miały stałe zbrojenie, 

łącznie analizować wszystkie punkty (węzły) danych odcinków 

·  Do wymiarowania słupów należy wybrać wyniki dla których: 

- 

M = M

max

, rejestrując także N i V 

- 

M = M

min

, rejestrując także N i V 

- 

N = N

max

, rejestrując także M i V 

W niektórych przypadkach będzie można zrezygnować z obliczeń dla N = N

max

  

·  Do wymiarowania stopy fundamentowej należy wybrać w analogiczny sposób wyniki dla węzła 

podporowego: