Rodowody "interbankierów"
Rodowody "interbankierów".
Nowa "etyka"
Koniec XVIII wieku dał początek różnym nowym "prądom umysłowym" i poglądom
filozoficznym. Powstała w lożach wolnomularskich idea "prawa natury" , a więc praw ,
dyktowanych przez "Najwyższego Budowniczego" , a ujawnionych człowiekowi
"oświeconemu" przez "rozum naturalny" dała podstawę rozwijającym się w XVIII wieku nowym
poglądom ekonomicznym. Niektóre wypływające z tego nauki głosiły, że tylko "twórcza moc
natury" , a więc ziemia daje człowiekowi dochód. Spowodowało to, że już za panowania
Ludwika XV i XVI we Francji ministrowie skarbu, w przekonaniu , że to głównie rolnictwo
przynosi dochód, rujnują szlachtę i chłopów wysokimi podatkami ([1] str. 339). W tym samym
czasie przemysł fabryczny i handel kolonialny jest pozbawiony takich ciężarów, w wyniku
czego staje się on z
ródłem bogactw wąskiej grupy ludzi. Temu zjawisku sprzyja ówczesny
liberalizm , stojący na gruncie "etyki naturalnej" . Jednym z jego przedstawicieli był angielski
profesor Adam Smith głoszący między innymi ,że dążenie człowieka do zdobycia jak
największej ilości dóbr materialnych najmniejszym kosztem jest właśnie działaniem naturalnym
, zgodnym z ową "etyką". W ten sposób niejako "rozgrzeszano" niczym nieograniczoną pogoń
wąskiej grupy osób za zyskiem, uwalniając ich jednocześnie od zarzutu wyzysku pozostałej
ludności. Ponadto wspomniany liberalizm ekonomiczny zabraniał państwu wkraczać w stosunki
gospodarcze w charakterze ich regulatora co powodowało ,że otwierano podwoje dla importu i
eksportu , a w tych warunkach o zysku decydował ruchomy kapitał oraz liberalne pojęcia
popytu, podaży i wolnej konkurencji ([1] str. 340). Przedstawicielem najskrajniejszego
liberalizmu klasycznego był David Ricardo. Ten londyński bankier wydaje w 1817 roku w
Anglii dzieło "Zasady ekonomii politycznej", gdzie przedstawia miedzy innymi swoją teorię
"renty gruntowej". Wedle niej renta gruntowa , czyli zysk z uprawy ziemi rośnie im
urodzajniejszą ziemię bierze się pod uprawę. Idąc dalej za tą myślą Ricardo dowodzi, że zamiast
uprawiać nieurodzajne grunty w Anglii i Europie lepiej jest uprawiać o wiele bardziej urodzajną
ziemię w południowej Ameryce i zyskać w ten sposób duże zyski. Drugi wniosek wypływający z
jego teorii jest taki ,że nie należy chronić rodzimej produkcji żywnościowej, gdyż wzrost ceł na
importowane zboże da w efekcie także wzrost jego ceny ,a tym samym spowoduje podrożenie
życia w Anglii. W ten sposób realizując te teorie w praktyce Anglia stała się w XIX wieku
państwem wyłącznie przemysłowo-handlowym i została całkowicie uzależniona w zakresie
środków żywnościowych od importu zagranicznego ([1] str. 341). Opłakane skutki takiej właśnie
polityki ekonomicznej były szczególnie widoczne podczas II wojny światowej. Dającą wiele do
myślenia jest także teoria Ricarda dotycząca płac robotniczych. Otóż wedle niej cena płacy nie
ma nic wspólnego z wartością wykonanej pracy. Cena naturalna pracy ludzkiej wynosi tyle ile
trzeba , by zachować klasę robotniczą przy życiu i pozwolić jej na takie rozmnażanie się , by
liczba robotników nie zmniejszyła się. Z kolei obniżanie płac robotniczych, to zdaniem Ricarda
czysty zysk kapitalisty, a skoro pogoń za zyskiem jest "dążeniem naturalnym", to jest tutaj dla
nich szerokie pole do popisu. Reasumując można stwierdzić, że. Ricardo swoimi teoriami
otworzył bramy do opanowania gospodarczego świata przez wąską grupę ludzi, bowiem jak z
owych teorii wynika, pomyślność gospodarcza ogółu da się zapewnić jedynie w ramach jednej
globalnej gospodarki. Tak więc liberalizm dał podwaliny pod nowoczesny ustrój kapitalistyczny
i umożliwił wąskiej grupie ludzi opanowanie centrów życia gospodarczego na świecie. Uderzył
on jednocześnie w dwa fundamenty prawa rzymskiego: na pojętą po rzymsku instytucję
zobowiązań i na prawo własności ziemskiej ([1] str. 342). " Zobowiązanie prawa rzymskiego
nosi charakter aktu , zawieranego między dwoma określonymi osobami w sposób mniej lub
bardziej uroczysty ." W przypadku kapitalizmu utworzono instytucje w których kupiec i bankier
"mogli się obracać swobodnie a więc : weksel żyrowany, banknot, obligacje , akcje. Wspólną
cechą tych papierów było oderwanie prawa płynącego z zobowiązania od osoby kogoś, kto
uczestniczył, jako strona , w jego zawarciu, a związanie go z posiadaczem papieru , a nawet po
prostu z okazicielem papieru ." Ponadto wprowadzone tzw. papiery na okaziciela umożliwiały
ukrycie prawdziwego właściciela majątku i podstawienie w jego miejsce osoby fikcyjnej ([1] str.
343). Do handlu tymi papierami , przedstawiającymi rzucone na rynek zobowiązania osób
fizycznych i prawnych powołano giełdę , dzięki czemu finansjera światowa stała się jeszcze
bardziej ukrytą, co ułatwiało jej gospodarczy podbój świata - "uzależniła ona państwa przez
popieranie lekkomyślnej gospodarki budżetowej, wywoływanie wojen, szczególnie kolonialnych
, co w rezultacie zmuszało skarby do ratowania się pożyczkami , organizowanymi przez wielkie
banki (...). Na ludność nałożono bezproduktywny haracz w formie oprocentowania i amortyzacji
tych pożyczek państwowych ." Z kolei ogromne towarzystwa akcyjne i trusty zmonopolizowały
produkcję , zmuszając konsumenta do kupna towaru po cenie dyktowanej przez przemysł i
handel. Równolegle z tym dyktatem finansjery światowej prowadzony był atak na drugi
fundament prawa rzymskiego, czyli prawo własności ziemskiej - "jest to z początku atak
gospodarczy , mający na celu zrujnować rolnictwo, oparte na produkcji indywidualnej, na
wielkiej własności , a potem na własności włościańskiej, na rzecz produkcji zamorskiej o
charakterze spekulacyjnym. Potem atak wkracza w sferę prawną i dąży naprzód do ograniczenia
prawa własności ziemskiej a póz
niej do wywłaszczenia ." Powodem prowadzenia takich działań
było to ,że własność ziemska była zawsze i jest nadal podstawą samodzielności gospodarczej
narodów , a tej własności nie można było "ukryć" i "schować" jak akcję czy weksel. Dlatego z
taką nienawiścią wyrażano się o rzymskim prawie własności ziemskiej, o którym syjonista Maks
Brod napisał: "Rzymianie , najobrzydliwszy naród , jaki kiedykolwiek stąpał na tej ziemi, naród,
na którego prawo Europa jeszcze dzisiaj choruje, którego instytucje prywatnej własności stały
się naszą zgubą ." ([1] str. 346). Tak więc dzięki rozwojowi stosunków przemysłowo-
handlowych w XIX wieku powstało szeroko rozpowszechniane przekonanie , jakoby drobna
własność ziemi, własność chłopska była przeżytkiem i "naturalny postęp" musi ją unicestwić.
Wojny światowe spowodowane przez interesy międzynarodowego kapitału utrwaliły dyktaturę
światowej finansjery, która zaczęła propagować kolejne hasła, aby umocnić się na zdobytych
pozycjach . Poprzez różne agendy zaczęto w poszczególnych krajach wprowadzać takie prawa i
zasady , które pozbawiają je całkowicie resztek samodzielności politycznej i gospodarczej.
Potem przyjdzie zapewne czas na stworzenie jednego globalnego organizmu państwowego,
kierowanego przez jeden rząd światowy. Wprowadzany konsekwentnie, również u nas,
liberalizm ekonomiczny, powodujący rujnowanie gospodarki narodowej oraz walka z własnością
ziemską poprzez niszczenie rolnictwa wydają się być etapami realizacji takiego właśnie planu.
Międzynarodowe dynastie pieniądza
Rozwój kapitalizmu przemysłowego wiąże się ściśle z powstaniem prawdziwych "dynastii
pieniądza" w ramach poszczególnych rodzin bankierskich. Niemal regułą były w tym przypadku
powiązania narodowe i bogate ożenki między ich członkami, co zapewniało dalszą koncentrację
kapitału i tworzenie międzynarodowych "mega-banków", które stały się jednym z
najważniejszych narzędzi w rękach architektów Wielkiego Planu. Jedną z owych dynastii, która
odegrała bardzo istotną rolę w tworzeniu zrębów Nowego Porządku Świata była rodzina
Rothschildów. Pochodziła ona z biednej dzielnicy Frankfurtu. Z rodziny tej wyłonił się Mayer
Amschel Bauer. Na frontonie jego domu wisiał szyld, zawierający symbol rodziny w postaci
czerwonego heksagramu. Heksagram , zwany też pieczęcią Salomona, posiada konotacje
okultystyczne i kabalistyczne, będąc używanym w starożytnych religiach jako symbol Molocha,
Astortecha i Saturna - planety ważnej w okultyz
mie i kabale. W średniowieczu był on
wykorzystywany przez arabskich magików, kabalistów a także przez satanistów. Symbol ten
musiał mieć chyba dla Mayera Amschela Bauera duże znaczenie skoro zdecydował się na
zmianę swojego nazwiska na Rothschild ("Rot-schildt" co oznacza po niemiecku "czerwony
szyld") ([8] str. 61). W 1753 roku wysłano dziesięcioletniego Mayera na nauki , zaś w wieku 12
lat zaczął on pracę w banku, należącym do Oppenheimera w Hanowerze. Tam przez siedem lat
poznawał tajniki bankowości. W Hanowerze poznał generała von Estorffa , numizmatę, który w
1763 roku opuścił to miasto i dołączył do dworu Williama IX - księcia Hesse Hanau -
właściciela Frankfurtu. Znajomość Rotschilda z von Estorffem pozwoliła mu na rozpoczęcie
interesów z samym księciem jak też dała mu możliwość wejścia w kręgi Iluminatów, bowiem
dynastia Hesse była z nimi ściśle związana. Zresztą Rothschildowie zawsze odgrywali wielką
rolę w Zakonie Iluminatów . Po tym jak bawarscy "Oświeceni" zostali zdemaskowani, główny
ośrodek okultyzmu i kontroli tajnych towarzystw w Europie przeniósł się do Włoch. Był on tam
znany jako Alta Vendita (Wysoka Wenta) i był kierowany przez syna Amschela Rotschilda -
Carla (Kalmanna) ([8] str. 63). Organizacja ta była tajnym stowarzyszeniem , które w pierwszej
połowie XIX wieku zdawało się przejmować dziedzictwo iluminatów w kierowaniu tajnymi
związkami. Jak głosi wyjątek z nadal obowiązującej instrukcji Wysokiej Wenty (tekst pochodzi
z 1819 roku):
"Nasz cel ostateczny to cel Voltaire'a i Rewolucji Francuskiej: unicestwienie na zawsze
katolicyzmu, a nawet wszelkiej idei chrześcijańskiej, i niedopuszczenie, by przetrwała na ruinach
Rzymu".
W sumie protoplasta rodu Mayer Amschel miał pięciu synów i pięć córek. Zgodnie z jego wolą,
aby zachować ciągłość rodu, tylko synowie dziedziczyli interesy i fortunę, zaś córki zostały
wydane za innych bankierów. Wszyscy synowie mieli takie samo drugie imię - Mayer i zostali
wtajemniczenie w sprawy rodzinnych interesów już w wieku 12 lat , a byli to: Amschel Mayer,
Jakob (James) Mayer, Salomon Mayer, Nathan Mayer, Kalmann (Carl) Mayer ([2] str. 64).
Wkrótce, jak pisze ks. J.A.Cervera ([2] str. 85) : "Amschel Rothschild został intendentem i miał
w 1787 r. dostęp do finansów Fryderyka II. Kiedy Wilhelm wyrzucił Francuzów z Frankfurtu i
wysłał 8000 ludzi do Anglii, Rothschild już prosperował jako dostawca wojskowy. Skorzystał z
zamknięcia giełdy w Amsterdamie tak, że jego dochody wzrosły z 2000 do 15 000 florenów.
Wkrótce jego fortuna wzrasta do 1 miliona. To był dopiero początek. Żeni swego syna Salomona
z Karoliną Stern, z bogatej rodziny z Frankfurtu. Zaangażował się w sprawę pożyczki księcia
Hesse dla cesarza. W nagrodę otrzymuje tytuł oficjalnego agenta dworu cesarskiego oraz
niesamowicie wysokie zarobki. Kiedy Francuzi atakują w 1805 roku Kassel, Rotschild ukrył
swoje akcje i 5 milionów w srebrze w skrzyniach, które umieścił w domu ambasadora Austrii. W
1798 r. Rothschild wysłał swojego trzeciego syna Nathana do Anglii, który zainstalował się w
Manchesterze mając do dyspozycji od ojca 250 000 florenów. Osiedla się w Londynie i w 1805
roku, żeni się z niejaką Cohen i nawiązuje kontakty z kuzynem bogatego Mojżesza Montefiore z
rodziny żydowskiej z Liorno we Włoszech. Udziela pożyczek hrabiemu York i Clarence, co
umacnia jego pozycję. Ten Rothschild zaczyna międzynarodową działalność, kiedy Hesse poleca
mu kupić akcje brytyjskie, na których dzięki manipulacjom zarabia grube pieniądze. Kupuje
sztabki złota z Kompanii Indyjskiej i specjalizuje się w złodziejskich, nielegalnych transakcjach.
W 1810 r. Amschel Rothschild, dzieli 370 000 florenów dając po połowie dwóm najstarszym
synom Amschelowi i Salomonowi. Młodszym synom Charlesowi i Jamesowi dodaje po 30 000
florenów, w ten sposób powstało imperium Rothschildów. Rothschild wysyła swoich delegatów
na Kongres Wiedeński i rozdziela tam hojne podarki ." Nathan wysyła swojego brata Salomona
do Berlina , aby ten sfinalizował pożyczkę dla Prus w dwóch ratach o wysokości 200 000 i 150
000 funtów, a sam wkrótce zostaje honorowym konsulem w Londynie. Niedługo póz
niej
Rothschildowie rozpoczynają swoją ekspansję także na terenie Włoch. Salomon dostarcza
funduszy na wyposażenie korpusu ekspedycyjnego z Austrii , który po wygraniu bitwy pod Rieti
wkracza do Neapolu. Tam z kolei najmłodszy z braci - Charles emituje w 1821 roku całą serię
pożyczek - po 16 milionów dukatów. Wkrótce klan Rothschildów opanowuje całą Europę, w
czym pomaga im wielce posiadanie własnej , najszybszej na świecie poczty , mającej immunitet
dyplomatyczny. Amschel jest we Frankfurcie, Nathan w Londynie, Salomon w Wiedniu, James
w Paryżu a Charles w Neapolu. Nadal widoczne są związki Rothschildów z tajnymi
towarzystwami. James był w Paryżu masonem najwyższego 33 stopnia Obrządku Szkockiego,
jego brat Nathan członkiem loży "Emulation" w Londynie, póz
niej także Salomon zostaje
wprowadzony do wolnomularstwa ([8] str. 64). Wkrótce Rotschildowie znowu pojawiają się na
scenie. W sierpniu 1832 r. francuski minister finansów w związku z deficytem 25 milionów
franków był zmuszony zwiększyć budżet obrony narodowej z 231 000 do 434 000. Wtedy z
pomocą pospieszył Rothschild z pożyczką 150 milionów. Austria dozbrajając 3 armie we
Włoszech, Czechach i w Austrii mając deficyt 85 milionów florenów zwróciła się do Salomona
Rothschilda i Sina Geymullera, otrzymując kolejno pożyczki w wysokości 36, 30 i 50 milionów.
Nawet papież Grzegorz XVI, chcący wyposażyć oddziały wojskowe zastępujące Austriaków,
prosił o pomoc finansową Charlesa Rothschilda, który pożyczył milion florenów. Często różni
historycy podkreślają wpływy dynastii bankierskich na rozwój wypadków historycznych.
Szczególnie dotyczy to Rothschildów, określanych często jako: "Królowie bankierów i bankierzy
królów". Jak twierdzą niektórzy Ludwik Filip pokazywał Jamesowi Rothschildowi tekst
swojego przemówienia przed jego wygłoszeniem? , a Metternich uważany za konserwatywnego
męża stanu miał powiedzieć: "We Francji dom Rothschilda był ważniejszy od rządów ..." W
czasie Komuny Paryskiej w 1871 roku międzynarodówka socjalistyczna zwróciła się do Banku
Francji z prośbą o pożyczenie 10 milionów franków. Wówczas to kolejny członek bankierskiej
dynastii - Alfonso Rotschild - dał im 500 000 franków. W rezultacie tego 150 posiadłości
Rostchilda w Paryżu zostało ominiętych przez rebeliantów, którzy podpalili miasto z czterech
stron. Dynastia Rotschildów nadal angażuje się mocno w politykę międzynarodową, popierając
Anglię, a potem Bismarcka przeciwko Austrii i Francji, a jej bogactwa pozostają nadal w rękach
tej rodziny bowiem ([2] str. 89) : "Anzelm idzie w ślady swego ojca i walczy z konkurencją w
Wiedniu. Meyer Charles usadawia się we Frankfurcie, Adolf zastępuje ojca w Neapolu. Po
odmowie pożyczki 500 000 dukatów królowi Franciszkowi Obojga Sycylii, Alfonso jest zmuszony
do opuszczenia Wiednia. W połowie XIX w. Rothschildowie mają 4 główne biura. W Londynie
urzęduje Lionel, a następnie Nathaniel. W Paryżu James a w Wiedniu Anzelm, a następnie
Albert. We Frankfurcie działa Meyer Charles, potem Wilhelm, a kiedy ten umiera w 1901 r. w
formie ajencji kontynuuje urzędowanie Goldsmith żonaty z córką Rothschilda." Potomkowie
założycieli dynastii Rothschildów nawiązują także kontakty z innymi bankierami w Europie i
poza nią np: z Sassoonem z Bagdadu, Guinsburgiem w Petersburgu, z Schombergiem w
Nowym Jorku , z Bauerem i Weisweilerem w Madrycie oraz ze wspólnikami w praktycznie
wszystkich stolicach europejskich. Gdy Bismarck zaczyna dochodzić do władzy, Rotschildowie
uznają, że trzeba go poprzeć. Mianowany kanclerzem negocjuje z Bleichroederem,
reprezentantem konsorcjum Rothschildów, uzyskanie funduszy na wojnę z Austrią. Przed
śmiercią (17 paz
dziernika 1868 r.) James popiera nowego kanclerza Niemiec, starego przyjaciela
rodziny, który często zatrzymywał się w posiadłości Amschela w czasie pobytu we Frankfurcie.
W czasie ustalania wielkości odszkodowań narzuconych przez Niemcy Francji w Wersalu
obecny jest Alfons Rothschild ze wspólnikiem Bleichroderem, którzy sugerują wysokość
miliarda, co zostaje podwyższone przez Bismarcka do 5 miliardów. W Niemczech sytuacja jest
podobna jak we Francji, gdyż tutaj także rynek finansowy kontrolują w zasadzie wielcy
międzynarodowi bankierzy tacy jak: Gustaw Mevissen, który przy współpracy z
Oppenheimerem założył w 1848 r. "Schaafhausenscher Bankverein" w Kolonii. W 1858 r
powstaje również "Bank fur Handel und Industrie" przy poparciu "Berliner Handelgeselschaft"
Mendelssohna, a w 1872 r. Eugene Gutman zakłada "Dresdner Bank", który wchłaniając inne
banki stał się potęgą i w 1904 r. kontrolował 1200 mniejszych banków. Wkrótce cała ta sieć
bankowa rozszerza się na całą Europę z odgałęzieniami w USA i w Turcji. Rothschildowie
mieli także swój wielki udział w jej rozwoju na terenie Stanów Zjednoczonych, wspomagając
finansowo takich bankierów jak choćby: Abrahama Kuhna, Salomona Loeba, Jakuba Schiffa,
Johna D.Rockefellera, Johna P.Morgana, czy Edwarda Harrimana. Jak stwierdza W.T.Still ([5]
str. 156) :
"Z pewnością Rotschildowie mieli głęboki wpływ na przemysłową Amerykę. Działając za
pośrednictwem firm z Wall Street, a mianowicie Kuhn, Loeb & Co oraz J.P. Morgan Co. ,
Rotschildowie finansowali Johna D. Rockefellera, tak że mógł on stworzyć imperium Standard
Oil. Finansowali oni także działalność Edwarda Harrimana (koleje żelazne) i Andrew
Carnegiego (stal). Do początków XX w. bogactwo niewidocznego obecnie Domu Rotschildów
urosło do takiej skali, że oceniano, iż kontrolują oni połowę świata."
Do wymienionych wyżej przemysłowców i bankierów, niejednokrotnie stosujących różne
oszukańcze i spekulacyjne metody, którzy odegrali istotną rolę w gospodarce i finansach
Stanów Zjednoczonych można dodać takie osoby jak ([2] str. 92-93):
Robert Morris - armator i dostawca wojskowy, który przy pomocy 104 milionów dolarów
finansował wojnę.
Chaim Salomon, który będąc udziałowcem "Bank of America" opłacał oddziały francuskie w
Ameryce, a w latach 1871 - 1874 udzielił nowemu państwu pożyczek na sumę 658 000 dolarów
Jak pisała gazeta "Hajnt" z 9 sierpnia 1927 r. w uznaniu za te zasługi temuż Salomonowi
chciano nawet wystawić pomnik na Madison Square Garden w Nowym Jorku, ale nie zgodziła
się na to tamtejsza komisja municypalna ([1] str. 384).
Rodzina Seligmanów - Józef i 8 braci emigrowali z Bawarii w 1837 i ulokowali się w stanie
Pensylwania, otwierając sklepy z ubraniami i mając duży magazyn w Nowym Jorku. W czasie
wojny domowej braciom Seligman opłaciło się bardzo poparcie kandydatury Abrahama
Lincolna i już w 1862 r. rząd jest im winien milion dolarów za mundury wojskowe. Otwierają
mały bank, który ma oddziały w Londynie, Paryżu, Frankfurcie i w San Francisco. Generał
Grant, przyszły prezydent Stanów Zjednoczonych, będąc masonem zakonu York (posiadającego
w 1880 roku 10 000 lóż masońskich z 450 000 członków) staje się marionetką w rękach
finansjery i w czasie kryzysu w 1873 roku ofiarowuje Józefowi Seligmanowi stanowisko
Sekretarza Skarbu.
William H.Vanderbilt kupował używane statki i sprzedawał je rządowi USA po podwójnej
cenie.
John Pierpont Morgan kupował przestarzałe karabiny po 3,5 dolara za sztukę i sprzedawał
rządowi po 22 dolary.
John D. Rockefeller stawiając na  czarne złoto" w Pensylwanii w 1859 r. otwiera szereg
rafinerii ropy naftowej pod nazwą "Standard Oil". W momencie, kiedy staje się właścicielem
rynku naftowego podnosi cenę baryłki nafty z 10 centów do 20 dolarów.
Meyer Guggenheim, w wieku 19 lat wyemigrował ze Szwajcarii do Ameryki gdzie początkowo
handlował nićmi i brokatami, potem kupił sklep spożywczy w Filadelfii i zajmował się rafinacją
miedzi. Wkrótce wraz z 7 synami posiadał kapitał 1 250 000 dolarów. Póz
niej kupując różne
rafinerie tworzy międzynarodowy trust. Staje się właścicielem  Chile Copper" , posiada
przedsiębiorstwa na Alasce, handluje nitratami w Chile, metalami w Boliwii i diamentami w
Kongo.
Rodzina Lazardów (Simon, Lazare, Elie, Aleksander) zaczął od skromnego biura w San
Francisco. Potem posiadł firmę eksportowo-importową w Paryżu, przekształconą w 1876 r. w
bank. Wkrótce potem przeniósłi się do Nowego Jorku i otworzył oddział banku w Londynie,
zajmując się spekulacją akcjami kopalni złota i zarabiając na tym dużo pieniędzy.
Maurice Friedlander zdobył swój ogromny majątek na handlu zbożem.
J.Gould i bank Kuhn, Loeb & Co. zdobyli swoje olbrzymie fortuny na eksploatacji linii
kolejowych i na poparciu ruchu, komunistycznego w Rosji. W 1860 roku jest w Ameryce 30 625
mil linii kolejowych, zaś w roku 1920 ich długość wzrasta do 263 821 mil. To gigantyczne
przedsięwzięcie było finansowane przez drobnych inwestorów z zyskiem gwarantowanym
przez banki. Jak się póz
niej okazało wprawdzie zyski były olbrzymie, ale nie podzielono ich
między inwestorów, a banki, które okradły inwestorów były w rękach grup: Vanderbilta,
Morgana, Goulda, Billa, Kuhn-Loeba oraz Rockefellera. W XX w. nadal działają niektóre z
tych dynastii, stosując te same złodziejskie metody w biznesie.
Jakub H.Schiff, który wkrótce po zakończeniu wojny domowej w USA przybywa z Frankfurtu
do Nowego Jorku. Jak się przypuszcza z polecenia Rothschilda miał on przejąć kontrolę nad
amerykańskim systemem pieniężnym, lokując swoich ludzi w rządzie federalnym i rządach
stanowych oraz organizując ruch ateistyczny i antagonizując obywateli , szczególnie białych i
czarnych. Do 1872 roku Schiff pracował w Nowym Jorku jako agent handlowy, potem wraca
czasowo do Niemiec, gdzie nawiązuje kontakty z bankierami w Paryżu i Holandii. Abraham
Kuhn ściąga go do swojej firmy w Nowym Jorku i żeni z córką swojego wspólnika Salomona
Loeba, Teresą. Zarówno Kuhn jak i Loeb byli emigrantami z terenu Niemiec, którzy przybyli
do USA w połowie lat czterdziestych dziewiętnastego stulecia ([2] str. 93). Dzięki temu
ożenkowi Jakub Schiff stał się współpartnerem spółki bankierskiej Kuhn, Loeb & Co. ([3] str.
21). Posiada on również udziały w rafineriach, w Westinghouse Electric, w firmach
ubezpieczeniowych i telekomunikacyjnych. Schiff kierując firmą Kuhn, Loeb & Co. , która
reprezentuje jedną trzecią systemu bankowego w USA, jednocześnie inwestuje ogromne sumy
pieniędzy aby obalić carat w Rosji, licząc na udzielenie pomocy, której będzie potrzebować
rewolucja z 1905 i 1917 r. w rękach Lenina i Trockiego.
Rodzina Warburgów - w 1907 roku ze sprzymierzonej z Rotschildami, firmy bankierskiej -
Domu Warburga, wysłano do Stanów Zjednoczonych Paula Moritza Warburga , aby został
partnerem w najpotężniejszej firmie bankowej Ameryki Kuhn, Loeb & Co. P.Warburgowi jako
"ekspertowi" płacono wówczas astronomiczne wynagrodzenie w wysokości 500 000 dolarów
rocznie ([5] str. 171). Jeden z braci Paula, Max pozostał w Niemczech by zarządzać rodzinnym
bankiem, zaś drugi Felix ożenił się z córką Jakuba Schiffa - Fredą. Innym przedstawicielem
klanu Warburgów był James P. Warburg , związany podczas wojny z Roosveltami. Będzie on
póz
niej jedną z wyroczni Franklina Delano - gubernatora Nowego Jorku, a następnie prezydenta
USA. Tenże James P.Warburg tak określił w 1932 roku swoją filozofię rodzinną : " Powinniśmy
pobudzać gospodarkę planową i socjalistyczną , a następnie włączyć ją w jeden socjalistyczny
system o wymiarze światowym ." ([7] str. 72). Paul Warburg , spadkobierca starej dynastii
bankierskiej założonej jeszcze w 1798 r w Hamburgu, otrzymał za żonę, córkę Salomona Loeba
- Ninę, wchodząc do spółki Kuhn, Loeb & Co. Póz
niej córka Warburga wyszła za mąż za
W.Rothschilda, jednego z głównych doradców prezydenta USA W.Wilsona na Konferencji
Wersalskiej. W ten sposób dzięki tym małżeństwom i pieniądzom Rothschildów spółka Kuhn,
Loeb & Co. stała się dominującą i zaczęła wpływać na losy świata. ([3] str. 23). Firma ta
kierowana przez Jakuba H.Schiffa, wsparła finansowo między innymi cesarza japońskiego w
jego konflikcie z carską Rosją w 1905 roku, a póz
niej w 1917 roku także rewolucję bolszewicką
w Rosji. Gdy w czasie wojny rosyjsko-japońskiej kilkadziesiąt tysięcy rosyjskich żołnierzy
zostało wziętych do niewoli, członkowie amerykańskiej organizacji "Przyjaciół Wolności
Rosjan" , finansowanej przez Schiffa, rozsiewali wśród nich rewolucyjną propagandę. Wówczas
to między innymi przetransportowano z USA do Japonii półtora tony papieru z rewolucyjną
propagandą. Tenże Schiff w 1907 roku przestrzega surowo nowojorską Izbę Handlową , że jeżeli
nie ustanowi się banku centralnego , to wyniknie stąd chaos finansowy. Z kolei w 1913 roku
zakłada on w USA organizację pod nazwą: Anti-Defamation League (ADL) , która zaczęła
kontrolować wszystkie organizacje "walczące o ludzkie prawa" , radiostacje, agencje reklamowe
i środki masowego przekazu i uzyskując swoisty "monopol na prawdę" ([3] str. 24). Z inspiracji
sterników międzynarodowej finansjery spółka Kuhn, Loeb & Co. działa także na rzecz
stworzenia za Atlantykiem prywatnego, scentralizowanego systemu bankowego - pod nazwą
Federal Reserve System , który istnieje zresztą do dzisiaj. Jednym z jego administratorów od
1914 roku był wspomniany już Paul Warburg ([7] str. 72). Wkrótce do wymienionych
bankierów międzynarodowych dołącza także Bernard Baruch, który szybko zaczyna
dorównywać bogactwem Warburgom. Zostaje on mianowany przez Wilsona przewodniczącym
Komitetu Morskiego i Rady Obrony Narodowej USA. Odtąd Baruch staje się światowym
"królem stali", podstawowego surowca dostarczanego aliantom w czasie I wojnie światowej ([4]
str. 14).
Reasumując można stwierdzić, że w latach 1900-1914 wysuwają się na czoło w Ameryce i na
świecie dwie międzynarodowe potęgi finansowe ([7] str. 65): Rockefellerów i grupa Morgana,
które jak już wcześniej wspomniano powstały przy wydatnej pomocy finansowej klanu
Rotschildów. Rockefellerowie rządzą imperium naftowym "Sandard Oil", przejmują kontrolę
nad rynkami miedzi , stali , tytoniu oraz centrów bankowych, w szczególności "National City
Bank" i U.S. Trust Company" jak też nad jednym z największych przedsiębiorstw
ubezpieczeniowych na świecie "Equitable Life and Mutual " w Nowym Jorku. Z kolei
Morganowie rządzą przemysłem stoczniowym, elektrycznością, kauczukiem, jak również
centrami bankowymi - "National Bank of Commerce" i "Chase National Bank" oraz firmami
ubezpieczeniowymi. Klejnotami ich fortuny są "General Electric" oraz "Guaranty Trust
Company". Z grupą Morgana jest także zrzeszona poprzez "American International Corporation"
(AIC) wspomniana już firma Kuhn, Loeb & Co. ([7] str. 123). Oczywiście często bywa tak, że
wspomniane imperia finansowe współdziałają ze sobą w różnych przedsięwzięciach. Wśród ich
najbliższych współpracowników można spotkać również takie nazwiska jak Edwarda Harrimana
, którego syn Averell, będzie jednym z doradców prezydenta Roosevelta, braci Dulles,
szczególnie aktywnych w trakcie przygotowywania Traktatu Wersalskiego , a także Clarence
Dillona ze stojącymi za nim firmami : "Goodyear", "Dodge" i "Chrysler" ([7] str. 65). Co więcej
większość z osób zajmujących kierownicze stanowiska w korporacjach finansowych miała także
bardzo ścisłe koneksje z tajnymi towarzystwami, a szczególnie z Zakonem Skull &Bones,
jednym ze spadkobierców IluminatówWeishaupta. Zakon ten gromadził i gromadzi także
obecnie w swoich szeregach elitę polityczną, bankową i finansową w Stanach Zjednoczonych.
Dla przykładu można podać, że członkami tego stowarzyszenia byli miedzy innymi ([9] str.
135,169) :
Averell Harriman , (inicjowany w 1913) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust"
E.Roland Harriman , brat Averella (inicjowany w 1917) - dyrektor "Union Banking Corporation"
Knight Woolley (inicjowany w 1917) - dyrektor "Morgan Guaranty Trust" oraz "Federal Reserve
Bank of New York"
Percy Rockefeller (inicjowany w 1900) - syn J.D.Rockefellera, dyrektor "Morgan Guaranty
Trust"
Prescot Sheldon Bush - ojciec George Busha Seniora- (inicjowany w 1917) - partner "Brown
Brothers, Harriman"
George Bush Senior (inicjowany w 1947 ) - były prezydent USA
Powyższe powiązania wyjaśniają, przynajmniej częściowo, dlaczego wymienione potęgi
finansowe poprzez podległe im firmy wspólnie i konsekwentnie brały udział w tworzeniu
Nowego Porządku Świata ,a więc w finansowaniu obu wojen światowych, budowaniu Związku
Sowieckiego, hitlerowskich Niemiec i "New Dealu" Roosevelta. Co ciekawe część z nich
posiadała swe siedziby zlokalizowane w jednym miejscu, przy Wall Street i 120 Broadway w
Nowym Jorku.
Literatura:
1. H.Rolicki - "Zmierzch Izraela" - Warszawa 1932.
2. J.A.Cervera - "Pajęczyna władzy" - Wrocław 1997.
3. R.Gładkowski - "Myślącym pod rozwagę" - Toronto 1984.
4. H.Pająk - "Piąty rozbiór Polski" - Lublin 1998.
5. W.T.Still - "Nowy Porządek Świata" - Poznań 1995.
6. P.Virion - "Rząd Światowy" - Warszawa 1999.
7. P.Villemarest - "y
ródła finansowe komunizmu i nazimu" - Warszawa 1997.
8. H.Pająk - "Bestie końca czasu" - Lublin 2000.
9. A.C.Sutton - "Americas Secret Establishment" - Liberty House Press 1986.
y
ródło: http://www.kki.pl/piojar/polemiki/novus/novus.html