plik

Katarzyna Cholewińska

Lekcja historii

- Co powie Historia?
- Historia, sir, skłamie – jak zawsze.

Bernard Shaw, Uczeń diabła

~*~*~*~

- Panie Fitzgerald, proszę natychmiast zostawić włosy panny Roberts w spokoju!
Patrick Fitzgerald uśmiechnął się łobuzersko, posłusznie kończąc zaklęcie lewitacji, którym bawił

się od początku lekcji. Długie, jasne warkocze siedzącej przed nim Jeanie Roberts opadły na oparcie
krzesła. Dziewczynka odwróciła się, by posłać mu obrażone spojrzenie.

Patrick, wyraźnie zachwycony całą sytuacją i skupioną na nim uwagą, uśmiechnął się jeszcze

szerzej.

Na jego nieszczęście, ucząca historii magii pani Barring nie podzielała jego zadowolenia.
- Co pana tak bawi, panie Fitzgerald? – zapytała, mrużąc ze złością oczy. – Czyżby geneza,

przebieg

i skutki drugiej wojny feniksa? Proszę w takim razie podzielić się swoją radością z resztą klasy.

W jednej chwili uśmiech spełzł z twarzy chłopca. Pani Barring uniosła brwi.
- Czekamy.
Patrick wstał z prawdziwie żałosną miną. W sali rozległy się ciche parsknięcia i chichoty.
- Więc… - zaczął niepewnie, gorączkowo zastanawiając się, czy siedzący obok Philip naprawdę jest

obrażony o ten wczorajszy numer z uciekającą sosjerką i czy specjalnie zasłania ramieniem otwarty
podręcznik.

- Nie zaczyna się zdania od więc. – Barring zgasiła go z ledwie dostrzegalnym uśmieszkiem.

Małpa.

- Przyczyny drugiej wojny feniksa były… Eee… Bardzo różnorodne… - chłopiec zająknął się,

spoglądając bezradnie na blat swojego biurka.

- Historyczne… - Dobiegł go cichy szept z lewej strony. Patrick powstrzymał się całą siłą woli,

żeby nie wrzasnąć z radości i nie rzucić się koledze na szyję.

- Historyczne, społeczne, gospodarcze i polityczne – powtarzał za Philipem, patrząc wyzywająco

na panią Barring, której nawet powieka nie drgnęła.

- Istotnym czynnikiem prowadzącym do wybuchu wojny było nierozstrzygnięcie poprzedniego

konfliktu, tak zwanej pierwszej wojny.

Nauczycielka uniosła brew.
- Nierozstrzygnięcie? – zapytała. – W jakim sensie? Stronnictwo Dumbledore'a odniosło

zdecydowane zwycięstwo, panie Fitzgerald, podczas gdy Riddle został zmuszony do opuszczenia
Wielkiej Brytanii.

- Tak, ale większość jego zwolenników nie została w żaden sposób ukarana, ani nawet usunięta z

życia publicznego. To jakby w ogóle nie przegrali, prawda? Jakby wojna wcale się nie skończyła tylko,
nie wiem, została tak jakby…

- Chce pan powiedzieć, że na pewien czas działania zbrojne zostały zawieszone, jednak pokój nie

Wszystko będzie dobrze

był trwały – uzupełniła usłużnie pani Barring. Patrick z ulgą zauważył, że wyraźnie się rozluźniła, a jej
twarz nie ma już tak zaciętego wyrazu.

Dam radę, pomyślał, pełen nadziei.
- No tak.
- Brak rozliczenia… Pokazowe procesy… - podpowiadał mu Philip, dyskretnie wertując

podręcznik.

- Nie doszło do ostatecznego rozliczenia tych, którzy opowiedzieli się za Riddle'em – ciągnął

Patrick. – Odbyło się kilka pokazowych procesów, w których skazano najbardziej znanych
śmierciożerców…

Nauczycielka skrzywiła się.
- Panie Fitzgerald. Jest pan na lekcji historii. Proszę posługiwać się poważną terminologią, a te

sensacyjne przezwiska zostawić na wieczór, kiedy będzie pan bawił koleżanki i kolegów opowieściami o
duchach.

Chłopiec zarumienił się lekko, zawstydzony własną nieuwagą. Rzeczywiście, używało się czasami

tego typu śmiesznych określeń, ale nie było to dobrze widziane. Wymamrotał pod nosem coś na kształt
przeprosin.

Po chwili podjął stracony wątek:
- No więc były jakieś procesy pokazowe, ale nie skazano na nich nikogo, kto w wojnie odgrywał

ważną rolę. Do Azkabanu posłano kilka osób, żeby zadowolić opinię publiczną, ale nie miało to
żadnego wpływu na… na…

- Rozkład sił politycznych…
- Rozkład sił politycznych w odbudowanym Ministerstwie Magii oraz Wizengamocie. –

Odetchnął. Pani Barring spoglądała na niego wyczekująco. – Jeszcze? – jęknął z miną męczennika,
któremu zakomunikowano, że czeka go dodatkowa rundka wokół Golgoty. – Ponadto społeczeństwo
było ciągle podzielone pod względem ideograficznym. Ideologicznym! – Patrick poprawił się szybko.
Philip zdusił chichot. – Sporna pozostawała kwestia czystej krwi, czyli tak zwanej doktryny Riddle'a.

- A o czym mówiła doktryna Riddle'a?
Szelest kartek podręcznika.
- Riddle twierdził, że do edukacji i udziału w życiu publicznym mają prawo tylko czarodzieje, jak

to się wtedy nazywało, czystej krwi, czyli tacy, którzy nie byli spokrewnieni z mugolami.

Gdzieś pod ścianą ktoś parsknął cichym śmiechem.
- Tak, panno Thompson? Chciałaby pani coś dodać? – Barring zwróciła się do czarnowłosej

dziewczynki.

Sarah Thompson była rozwydrzona, bezczelna, pyskata i zawsze przygotowana. Z uporem

godnym lepszej sprawy potrafiła czepiać się każdego słowa mówiącego; mogła godzinami wykłócać się
o drobiazgi i bronić swojego braku racji. Patrick po cichu modlił się, żeby i tego dnia Thompson była w
odpowiednim do tego nastroju – nieważne, czy z powodu niskiego ciśnienia, czy napięcia
przedmiesiączkowego.

- To chyba oczywiste, że tylko tacy czarodzieje mają pełne prawa obywatelskie, w tym socjalne i

polityczne.

Tak! W wyobraźni odtańczył swój taniec zwycięstwa.
- Panie Fitzgerald, proszę usiąść, dziękuję już panu. Nędzny.
Słysząc to, chłopiec zamarł wpół wyimaginowanego obrotu.
- Nędzny! – oburzył się jak ktoś, kto spędził na nauce długie godziny, a nie dziesięć minut przed

lekcją. – Przecież wszystko powiedziałem!

- Ależ oczywiście. – Nauczycielka uśmiechnęła się podejrzanie miło. – Sama odpowiedź była

zdecydowanie powyżej oczekiwań.

- Więc dlaczego…?

Katarzyna Cholewińska

- Ocenę dzielę na pół między pana a pana Archera.
Patrick opadł ciężko na swoje krzesło. Philip spiorunował go wzrokiem, wściekły, że przez

miękkie serce i on zarobił dzisiaj z odpowiedzi N wielkie jak stąd do Mongolii.

No co? – zapytał bezgłośnie Patrick, po czym wbił obrażone spojrzenie w znienawidzoną

historyczkę.

- Panno Thompson? Słuchamy uważnie. Dalsze przyczyny wybuchu drugiej wojny feniksa.
Sarah wstała nonszalancko – o ile jest to fizycznie możliwe, zastanowił się Patrick, ciągle

roztrzęsiony i, nie wiedzieć czemu, zawiedziony kiepską oceną. Z całego serca miał nadzieję, że dzisiaj
Sarah zmiażdży tę starą bździągwę.

- Podstawą sporu były oczywiście różnice programowe pomiędzy Dumbledore'em a Riddle'em –

dziewczynka zaczęła mówić jakby od niechcenia, poprawiając w międzyczasie swoje długie włosy. –
Poglądy Dumbledore'a można by nazwać wręcz ultraliberalnymi. On i skupieni wokół niego działacze,
głównie związani z ówczesną administracją naszej szkoły, zakładali, że jedynym czynnikiem
integrującym magiczną społeczność jest magia.

- A nie jest? - Barring uwielbiała podpuszczać swoich uczniów i zadawać im podchwytliwe

pytania. Musicie myśleć historycznie, mówiła, tłumacząc im przyczyny wprowadzenia ustaw o tajności,
łącząc powstanie Urzędu Kontroli nad Magicznymi Stworzeniami z kolejnymi powstaniami goblinów,
każąc im szukać możliwych skutków ostatecznej wspaniałej izolacji

magicznej Anglii. Musicie myśleć

historycznie, powtarzała, gdy oni ziewali, znudzeni, a co bezczelniejsi wyciągali świeży kawałek
pergaminu, by rozegrać kolejną partyjkę czarodziejskiego wisielca.

- Oczywiście, że nie - odpowiedziała bez wahania Sarah, strzepując z ramienia niewidzialny pyłek.

- Co z tego, że mugolaki mają w sobie trochę magii, skoro są w naszym świecie zupełnie obcy? Nie są
jednymi z nas.

Profesor pokiwała poważnie głową.
- Rzeczywiście, panna Thompson zwróciła nam uwagę na ważną kwestię - zaczęła. - Dumbledore

w swoim skrajnym optymizmie całkowicie zignorował różnice kulturowe i mentalne pomiędzy
czarodziejami a mugolami. Pełna asymilacja tych, którzy wychowali się w niemagicznej części Wielkiej
Brytanii była, jak dzisiaj wiemy, niemożliwa... Rozumiem, że pan to już wszystko wie, panie Fitzgerald, i
dlatego nie musi pan notować?

Nienawidzę cię, pomyślał Patrick, sięgając po czysty pergamin. Jak ja cię strasznie nienawidzę.
- Nie, pani profesor. Przepraszam - burknął, unikając jej wzroku.
- Ależ nie ma za co. Jak już mówiłam, spojrzenie Riddle'a na ówczesną sytuację było dużo

bardziej realistyczne. Nic więc dziwnego, że ostatecznie, choć doszło do tego wiele lat po jego
tragicznej śmierci, to właśnie jego poglądy zwyciężyły. Ale nie uprzedzajmy faktów, panna Thompson
chce zapracować dzisiaj na dobrą ocenę z odpowiedzi, prawda? Proszę mówić dalej.

- Konserwatywne elity również nie zgadzały z utopijnymi pomysłami Zakonu Feniksa - podjęła

Sarah przemądrzałym tonem. Ciekawe, czy zna znaczenie przynajmniej połowy tych wszystkich słów,
których używa, żeby zaimponować nauczycielom, zastanawiał się Patrick, bazgroląc bezmyślnie po
swoim pergaminie. I czy wyszukuje je w słowniku specjalnie na takie okazje, dodał zgryźliwie i zrobił
wielkiego kleksa. Po chwili namysłu postanowił dorysować mu koślawe rączki i nóżki. - Właśnie dlatego
poparły Riddle'a - ciągnęła tymczasem Sarah. - Nie tylko ideologicznie, ale i finansowo.

- Kiedy nie wiadomo, o co chodzi, to chodzi o galeony! - krzyknął ktoś z tyłu. Kilka osób

parsknęło i spojrzało z ukosa na nauczycielkę. Barring jednak nie wyglądała na rozzłoszczoną tym
komentarzem, co było oczywiście absolutnie niesprawiedliwe, bo jeszcze dziesięć minut temu wzięła
Patricka do odpowiedzi za maleńkie, cichutkie zaklęcie lewitacji.

- Panno Thompson - zwróciła się do odpowiadającej uczennicy - rozwinęłaby to pani jakoś?
Dziewczynka wzruszyła ramionami.
- Członkowie starych, arystokratycznych rodów mieli ogromne wpływy nie tylko w Ministerstwie

Wszystko będzie dobrze

- wyjaśniła. - Często byli właścicielami wielkich prywatnych przedsiębiorstw, w które inwestowali
odziedziczone fortuny. Razem z innymi firmami tworzyli kartele, za pomocą których całkowicie
kontrolowali rynek. Bali się konkurencji ze strony nowej krwi i tego, że jej napływ naruszy panujący
wówczas status quo - zakończyła, dając nacisk na to ostatnie słowo, na wypadek, gdyby ktoś w klasie nie
zorientował się, że zna również łacinę.

Patrick, nadąwszy policzki, narysował kleksowi długie, proste włosy. Status-sratus, wpisał w dymku

obok. Philip, który w tej chwili zajrzał mu przez ramię, prychnął i opluł sobie brodę, próbując
powstrzymać atak śmiechu, po czym podpisał kleksa Sarah Jaka-Ja-Jestem-Mądra Thompson.

- Na zakończenie, panno Thompson, najbardziej oczywista przyczyna konfliktu - podjęła pani

Barring z chytrym błyskiem w oku. Dziewczynkę lekko zamurowało. Przygryzła dolną wargę, myśląc
intensywnie. - Proszę nie zastanawiać się nad Merlin wie czym - podpowiedziała profesor, bardzo z
siebie zadowolona - tylko powiedzieć mi, co leży u podstaw każdej wojny. No?

- Ja... Chęć przejęcia władzy? - strzeliła Sarah.
Barring kiwnęła głową.
- Oczywiście. Proszę państwa, mówimy przecież o walce przede wszystkim politycznej. Wbrew

powszechnej opinii, ideologia odgrywała rolę drugorzędną w stosunku do partykularnych interesów
obu ugrupowań. Dowodem na to jest chociażby fakt, że zarówno Dumbledore, jak i Riddle już przed
wybuchem wojny skupili wokół siebie ludzi, którymi planowali obsadzić najwyższe urzędy ministerialne
i strategiczne pozycje w administracji. No właśnie, skoro już jesteśmy przy tym... Ale najpierw
formalności. Panno Thompson, miałam postawić W, ale z tym jednak jeszcze poczekamy, dobrze? Nie
chciałabym, żeby spoczęła pani na laurach. Na dzisiaj powyżej oczekiwań... Z plusem. To teraz może...

W sali rozległ się szmer cichych modlitw i pospiesznie wertowanych podręczników. Różdżka pani

Barring jeszcze przez chwilę krążyła złowrogo nad listą obecności.

- ... pan Johnson nam opowie, co się działo w Ministerstwie od czerwca tysiąc dziewięćset

dziewięćdziesiątego piątego roku.

Henry Johnson nie bardzo wiedział, co w ogóle wydarzyło się w dziewięćdziesiątym piątym -

jedyne, co mu przychodziło do głowy, to zdobycie przez Irlandię Pucharu Świata w Quidditchu w
dziewięćdziesiątym czwartym - o sytuacji w Ministerstwie nie wspominając. Ponieważ wszystko
wskazywało na to, że przez następnych piętnaście minut Barring będzie bardzo zajęta, Patrick i Philip
całkowicie poświęcili się misji przekazania stworzonej przed chwilą karykatury siedzącym przed nimi
dziewczynkom. Nie było to łatwe, ponieważ obrażona o lewitowanie jej warkoczy Jeanie konsekwentnie
udawała, że Patrick nie istnieje. W końcu chłopcom udało się wcisnąć poplamiony atramentem rulonik
jej przyjaciółce, Wendy Sommerby.

- ... jeszcze raz, panie Johnson. Naprawdę nie chciałabym, żeby na moich lekcjach pierwsze O

pojawiło się już w październiku. Po Korneliuszu Knocie Wizengamot na ministra magii wybrał...?

Z ławki dziewczynek dobiegł ich zduszony chichot, a po chwili pergamin wrócił do właścicieli.

Philip rozwinął go dyskretnie. Obok ich kleksa widniał uproszczony rysunek krótko ostrzyżonej
czarownicy w nauczycielskiej tiarze. Bla, bla, bla, druga wojna feniksa, bla, bla, bla, doktryna Riddle'a, bla, bla,
bla, nikogo to nie obchodzi... - znalazło się w dymku, który postać zdawała się z siebie wypluwać. Całość
podpisano: Barring Stara Szczota Atakuje.

Patrick roześmiał się, chcąc przypodobać się koleżankom. Osobiście uważał, że ich rysunek nie

był nawet w połowie tak zabawny, jak jego i Philipa - dowcip Jeanie i Wendy był zdecydowanie zbyt
rozwlekły - ale nie miał zamiaru rezygnować z szansy na odkupienie swoich grzechów.

- Eee... I wtedy doszło do wielkiej bitwy w... Eee... W...
- Na miłość Morgany, jeśli nie powie mi pan natychmiast, gdzie miała miejsce rozstrzygająca tę

wojnę bitwa, każę panu przez tydzień klęczeć przy grobie Dumbledore'a! No?

- A! W Hogwarcie.
- No przecież, że nie na Pokątnej.

Katarzyna Cholewińska

Chytry plan Patricka przyniósł natychmiastowe efekty - Jeanie odwróciła się do niego z szerokim

uśmiechem i mrugnęła figlarnie. Chłopcu zrobiło się nagle dziwnie gorąco, co z kolei wzbudziło
niewytłumaczalną wesołość Philipa. Zdrajca.

- ... ostatniej szansy, panie Johnson, jakkolwiek przyznam, że jestem już na skraju wytrzymałości. -

Barring chwyciła się za nasadę nosa i przymknęła oczy, walcząc z nadchodzącą migreną. - Proszę mi
przedstawić okoliczności śmierci obu przywódców. O ile pan pamięta, jak się nazywali.

Henry Johnson przełknął głośno ślinę, sprawiając wrażenie człowieka, który nie pamięta już

nawet, jak sam się nazywa.

- To znaczy... - zająknął się, palcem luzując krawat. Patrick przewrócił w irytacji oczami. Żałosne.

On na pewno tak się nie zachowywał w czasie swojej odpowiedzi. Nie, kiedy patrzyła Jeanie, w każdym
razie. - Dumbledore...

- Moje serce śpiewa, panie Johnson. Przybliżył się pan o jedną czwartą do zaliczenia. Kolejne

słowo.

- On zginął w czasie... No... Pierwszego ataku na Hogwart. Chyba.
- Chyba? - Barring nigdy nie akceptowała takich odpowiedzi.
Henry wzruszył niezobowiązująco ramionami. Nauczycielka westchnęła męczeńsko.
- Na pewno, panie Johnson, proszę to zapamiętać raz na zawsze. A główny ideolog przeciwnego

obozu?

- Riddle, tak?
W klasie rozległy się bynajmniej nie tłumione chichoty.
- Nie, Nicholas Flamel - syknął ktoś z końca sali. Zdezorientowane spojrzenie odpowiadającego

chłopca wywołało kolejną salwę śmiechu.

- Tak, Riddle, Tom Marvolo Riddle! Gdzie pan był przez ostatnie pół godziny? - Profesor

wyraźnie straciła wszelką nadzieję.

Henry nie zaszczycił tego ostatniego pytania odpowiedzią.
- Proszę się przygotować na kolejne zajęcia, panie Johnson. - Barring skrobnęła piórem w

dzienniku, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Na razie tylko zaznaczam, że ma pan odpowiedź do
zaliczenia. Ostrzegam, następnym razem, postawię panu okropny, rozumiemy się?

Henry zwalił się ciężko na swoje krzesło i odetchnął z ulgą. Naiwny kretyn, pomyślał Patrick. Nie

wie, że z poprawiających Barring ma w zwyczaju robić krwawą miazgę?

- Nie wierzę - podjęła po chwili brzemiennego milczenia czarownica - że nikt z państwa nie wie,

jak zginął Riddle. I kiedy.

W klasie rozległ się szmer przypominający ciche brzęczenie roju pszczół, kiedy dzieci zaczęły

naprędce przeglądać podręcznik i konsultować możliwe odpowiedzi. Wbrew pozorom szóstoklasiści
bardzo nie chcieli podpaść pani Barring. Znowu.

- No bo w czasie Wielkiej Bitwy o Hogwart, jak Harry Potter... - odezwał się ktoś, ale natychmiast

zagłuszyła go salwa śmiechu. Philip dźgnął Patricka w żebra łokciem.

- Jak ten coś wymyśli... - mruknął, ale przyjaciel w odpowiedzi wzruszył tylko ramionami.

Wariactwa Leara Scamandra, który zabrał właśnie głos, nie były dla niego żadną nowością i naprawdę
nie mogły go obchodzić mniej.

- Proszę pana - skarciła Leara Barring, jednocześnie stukając w blat biurka, aby uciszyć pozostałe

dzieci. - Bądźmy poważni.

- Ale ja jestem poważny! - obruszył się Lear i nadął jak ropucha, którą ktoś podrażnił patykiem.

Jego wodniste oczy zdawały się być bardziej wyłupiaste niż zwykle.

- Ja również. Proszę nie mylić faktów z fikcją...
- Nic nie mylę! - upierał się Lear, w zapamiętaniu przerywając nauczycielce. - Harry Potter jest

postacią historyczną!

- Oczywiście, w takim samym stopniu co Merlin, Morgana i reszta owego barwnego, brytyjskiego

Wszystko będzie dobrze

folkloru. Panie Scamander, ja przecież nie neguję, że ktoś taki jak Harry Potter żył w omawianym przez
nas okresie. Nie przeczę, że mógł brać udział w Wielkiej Bitwie, a nawet zostać Szefem Biura Aurorów,
co potwierdzają zresztą niektóre źródła pisane. - Barring spojrzała na chłopca przenikliwie. - Chcę tylko
panu uświadomić, że czegokolwiek by ów Harry Potter nie zrobił, nie miało to najprawdopodobniej nic
wspólnego ze śmiercią Toma Riddle'a.

Lear Scamander, który zazwyczaj wykazywał temperament porównywalny z temperamentem

wygrzewającego się w słońcu gumochłona, wbił obrażony wzrok w swoją ławkę. Patrick prychnął
lekceważąco i pokręcił głową. Czy ten człowiek naprawdę nie ma większych zmartwień? Nie pierwszy
raz Lear tak zaciekle bronił jakiejś głupoty, którą usłyszał w domu. Nikogo to nie dziwiło.

Wszyscy wiedzieli, że Scamandrowie wierzą tylko w to, czego nie da się udowodnić.
Rozglądając się niezbyt dyskretnie po klasie, Patrick zauważył jednak, że nie wszystkich to

rozbawiło. Kilka osób miało dość sceptyczny wyraz twarzy i nieco podejrzliwie patrzyło na
dyskredytującą legendę Harry'ego Pottera Barring. Jak się okazało, dostrzegł to nie tylko Patrick.

- Proszę odłożyć pióra i już niczego nie notować - powiedziała w końcu profesor, wodząc

zmęczonym wzrokiem po ich twarzach. Ściągnęła usta w dziwnym grymasie, zmarszczyła czoło i przez
chwilę myślała nad czymś intensywnie. Kiedy cisza była już nie do zniesienia, pani Barring podjęła
temat: - Proszę państwa, proszę mi powiedzieć, czym jest magia?

Kilka osób jęknęło ze znudzeniem.
- Magia jest świadomym oddziaływaniem na materię za pomocą energii, skupionej w strumień

elektronów dzięki odpowiedniej kombinacji takich substancji jak...

Barring podniosła rękę, przerywając ten chóralny wywód.
- Bardzo dobrze, dziękuję. Zadając to z pozoru proste i oczywiste pytanie, chciałam państwu

pokazać, że współcześnie magia nie ma przed nami żadnych tajemnic. Magofizyka tłumaczy jej istotę,
magogenetyka pozwala wyodrębnić odpowiadające za nasze zdolności geny, dzięki technomancji
tworzymy skomplikowane urządzenia, łączące w sobie czary i technikę. - Nauczycielka spojrzała na nich
poważnie. Kilka osób uniosło ciekawie głowy znad pisanych pod ławką esejów na astronomię. -
Przyzwyczailiśmy się do pojmowania magii w kategoriach czysto naukowych. Tylko że w czasie studiów
nad jej historią musimy o tych wszystkich oczywistościach zwyczajnie zapomnieć. Żeby zrozumieć
żyjących u progu dwudziestego pierwszego wieku czarodziejów, trzeba zadać sobie pytanie nie o to,
czym magia jest w rzeczywistości, ale o to, czym była dla nich.

Patrick patrzył na Barring z uniesionymi kpiąco brwiami. Już to kiedyś widział - lekki rumieniec

na jej zapadniętych policzkach, błysk fanatyzmu w oczach. Wiedział, że teraz nastąpi długa,
niezrozumiała i nudna tyrada na temat, który wszystkim wisi dorodnym kalafiorem.

- Magia nie była wtedy wiązką energii. Nie można było opisać jej odpowiednimi wzorami. Nie

rozumiano jej. Magia była tajemnicą nawet dla tych, którzy władali nią doskonale. Stąd też w tym
pozornie nowoczesnym społeczeństwie tak wielka wiara w przesądy; stąd odczytywanie przyszłości
świata z ruchów ciał niebieskich i wróżenie z fusów. Stąd legenda Harry'ego Pottera.

Bajka dla dzieci, która nie ma przecież żadnego znaczenia.
- Kim więc Harry Potter jest naprawdę? Bo przecież nie Chłopcem, Który Przeżył, nie

Wybrańcem. Z punktu widzenia historii - nikim ważnym. Pionkiem w wielkiej polityce, może. I
symbolem. Harry Potter, dziecko, którego zwycięstwo nad potężnym czarnoksiężnikiem miało być
zapisane w gwiazdach, uosabia ówczesne myślenie o magii.

Jak ten cały przedmiot zresztą.
- Dzisiaj wiemy, że rzeczywiście, jak już pan Scamander wspomniał, Riddle zginął w czasie

Wielkiej Bitwy. Całkiem zwyczajnie, ugodzony przypadkowym zaklęciem. Ale z czasem wszystkie
przełomowe wydarzenia, nawet te, które były w istocie mało spektakularne, obrastają w legendę. Tak
było chociażby w przypadku założenia tej szkoły... A proszę się zastanowić, czy ktokolwiek odczytuje
teraz dosłownie Historię Hogwartu?

Katarzyna Cholewińska

I nawet nie wiadomo, czy to wszystko prawda. Kompletny bezsens. Strata czasu, zżymał się

Patrick, gdy nagle ciszę, która zapadła po ostatnich słowach Barring, rozdarł przenikliwy dźwięk
dzwonka.

W klasie zapanował kompletny chaos. Uczniowie zerwali się z krzeseł, w pośpiechu zgarniając

rzeczy do toreb.

- Na za tydzień dziesięć stóp o skutkach drugiej wojny feniksa! - przekrzyczała ich Barring, mając

nadzieję, że usłyszało ją choć kilka osób. Tłum dzieci rzucił się do drzwi jak pasażerowie tonącego
statku do szalup ratunkowych, przepychając się, wrzeszcząc, lamentując nad czekającymi ich dwiema
godzinami zaklęć.

Spanikowany Patrick przypomniał sobie, że nie odrobił pracy domowej i wyleciał z sali, nie

zaprzątając sobie więcej głowy historycznym bełkotem starej nauczycielki. Miał poważniejsze problemy
na głowie.

Tymczasem pani Barring, ogarniając zmęczonym wzrokiem ten krajobraz po bitwie, jakim stała

się w mgnieniu oka jej klasa, jednym machnięciem różdżki spakowała wszystkie swoje rzeczy, po czym
zeszła ze staroświeckiej katedry i skierowała się do drzwi. Zerknęła za siebie. Krzesła były oczywiście
poodsuwane, a na podłodze walały się kawałki zużytych pergaminów - czy te dzieci nigdy się nie
nauczą, że nie należy śmiecić? - ale tym zajmą się już skrzaty domowe.

Jak zwykle na korytarzu było niemal pusto. Kilkoro uczniów przemknęło obok niej, kłaniając się

niedbale. Pani Barring uśmiechnęła się ciepło i była w tej chwili tak bardzo niepodobna do siebie, że
gdyby zobaczył ją Patrick Fitzgerald, pomyślałby, że zwariowała.

Skręciła w korytarz prowadzący do prywatnych komnat kadry nauczycielskiej. Do tej części

zamku nie dochodził nawet odległy gwar dziecięcych głosów. Chociaż większość profesorów bardzo
chwaliła sobie ciszę i absolutny spokój, pani Barring zawsze czuła lekkie ukłucie zawodu. Kiedy
przyjmowała tę posadę, wiedziała, że Hogwart nie jest tym, czym był kiedyś - sam zamek oczywiście nie
zmienił się od wieków, ale z każdym rokiem jego próg przestępowało coraz mniej magicznie
uzdolnionych jedenastolatków. Dyrektor twierdził, że szkoła po prostu zapewnia najlepsze warunki do
nauki w niewielkim, kameralnym gronie.

Pani Barring nie mogła się opędzić od myśli, że Hogwart -

~*~*~*~

Stukot damskich obcasów niósł się echem po opustoszałym korytarzu. Krótko ostrzyżona

czarownica w średnim wieku mijała rzędy nieruchomych, martwych obrazów i pewnym krokiem
wspinała się po krętych, całkowicie zwyczajnych schodach.

Nagle przystanęła. Mogłaby przysiąc, że poczuła na plecach czyjś natarczywy wzrok. Odwróciła

się dyskretnie, ale była sama. Pokręciła głową. To ze zmęczenia - musi się koniecznie położyć. Ruszyła
dalej.

Z ram swoich portretów czarodzieje i czarownice Hogwartu wodzili za nią malowanymi oczyma.

Powietrze zgęstniało, brzemienne starą, dziwną magią, której nie można ująć w fizyczne prawa ani
matematyczne wzory.

Nauczycielka szybkim tempem przemierzała kamienne korytarze.
Zamek śledził każdy jej krok.

Fin.