Igła

Zdobywając nowe tereny łowieckie, poszukując nowych

źródeł wyżywienia a może jeszcze czegoś innego, ludzie już

od początku swojego istnienia przenosili się z miejsca na

miejsce, stopniowo w rejony coraz chłodniejsze. Niosło to

za sobą potrzebę dokładniejszej izolacji od chłodu w postaci

odzieży, później

butów

. Nie wystarczała już prosta

przepaska na biodra i futrzana skóra zwierzęca.

Być może najpierw zaczęto łączyć w prymitywny sposób skóry kolcami np. cierni.

Około 20 tysięcy lat p.n.e. zaczęto już używać pierwszych igieł kościanych lub

wyrabianych z ości. Używano igieł z kości do nawiercania skór zwierzęcych i łączono je

cienkimi paskami ze ścięgien lub rzemieniami ze skóry.

Takim instrumentem posługiwano się długo. Podobno pierwsze igły

stalowe

pojawiły się

w Norymberdze dopiero około 1370 roku. Igła stalowa z całkowicie zamkniętym uchem

pojawiła się dopiero w XV wieku. W XVI wieku były już na tyle rozpowszechnione, że król

Henryk VIII przyznał producentom igieł w Anglii specjalny przywilej.