ETYKA EUDAJMONISTYCZNA 

ARYSTOTELESA (1)

• eudajmonizm – pogląd, zgodnie z którym 

szczęście (gr. eudaimonia) jest dobrem 

• według Arystotelesa jest to zarazem dobro 

najwyższe oraz samowystarczalne, 
właściwy i ostateczny cel wszystkich ludzkich 
dążeń 

• etyka Arystotelesa, podobnie jak cała etyka 

starożytna ma charakter teleologiczny – 
jest to etyka celów i dóbr

 

 

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA 

ARYSTOTELESA (2)

• Arystoteles utożsamiał dobro z celem; 

uważał, że każde ludzkie działanie ma jakieś 

właściwe sobie dobro, jednak 1. są takie 

dobra, które mają charakter zależny 

(heteronomiczny) i które są tylko środkami 

do celów (pragniemy ich ze względu na coś 

innego) – są to np. zaszczyty, przyjemności, 

wiedza etc. oraz 2. takie dobra, które są 

autonomiczne, ponieważ chcemy ich ze 

względu na nie same – takim dobrem było 

dla niego właśnie szczęście (zaszczytów zaś 

pragniemy, ponieważ wiemy, że dzięki nim 

będziemy szczęśliwi)

 

 

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA 

ARYSTOTELESA (3)

• cnota (dzielność) jest według Arystotelesa 

trwałą dyspozycją do dobra i zakłada 
umiarkowanie we wszystkim, co się robi, 
``unikanie nadmiaru i niedostatku`` i 
poszukiwanie środka; np. męstwo (odwaga) 
jest środkiem między zuchwałością i 
tchórzostwem; hojność jest środkiem między 
rozrzutnością i skąpstwem; godność jest 
środkiem między służalczością i 
zarozumiałością; przyjaźń jest środkiem 
między pochlebstwem i wrogością etc. 

 

 

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA 

ARYSTOTELESA (4)

    TRZY TYPY ŻYCIA:
1.

życie polegające na używaniu, którym 

zadowala się ``niewykształcony ogół i 

prostacy``;

2.

działalność obywatelska – życie czynne, 

jakie wybierają ci, którzy ``upatrują 

szczęścia w zaszczytach``;

3.

teoretyczna kontemplacja – ideał moralny 

Arystotelesa, szczęście mędrca, życie zgodne 

z rozumem, które wybierają filozofowie i 

które pozwala im zachować całkowitą 

niezależność od dóbr zewnętrznych oraz 

innych ludzi.