ETYKA EUDAJMONISTYCZNA

ARYSTOTELESA (1)

• eudajmonizm – pogląd, zgodnie z którym

szczęście (gr. eudaimonia) jest dobrem

• według Arystotelesa jest to zarazem dobro

najwyższe oraz samowystarczalne,
właściwy i ostateczny cel wszystkich ludzkich
dążeń

• etyka Arystotelesa, podobnie jak cała etyka

starożytna ma charakter teleologiczny –
jest to etyka celów i dóbr

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA

ARYSTOTELESA (2)

• Arystoteles utożsamiał dobro z celem;

uważał, że każde ludzkie działanie ma jakieś

właściwe sobie dobro, jednak 1. są takie

dobra, które mają charakter zależny

(heteronomiczny) i które są tylko środkami

do celów (pragniemy ich ze względu na coś

innego) – są to np. zaszczyty, przyjemności,

wiedza etc. oraz 2. takie dobra, które są

autonomiczne, ponieważ chcemy ich ze

względu na nie same – takim dobrem było

dla niego właśnie szczęście (zaszczytów zaś

pragniemy, ponieważ wiemy, że dzięki nim

będziemy szczęśliwi)

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA

ARYSTOTELESA (3)

• cnota (dzielność) jest według Arystotelesa

trwałą dyspozycją do dobra i zakłada
umiarkowanie we wszystkim, co się robi,
``unikanie nadmiaru i niedostatku`` i
poszukiwanie środka; np. męstwo (odwaga)
jest środkiem między zuchwałością i
tchórzostwem; hojność jest środkiem między
rozrzutnością i skąpstwem; godność jest
środkiem między służalczością i
zarozumiałością; przyjaźń jest środkiem
między pochlebstwem i wrogością etc.

ETYKA EUDAJMONISTYCZNA

ARYSTOTELESA (4)

TRZY TYPY ŻYCIA:
1.

życie polegające na używaniu, którym

zadowala się ``niewykształcony ogół i

prostacy``;

2.

działalność obywatelska – życie czynne,

jakie wybierają ci, którzy ``upatrują

szczęścia w zaszczytach``;

3.

teoretyczna kontemplacja – ideał moralny

Arystotelesa, szczęście mędrca, życie zgodne

z rozumem, które wybierają filozofowie i

które pozwala im zachować całkowitą

niezależność od dóbr zewnętrznych oraz

innych ludzi.