plik

,,Ukryte tchnienie Ducha Bożego powoduje,

iż duch ludzki otwiera się również wobec zbawczego

i uświęcającego samootwarcia się Boga. Dzięki łasce

uczynkowej,

która jest darem Ducha Świętego, człowiek wchodzi w

„nowość życia”, zostaje wprowadzony w Boży i

nadprzyrodzony jego wymiar. Równocześnie zaś sam człowiek

staje się „mieszkaniem Ducha Świętego”, „żywą świątynią

Boga”. Przez Ducha Świętego bowiem Ojciec

i Syn przychodzą do niego i czynią u niego swe mieszkanie. ''

Duch Święty (hebr.

שֶשדֹּדקקַקה

ה ח

ה וקר

שֶשדֹּדקקַקה

ה ח

ה וקר

Ruach HaKodesz, gr. τὸ ἅγιον

Πνεύμα to hagion Pneuma lub τὸ Πνεύμα τὸ ἅγιον to

Pneuma to hagion, łac. Spiritus Sanctus) – w religii

chrześcijańskiej trzecia osoba Trójcy Świętej, równa Ojcu i

Synowi w bóstwie, majestacie, substancji i naturze. Nie jest

bytem zrodzonym, ani stworzonym. Pochodzenie Ducha

Świętego interpretowane jest zależnie od tradycji

chrześcijańskiej. Według tradycji zachodniej Duch pochodzi

od Ojca i Syna, natomiast w tradycji wschodniej - od Ojca

przez Syna ( zob. filioque). Według doktryn antytrynitarnych

nie jest Osobą Boską, często uważana jest jedynie za przejaw

działalności Bożej.

Ponadto Duch Święty jest prawdziwą osobą, która przyszła na

świat, by mieszkać w autentycznych naśladowcach Jezusa

Chrystusa po Jego zmartwychwstaniu i wstąpieniu do nieba (Dzieje

Apostolskie 2). Jezus powiedział swoim apostołom:

„

Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Pocieszyciela da wam, aby z

wami był na zawsze -- Ducha Prawdy, którego świat przyjąć nie

może, ponieważ Go nie widzi ani nie zna. Ale wy Go znacie,

ponieważ u was przebywa i w was będzie. Nie zostawię was

sierotami: Przyjdę do was” (J 14:16-18).

Duch Święty nie jest jakimś nieokreślonym, ulotnym cieniem ani

bezosobową mocą. On jest osobą pod każdym względem równą

Bogu Ojcu i Synowi Bożemu, trzecią osobą Trójcy Świętej. Jezus

powiedział do apostołów:

„

Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i

nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i

Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam

przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do

skończenia świata” (Mt 28:18-20).

Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym, zatem

wszystkie boskie przymioty Boga Ojca i Syna odnoszą

się w równym stopniu do Ducha Świętego. Kiedy

człowiek rodzi się powtórnie przez wiarę w Jezusa

Chrystusa i przyjęcie Go (J 1:12-13; J 3:3-21), Bóg

zamieszkuje w nim przez swojego Ducha (1 Kor 3:16).

Duch Święty ma intelekt (1 Kor 2:11), emocje (Rz

15:30) oraz wolę (1 Kor 12:11).

Podstawową rolą Ducha Świętego jest składanie „świadectwa” o Jezusie Chrystusie

(J 15:26, 16:14). Duch przekonuje ludzkie serca o prawdzie Jezusa Chrystusa. Jest

również nauczycielem chrześcijanina (1 Kor 2:9-14). Objawia mu Bożą wolę i

prawdę. Jezus powiedział swoim uczniom:

„

A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was

wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J 14:26).

„

Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie

mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy

przyszłe” (J 16:13).

Duch Święty został dany po to, by działać we wnętrzu osób, które wierzą w Jezusa,

by kształtować w nich Boży charakter. Duch Święty buduje w naszym życiu miłość,

radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie

(Ga 5:22-23), realizując to zadanie w taki sposób, którego nie moglibyśmy osiągnąć

o własnych siłach. Bóg nie chce, byśmy samodzielnie próbowali być kochający,

cierpliwi i uprzejmi, ale pragnie, byśmy polegali na Nim, wierząc, że On sam

ukształtuje w nas te cechy. Chrześcijanie są zatem wezwani, by chodzić w Duchu

Świętym (Ga 5:25) i napełniać się Nim (Ef 5:18). Duch Święty wyposaża chrześcijan

w moc do wykonywania służby, która powoduje duchowy wzrost (Rz 12; 1 Kor 12; Ef

4).

Duch Święty wpływa również na tych, którzy nie są

chrześcijanami. Przekonuje ludzkie serca o Bożej

prawdzie, iż zgrzeszyliśmy i potrzebujemy Bożego

przebaczenia. Przekonuje o sprawiedliwości Jezusa,

który umarł za nas, za nasze grzechy. Przekonuje także

o Bożym sądzie nad światem i nad tymi, którzy Go nie

znają (J 16:8-11). Duch Święty porusza nasze serca i

umysły, wzywając nas do żalu za grzechy i zwrócenia

się ku Bogu w celu uzyskania przebaczenia i nowego

życia.

Duch Święty pojawia się wedle części

komentatorów w Starym Testamencie już w drugim

wersecie Księgi Rodzaju: „(...) a Duch Boży unosił

się nad wodami”, jednakże należy przyjąć, iż użyte

pojęcie ruah należy rozumieć jako wiatr, powiew,

powietrze lub tchnienie. W dalszych księgach

pojawia się jednak bardzo rzadko (por. Ps 104, 30).

Mimo wszystko chrześcijanie wierzą, że prorocy

mówili za sprawą właśnie Ducha Świętego, co

znalazło swój wyraz w powszechnym wyznaniu

wiary: „(...) i mówił przez proroków (...)”, por. 1 Sm

10, 6. Same zaś księgi prorockie stanowią większą

część Starego Testamentu.

W Nowym Testamencie Jezus nazywa Ducha Świętego „Duchem-

Pocieszycielem” (gr. Parakletos – Obrońca, np. w sądzie; w

opozycji do Diabolos – Oskarżyciela: por. Ap 12, 10de) oraz

„Duchem Prawdy” (por. J 15, 26-27). Pierwsze objawienie Ducha

Świętego ma miejsce podczas chrztu Jezusa. Wówczas Duch Święty

objawił się pod postacią białej gołębicy i zwyczajowo tak się go

przedstawia na wszelkich obrazach. Duch Święty jest także obecny

w momencie Zwiastowania (Łk 1, 35) oraz podczas nawiedzenia

św. Elżbiety przez Marię z Nazaretu (Łk 1, 41). Jezus obiecuje go

zesłać na apostołów jako pomoc po swoim Wniebowstąpieniu.

Wydarzenie to miało miejsce pięćdziesiąt dni po Jego śmierci (zob.

Zesłanie Ducha Świętego), kiedy Duch objawił się poprzez języki

ognia nad głowami apostołów oraz przez podmuch silnego wiatru,

który nawiedził pomieszczenie w którym przebywali. Odtąd

apostołowie rozpoczęli głoszenie Ewangelii na całym świecie.

Dodatkowo Jezus przyrzekł, że w chwili prześladowań Duch

pomoże stawić czoła wrogom (por. Mt 10, 19-20).

„

Idźcie więc i czyńcie uczniami wszystkie narody, udzielając im

chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” (Mt 28, 19)

W Iz 11, 2 wymieniane są następujące dary

Ducha Świętego:

- mądrości,

- rozumu,

- rady,

- męstwa,

- umiejętności,

- pobożności,

- bojaźni Bożej.

Pełnia darów wyrażana jest tu przez trzy pary tychże. Przyjęta w

teologii i liturgii liczba siedmiu darów Ducha Świętego (siedem było

dla Izraelitów liczbą doskonałą) powstała stąd, że powtarzany w

wierszu trzecim hebrajski wyraz „bojaźń”, został przetłumaczony w

Septuagincie oraz Wulgacie jako „pobożność”[2]. W katechizmie

zamiast „wiedzy” wspomina się „umiejętność”.

W Nowym Testamencie oraz w późniejszej Tradycji (por. 1 Kor 12)

wyróżniono następujące dary Ducha Świętego – tzw. charyzmaty:

- słowo mądrości,

- słowo poznania,

- wiary (szczególny rodzaj wiary, koniecznej do tego by

posługiwać np. charyzmatem czynienia cudów),

- prorokowania (czyli przekazywania słów od Boga),

- języków (dar mówienia obcymi językami – tzw. glosolalia),

- tłumaczenia języków,

- charyzmaty uzdrowień,

- czynienia cudów,

- rozpoznawania duchów.

Dary Ducha Świętego, zwane również darami łaski (nie można na

nie zasłużyć uczynkami) są nadprzyrodzonym wyposażeniem

Kościoła, jako zgromadzenia wiernych w celu jego uświęcania i

podniesienia jakości życia chrześcijan poprzez wzajemną nimi

posługę.

Tradycja wymienia owoce działania Ducha Świętego u

chrześcijan:

- miłość,

- radość,

- pokój,

- cierpliwość,

- uprzejmość,

- dobroć,

- wspaniałomyślność,

- łaskawość,

- wierność,

- skromność,

- wstrzemięźliwość,

- czystość,

- opanowanie,

co znajduje pokrycie w Biblii (Ga 5, 22-23).

,, Duchu Święty Stworzycielu,

Otwieraj moje oczy by widziały,

Otwieraj moje uszy, by słyszały,

Serce, aby czuło

Duchu Święty Ożywicielu, przyjdź!''

Fragment pieśni ,, Duchu Święty Stworzycielu ''

Document Outline