Relief

Sztuka reliefu rozwijała się w Egipcie niemal od III
tysiąclecia p.n.e. Już w okresie Starego Państwa
reliefami zdobiono kolumny i pylony świątyń,
ślepe wrota mastab czy ściany kaplic grobowych.
Treść kompozycji rzeźbiarskich zależała od ich
przeznaczenia.

Te,

które

pokrywały

mury

królewskich

świątyń,

przedstawiały

sceny

ukazujące faraona w postaci potężnego władcy i
syna boga oraz wizerunki bóstw. Podobnie reliefy
w grobowcach dostojników ukazywały sceny
sławiące działalność ich właścicieli i mające
zapewnić im szczęście w królestwie Ozyrysa (boga
zmarłych). Reliefy w grobowcach i świątyniach
stanowią dziś cenne źródło dla poznania kultury
starożytnego Egiptu.

W egipskich przedstawieniach na płaszczyźnie
obowiązywała ważna zasada dotycząca sposobów
ukazywania ciała ludzkiego. Otóż postacie ludzkie
musiały być przedstawiane tak, aby oglądający
mógł

zobaczyć

jak

najwięcej

ich

charakterystycznych cech. Górną część tułowia
pokazywano z przodu, a głowę i resztę ciała
bokiem. Ta zasada kompozycyjna nazywa się
kanonem. Utrwalił się on w epoce Starego
Państwa i obowiązywał, z małymi wyjątkami, przez
cały okres rozwoju sztuki starożytnego Egiptu.

Reliefy tworzono w Egipcie od niemal III tysiąclecia p.n.e.

Treść reliefów zależała od ich przeznaczenia

S

Z

T

U

K

A

S

T

A

R

O

Ż

Y

T

N

E

G

O

E

G

I

P

T

U