Wykład III

Procesor i techniki

przyspieszania jego pracy

Podstawy informatyki
Semestr I Transport
Semestr II Elektrotechnika

Zmieniają się szczegóły

konstrukcyjne, zasada pracy

wciąż ta sama

Każdy

z

systemów

komputerowych

posiada

centralny

ośrodek

zarządzania,

którym

jest

procesor.
Nowoczesne osiągnięcia w dziedzinie technologii

produkcji układów scalonych pozwalają na budowę

coraz „potężniejszych” mikroprocesorów.
Jednak bez względu na zmieniające się elementy

takie jak: szerokość magistral, częstotliwość pracy,

czy wielkość zintegrowanej w układzie pamięci

podręcznej;

pierwotna

zasada

działania

mikroprocesorów pozostaje (przynajmniej na razie)

bez zmian.

Nowe procesory, nowe

aplikacje,

a rynek

Konstrukcja komputera PC podlega stałej ewolucji,

wymuszonej przez wymagania nakładane ze strony

współczesnego oprogramowania.
„Pamięciożerne”

aplikacje

i

rozszerzenia

multimedialne są w stanie zniwelować każdą

sprzętową inwestycję.
Rynek

przyjmuje

z

wdzięcznością

nowe

opracowania

procesorów,

gdyż

brak

kompatybilności z poprzednimi modelami zmusza

do wymiany płyt głównych (i innych podzespołów) i

stanowi dźwignię napędową do nowych zakupów.

Podstawowe bloki

funkcjonalne

mikroprocesora

Niezależnie od
częstotliwości
taktującej i
charakterystycznych
dla danej firmy
rozwiązań
indywidualnych każdy z
procesorów można
przedstawić jako zespół
współpracujących ze
sobą bloków
funkcjonalnych.

Komunikacja z pamięcią

Architektura komputera PC zakłada bardzo silną

więź mikroprocesora z pamięcią operacyjną. W

niej bowiem przechowywane są dane i rozkazy.,

tam też odsyła się wyniki obliczeń.
Za

współpracę

z

pamięcią

odpowiada

wyizolowany blok komunikacyjny (Bus Unit, BU).
Połączenie jest realizowane zwykle w postaci dwu

odseparowanych magistral (jedna dla danych i

kodu, druga dla adresów),
Zarządzanie ruchem na magistralach gwarantują

dodatkowe sygnały sterujące.

Dekodowanie rozkazów

Konieczność zapewnienia płynnego funkcjonowania

procesora wymaga, by dane do wykonania (kod

programu) pobierane były w większych porcjach i

gromadzone w kolejce, gdzie oczekują na wykonanie.
Każdy ze spoczywających tu bajtów stanowi pewną

zakodowaną informację o koniecznych do wykonania

operacjach. Odtworzenie tej informacji odbywa się w

bloku dekodera (Instruction Unit, IU).
Praca tego układu jest często wspomagana przez

obszerną podręczną pamięć stałą (ROM), w której

zawarty jest słownik tłumaczący przyjmowane kody

rozkazowe na sekwencje ukrywających się pod nimi

operacji.

Jednostka wykonawcza

(EU=CU+ALU+FPU)

Rozkodowane instrukcje przekazywane są do układu

wykonawczego (Execution Unit, EU), gdzie realizowana

jest operacja określona danym kodem rozkazowym.
Znaczna cześć obecnie używanych rozkazów pracuje na

liczbach stałoprzecinkowych (Integer) i podlega obróbce w

module arytmetyczno logicznym (Arithmetic-Logic Unit ,

ALU) sterowanego z bloku kontrolnego (Control Unit, CU).
Jeśli

jednak

rozkaz

dotyczył

obiektów

zmiennoprzecinkowych

jego

realizacja

w

stałoprzecinkowych układach logicznych zajęłaby zbyt

wiele czasu. W takim wypadku przekazuje się go do

wyspecjalizowanej

jednostki

zmiennoprzecinkowej

(Floating Point Unit, FPU).

Jednostka adresowania

Rozkazy posługują się zwykle pewnymi argumentami

(parametry funkcji, np. składniki przy dodawaniu),

które również trzeba pobrać z pamięci operacyjnej.
Często wymaga się również, aby wynik operacji

przesłany został pod określony adres.
Obsługę tego rodzaju życzeń realizuje jednostka

adresowania (Addressing Unit, AU).
Względy

natury

technicznej

(stronicowanie

i

segmentacja) powodują, iż dostęp do pamięci

operacyjnej

wymaga

pewnych

dodatkowych

nakładów, których realizacji poświęca się jednostkę

zarządzania pamięcią (Memory Management Unit).

RISC

Termin RISC (Reduced Instruction Set Computer)

zrodził się w toku prac nad projektem 801 firmy IBM

i oznaczał tendencję do ograniczania listy rozkazów

procesora do niewielu błyskawicznie wykonywanych

instrukcji.
Realizacja każdej z nich była wynikiem odwołania się

do wyspecjalizowanego obwodu elektronicznego,

który nie tracił czasu na tłumaczenie rozkazu.
Rozpisanie algorytmu wykonywanego programu,

który przecież składał się z operacji dużo bardziej

skomplikowanych niż przepisanie danych z rejestru

do rejestru, należało do kompilatora.

Wysoka prędkość

przetwarzania RISC wymaga

dużej przepustowości

magistrali

Warto zwrócić uwagę, że system taki wyzwala ogromne

obciążenie magistrali pamięciowej – kod przetłumaczony

przez kompilator znajduje się przecież w pamięci

operacyjnej i każdy z elementarnych „klocków” musi

zostać pobrany przez procesor.
Prędkość przetwarzania jest bardzo duża i taka też musi

być przepustowość magistrali.
Problem ten rozwiązuje się współcześnie przez

zastosowanie szybkich pamięci podręcznych (L1 i L2).
Spore uproszczenie konstrukcji typu RISC zawdzięcza się

stałej (zazwyczaj) długości wszystkich mikrorozkazów.

CISC

Odmienny punkt widzenia reprezentuje CISC

(Complex Instruction Set Computer) dominująca w

rodzinach x86 Intela i 680xx Motoroli.
Procesory budowane według tej zasady biorą na

siebie coraz większe zadania.
Pobierany z pamięci pojedynczy rozkaz wywołuje

szereg

kompleksowych

działań

.

Czas

opracowywania takiego polecenia może dochodzić

nawet do kilkudziesięciu cykli zegarowych.
Kod programu jest bardzo zwarty, a proces jego

transportu do procesora znacznie mniej krytyczny.

Obecnie trudno zazwyczaj

powiedzieć czy procesor jest

CISC czy RISC

Jakkolwiek oba pojęcia definiowały początkowo kategorie

przeciwstawne, to obecnie coraz trudniej jednoznacznie

przypisać dany procesor do jednej z nich, a ostry podział

traci sens.
Współczesne procesory (AMD od K6 po Athlon XP i Intel

Pentium PRO – Pentium 4) chociaż same zaliczają się do

grupy CISC (akceptują na swoim wejściu złożone instrukcje

x86) to wyposażone są w dekoder tłumaczący je na

wewnętrzny kod mikroprocesora. Jądro tych konstrukcji

pracuje zatem w trybie RISC (RISC kernel).
Uznawany za członka rodziny RISC procesor PowerPC 601

może z kolei poszczycić się chyba zbyt nadmierną (jak na

zredukowaną) listą rozkazów (samych rozgałęzień jest ponad

150).

Linia produkcyjna –

sposób na zwiększenie

przepustowości

Niezależnie od tego czy mamy do czynienia z układem RISC czy

CISC każdy procesor można porównać do zakładu produkcyjnego,

który z dostarczonych materiałów (dane w pamięci) wytwarza wg

określonego algorytmu (kod programu) pewien określony produkt

wyjściowy (inny, wynikowy stan danych).
Analogia ta pozwala na sięgnięcie do jednego z bardziej

rewolucyjnych

pomysłów

racjonalizatorskich

–

taśmy

produkcyjnej.
Wprowadzona w zakładach Forda idea podzielenia cyklu

produkcyjnego na wiele małych i szybkich operacji wydaje się

pozornie bezużyteczna: czas pracy nad produktem nie ulega

przecież zmianie (może się nawet wydłużyć jeśli szwankują

połączenia pomiędzy poszczególnymi etapami).
Nie o czas tu jednak chodzi lecz o zwiększenie

przepustowości.

Przetwarzanie potokowe

(Pipeline)

Przeniesienie powyższej idei na grunt architektury
mikroprocesorów odbyło się po raz pierwszy w 1960r.
podczas

prac

nad

projektem

IBM

7030;

mikroprocesory skorzystały z tego pomysłu 20 lat
później.
Charakterystyczny

jest

podział

pracy

nad

pojedynczym rozkazem na wyraźnie zarysowane fazy.
Symboliczna taśma produkcyjna nazywana jest tutaj
potokiem przetwarzającym (Pipeline, Pipe), a jej
poszczególne punkty stopniami (Pipeline Stages).

Potok wykonuje jednocześnie

wiele rozkazów, a jego pracę

usprawniają kolejki

Potok pracuje jednocześnie nad kilkoma rozkazami, a każdy z

nich znajduje się w innej fazie wykonania. Chociaż czas

przetwarzania każdego z nich wynosi wielokrotność okresu

zegara taktującego, to w każdym jego cyklu taśmę opuszcza

kompletny produkt finalny (podobnie jak w fabryce

samochodów – mimo, że co minutę zjeżdża z niej gotowy

samochód, czas montażu może wynosić wiele godzin).
Połączenia pomiędzy poszczególnymi stacjami mogą być

elastyczne, co pozwala na zmniejszenie dyscypliny całej

taśmy. Czas przebywania rozkazu w poszczególnych

stopniach zależy często od czynników zewnętrznych i ścisłe

przestrzeganie reżimu czasowego nie zawsze jest możliwe.
W punktach krytycznych montowane są więc małe magazyny

pośrednie (bufory) nazywane też kolejkami (Queue).

Idea potokowego

przetwarzania danych

Głębokość potoku

Stopień rozdrobnienia takiej linii produkcyjnej (ilość

stopni) nazywany jest głębokością potoku.
Wielkość ta ma fundamentalne znaczenie dla kluczowych

parametrów procesora.
Rozbicie procesu produkcyjnego na bardzo wiele małych

operacji pozwala na ich przyspieszenie (dwaj robotnicy

przykręcający po jednym kole pracują szybciej niż jeden,

który miał zamontować dwa). W przeniesieniu na grunt

architektury procesora oznacza to możliwość zwiększenia

częstotliwości taktującej i ogólnej wydajności.
Poszczególne stacje mogą nawet pracować szybciej niż

wynika to z wymiaru zewnętrznego zegara (Super-

Pipeline).

Ewentualne błędy w

przetwarzaniu potoku

drastycznie ograniczają

wydajność

Model powyższy nie bierze pod uwagę sytuacji

awaryjnych i analogia do taśmy produkcyjnej nie

znajduje tutaj pełnego zastosowania.
Międzystopniowa kontrola jakości dla taśmy

produkcyjnej może odrzucić wadliwy wyrób na

dowolnym etapie przetwarzania, a obywa się to

bez większej szkody dla całej taśmy.
Inaczej jest w przypadku procesorów. Stwierdzenie

błędu (na przykład opracowywana właśnie

instrukcja miała zrealizować dzielnie przez zero)

oznacza konieczność oczyszczenia całego potoku.

Ograniczenia długości

potoków

Punkt, w którym taka sytuacja została
rozpoznana znajduje się z natury rzeczy
daleko od wejścia (średnio tym dalej im
dłuższy jest potok).
Dodatkowym czynnikiem ograniczającym
wzrost wydajności wraz z rozdrobnieniem
potoku

są

wzajemne

uzależnienia

pomiędzy instrukcjami oraz konflikty w
wykorzystywaniu zasobów zewnętrznych.

Schemat przetwarzania

potokowego

Procesory wyposażone w potok pracują nad

kolejnymi rozkazami według ściśle określonego

schematu. Przetwarzana instrukcja przesuwa się

wzdłuż linii produkcyjnej zaliczając kolejne etapy.
Niezależnie

od

różnic

w

architekturze

poszczególnych modeli procesorów, należą do

nich zawsze cztery podstawowe czynności:

pobranie,

dekodowanie,

wykonanie

i

zakończenie.
Każda z tych operacji może być rozpisana na

kilka czynności bardziej elementarnych.

Faza pierwsza: pobranie

(Prefetch, PF)

Zakładamy obecność kodu w kolejce

rozkazowej procesora.
Zapełnienie tej kolejki odbywa się poprzez

ściąganie do pamięci podręcznej L1.
Jeśli rozkaz znajduje się w pamięci

operacyjnej uruchamiana jest procedura

zapełniania linijki pamięci podręcznej L1, z

ewentualnym uwzględnieniem pośredniej

pamięci L2.

Faza druga: dekodowanie

(Decode, DE)

W

pierwszej

części

tej

fazy

analizowany jest kod operacyjny
instrukcji i jeśli to konieczne separuje
się przedrostki i argumenty.
W drugiej części oblicza się adres
efektywny

argumentów

(jeśli

występują).

Faza trzecia: wykonanie

(Execute, EX)

W tej fazie następuje fizyczny dostęp
do

pamięci

w

celu

pobrania

ewentualnych argumentów rozkazu
oraz

operacje

na

argumentach

określone kodem instrukcji.

Faza czwarta:zakończenie

i zapisanie wyników (Write

Back, WB)

Wyniki operacji wykonanej w fazie EX
umieszczony jest w miejscu określonym w
kodzie rozkazowym (rejestry procesora lub
pamięć).
Na

zakończenie

przywracany

jest

stan

początkowy wewnętrznych (niewidocznych dla
użytkownika i programisty) układów procesora
oraz ustawiane są pewne bity sygnalizujące
stany charakterystyczne dla zakończonej
właśnie operacji (znaczniki, słowa stanu, itp.)

Przykład: wykonanie

rozkazu dodawania

Przyjrzyjmy się bliżej etapom wykonywania rozkazu:

add ax, [bx] ;

dodaj zawartość rejestru AX do

zawartości komórki, której adres

znajdziesz w

BX; wynik prześlij do AX

Faza PF: Pobranie kodu instrukcji
Faza DE: Określenie czynności do wykonania,

obliczenie

adresu

efektywnego

dla

drugiego

argumentu (16*DS)+BX
Faza EX: Dostęp do komórki pamięci o obliczonym

adresie, operacja dodawania do AX.
Faza WB. Umieszczenie wyniku w AX, ustawienie flag.

Nie tylko zegar

Wzrost mocy obliczeniowej mierzy się ilością operacji

wykonanych w jednostce czasu.
Zwiększenie częstotliwości taktującej (skrócenie czasu

trwania pojedynczego cyklu jest najbardziej oczywistym

czynnikiem gwarantującym wzrost wydajności (pod

warunkiem, iż nadążają za tym wzrostem również układy

otaczające procesor, głównie systemy pamięciowe).
Istnieją jednak również inne metody zwiększania

wydajności procesorów. Jeśli trzymać się analogii do

zakładu produkcyjnego, to ogromne możliwości drzemią

zawsze we właściwej organizacji pracy i różnych

„drobnych usprawnieniach”.

Techniki przyspieszania

W świecie mikroprocesorów należą do nich

między innymi:

techniki superskalarne,
przemianowywanie rejestrów,
przepowiadanie rozgałęzień
i odpowiednie (zoptymalizowana pod
kątem konstrukcji wewnętrzne j danego
procesora) przygotowanie kodu.

Techniki superskalarne

Jeśli nie można zwiększyć wydajności pojedynczej linii

produkcyjnej należy wybudować drugą. Tak zbudowany

procesor nosi nazwę superskalarnego.
Uruchomienie dodatkowych, równoległych linii produkcyjnych

gwarantuje oczywiście zwielokrotnienie produkcji. Model taki

nie sprawdza się jednak na gruncie mikroprocesorów.

Strumień rozkazów do wykonania naszpikowany jest

wzajemnymi uzależnieniami i jest pełen punktów rozgałęzień.
Ponadto pracujące równolegle taśmy produkcyjne procesora

(potoki) nie stanowią niezależnych obiektów (gdyż korzystają z

wielu wspólnych zasobów (choćby z rejestrów) .
Przy

zbyt

wielkiej

liczbie

kanałów

zwielokrotniona

(teoretycznie) moc jest trawiona przez wewnętrzny system

komunikacji międzypotokowej.

FPU- dodatkowy potok

Zdecydowana większość procesorów na rynku posiada

równoległe kanały przetwarzające dane typu Integer.
Jednostka zmiennoprzecinkowa (FPU) została już

stosunkowo dawno wydzielona z właściwej struktury

logicznej i ma swoje własne życie wewnętrzne.

Możemy ją traktować jako dodatkowy równoległy

potok przeznaczony do wykonywania operacji

zmiennoprzecinkowych.
Z napływającego do procesora strumienia danych

odławiane są te, które operują na danych

zmiennoprzecinkowych i kierowane są do właściwego

im potoku.

Potoki mogą pracować

synchronicznie bądź

asynchronicznie

To, który z rozkazów wykonywany jest przez poszczególne

potoki stanowi wynik pracy rozdzielacza.
Istniejące reguły rozdziału wynikają głównie z drobnych

różnic w budowie wewnętrznej poszczególnych potoków

ora wymogów synchronizacji potoków.
Możliwość

niezależnego

(asynchronicznego)

doprowadzania

do

końca

instrukcji

równocześnie

zapoczątkowanych w dwu potokach (Out of Order

Completion, ReOrder Buffer - ROB ) jest cechą tylko

niektórych procesorów. Wprowadzenie tego rodzaju

mechanizmów wymaga bowiem zastosowania śledzenia

kodu we wszystkich potokach wykonawczych (analiza

prowadzona jest pod kątem zależności między danymi).

Przetwarzanie proste i

superskalarne na przykładzie

dodawania

Czasem superskalarność nic

nie daje

Nie zawsze poprzez równoległe przetwarzanie
da się cokolwiek przyspieszyć. Rozkazy
odwołujące się do tych samych lokalizacji w
pamięci lub oceniające status procesora nie
mogą być wcześniej wykonywane niż to wynika
z naturalnego położenia w sekwencji kodu.
Najczęstsza przyczyna uzależnień leży jednak
w

zazębieniach

powstałych

skutkiem

odwoływania

się

do

tych

samych

programowych rejestrów procesora.

Przykład uzależnienia

instrukcji

Przykładowy ciąg instrukcji asemblera:

move bx, ax;

do pierwszego potoku

add ax, cx; do drugiego potoku
Prowadzi do uzależnienia od rejestru AX.

Przepisanie stanu CX do AX w drugiej z instrukcji

nie

może

być

wykonane

wcześniej

niż

zakończenie realizacji odczytu AX z pierwszej

pary.
Jeszcze większa kłopoty generowała by próba

jednoczesnego zapisu rejestru przez różne potoki.

Przemianowywanie

rejestrów

Prostym sposobem wyjścia z opresji jest tymczasowe
podstawienie rejestru pomocniczego, tak by nie
zamazywać wartości zapisanej jako wcześniejsza
i\lub stosowanie wielokrotnych portów odczytu
rejestrów.
Technika ta nazywa się przemianowywaniem
rejestrów (Register Renaming).
Różne procesory posługują się tą techniką w różny
sposób i w mniejszym lub większym zakresie. W
najprostszej formie procesor wyposaża się w zestaw
dodatkowych rejestrów.

Idea przemianowywania

rejestrów

W razie napotkania pary

powodującej

uzależnienie

np. move bx, ax

add ax, cx
Układ sterowania dokonuje

szybkiego

podstawienia

AX→Reg0,

BX→Reg1,

CX→Reg2.
Jeśli

dokonać

teraz

przemianowania AX →Reg3

to

bez

trudu

można

wykonać operacje:

Reg1:=Reg0||

Reg3:=Reg2+Reg0

Kłopoty z rozgałęzieniami

Wykorzystanie pełnej mocy obliczeniowej procesorów

wyposażonych w potoki przetwarzania wymaga stałego

zasilania instrukcjami.
Program, którego realizacja przebiega kolejno od jednej

instrukcji do następnej nie stwarza w tym zakresie

żadnych problemów.
Również bezwarunkowe skoki typu go to mają jasno

określony punkt docelowy.
Kłopoty pojawiają się w momencie napotkania instrukcji

rozgałęzienia, kiedy dalsza realizacja programu może w

zależności

od

spełnienia

określonych

warunków

przebiegać sekwencyjnie dalej lub też przemieścić się do

odległego obszaru kodu.

Złe rozpoznanie prowadzi

do konieczności

opróżnienia potoku

Mimo iż nie wiadomo, która z instrukcji będzie wykonana

jako następna po problematycznej if potok musi zostać

czymś napełniony.
Problem przybiera na sile wraz ze wzrostem długości

potoku (coraz więcej operacji tkwi już głęboko w systemie

przetwarzania choć nie do końca wiadomo czy słusznie.
Ostateczne rozstrzygnięcie warunku odbywa się w

najlepszym razie w okolicach środka potoku. Może się więc

zdarzyć, iż wszystko co jest za instrukcją warunkową

trzeba będzie usunąć, co zajmuje od kilku do kilkunastu

cykli zegarowych.
Jest to oczywiście z punktu widzenia wydajności ogromna

strata czasu.

Również system

pobierania instrukcji musi

wiedzieć „co dalej ?”

Dodatkowe

opóźnienia

mogą

powstawać

w

systemach pobierania rozkazów zwłaszcza w

procesorach RISC. Dekodery tych procesorów

rozkładające instukcje x86 na drobne mikrooperacje

też muszą pracować z dużą wydajnością.
Oczekują więc nieprzerwanego dopływu materiału od

układów współpracy z pamięcią podręczną i

magistralami.
Od systemu pobierania kolejnych instrukcji x86 czy

to z przeznaczeniem na rozkład na mikrokroki (RISC)

czy też bezpośrednio do wykonania wymaga się

również orientacji w zamiarach programu.

Rozwiązania problemu

rozgałęzień

Dalszy bieg programu można z
większym

lub

mniejszym

prawdopodobieństwem przewidywać
(Branch Prediction)
W przypadku u rozgałęzienia podąża
się na wszelki wypadek w obydwu
kierunkach

(Multiple

Path

of

Execution).

Zalety i wady obu

rozwiązań

Prawdopodobieństwo trafnego przewidzenia jest zawsze

mniejsze od jedności;Wybranie tej drogi (Speculative

Execution) niesie za sobą sporą komplikację systemu.

Wyniki poszczególnych operacji muszą lądować w

dodatkowych buforach pośrednich, bo nie wolno niczego

zmieniać w świecie poza procesorem (zapis do pamięci

wywołany sekwencją programu, która nie miała być nigdy

wykonana miałby „katastrofalne skutki”).
Prowadzenie programu kilkoma równoległymi drogami

prowadzi do ogromnej komplikacji sprzętowej. Powieleniu

muszą ulec nie tylko jednostki wykonawcze, ale i dekodery

oraz

systemy

pamięci

podręcznej.

Wielokrotne

zagnieżdżenie warunków szybko upora się z każdą ilością

zasobów sprzętowych.

A jednak przepowiadanie

Współczesne procesory korzystają zwykle z techniki

przepowiadania

biegu

programu,

a

stopień

zaawansowania i komplikacji stosowanych systemów

odpowiada z grubsza uzyskiwanym wynikom.
Podstawową strukturą informacyjną tych układów jest

tablica BTB (Branch Tager Buffer). Jest to szybka

pamięć podręczna grupująca zwykle 128-1024 rekordy.
Każdy wiersz zawiera w sobie informację o jednym z

punktów rozgałęzienia programu. BTB to w najprostszej

formie zestaw adresów instrukcji skoków i adresów tych

skoków; dodatkowo pamiętane są status linijki oraz bity

historii (opisujące zachowanie się instrukcji).

Struktura BTB

W tablicy umieszczane

są tylko te instrukcje,

które już się wykonały,

tzn.

takie

których

zachowanie

zostało

zaobserwowane

i

udokumentowane.
System

nadzorujący

pobieranie

kolejnych

rozkazów może więc w

wypadku

napotkania

rozgałęzienia zwrócić

się do tabeli BTB z

zapytaniem o dalszy

przebieg programu.

Metoda statyczna

Stosowany jest zwykle jeden bit, a
jego

ustawianie

odbywa

się

stosunkowo wcześnie bo w fazie
kompilacji.

Faktyczny

przebieg

programu nie jest już w stanie nic
zmienić.
Metoda szybka i tania, ale mało
skuteczna.

Metody dynamiczne

Metody tej grupy opierają się na jednym lub dwu bitach,

którymi manipuluje się w fazie wykonania programu.
Jednym z możliwych punktów podejścia jest przyjęcie

założenia o powtarzalności przebiegu. Każdemu

rozgałęzieniu towarzyszy wtedy bit, który jest ustawiany

na 1 jeśli nastąpił skok. Proste przejście przez

rozwidlenie kwitowane jest jego zerowaniem. Jeśli

ponownie znajdziemy się w punkcie. Takiego rozwidlenia

typowany jest wynik zgodny z ostatnim zachowaniem.
Bardziej rozbudowana logika cechuje układy dwubitowe.

Możliwe są 4 sygnatury: mocne bądź słabe założenie

braku skoku i słabe bądź mocne założenie skoku.

Logika działania

systemów z dwoma

bitami historii

Punktem wyjściowym algorytmu jest założenie, że wszystkie

rozgałęzienia napotkane po raz pierwszy nie prowadzą do skoków. Póki

program działa zgodnie z przepowiednią stan historii się utrzymuje.
Jeśli dojdzie do skoku mamy pierwsze niepowodzenie , a system

zmienia stan sygnatury na: słabe założenie skoku, i nadal zakłada, że

skoki nie będą miały miejsca.
Następna ocena dokonywana jest w czasie następnego przejścia. Jeśli

skok się nie powtórzył przechodzimy do stanu początkowego w

przeciwnym razie instrukcja opatrywana jest sygnaturą mocnego

założenia skoku.
Pozostaje w tym stanie do czasu pierwszej pomyłki, wówczas osłabia

założenie, ale dalej wykonuje skoki.
Z tego stanu zależnie od następnego rozgałęzienia może przejść do

stanu mocnego założenia skoku bądź jego braku w zależności od

trafienia.

Optymalizacja kodu

Jeżeli dobrze pozna się szczegóły
konstrukcyjne konkretnego procesora
można próbować tak pisać program
(już w fazie doboru algorytmu i
podejścia do problemu, a potem na
etapie kompilacji) by wykorzystać
mocne strony konstrukcji, a ominąć
jej słabe punkty.

Literatura

Piotr Metzenger, Adam Jełowiecki
„Anatomia PC” wyd. V, Helion,
Gliwice 1999
Marcin Bieńkowski „Czarna magia
procesora” Chip 2/2002 str. 62;

www

.chip.pl

(szukaj w bazie artykułów)

http://www.extremetech.com