Cytat
Wśród metod stosowanych w psychologii przy rozwiązywaniu problemów natury emocjonalnej różnych osbób, szczególne miejsce zajmuje hipnoza - ze względu na jej skuteczność, stosuje ją w swojej praktyce coraz więcej psychologów. Metoda ta ma ponadto cechę nie do przecenienia - nie nosi znamion ingerencji w tożsamość, w przeciwieństwie do różnych środków chemicznych. W tym sensie jest to jedyna metoda pomagania ludziom w szczególnie ciężkich przypadkach - dająca się zaakceptować. Hipnoza regresyjna jest stanem pozwalającym na przypomnienie sobie przeszłych zdarzeń sprzed wielu lat - z dokładnością do każdej chwili, do każdego uczucia/myśli, do każdej dostrzeżonej rzeczy. W przypadku, gdy czyjeś problemy spowodowane są ciężkimi przeżyciami np. z okresu dzieciństwa, ich odtworzenie i analiza w stanie hipnozy prowadzi do ustania tych problemów. Dzieje się tak nie tylko ze względu na możliwość szczegółowego przypomnienia sobie minionych zdarzeń, ale również dlatego, że osoba poddana hipnozie ma uaktywniony o wiele większy ponencjał - jest w stanie myśleć bardziej przejrzyście, niż w normalnym stanie świadomości.
Jednym z terapeutów posługujących się hipnozą był Michael Duff Newton. Podobnie jak inni psycholodzy, MDN odnajdywał trudne przeżycia m.in. w poprzednich życiach. Jednak - jak twierdzi - relacji swoich pacjentów, opowiadających w stanie hipnozy o zdarzeniach z poprzednich żyć nie traktował jako opisu tego, czego doświadczyli oni w rzeczywistości. W ogóle nie zastanawiał się, czy istotnie takie poprzednie życia były, czy też wspomnienia o nich są wynikiem zachodzenia w mózgu pewnych procesów. Hipnoza była dla niego po prostu skuteczną metodą w pomaganiu ludziom, więc ją stosował.
Tak było do momentu, gdy u jednej z pacjentek odnalazł wspomnienia o przeżyciach odpowiedzialnych za jej zły stan bezpośrednio przed momentem jej śmierci w jednym z poprzednich żyć. Zadając pytania o przebieg wydarzeń nieumyślnie przeszedł przez moment śmierci. Kiedy się zornientował, że uzyskana przez niego relacja mogła być opisem zdarzeń, które nastąpiły po śmierci pacjentki w tamtym życiu, zaczął na poważnie myśleć o możliwości, że wypowiedzi osób znajdujących się w stanie hipnozy dotyczyły tego, czego w rzeczywistości te osoby doświadczyły. Okazało się, że opisy przebiegów wydarzeń kolejnych pacjentów przeprowadzonych przez koniec jednego z ich poprzednich żyć, zawierają się we wzrocowym scenariuszu doświadczeń z pogranicza śmierci, stworzonym na podstawie spisywania relacji ludzi, którzy otarli się o śmierć, ale zostali np. odratowani i pamiętali pewne zdarzenia z okresu, kiedy byli nieprzytomni. Hipnoza regresyjna pozwoliła jednak na coś znacznie więcej, niż relacje z przeżyć z pogranicza śmierci (NDE) - dała całościowy obraz rzeczywistości, w której dusze ludzi przebywają między śmiercią a narodzinami. Okazało się, że opis świata dusz jest niezależny od przekonań czy uprzedzeń zahipnotyzowanego pacjenta - zarówno chrześcijanin, muzułmanin, buddysta, hindus jak i ateista będą w jednakowy sposób opisywać tamtą rzeczywistość - wbrew swoim przekonaniom. Jedynym ograniczeniem jest zakres możliwości postrzegania różnych elenentów tamtego świata- proporcjonalny do poziomu rozwoju osoby zahipnotyzowanej. Stąd najbardziej szczegółowy i poprawny opis pochodzi od ludzi, którzy nie potrzebują pomocy psychologicznej - takich pogodnych, stabilnych emocjonalnie, o mocnej osobowości, wrażliwych, potrafiących wsłuchiwać się w innych i gotowych do wyjścia im naprzeciw. MDN zadawał pytania tak, aby nie sugerować swoim pacjentom odpowiedzi - w miejscach, które mogłyby stanowić wskazówkę o wyglądzie świata dusz.
Oto wybrane spostrzeżenia wynikające z opublikowanych przez MDN dialogów z zahipnotyzowanymi pacjentami - zamieszczonych w książkach Wędrówka dusz, Przeznaczenie dusz, Życie między wcieleniami:

*
Nad rozwojem uczących się dusz czuwają ich opiekunowie (Duchy będące na odpowiednio wyższym poziomie rozwoju) i pewne grupy wysoko rozwinętych Duchów.
*
Istnieją różne specjalizacje uczących się Duchów - wybierane przez nie zgodnie z ich zainteresowaniami. Ostatecznie jednak Duchy uczą się we wszystkich kierunkach.
*
Duchy ludzi, którzy dopiero co zmarli, starają się pocieszyć rozpaczających po nich bliskich, jednak jest to trudne i często wymaga dużej determinacji Ducha. Relacje z takich prób pocieszania bratniej duszy zamieszczone zostały w książce rzeznaczenie dusz.
*
Wybierane przez Duchy życia w światach materialnych są zgodne z ich oczekiwaniami odnośnie tego, czego się chcą nauczyć. W momencie, gdy Duch wybiera sobie życie, ma możliwość wizualizowania różnych wariantów przebiegu wydarzeń - w zależności od tego, jakie podejmie w danym życiu decyzje. Może dane życie zaakceptować, lub nie - wtedy proponuje mu się inne życia. Ostatecznie może się w ogóle nie wcielać, jednak jego rozwój będzie wówczas znacznie dłużej trwał (czas w świecie dusz nie ma sensu, chociaż relacje osób zahipnotyzowanych mają porządek chronologiczny).

Źródła:
Michael D. Newton Wędrówka dusz, rzeznaczenie dusz, Życie między wcieleniami
Bożena Figarska Tajemnice hipnozy, Regresja hipnotyczna
Raymond A. Moody Życie po życiu. Refleksje nad życiem po życiu