Oskarżam Giaura, bronię go, czy mu współczuje ?









Kategoria:
Polski


Zakres:
Romantyzm


Tytuł:
Oskarżam Giaura, bronię go, czy mu współczuje ?


Dodano:
1999.08.17









W utworze "Giaur" autor- Gorge Byron przedstawił bohatera romantycznego. Jest to bohater, który nieszczęśliwie zakochuje się w pięknej Leili. Miłość ta "ciągnie" za sobą wiele nieszczęść i morderstwo. Czy osądzić za to wszystko Giaura? Czy może jest bez winy? Nie! Jeśli nie on to kto? Ja, osobiście w tej sprawie jestem bezstronny, lecz uważam, że Giaur zasługuje na współczucie.

Ten młody chłopiec zakochał się w pięknej żonie Hassona. Wraz z utonięciem Leili, "tonie" szczęście Giaura. wyobrażmy sobie jak wtedy czuje się bohater? Jego jedyna ukochana umiera. A jak czuje się hassan? Jemu jest obojętne. Leila nie była jego jedyną żoną. Czy w takim przypadku możemy osądzić Giaura o popełnienie morderstwa Hassana, z zimną krwią? Nie. Jego czyny kierowane były cierpieniem jaki przeżywał gdy wspominał ukochaną. Chciał zemścić się na Hassanie i zrobił to. Zabujstwo to było w pełni uzasadnione. Giaur nie liczył się z konsekwencjami, ponieważ uważał, że życie bez Leili nie ma sensu:

"Tak! tyś pochował w falach mą Leilę, jam Cię pochował w czerwonej mogile". Czy śmierć Hassana zaspokoiła chęć zemsty i żal po utracie ukochanej? Niestety nie. Wewnętrzna rozpacz i nienawiść nie minęła. Bohater postanowił więc odizolować się od Boga, Swiata i ludzi. W samotności znosił swój ból. Gdy zbliżała się śmierć, wyznał zakonnikowi na spowiedzi:

"...Ja byłem

Przyczyną śmierci - lecz nie ja zabiłem

Jemu niewierna - więc on ją pochował

Mnie była wierna jam go zamordował".

Pozostaje pytanie czy możemy osądzić Hassana? Wydaje mi się, że nie. Hassan topiąc żonę kierował się zasadami panującymi w swoim kraju:

"Choć śmierć była zasłużoną karą lecz jej nieśmiertelność była dla mnie wiarą".

Uważam, że Giaurowi powinniśmy współczuć. Stracił on ukochaną osobę, - niektórzy z nas wiedzą jak to jest.- W takim momencie szukamy winnego i przyczyny tego zdarzenia. nie "dociera" do nas, że my możemy mieć w tym udział.



Autor: Nieznany