Protokoły

sieciowe

SMTP,POP

TCP/IP

Zestaw protokołów TCP/IP pozwala
na komunikowanie się komputerów
różnej wielkości, pochodzących od
różnych producentów i pracujących
pod kontrolą różnych systemów
operacyjnych. System ten jest
bardzo popularny, ponieważ cały
zestaw protokołów, wraz z
wszystkimi jego implementacjami, są
dostępne w sieci, bezpłatnie lub za
niewielką opłatą.

TCP/IP (Transmission Control
Protocol/Internet Protocol) nie jest więc
pojedynczym produktem. Jest to uogólniona
nazwa całej rodziny protokołów i
oprogramowania udostępniającego szereg
usług sieciowych.

TCP/IP może zostać wykorzystany w
dowolnym zbiorze połączonych ze sobą
sieci.
Technika TCP/IP stanowi podstawowe
rozwiązanie światowej intersieci -

INTERNETU.

Działanie i niezwykle dynamiczny rozwój
sieci INTERNET świadczy o sile i
przenośności techniki TCP/IP.

W zestawie protokołów TCP/IP jest wiele innych
protokołów poza tymi, które występują w nazwie.

TCP (Transmission Control Protocol) i UDP (User
Datagram Protocol) są dwoma dominującymi
protokołami warstwy transportowej. Obydwa używają
IP jako protokołu warstwy sieci.
TCP zapewnia niezawodne usługi warstwy
transportowej, chociaż posługuje się IP, który nie
gwarantuje niezawodności.

IP jest podstawowym protokołem warstwy sieci. Używa
go zarówno TCP, jak i UDP. Każdy segment danych TCP i
UDP, który przesyłany jest przez sieć, musi przejść
przez warstwę IP.

Model klient - serwer

Większość dostępnych aplikacji
sieciowych została napisania z
założeniem, że jedna strona działa
jako klient, a druga jako serwer.
Aplikacja pracująca jako serwer ma
za zadanie zapewnić klientowi
pewne usługi.

Serwery można podzielić na dwie
klasy: powtarzalne i współbieżne.

Serwer powtarzalny wykonuje swoje
usługi powtarzając sekwencję działań:

1. Oczekiwanie na nadejście zapytania
klienta
2. Przetworzenie zapytania klienta
3. Wysłanie odpowiedzi do klienta, który
przysłał zapytanie
4. Powrót do kroku 1

Z serwerami tego typu wiąże się pewien
problem: gdy wykonują krok 2 żaden
inny klient nie może być wtedy przez nie
obsłużony.

Serwer współbieżny wykonuje
powtórzenia następujących działań:

1. Oczekiwanie na nadejście zapytania
klienta
2. Uruchomienie nowego serwera do
obsługi zapytania klienta, które
nadeszło. Może to być wykonane
poprzez uruchomienie nowego procesu,
zadania lub wątku, w zależności od
tego, jakie działania obsługuje system
operacyjny. Sposób, w jaki wykonywany
jest ten krok, zależy od budowy systemu
operacyjnego.
Nowy serwer obsługuje zapytanie
wyłącznie jednego klienta, po czym
kończy pracę.
3. Powrót do kroku 1

Zaletą pracy serwera współbieżnego jest
to, że tak naprawdę dla każdego
zapytania klienta uruchamiany jest
całkiem nowy serwer. Każdy klient w
zasadzie pracuje z własnym serwerem.
Zakładając, że system operacyjny mam
możliwość przetwarzania
wielozadaniowego, serwer współbieżny
może obsługiwać wielu klientów
równolegle.

Powodem rozróżniania kategorii
serwerów, a nie klientów, jest to, że klient
zwykle nie jest w stanie stwierdzić z
serwerem której kategorii rozmawia

.

Ogólna zasada jest taka, że serwery TCP
są współbieżne, a serwery UDP są
powtarzalne.

Sieć komputerowa jest
systemem komunikacyjnym
służącym przesyłaniu
danych, łączącym dwa lub
więcej komputerów i
urządzenia peryferyjne.
Składa sie z zasobów
obliczeniowych i
informacyjnych, mediów
transmisyjnych i urządzeń
sieciowych.

Zapewnienie współdziałania elementów
składowych sieci jest złożonym
problemem technicznym. W związku z
tym stosuje sie model warstwowy, w
którym każda warstwa świadczy
określony poziom usług: jedna zajmuje
się transferem danych, inna
pakowaniem/rozpakowaniem
komunikatów itd..

Komunikacja pomiędzy
komputerami odbywa się zawsze na
poziomie odpowiadających sobie
warstw. Warstwy komunikują się ze
sobą zgodnie z określonymi
zasadami nazywanymi protokołem.
Rozwiązanie takie ułatwia analizę
procesów zachodzących w sieci i w
efekcie upraszcza ich
projektowanie.

Przesyłana informacja może być
porcjowana - protokół musi umieć
odtworzyć informację w postaci
pierwotnej. Ponadto informacja może
z różnych powodów być przesłana
niepoprawnie - protokół musi
wykrywać i usuwać powstałe w ten
sposób błędy, prosząc nadawcę o
ponowną transmisję danej informacji.

Model warstwowy sieci jest zbiorem zasad
komunikowania się urządzeń sieciowych.
Podzielony jest na siedem warstw, z
których każda zbudowana jest na bazie
warstwy poprzedniej. Model ten nie
określa fizycznej budowy poszczególnych
warstw, a koncentruje się na sposobach ich
współpracy. Takie podejście do problemu
sprawia, że każda warstwa może być
implementowana przez producenta na swój
sposób, a urządzenia sieciowe od różnych
dostawców będą poprawnie
współpracować.

Poszczególne warstwy sieci
stanowią niezależne całości i
chociaż nie potrafią wykonywać
żadnych widocznych zadań w
odosobnieniu od pozostałych
warstw, to z programistycznego
punktu widzenia są one
odrębnymi poziomami.

Protokół TCP/IP ma również strukturę
warstwową i ma do niego zastosowanie
większość filozofii modelu OSI. Warstwy
TCP/IP różnią się jednak od warstw OSI,
o czym się zaraz przekonamy.
Protokoły TCP i IP ustalają zasady
komunikacji - opisują szczegóły formatu
komunikatów, sposób odpowiadania na
otrzymany komunikat, określają jak
komputer ma obsługiwać pojawiające
się błędy lub inne nienormalne sytuacje.

Umożliwiają one rozpatrywanie zagadnień
dotyczących komunikacji niezależnie od
sprzętu sieciowego.
Zapewniają szereg popularnych usług
dostępnych dla użytkowników:

poczta elektroniczna
przesyłanie plików
praca zdalna

Segment TCP

Mianem segmentu określa się
jednostkową porcję danych
przesyłanych między
oprogramowaniem TCP na
różnych maszynach.

Poczta elektroniczna opiera się na
protokole SMTP (Simple Mail Transfer
Protocol), który odpowiada za
prawidłowe przesyłanie wiadomości
między serwerami internetowymi.
Użytkownicy mający jedynie pośredni
dostęp do Internetu (łączący się
czasowo przy pomocy modemu) muszą
dodatkowo skopiować listy z serwera do
swojego komputera.

Odbywa się to przy pomocy jednego z
dwóch protokołów: POP (Post Office
Protocol) lub IMAP (Internet Message
Access Protocol) różniących się nieco
sposobem obsługi skrzynki pocztowej
na serwerze. Większość programów
pocztowych obsługuje oba rozwiązania.

IMAP definiuje środki dostępu do listów w
skrzynce, a nie środki wysyłania czy
transferu listów pomiędzy serwerami
pocztowymi. Tą funkcją zajmuje się
odpowiedni protokół transferu poczty (np.
SMTP - Simple Mail Transfer Protocol).
Protokół IMAP zakłada, że ma do
dyspozycji wiarygodne medium transmisji
strumienia danych, takie jakie przykładowo
dostarcza protokół TCP lub jakiś podobny.

TCP, to program serwera IMAP
"nasłuchuje" na porcie 143 czekając na
zlecenia. Podsumowując pocztowy
protokół dostępu IMAP odzyskuje
wiadomości, może modyfikować atrybuty
listów; w ogólności zarządza skrzynkami.
IMAP oferuje wiele więcej możliwości w
stosunku do prostego schematu "skopiuj i
usuń" dostępnego w protokole POP.

Koniec

Prezentację wykonał Wojciech
Szumski

Zespół Szkół Rolniczych im. Ks. Krzysztofa Kluka
w Rudce