ZAWILGOCENIE I KAPILARNE

PODCIĄGANIE WODY

WYKONAŁ:

MICHAŁ DOBRZYCKI

To, co kiedyś było przez prywatnych

właścicieli i zarządy budynków mieszkalnych

akceptowane jako stan normalny, jest dzisiaj

absolutnie nie do pomyślenia. Wilgotna i

zatęchła piwnica przechodzi już do

przeszłości. W obliczu ciągłego zmniejszania

się wolnej przestrzeni pod zabudowę i stale

rosnącego zainteresowania zachowaniem

istniejącej substancji budowlanej, problem

renowacji piwnic nabiera szczególnego

znaczenia, zwłaszcza w przypadku starszych,

często zabytkowych budynków.

Ściany stykające się z gruntem - w
przypadku starych budowli – w
przeważającej części ścianami
murowanymi. Zastosowane do
budowy materiały cegła lub kamień
naturalny, jak również ówczesna
zaprawa murarska, to z reguły
materiały budowlane o strukturze
porowatej.

Brak zewnętrznej warstwy izolacyjnej
ścian piwnicznych lub jej
zmniejszająca się z biegiem lat
szczelność prowadzi do przenikania
wilgoci do tych porowatych
materiałów i w efekcie do
podnoszenia jej poziomu w materiale.

Woda jest czynnikiem powodującym
najwięcej zagrożeń w obiektach
budowlanych. Jest obecna zarówno
na zewnątrz w postaci opadów
deszczu, śniegu, mgły czy wody
gruntowej, jak i wewnątrz obiektów
w postaci pary wodnej, powstałej
w wyniku naturalnego użytkowania
pomieszczeń.

Woda nie jest też obojętna chemicznie
i zawiera roztwory chlorków, siarczanów
i azotanów oraz innych agresywnych
substancji wypłukiwanych z gruntu,. Roztwory
te poprzez nieszczelności izolacji przenikają
do ścian fundamentowych i wskutek skutek
kapilarnego podciągania wilgoci są
transportowane na poziom wyższy. Powoduje
to powstawanie zawilgoceń, wykwitów
solnych, przebarwień, łuszczenie się powłok
malarskich lub odpadanie tynku, a w
ostateczności prowadzi do destrukcji ścian

Zjawisko podciągania kapilarnego polega
na przyciąganiu wody przez ścianki porów.
Jego intensywność zależy przede wszystkim
od rodzaju materiału, w którym się odbywa
i od średnicy kapilar. Im mniejsze kapilary
tym materiał szczelniejszy dla wody
napierającej, natomiast podatniejszy
na kapilarne podciąganie wilgoci, większe
średnice kapilar zmniejszają zdolność
podciągania wilgoci, lecz czynią materiał
bardziej przepuszczalnym

Zjawiska kapilarne wg

wikipedii

Zjawiska kapilarne to cały szereg zjawisk
związanych z zachowaniem par i cieczy a
pojawiających się dla wielu obiektów o
małym wymiarze charakterystycznym (np.
rurki kapilarne) i silnie zależne od tego
wymiaru, przy kącie zwilżania powyżej 90
stopni. W zależności od zwilżania i średnicy
rurki zjawisko może się pojawiać lub zanikać
- zachodzi ono do momentu, gdy ciężar
słupa wody równoważy siły kapilarne.

Zjawisko kapilarne w porach

(woda i rtęć)

Obecność wód kapilarnych w ścianach może

być spowodowana niewłaściwie wykonanym

systemem odprowadzenia wód opadowych

lub przeciekami z instalacji wodnej.

Wówczas wysokość podciągania w ścianach

zewnętrznych jest nieregularna i z reguły

wyższa niż w ścianach wewnętrznych.

Podciąganie kapilarne może pochodzić

również z wody gruntowej i może

występować nawet w przypadku

posadowienia budynku powyżej jej poziomu

Ma to miejsce wówczas, gdy
na poziomie posadowienia zalegają
grunty o dużej zdolności podciągania
kapilarnego i sięgają one aż
do poziomu wody gruntowej. Przy
kapilarnym podciąganiu wód
gruntowych poziom zawilgocenia
ścian zewnętrznych jest zazwyczaj
niższy niż ścian wewnętrznych.

Można więc uznać, że praktycznie
przez cały czas swojej eksploatacji
konstrukcje budowlane są narażone
na szkodliwy wpływ wody oraz
rozpuszczonych w niej substancji.
Dlatego też walka z wilgocią i jej
skutkami jest istotnym
zagadnieniem, któremu warto
poświęcić wiele uwagi.

Przyczyny destruktywnego oddziaływania

wody na budowle leżą najczęściej

w nieodpowiednim zabezpieczeniu

elementów budowlanych przed działaniem

wody i wilgoci, niesprawnie działających

systemach odprowadzania wód opadowych,

braku lub uszkodzeniu obróbek blacharskich

czy nieszczelnościach pokryć dachowych.

Przeciwdziałanie destruktywnym wpływom

wilgoci jest na ogół niełatwym zadaniem

i wymaga precyzyjnego ustalenia przyczyn

wnikania wody w konstrukcję.

Częstym miejscem przenikania wody
do obiektu są źle lub niedostatecznie
zaizolowane fundamenty.
Rozpuszczone w wodzie substancje
związki chemiczne zawarte w gruncie
przenikające do niego z zewnątrz
mają szkodliwy wpływ zarówno
na fundamenty, jak i na ich izolację

W naszych warunkach klimatycznych duży

wpływ na niszczenie budowli ma także

wielokrotne zamarzanie i rozmarzanie

konstrukcji. Dotyczy to szczególnie ścian

fundamentowych, narażonych

na przemarzanie w środowisku wilgotnym.

Zjawisko przemarzania fundamentów,

zwłaszcza w budynkach podpiwniczonych

jest zjawiskiem wysoce niepożądanym.

Wnikająca do ścian fundamentowych woda

zamarzając zwiększa swoją objętość

i rozsadza strukturę materiału.

Metoda iniekcji krystalicznej

Do osuszania budowli stosuje się wiele rozmaitych

metod, jedną z nich jest metoda iniekcji

krystalicznej. Technologię iniekcji krystalicznej

można stosować do wytwarzania izolacji

przeciwwilgociowe; poziomej i pionowej od wnętrza

obiektów, bez odkopywania murów zewnętrznych.

Metodę tę stosuje się do osuszania zawilgoconych

obiektów bez względu na rodzaj użytego materiału

do budowy murów, oraz bez względu na ich grubość

i stopień zawilgocenia i zasolenia. Technologia

iniekcji krystalicznej ma wiele zalet jest

zdecydowanie najtańszą metodą osuszania budowli

stosowaną w Polsce, jest ekologiczna, bardzo prosta

w stosowaniu.

Do wytwarzania blokady przeciwwilgociowej
używane są mineralne preparaty całkowicie
wytwarzane w Polsce i z polskich surowców,
daje tym lepsze efekty, im bardziej mur jest
zawilgocony. Dlatego też przed iniekcją
dodatkowo nawilża się otwory iniekcyjne w
murze. Wytworzona blokada
przeciwwilgociowa typu mineralnego,
wykorzystująca do tego celu unikatowe
zjawisko samo organizacji kryształów, jest
praktycznie bezterminowo trwała w czasie.

Technologia iniekcji krystalicznej jest
praktycznym rozwinięciem prac naukowych
Ilii Prigogina - profesora Uniwersytetu
Brukselskiego, odnoszących się do zjawisk
samo organizacji kryształów, za którego
matematyczne i termodynamiczne
uzasadnienie w warunkach dalekich od
równowagi termodynamicznej - uczony ten
otrzymał w 1977 r. Nagrodę Nobla w niniejszej
technologii po raz pierwszy wykorzystano
zjawisko,

które do tej pory było tylko teoretycznie

przewidywane na podstawie symulacji

komputerowej równania ogólnego Prigogina

przez uczonych z Indiana University w USA.

Utworzona w ten sposób struktura jest

podobna do wąskoszczelinowych pierścieni,

które można praktycznie spotkać w naturze

w systemach geologicznych (górotworowych)

- tzw. pierścienie Lieseganga.

Wykonanie metody iniekcji

kryształowej

1. Wiercenie otworów iniekcyjnych w murze

wykonuje się w jednej linii na wybranym

poziomie, równolegle do poziomu posadzki

w podpiwniczeniu lub przyziemiu w

zależności od tego, czy budynek jest

podpiwniczony czy też nie. Otwory o

średnicy 20 mm wykonuje się przy użyciu

młotów udarowo obrotowych w odstępach,

co 10-15 cm, w zależności od stanu

zasolenia murów. Jeżeli zasolenie murów jest

większe niż 0,5% masowych lub gdy nie

wykonuje się pomiarów zasolenia, należy

wykonywać otwory iniekcyjne co 10 cm.

W przypadku minimalnego zasolenia,

znacznie poniżej 0,3%, otwory iniekcyjne

można wiercić co 15 cm. Stwierdzono

bowiem, że - podobnie jak w innych

technologiach - zasolenie murów wpływa na

zmniejszenie promienia penetracji iniekcji.

Otwory iniekcyjne wierci się na głębokości

grubości muru minus 5 cm oraz pod kątem

15°-30° do poziomu. Sposób wiercenia

otworów ilustrują rysunki przekroju

poziomego i pionowego murów wierconych

jednostronnie i dwustronnie.

Sposoby wiercenia otworów

Przekrój pionowy muru z izolacją

pionową

2. Przygotowane otwory iniekcyjne

nawilża się przed wprowadzeniem środka

iniekcyjnego wodą przez skierowanie do

otworu strumienia wody około 0,5 l,

który poza nawilżaniem wypłukuje z

otworów zwiercinę stanowiącą

przeszkodę w penetracji środka

iniekcyjnego. Wodę do otworów można

skierować z urządzenia iniekcyjnego pod

ciśnieniem grawitacyjnym.

3. W przygotowane otwory iniekcyjne
wprowadza się grawitacyjnie, po około 30
minutach od nawilżenia, świeżo
przygotowany środek iniekcyjny, składający
się z cementu portlandzkiego, aktywatora
krzemianowego i wody w odpowiednich
proporcjach wagowych. Mieszanina ta w
czasie iniekcji powinna mieć konsystencji
łatwo samopoziomującą się w naczyniu i
łatwo wylewającą się z naczynia przez otwór
o średnicy 2 cm.

Ilość wprowadzonego grawitacyjnie środka
iniekcyjnego równa się objętościowo
pojemności otworu iniekcyjnego. Środek
iniekcyjny w tej technologii jest jednocześnie
środkiem zaślepiającym (flekującym) otwory,
które po iniekcji można dodatkowo zaślepić
tuż przy wylocie, (przy użyciu szpachelki)
tym samym środkiem iniekcyjnym, lecz o
gęstszej konsystencji. Czynność ta zwiększa
estetykę lica muru w strefie iniekcji.

4. Mieszaninę iniekcyjną przygotowuje się
bez pośrednio przed jej użyciem i należy ją
zastosować do 30 minut od czasu dodania
wody do składników mieszanki.
Przeciwwilgociową izolację pionową wykonuje
się w następujący sposób: otwory iniekcyjne
wierci się w identyczny sposób jak w
przypadku izolacji poziomej, natomiast
różnica polega na rozmieszczeniu otworów na
płaszczyźnie izolowanej ściany od środka
budynku.

Płaszczyznę muru zewnętrznego nawierca

się siatką otworów iniekcyjnych w

odległościach w rzędzie i pionie, co 20 cm.

W wyjątkowych sytuacjach zasolenia muru

otwory należy wiercić w odstępach co 15

cm. Geometria rozmieszczenia otworów

pokazana jest na rysunku,

przedstawiającym widok ściany od strony

nawiertów oraz na rysunku

przedstawiającym przekrój pionowy

izolowanej pionowo ściany. Pozostałe

czynności są identyczne, jak podczas

wykonywania izolacji poziomej tą metodą.

Skład mieszanki

Składniki mieszanki iniekcyjnej: cement i woda -

mają odpowiednie normy państwowe, natomiast

aktywator krzemianowy, składający się z

polimorficznych form krzemianu i polikrzemianu, nie

występuje w wolnym obrocie towarowym i nie

można go otrzymać kupując jego składniki w handlu.

Aktywator do mieszaniny iniekcyjnej przygotowuje

wyłącznie autor patentu iniekcji krystalicznej i

dostarcza go wyłącznie licencjobiorcom technologii,

po uprzednim zamówieniu, w ilościach potrzebnych

do wykonania zadania. Skład samego aktywatora

jest uzależniony od rodzaju materiału osuszanego

muru oraz jego zasolenia i zawilgocenia.

Gdzie i kiedy

W okresie od lipca 1987 r. do chwili obecnej

osuszonych zostało w kraju i za granicą ponad

siedem tysięcy obiektów, w tym około 100 w

zachodniej Europie. Na licencji iniekcji krystalicznej

pracują 134 polskie firmy oraz 16

zachodnioeuropejskich. Na zakończenie wspomnę o

kilku znaczących obiektach dla kultury polskiej, w

których wykonano prace osuszające metodą

iniekcji krystalicznej. Są to: Teatr Narodowy w

Warszawie, dom urodzenia Chopina w Żelazowej

Woli, katedra polowa Wojska Polskiego, Wieczernik

na Jasnej Górze, budynek Dowództwa Marynarki

Wojennej w Gdyni, różne obiekty w całej Polsce, w

tym około 100 w Krakowie, a także liczne obiekty

sakralne i pałacowe w zespołach zabytkowych.

Bibliografia:

• http://domy.interia.pl/dom.php?p=a&aid=521

• http://pl.wikipedia.org/wiki/Zjawiska_kapilarne

• http://www.aktywator.pl/zasada_dzialania.html

• http://www.deitermann.pl/index/tynki_renowac

yjne.php

NIESTETY TO JUŻ KONIEC…

DZIĘKUJĘ ZA UWAGE!!

Do zobaczenia po przerwie;)