Ważniejsze daty:
1895 – W.K. Roentgen- odkrycie promieni X
1895 – pierwsze zdjęcie ręki żony Roentgena
1896 – pierwsze rozpoznanie radiologiczne w Polsce
1896 – pierwsze uszkodzenia popromienne
1911 – Sabat – rentgenokimografia serca
1914 – wprowadzenie filmów RTG
1942 – pierwsze kliniczne zastosowanie ultradźwięków
1946 – odkrycie zjawiska rezonansu magnetycznego
1972 – Hounsfield - kliniczne zastosowanie KT
1973 – początki DSA
1977 – SPECT
1982 – wprowadzenie do kliniki MRI
Ważniejsze daty:
1895 – W.K. Roentgen- odkrycie promieni X
1895 – pierwsze zdjęcie ręki żony Roentgena
1896 – pierwsze rozpoznanie radiologiczne w Polsce
1896 – pierwsze uszkodzenia popromienne
1911 – Sabat – rentgenokimografia serca
1914 – wprowadzenie filmów RTG
1942 – pierwsze kliniczne zastosowanie ultradźwięków
1946 – odkrycie zjawiska rezonansu magnetycznego
1972 – Hounsfield - kliniczne zastosowanie KT
1973 – początki DSA
1977 – SPECT
1982 – wprowadzenie do kliniki MRI
Częstotli
-wość
HZ
Rodzaj
promieniowani
a
Dł. fali
Energia
fotonu
Zastosowan
ie
3x10
16
3x10
15
gamma
10
-15
10
-14
1 MeV
terapia
3x10
14
3x10
13
X
10
-13
10
-12
100 - 1 keV
diagnostyka
3x10
12
3x10
9
nadfiolet
10
-11
10
-8
200 eV
spektroskop
ia
3x10
8
Światło
widzialne
10
-7
1 eV
3x10
7
3x10
3
podczerwień
10
-7
10
-4
termografia
< 3x10
3
Fale radiowe
>10
-4
NMR
1. Rozpraszanie spójne
2. Zjawisko fotoelektryczne
3. Rozpraszanie Comptona
1. Rozpraszanie spójne
2. Zjawisko fotoelektryczne
3. Rozpraszanie Comptona
ODDZIAŁYWANIE PROMIENIOWANIA
RENTGENOWSKIEGO Z MATERIĄ
ODDZIAŁYWANIE PROMIENIOWANIA
RENTGENOWSKIEGO Z MATERIĄ
ROZPRASZANIE SPÓJNE
ROZPRASZANIE SPÓJNE
foton uderzając w atom powoduje jego
pobudzenie z drganiami o częstotliwości
spójnej z jego częstotliwością
po wygaśnięciu pobudzenia atom wysyła foton
o zmienionym kierunku, ale o tej samej
długości fali
WYNIK: atom + fala o innym kierunku
ZJAWISKO FOTOELEKTRYCZE
ZJAWISKO FOTOELEKTRYCZE
foton uderzając w atom powoduje wytrącenie
elektronu z jednej z wewnętrznych powłok i jego
wybicie poza atom (fotoelektron)
warunek: foton ma energię większą od energii
wiązania powłoki elektronu, na którą trafia
pusta powłoka zostaje wypełniona przez elektron
z sąsiedniej (zewnętrznej) powłoki z emisją
kwantu promieniowania charakterystycznego
WYNIK: 2 jony i promieniowanie
ROZPRASZANIE COMPTONA
ROZPRASZANIE COMPTONA
foton uderza w zewnętrzną powłokę atomu
wybijając elektron o niskiej energii wiązania
pozostała energia tworzy nowy foton o dłuższej
fali i zmienionym kierunku
WYNIK: 2 jony i promieniowanie
Właściwości promieniowania X
1. Zmniejsza swoje natężenie z kwadratem
odległości
2. Ulega osłabieniu przenikając przez materię
3. Wywołuje jonizację materii
4. Wywołuje zjawisko luminescencji
5. Działa na emulsję fotograficzną
6. Wykazuje działanie biologiczne
Budowa aparatu rentgenowskiego
1. Lampa rtg
2. Generator napięcia
3. Zegary czasowe
4. Stolik rozdzielczy
Budowa lampy rtg
KATODA
ROTOR
STATOR
OŚ ANODY
WŁÓKNA KATODY
TALERZ ANODY
BAŃKA SZKLANA
ognisko rzeczywiste
ognisko
optyczne
wiązka elektronów
Lampa rtg
Powstawanie promieniowania X w lampie
1. Rozgrzanie katody – termoemisja elektronów
2. Nadanie elektronom energii kinetycznej po
przyłożeniu prądu wysokiego napięcia
3. Rozpędzone elektrony padając na anodę
zamieniają swoją energię kinetyczną na energię
promieniowania X i ciepło (99%)
4. Promieniowanie X składa się z promieniowania
hamowania (widmo ciągłe) i promieni
charakterystycznych (widmo nieciągłe)
Kratka przeciwrozproszeniowa
lampa
Kaseta z filmem
1. Światłoszczelne pudełko metalowo-plastikowe
2. Dwie warstwy folii wzmacniającej pokrytej
luminoforem
3. Między nimi klisza rtg
4. Przednia ścianka z aluminium
5. Tylna ścianka wyłożona blachą ołowiową
zabezpieczającą przed promieniowaniem
rozproszonym padającym od tyłu
6. Warstwa pianki PU w celu dociśnięcia folii do
kliszy i usunięcia powietrza
Budowa błony rentgenowskiej
1. Poliestrowa błona rentgenowska pokryta
warstwą emulsji fotograficznej
2. Emulsja uczulona jest głównie na światło
niebieskie, mniej na promieniowanie X
3. Emulsję tworzy zawiesina bromku srebra z
dodatkiem jodku srebra
4. Sole srebra w emulsji mają postać jonów
tworzących kryształy
Wywoływanie –
rozłożenie wszystkich
naświetlonych ziaren
do metalicznego
srebra. Obraz staje
się widoczny
Kąpiel
przerywająca
Utrwalenie –
usunięcie z emulsji
nie naświetlonych i
nie wywołanych soli
srebra
Suszenie
Br
-
Br
Ag
+
Ag
-
+
-
Cechy dobrego obrazu rtg
1. Kontrast – zależy od: jakości
promieniowania,
budowy przedmiotu, czułości błony, rodzaju
folii
wzmacniających, ilości promieniowania
rozproszonego
2. Ostrość – zdolność do dobrego zarysowania
granic części składowych przedmiotu
3. Rozdzielczość – zdolność do uwidaczniania
wielu szczegółów na małej powierzchni
Rodzaje nieostrości i sposoby jej ograniczania
1. Geometryczna – zależna od wielkości ogniska
(zmniejszanie ogniska)
2. Fotograficzna – zależna od wielkości ziarna
(stosowanie lepszych folii, klisz)
3. Ruchowa – spowodowana poruszaniem się
obiektu (używanie krótszych
czasów naświetlania)
RADIOGRAFIA CYFROWA
RADIOGRAFIA CYFROWA
• płyta pamięciowa ze związkami fosforu lub
selenu
• obraz odczytywany za pomocą czytnika
laserowego
• wydruk na drukarce laserowej
• systemy bez płyt pamięciowych
RADIOGRAFIA CYFROWA - ZALETY
RADIOGRAFIA CYFROWA - ZALETY
• zmniejszenie dawki promieniowania
• przetwarzanie, korekcja obrazu
• archiwizacja
• teleradiologia
DSA (cyfrowa angiografia subtrakcyjna)
Metoda: wykonanie pustej ekspozycji, następnie podanie do
badanego naczynia środka cieniującego. Komputer odejmuje
obraz tła pozostawiając jedynie naczynia krwionośne
Tomografia komputerowa
Metoda: źródłem promieniowania jest lampa rentgenowska
poruszająca się po okręgu. Pomiarów osłabienia
promieniowania dokonują detektory znajdujące się po
przeciwnej stronie. Uzyskane dane są analizowane przez
komputer który dokonuje rekonstrukcji obrazu w skali
szarości. W czasie badania TK zazwyczaj podaje się
niejonowy, jodowy środek cieniujący w celu uzyskania
wzmocnienia kontrastowego
Klasyczna TK – głównie przekroje osiowe
Spiralna TK – dowolne przekroje
Tomografia komputerowa
różnicowanie tkanek na podstawie liniowego współczynnika
osłabienia promieniowania [j.H. lub HU]
powietrze
poniżej –700 j.H.
tkanka tłuszczowa
-80 do -100
woda
-5 do 5
trzustka
30 do 50
śledziona
40 do 50
wątroba
60 do 70
krew
70 do 90
kości, zwapnienia
powyżej 130
TOMOGRAFIA REZONANSU MAGNETYCZNEGO
•podstawą jest wykorzystanie właściwości magnetycznych
jąder wodoru
•jądra atomowe o nieparzystej liczbie protonów mają
własny moment wewnętrzny – spin jądra
•w stałym polu magnetycznym spiny jądra ulegają
uporządkowaniu
•jądra takie umieszczone w stałym polu magnetycznym
pochłaniają impulsy fal elektromagnetycznych o
częstotliwości radiowej – zjawisko rezonansu
magnetycznego
•stosując różne sekwencje impulsów można odczytać
aktualny stan magnetyzacji protonów
TOMOGRAFIA REZONANSU MAGNETYCZNEGO
•wysłane w kierunku pacjenta impulsy pobudzające są
pochłaniane tylko przez warstwę spełniającą warunek
rezonansu
•następstwem pochłonięcia impulsu jest powstanie
wewnątrz warstwy wirującego pola magnetycznego,
które może być wykryte przez cewki otaczające ciało
pacjenta
•mierzoną wartością są sygnały echa (prądu zmiennego)
indukowane w cewkach po pewnym czasie od zadziałania
impulsu
•na podstawie sygnałów echa komputer tworzy obraz
warstwy
Środki cieniujące (kontrastowe)
Są to substancje osłabiające promieniowanie mniej lub bardziej
niż tkanki ciała
Środki cieniujące negatywne – minimalnie osłabiają
promieniowanie np. gazy
Środki cieniujące pozytywne – bardzo osłabiają promieniowanie
• nierozpuszczalne w wodzie, np. siarczan baru (baryt),
Lipiodol ultrafluid
• rozpuszczalne w wodzie – związki jodu
o toksyczności jodowych środków cieniujących
decydują:
• osmolalność
• jonizacja
• lepkość
• hydrofilność
• budowa (monomery / dimery)
PRZYKŁADY ŚRODKÓW
CIENIUJĄCYCH
jonowe
niejonowe
Uropolinum
Urografinum
Isopaque
Uromiro
Amipaque
Ultravist
Omnipaque
Jopamiro
Iomeron
Isovist
Visipaque
POWIKŁANIA PO PODANIU ŚRODKÓW
CIENIUJĄCYCH
LEKKIE
10%
UMIARKOWANE
1-2%
CIĘŻKIE
0,1-0,2%
nudności
wymioty
pokrzywka
świąd skóry
chrypka
kaszel
kichanie
obfite pocenie się
uczucie ciepła
omdlenie
silne wymioty
rozległa
pokrzywka
obrzęk twarzy
obrzęk krtani
skurcz oskrzeli
drgawki
obrzęk płuc
wstrząs
zatrzymanie
oddechu
zatrzymanie
krążenia
zgon: 1:50 000 – 1:100 000
grupy podwyższonego ryzyka wystąpienia powikłań:
- powikłania po poprzednim podaniu środka cieniującego
- alergia
- nadczynność tarczycy, wole guzowate
- astma
- guz chromochłonny nadnerczy
- niedokrwistość sierpowatokrwinkowa
- paraproteinemia (szpiczak mnogi, chor. Waldenströma)
- niewydolność nerek (stężenie kreatyniny w surowicy pow. 2
mg/dl)
- niewydolność krążenia
- niewydolność oddechowa
- niewydolność wątroby
- wiek powyżej 65 lat
- dzieci do lat 10
POWIKŁANIA PO PODANIU JODOWYCH
ŚRODKÓW CIENIUJĄCYCH
POWIKŁANIA PO PODANIU JODOWYCH
ŚRODKÓW CIENIUJĄCYCH
1. Pozytywne – skracają czas relaksacji T1 – głównie
związki gadolinu.
2. Negatywne – skracają czas relaksacji T2 –np.
związki magnetytu (Fe
3
O
4
) stosowane w badaniach
wątroby.
ŚRODKI KONTRASTOWE
W DIAGNOSTYCE MR
ŚRODKI KONTRASTOWE
W DIAGNOSTYCE MR
mikropęcherzyki gazu zawieszone w albuminie lub
roztworze
galaktozy
ŚRODKI KONTRASTOWE
W DIAGNOSTYCE USG
ŚRODKI KONTRASTOWE
W DIAGNOSTYCE USG
1937 – opracowanie pierwszej definicji dawki
ekspozycyjnej promieniowania – rentgen (R)
Obecnie w użyciu są:
1. Dawka ekspozycyjna
2. Dawka pochłonięta
3. Dawka biologiczna=równoważnik dawki
4. Moc dawki ekspozycyjnej, pochłoniętej,
równoważnika dawki
5. Względna skuteczność biologiczna
1937 – opracowanie pierwszej definicji dawki
ekspozycyjnej promieniowania – rentgen (R)
Obecnie w użyciu są:
1. Dawka ekspozycyjna
2. Dawka pochłonięta
3. Dawka biologiczna=równoważnik dawki
4. Moc dawki ekspozycyjnej, pochłoniętej,
równoważnika dawki
5. Względna skuteczność biologiczna
Dawka ekspozycyjna
Dawka ekspozycyjna
Określa zdolność JONIZOWANIA powietrza przez
Określa zdolność JONIZOWANIA powietrza przez
promieniowanie X i gamma.
promieniowanie X i gamma.
W układzie SI wyrażona w C/kg.
W układzie SI wyrażona w C/kg.
Jest to dawka promieniowania elektromagnetycznego przy
Jest to dawka promieniowania elektromagnetycznego przy
jakiej ładunek jonów jednego znaku, wytworzony w suchym
jakiej ładunek jonów jednego znaku, wytworzony w suchym
powietrzu jest równy jednemu kulombowi, gdy elektrony
powietrzu jest równy jednemu kulombowi, gdy elektrony
uwolnione przez fotony tego promieniowania w jednym
uwolnione przez fotony tego promieniowania w jednym
kilogramie powietrza utracą zdolność jonizowania
kilogramie powietrza utracą zdolność jonizowania
Jednostką pozaukładową dawki ekspozycyjnej jest rentgen
Jednostką pozaukładową dawki ekspozycyjnej jest rentgen
(R)
(R)
Jeden rentgen to taka ilość promieniowania
Jeden rentgen to taka ilość promieniowania
elektromagnetycznego, która w 1 cm
elektromagnetycznego, która w 1 cm
3
3
powietrza powoduje
powietrza powoduje
powstanie określonej liczby par jonów, przenoszących
powstanie określonej liczby par jonów, przenoszących
ładunek równy 1 jednostce elektrostatycznej 1E (87 ergów)
ładunek równy 1 jednostce elektrostatycznej 1E (87 ergów)
1E= 2,58x10
1E= 2,58x10
-3
-3
C/kg
C/kg
Dawka ekspozycyjna w praktyce jest przyjmowana jako
Dawka ekspozycyjna w praktyce jest przyjmowana jako
wskaźnik charakteryzujący narażenie człowieka
wskaźnik charakteryzujący narażenie człowieka
Jednostką pozaukładową dawki ekspozycyjnej jest rentgen
Jednostką pozaukładową dawki ekspozycyjnej jest rentgen
(R)
(R)
Jeden rentgen to taka ilość promieniowania
Jeden rentgen to taka ilość promieniowania
elektromagnetycznego, która w 1 cm
elektromagnetycznego, która w 1 cm
3
3
powietrza powoduje
powietrza powoduje
powstanie określonej liczby par jonów, przenoszących
powstanie określonej liczby par jonów, przenoszących
ładunek równy 1 jednostce elektrostatycznej 1E (87 ergów)
ładunek równy 1 jednostce elektrostatycznej 1E (87 ergów)
1E= 2,58x10
1E= 2,58x10
-3
-3
C/kg
C/kg
Dawka ekspozycyjna w praktyce jest przyjmowana jako
Dawka ekspozycyjna w praktyce jest przyjmowana jako
wskaźnik charakteryzujący narażenie człowieka
wskaźnik charakteryzujący narażenie człowieka
DAWKA POCHŁONIĘTA
DAWKA POCHŁONIĘTA
Dotyczy promieniowania X, gamma, korpuskularnego
Dotyczy promieniowania X, gamma, korpuskularnego
Określa ilość energii WYZWALANEJ przez promieniowanie
Określa ilość energii WYZWALANEJ przez promieniowanie
zaabsorbowane przez jednostkę materii
zaabsorbowane przez jednostkę materii
Jednostka w układzie SI to grey (Gy)
Jednostka w układzie SI to grey (Gy)
1 Gy to dawka promieniowania przy jakiej energia
1 Gy to dawka promieniowania przy jakiej energia
1 J zostaje przekazana ciału o masie 1kg
1 J zostaje przekazana ciału o masie 1kg
1Gy = 1 J/kg
1Gy = 1 J/kg
DAWKA POCHŁONIĘTA
DAWKA POCHŁONIĘTA
Dotyczy promieniowania X, gamma, korpuskularnego
Dotyczy promieniowania X, gamma, korpuskularnego
Określa ilość energii WYZWALANEJ przez promieniowanie
Określa ilość energii WYZWALANEJ przez promieniowanie
zaabsorbowane przez jednostkę materii
zaabsorbowane przez jednostkę materii
Jednostka w układzie SI to grey (Gy)
Jednostka w układzie SI to grey (Gy)
1 Gy to dawka promieniowania przy jakiej energia
1 Gy to dawka promieniowania przy jakiej energia
1 J zostaje przekazana ciału o masie 1kg
1 J zostaje przekazana ciału o masie 1kg
1Gy = 1 J/kg
1Gy = 1 J/kg
Jednostka dawki
Jednostka dawki
pochłoniętej poza układem
pochłoniętej poza układem
SI jest
SI jest
rad (radiation
rad (radiation
absorbed dose)
absorbed dose)
Dawka pochłonięta jest
Dawka pochłonięta jest
równa 1 radowi wówczas,
równa 1 radowi wówczas,
gdy w 1 gramie materii
gdy w 1 gramie materii
zostaje pochłonięta energia
zostaje pochłonięta energia
równa 100 ergom
równa 100 ergom
1 rad=
1 rad=
0,01 Gy
0,01 Gy
Jednostka dawki
Jednostka dawki
pochłoniętej poza układem
pochłoniętej poza układem
SI jest
SI jest rad (radiation
rad (radiation
absorbed dose)
absorbed dose)
Dawka pochłonięta jest
Dawka pochłonięta jest
równa 1 radowi wówczas,
równa 1 radowi wówczas,
gdy w 1 gramie materii
gdy w 1 gramie materii
zostaje pochłonięta energia
zostaje pochłonięta energia
równa 100 ergom
równa 100 ergom
1 rad=
1 rad=
0,01 Gy
0,01 Gy
Współczynnik jakości
Współczynnik jakości
promieniowania Q
promieniowania Q
Ma na celu określenie
Ma na celu określenie
wpływu danego rodzaju
wpływu danego rodzaju
promieniowania na żywą
promieniowania na żywą
tkankę
tkankę
dla promieniowania:
dla promieniowania:
X Q=1
X Q=1
gamma Q=1
gamma Q=1
alfa Q=20
alfa Q=20
beta Q=
beta Q=
1.7-10
1.7-10
Współczynnik jakości
Współczynnik jakości
promieniowania Q
promieniowania Q
Ma na celu określenie
Ma na celu określenie
wpływu danego rodzaju
wpływu danego rodzaju
promieniowania na żywą
promieniowania na żywą
tkankę
tkankę
dla promieniowania:
dla promieniowania:
X Q=1
X Q=1
gamma Q=1
gamma Q=1
alfa Q=20
alfa Q=20
beta Q=
beta Q=
1.7-10
1.7-10
Moc dawki
Moc dawki
Dla wyrażenia szybkości
Dla wyrażenia szybkości
promieniowania.
promieniowania.
Określa przyrost dawki w
Określa przyrost dawki w
jednostce czasu.
jednostce czasu.
Moc dawki ekspozycyjnej
Moc dawki ekspozycyjnej
A/kg
A/kg
albo
albo
R/s
R/s
Moc dawki pochłoniętej
Moc dawki pochłoniętej
Gy/s
Gy/s
albo
albo
rad/s
rad/s
Moc równoważnika dawki
Moc równoważnika dawki
Sv/s
Sv/s
albo
albo
rem/s
rem/s
Moc dawki
Moc dawki
Dla wyrażenia szybkości
Dla wyrażenia szybkości
promieniowania.
promieniowania.
Określa przyrost dawki w
Określa przyrost dawki w
jednostce czasu.
jednostce czasu.
Moc dawki ekspozycyjnej
Moc dawki ekspozycyjnej
A/kg
A/kg
albo
albo R/s
R/s
Moc dawki pochłoniętej
Moc dawki pochłoniętej Gy/s
Gy/s
albo
albo rad/s
rad/s
Moc równoważnika dawki
Moc równoważnika dawki
Sv/s
Sv/s
albo
albo rem/s
rem/s
Względna skuteczność
biologiczna
Miara pozwalająca porównać
skutek biologiczny dwóch
rodzajów promieniowania
jonizującego.
Różne rodzaje promieniowania
wywołują różne ilości
uszkodzeń biologicznych.
Promieniowanie X niewielka
ilość uszkodzeń,
promieniowanie alfa – duża
ilość uszkodzeń.
WSB wyrażona jest stosunkiem
dawki promieniowania
standardowego RTG do dawki
promieniowania
porównywanego rodzaju
potrzebnej do wywołania tego
samego efektu biologicznego
Typ
prom.
Dawka
Jednostka
Środowisko
pomiaru
Mierzony
efekt
trad.
SI
X lub
gamma
Ekspozycyjna
R
C/kg
Powietrze
Jonizacja
powietrza
wszystki
e
rodzaje
Pochłonięta
Rad
Gy
Każdy
obiekt
Ilość
energii
zaabsorbo-
wanej
przez
obiekt
wszystki
e
rodzaje
Równoważnik
dawki
rem
Sv
Tkanki ciała
Efekt
biologiczny
Narażenie człowieka na
działanie promieniowania
Źródła naturalne:
promieniowanie kosmiczne,
promieniowanie Ziemi,
izotopy promieniotwórcze
40
K,
226
Ra
Źródła sztuczne:
promieniowanie X, izotopy
promieniotwórcze stosowane
w medycynie i przemyśle
Promienioczułość tkanek
Określa wrażliwość komórek,
tkanek na działanie
promieniowania jonizującego.
Zależy od liczby
niezróżnicowanych komórek,
stopnia ich aktywności
mitotycznej oraz długości
fazy aktywnej proliferacji
komórkowej czyli liczby
podziałów komórek pomiędzy
najwcześniejszą niedojrzałą
postacią a postacią w pełni
dojrzałą
Dla tkanek, narządów i
układów człowieka
wyodrębniono 4 przybliżone
grupy promienioczułości
Promienioczułość tkanek
prawo Bergonie-
Tribondeau –
promienioczułość tkanki
zależy od liczby
zachodzących w niej
podziałów komórkowych
Dawka biologiczna –
Dawka biologiczna –
równoważnik dawki
równoważnik dawki
Pojęcie wprowadzone do celów
Pojęcie wprowadzone do celów
ochrony radiologicznej,
ochrony radiologicznej,
uwzględnia wpływ na organizm
uwzględnia wpływ na organizm
nie tylko dawki ale także
nie tylko dawki ale także
rodzaju, energii, przenikliwości,
rodzaju, energii, przenikliwości,
jakości
jakości
W układzie SI jednostką
W układzie SI jednostką
równoważnika dawki jest
równoważnika dawki jest
Sievert (Sv)
Sievert (Sv)
1 Sv określa taką ilość dawki
1 Sv określa taką ilość dawki
pochłoniętej jaka wywołała taki
pochłoniętej jaka wywołała taki
sam efekt biologiczny jak dawka
sam efekt biologiczny jak dawka
jednego rada promieniowania X
jednego rada promieniowania X
lub gamma
lub gamma
Jednostka pozaukładowa to
Jednostka pozaukładowa to
rem
rem
(rentgen equivalent man)
(rentgen equivalent man)
1 rem=
1 rem=
0,01 Sv
0,01 Sv
Dawka biologiczna –
Dawka biologiczna –
równoważnik dawki
równoważnik dawki
Pojęcie wprowadzone do celów
Pojęcie wprowadzone do celów
ochrony radiologicznej,
ochrony radiologicznej,
uwzględnia wpływ na organizm
uwzględnia wpływ na organizm
nie tylko dawki ale także
nie tylko dawki ale także
rodzaju, energii, przenikliwości,
rodzaju, energii, przenikliwości,
jakości
jakości
W układzie SI jednostką
W układzie SI jednostką
równoważnika dawki jest
równoważnika dawki jest
Sievert (Sv)
Sievert (Sv)
1 Sv określa taką ilość dawki
1 Sv określa taką ilość dawki
pochłoniętej jaka wywołała taki
pochłoniętej jaka wywołała taki
sam efekt biologiczny jak dawka
sam efekt biologiczny jak dawka
jednego rada promieniowania X
jednego rada promieniowania X
lub gamma
lub gamma
Jednostka pozaukładowa to
Jednostka pozaukładowa to rem
rem
(rentgen equivalent man)
(rentgen equivalent man)
1 rem=
1 rem=
0,01 Sv
0,01 Sv
Fazy rozwojowe efektu radiobiologicznego
Charakter fazy
Orientacyjn
y czas
trwania
Efekt radiobiologiczny
Fizyczna
10
-16
s
Pochłanianie energii, pierwotna
jonizacja, wzbudzenie, rodniki pierwotne
Fizykochemiczna
10
-5
s
Wtórne reakcje chemiczne – zmiany
równowagi fizykochemicznej
Biochemiczna
Sekundy –
godziny
Narastanie zaburzeń metabolicznych na
tle zmian fizycznych i fizykochemicznych
Patofizjologiczna
Minuty –
godziny
Zaburzenie czynności komórek, tkanek,
narządów i układów organizmu
Morfologiczna
Dni – lata
Stopniowy rozwój zmian histologicznych,
anatomicznych w tkankach i narządach
Zejściowa
Dni - lata
Odnowa lub śmierć – duża zmienność
przebiegu i skutków końcowych
Stopień wrażliwości
Składniki organizmu
I - bardzo wrażliwe
ukł. limfatyczny, szpik, krew,
nabłonek jelitowy, gonady, tkanki
płodowe
II – wyraźnie
wrażliwe
narządy zmysłów (soczewki oka),
śródbłonek naczyń, skóra, ślinianki,
wątroba, nerki, płuca, chrząstka,
kości w okresie wzrostu
III – miernie
wrażliwe
OUN, ukł. sercowo naczyniowy,
ukł. wydzielania wewnętrznego
oprócz gonad
IV – mało wrażliwe
mięśnie, chrząstki, kości po
zakończeniu procesów wzrostowych,
tkanka łączna
Skutki niestochastyczne
– ich częstość i stopień
ciężkości zależą od dawki.
Wywołanie skutku
niestochastycznego
wymaga określonej dawki
promieniowania zwanej
dawką progową.
Skutki stochastyczne
–
ich prawdopodobieństwo
pojawienia się, a nie ich
częstość zależą od dawki.
Ze wzrostem dawki rośnie
częstość występowania
określonych skutków –
następstwa dziedziczne,
powstawanie nowotworów
itp.
Zakłada się bezprogowy
charakter tych skutków
Skutki napromieniowania
Skutki napromieniowania
Skutki napromieniowania
Skutki napromieniowania
stochastyczne
stochastyczne
stochastyczne
stochastyczne
niestochastyczne
niestochastyczne
niestochastyczne
niestochastyczne
Somatyczne wczesne:
Somatyczne wczesne:
1. Ostra choroba
1. Ostra choroba
popromienna
popromienna
2. Ostre miejscowe
2. Ostre miejscowe
uszkodzenie
uszkodzenie
popromienne
popromienne
3. Przewlekłe zespoły
3. Przewlekłe zespoły
popromienne
popromienne
Somatyczne wczesne:
Somatyczne wczesne:
1. Ostra choroba
1. Ostra choroba
popromienna
popromienna
2. Ostre miejscowe
2. Ostre miejscowe
uszkodzenie
uszkodzenie
popromienne
popromienne
3. Przewlekłe zespoły
3. Przewlekłe zespoły
popromienne
popromienne
Dziedziczne
Dziedziczne
1. Złożone
1. Złożone
o niejasnym
o niejasnym
mechanizmie
mechanizmie
dziedziczenia
dziedziczenia
2. Genetyczne
2. Genetyczne
a) dominujące
a) dominujące
b) recesywne
b) recesywne
c) aberracje
c) aberracje
chromosomów
chromosomów
Dziedziczne
Dziedziczne
1. Złożone
1. Złożone
o niejasnym
o niejasnym
mechanizmie
mechanizmie
dziedziczenia
dziedziczenia
2. Genetyczne
2. Genetyczne
a) dominujące
a) dominujące
b) recesywne
b) recesywne
c) aberracje
c) aberracje
chromosomów
chromosomów
Somatyczne
Somatyczne
odległe i późne
odległe i późne
1.
1.
Skrócenie czasu
Skrócenie czasu
przeżycia
przeżycia
2.
2.
Białaczki i inne
Białaczki i inne
nowotwory
nowotwory
3.
3.
Niepłodność
Niepłodność
4.
4.
Zaćma
Zaćma
5.
5.
Wady
Wady
rozwojowe po
rozwojowe po
ekspozycji in
ekspozycji in
utero
utero
Somatyczne
Somatyczne
odległe i późne
odległe i późne
1.
1.
Skrócenie czasu
Skrócenie czasu
przeżycia
przeżycia
2.
2.
Białaczki i inne
Białaczki i inne
nowotwory
nowotwory
3.
3.
Niepłodność
Niepłodność
4.
4.
Zaćma
Zaćma
5.
5.
Wady
Wady
rozwojowe po
rozwojowe po
ekspozycji in
ekspozycji in
utero
utero
Patogeneza:
Skutki niestochastyczne
–
utrata zdolności proliferacyjnej
istotnej części komórek danej
tkanki lub narządu. Dawki
progowe dla tych skutków są
rzędu kilku-kilkudziesięciu Gy.
Skutki stochastyczne
–
zmiana w DNA jednej lub kilku
komórek
Środki ochrony radiologicznej
pacjenta i ludzi zawodowo
narażonych mają ograniczać
występowanie skutków
stochastycznych i zapobiegać
wystąpieniu skutków
niestochastycznych.
Poniżej
50mSv
w roku na wszystkie
narządy prawdopodobieństwo
wystąpienia skutków
niestochastycznych jest
praktycznie znikome.
WCZESNE SKUTKI SOMATYCZNE
1. Zespół hematopoetyczny (dawka kilkuset radów
przez kilka godzin)
- nudności i wymioty
- okres utajenia do kilku tygodni
- ostra choroba popromienna (krwawa biegunka,
krwotoki, załamanie odporności
WCZESNE SKUTKI SOMATYCZNE
2. Zespół jelitowy (dawka 1000-5000 radów)
- brak łaknienia, senność, otępienie
- biegunka i odwodnienie
- gorączka
- krwotoki
- posocznica
- wstrząs
WCZESNE SKUTKI SOMATYCZNE
3. Zespół mózgowo-naczyniowy (dawka pow. 5000
radów)
- pobodzenie, ataksja
- biegunka, wymioty
- drgawki
- śpiączka
Zasady ograniczania
napromieniowania
1. Uzasadnienie do
stosowania
2. Optymalizacja
ochrony – ALARA
3. Ograniczenie dawek
Badania radiologiczne
kobiet najlepiej w
I
dekadzie cyklu
Jako pierwsze wykonywać
badania bez użycia
promieni np.
USG
Nie
wykonywać
jednorazowo
wielu
zdjęć
tej samej okolicy
Przy badaniach z
zastosowaniem jodu
jeżeli nie dotyczą one
tarczycy
zablokować
ten
gruczoł
związkami
niepromieniotwórczymi
U kobiet
w ciąży i
karmiących zaniechać
napromieniania
Stosować
osłony
na
gonady przy badaniu
tych okolic
Sposoby ochrony
radiologicznej
1. Stosowanie osłon (Pb),
farby, beton barytowy
2. Zwiększenie odległości od
źródła promieni
3. Zmniejszenie czasu
ekspozycji
4. Stosowanie przesłon
głębinowych, klatek
przeciwrozproszeniowych,
tubusów itp.
5. Środki ochrony
indywidualnej – rękawice,
fartuchy, osłony na
tarczyce, gogle