PowerPoint Presentation

Uregulowania prawne na

świecie



Eutanazja jest obecnie zalegalizowana w Holandii

(2002), Belgii, Luksemburgu (w tym chorych dzieci),

Albanii, Japonii i amerykańskich stanach Teksas i

Oregon, a do niedawna także w australijskim

Terytorium Północnym (Sąd australijski orzekł, że ta

kwestia należy do spraw wyłącznie federalnych i

uchylił legalność eutanazji).



Szczególna forma dozwolonej eutanazji występuje w

Szwajcarii, gdzie można przepisać lek nasenny w

śmiertelnej dawce, jednak chory musi go przyjąć

samodzielnie.



W pozostałych krajach eutanazja jest niedozwolona i

karana jak zwykłe zabójstwo lub w sposób

łagodniejszy.

Doktryny religijne



Etyka katolicka stanowczo odrzuca eutanazję bezpośrednią (m.in. w

KKK 2277

czytamy: "Eutanazja bezpośrednia, niezależnie od motywów i

środków polega na położeniu kresu życiu osób upośledzonych, chorych

lub umierających. Jest ona moralnie niedopuszczalna.").



W 1995 papież Jan Paweł II w swojej encyklice "

Evangelium

Vitae

ponownie odrzucił eutanazję bezpośrednią, lecz oddzielił od niej

decyzję o rezygnacji z "uporczywej terapii" ("pewne zabiegi medyczne,

które przestały być adekwatne do realnej sytuacji chorego, ponieważ

nie są już współmierne do rezultatów, jakich można by oczekiwać, lub

też są zbyt uciążliwe dla samego chorego i dla jego rodziny"). Taką

decyzję o zaprzestaniu terapii, papież wyraźnie oddzielił od eutanazji i

samobójstwa.



Analogiczne rozważania podejmuje się w ramach etyki prawosławnej i

protestanckiej. Wspólnota Kościołów Ewangelickich w Europie opowiada

się za ochroną praw osób śmiertelnie chorych i umierających,

podkreślając zarówno prawo do życia do samego końca, jak i do

rezygnacji z uporczywej terapii. Wspólnota odrzuca teologiczno-etyczne

usprawiedliwienie eutanazji oraz asystencji przy samobójstwie. Stoi też

na stanowisku, że eutanazja nie jest wyłącznie kwestią indywidualnego

sumienia, a legalizacja prowadzi do uznania jej za normalną praktykę

medyczną.

Czynniki umożliwiające

wykonanie eutanazi



Uciążliwa choroba, paraliż

– warunkiem możliwości skorzystania z

eutanazji w normalnym trybie byłoby podpisanie deklaracji przez pełnoletnich

obywateli jeszcze za "normalnego życia". Od momentu, gdy lekarz

stwierdziłby, że stan zdrowia człowieka kwalifikuje się do procesu przerwania

życia (wg odpowiednio przygotowanej listy), poszczególny człowiek miałby

pewien okres przejściowy (np. 9 miesięcy), po upływie którego musiałby

podtrzymać wcześniejszą decyzję bądź zrezygnować z dokonania eutanazji.

Rezygnacja nie byłaby wiążąca na cały okres życia. W każdym momencie

poszczególny człowiek mógłby uruchomić ponownie procedury, które

pozwoliłyby mu na tzw. "dobrą śmierć".

Osoby, które nie podpisałyby takiej deklaracji, mogłyby skorzystać ze

specjalnie przygotowanych mechanizmów, które dokładnie analizowałyby ich

sytuację. Po skrupulatnych badaniach psychiatrycznych i psychologicznych,

po weryfikacji lekarskiej oraz po zgodzie sądowej można byłoby uruchomić

wyżej opisany proces. Takie rozwiązanie dawałoby nam pewność, że prośba o

śmierć nie jest pochopna, że poszczególny człowiek dobrze wie, co czyni.



Utrata świadomości

– warunkiem uśmiercenia poszkodowanego, oprócz

zgody najbliższej rodziny, miałaby być postawiona diagnoza lekarska, która

nie dawałaby żadnych szans na powrót do zdrowia.



"Policzone dni"

– warunkiem uśmiercenia poszkodowanego miałaby być

postawiona diagnoza lekarska, która bezsprzecznie stwierdzałaby, że

poszczególny człowiek umrze w określonym czasie, a jego ostatnie dni będą

prawdziwą męczarnią.

Biblijne cierpienie



Problem cierpienia łączy się więc w sposób istotny z zagadnieniem Boga,

i to nie tyle z faktem Jego istnienia, ile raczej z pojmowaniem Go, z Jego

obrazem. Fakt cierpienia zdaje się zaprzeczać istnieniu Boga lub tworzy

Jego określony obraz. Jak Bóg może pozwolić na cierpienie? I jakim jest

Bogiem, skoro dopuszcza cierpienie? Takie i inne pytania formułowano od

zarania ludzkości, odkąd człowiek zaczął dokonywać pewnej refleksji nad

swoją egzystencją.



Laktancjusz (Lucius Caecilius Firmianus Lactantius, ok. 250-330), pisarz

teolog i apologeta chrześcijański. Był nauczycielem syna cesarza

Konstantyna. Jego najważniejsze dzieło to

Podstawy nauki Bożej

(

Divinae

institutiones

). w jednym ze swoich dzieł następująco określił możliwe

postawy Boga wobec cierpienia:



Bóg chce wyeliminować cierpienie i zło, ale nie może,



mógłby to zrobić, ale nie chce,



nie chce i nie może,



chce i może.



Wydaje się jednak, że kluczem do zrozumienia problemu cierpienia nie

jest „chcieć i móc”, ale egzystencjalna prawda: cierpienie w stworzeniu

zaistniało jako kryzys. Bóg nie tyle podejmuje się usunięcia go, ile w

Jezusie daje sposób przeżycia. Bóg więc chce i może, ale

niekoniecznie

musi

wyeliminować cierpienie. Może uczynić je „wydarzeniem”, w którym

człowiek ma szansę odkryć sens cierpienia, którego doświadcza.

Hiob

lub

Job

(hebr.

ֹבוּוייא

) – postać biblijna,

mieszkaniec ziemi

(spotyka się także zapisy

), bohater starotestamentowej Księgi Hioba

powstałej ok. V wieku p.n.e..

Życie Hioba stało się przedmiotem zakładu między

Bogiem a Szatanem. W wyniku tego zakładu Hiob

został pozbawiony majątku i rodziny oraz dotknięty

trądem, co miało wystawić jego wiarę na próbę.

Mimo dotykających go nieszczęść i wątpliwości Hiob

pozostał wierny Bogu, który nagrodził go za to

przywróceniem i pomnożeniem zdrowia, mienia i

dzieci.

Według Biblii miał 10 dzieci – 7 synów i 3 córki.

Od jego imienia powstał w języku polskim związek

frazeologiczny

hiobowa wieść

– zła, tragiczna

wiadomość.

Hiobowy problem dotkniętego nieszczęściem i

zmagającego się z losem człowieka stał się

motywem wielu utworów muzycznych, literackich i

filozoficznych.

Zdradzony przez Judasza, jednego ze swoich

uczniów, został pojmany i oddany do

dyspozycji rzymskiego namiestnika,

Poncjusza Piłata. Oskarżono go o

podburzanie narodu, namawianie do

niepłacenia podatków oraz uważanie się za

żydowskiego króla. Piłat nakazał poddać

Jezusa biczowaniu, a następnie wypuścić na

wolność. Wskutek żądań arcykapłanów

skazał go jednak na śmierć przez

ukrzyżowanie. Jezus Chrystus umarł na

krzyżu około 30-33 r. n.e. w Jerozolimie, a

jego ciała zostało złożone w kamiennym

grobie. Wedle tradycji chrześcijańskiej

zmartwychwstał po trzech dniach,

przezwyciężając w ten sposób śmierć.

Ewangelie przywołują słowa Jezusa, w których podkreśla on, że

ważne są nie więzy krwi, macierzyństwo biologiczne Maryi,

lecz macierzyństwo duchowe i duchowa relacja braterska i

siostrzana, wynikająca ze słuchania Słowa Bożego i

wypełniania go (por. Mt 12,46-50; Mk 3,33-35; Łk 8,19-20).

Maria stała pod krzyżem wraz z Marią Magdaleną, Marią

Kleofasową oraz Janem. Tam w duchowym testamencie jej syn,

ustanowił między nią a jego umiłowanym uczniem duchową

relację macierzyńską, która zgodnie z wiarą Kościoła jest

otwarta dla wszystkich uczniów Jezusa.

Po zmartwychwstaniu i wniebowstąpieniu Jezusa, Dzieje

Apostolskie 2, 12-15 sytuują ją wraz z apostołami i innymi

bliskimi uczniami Jezusa, ok. 120 osób, w Wieczerniku w

oczekiwaniu na Zesłanie Ducha Świętego[12

]

. Ostatnie lata

życia na ziemi, według tradycji, spędziła razem z Janem w

Efezie[3

]

. Zgodnie z tradycją Kościoła Katolickiego, po śmierci

została wraz z ciałem wzięta do nieba.

Jako ukochany syn był znienawidzony przez swych braci, gdyż

"donosił [Józef] ojcu ich, co o nich mówiono złego". ojciec

kochał go "najbardziej ze wszystkich synów [...], ponieważ

urodził mu się na starość" (a także dlatego, gdyż był synem

ukochanej żony Jakuba, Racheli), podarował mu "długą szatę z

rękawami", a na dodatek Józef miał kiedyś 2 sny, które

dobitnie sugerowały, że bracia (w drugim śnie również ojciec i

matka) mu się pokłonią (co mimo wszystko ostatecznie niemal

w całości się sprawdziło). Bracia chcieli go zabić, kiedy

przyszedł do nich, wysłany przez ojca, podczas wypasania

owiec w okolicach Sychem, jednak najstarszy przyrodni brat

Ruben

do tego nie dopuścił. Otatecznie, za namową

Judy

sprzedali go w niewolę

Izmaelitom

, donosząc ojcu, że został

zabity przez dzikie zwierzę. Został sprzedany do Egiptu, gdzie

stał się niewolnikiem

Potifara

(Putyfara) – dowódcy straży

przybocznej faraona. W niedługim czasie Józef został przez

niego uczyniony zarządcą całego majątku. Żona Potifara, kiedy

nie udało jej się uwieźć Józefa, oskarżyła go fałszywie o próbę

gwałtu, co zaprowadziło go do więzienia. Tam zasłynął trafną

interpretacją snów współwięźniów przepowiadając jednemu z

nich (podczaszemu) powrót do dawnych godności, a drugiemu

(nadwornemu kucharzowi) śmierć..

Pewnej nocy faraon miał we śnie tajemniczą wizję siedmiu

krów tłustych i siedmiu krów chudych oraz siedmiu kłosów

pełnych i siedmiu pustych. Wtey podczaszy przypomniał sobie

Józefa, wezwano więc go na dwór, gdzie wyjaśnił, że krowy

symbolizują lata dobrych zbiorów i nieurodzajów, a powtórzony

motyw w drugim śnie oznacza, iż stanie się to niebawem.

Zaproponował też władcy gromadzenie zapasów żywności w

oczekiwaniu na siedem lat nieurodzajów. Faraon ustanowił

wtedy Józefa zarządcą całego Egiptu, nadając mu imię

Safnat

Penaech

. Józef ożenił się z córką egipskiego kapłana

Poti-fera

Asenat

(z którą miał dwóch synów:

Efraima

Manassesa

Józef zgromadził podczas siedmiu lat dobrych zbiorów znaczne

zapasy zboża, które później sprzedawał w latach głodu. Głód

zmusił też jego ojca, Jakuba, do wysłania dziesięciu synów do

Egiptu w celu nabycia zboża. Józef początkowo oskarżył ich o

szpiegostwo i uwięził

Symeona

, ale przy drugiej wizycie dał się

poznać i przebaczył swoim braciom. Następnie sprowadził ojca

i całą rodzinę do Egiptu. Józef w okresie głodu wykupił dla

faraona większość ziem, zmieniając egipskich właścicieli w

dzierżawców. Zmarł mając 110 lat i został zabalsamowany

Mojżesz ze względu na Filistynów, którzy pałali nienawiścią do

Hebrajczyków, obrał trudną, dłuższą i niebezpieczną drogę, która

prowadziła też przez górę Synaj na której Bóg kazał im przybyć by złożyć

ofiarę. Egipcjanie wkrótce pożałowali, że ugięli się pod naciskiem

Mojżesza i faraon wysłał armię by sprowadzić ich z powrotem.

Hebrajczycy znaleźli się w tragicznej sytuacji i gdyby nie pomoc Boska

zginęliby pokonani przez miecze, pełnych nienawiści Egipcjan.

Jahwe za pośrednictwem Mojżesza sprawił, że Morze Czerwone się

rozstąpiło, Mojżesz i Izraelici uciekli przez jego środek a pogoń zginęła w

nieskończonych odmętach powracających na swe miejsce wód. Mojżesz z

mężczyznami, a potem i Miriam z kobietami zaśpiewali

pieśń dziękczynną

(inaczej

Pieśń morza

) ku czci Jahwe, chwaląc Go za wielką potęgę (Wj

15,20; BT).

Dalej lud prowadził Bóg pod postacią

słupa obłoku

za dnia, a

słupa ognia

w nocy; w cudowny sposób dostarczał im słodką wodę (w Mara,

Refidim

Miriba

), żywił ich manną i przepiórkami. Na pustkowiu Sin lud zaczęł

szemrać przeciwko Mojżeszowi i narzekać z powodu braku mięsa. Tam

Jahwe zesłał im przepiórki – po raz drugi w

Kibrot-Hattaawa

– i tam też po

raz pierwszy jedli mannę oraz weszło w życie prawo dotyczące szabatu.

Refidim

pod jego wodzą Izraelici zwyciężyli

Amelekitów

. Tam też jego

teść, Jetro przyprowadził do niego odprawioną wcześniej Cyporę z dwoma

synami Gerszonem i Eliezerem. Widząc zmęczenie Mojżesza

całodziennym rozstrzyganiem spraw ludu, doradził mu wyznaczenie

pomocników do sądzenia Izraelczyków. Mojżesz usłuchał tej rady i wybrał

przełożonych.

Po przybyciu pod górę Synaj lud otrzymał od Boga 10 przykazań, Mojżesz

po nie dwukrotnie wszedł na szczyt góry, spisał im prawa, by wiedzieli,

jak mają postępować.

Mojżesz z ludem wybudował też przybytek, by nie musieli za każdym

razem udawać się na górę Synaj, gdy do Boga chcieliby się modlić.

Aarona brata swego ustanowił arcykapłanem. Całe plemię Lewiego

ustanowił opiekunami przybytku. Pod Synajem przebywał z ludem około

roku.

Tabera

tłum zaczął narzekać. Jahwe zesłał ogień, który pochłonął

pewnych ludzi na skraju obozowiska. Jednak Mojżesz za namową ludu

zaczął błagać Boga, wtedy to ogień zgasł. W

Kibrot-Hattaawa

Jahwe

pomaga Mojżeszowi, powołując 70

starszych ludu

. Tam też uwidoczniła

się zachłanność ludu w zbieraniu przepiórek, za co niektórzy z ludu giną z

wyroku Bożego. Mojżesz nie zdołał wstawić się z nich przed Bogiem. W

Chacerot

jego siostra i brat ośmielają się narzekać przeciwko swemu

bratu, za co Miriam dotknięta została trądem. Mojżesz błaga Boga o

przywróceniu jej zdrowia i prośba ta została wysłuchana.

Następnie w

Kadesz-Barnea

wyprawił on zwiadowców do ziemi

Kananejskiej, ci jednak wrócili przestraszeni potęgą jej mieszkańców.

Swym strachem zarazili pozostałych Izraelitów, którzy po raz kolejny

złorzeczyli Mojżeszowi. Bóg ukarał Hebrajczyków za ich szemrania,

skazując ich na 40-letnią tułaczkę i oznajmiając im, że dopiero ich

synowie wejdą do Ziemi Obiecanej. Tam też przeciwko niemu zbuntowało

się 250 wybitnych naczelników wśród nich Korach, za co Bóg ich ukarał –

pochłonęła ich rozstępująca ziemia.

Następnie w

Moabie

lud po raz kolejny szemrał przeciwko Mojżeszowi.

Jahwe za tą postawę zesłał na nich jadowite węże. Mojżesz znów wstawił

się za nimi przed Bogiem. W

Abel-Szitim

koło

Peor

na jego rozkaz,

sędziowie zabili 24 000 bałwochwalców i rozpustników, którzy

uprawiali

nierząd z Moabitkami

Więc nawet Bóg miłosierny

powoduje cierpienia by

dokonać próby lecz

wynagradza to poprzez dalszą

pomoc i zadośćuczynienie

ludziom. Więc ucieczka od

cierpienia jest sprzeciwieniem

się jego woli i odejścia od

zapowiedzianej nagrody za

cierpienie cielesne w

królestwie doczesnym

Document Outline