NADMIERNE OWŁOSIENIE (przyczyny powstawania, metody usuwania zbędnego owłosienia, aparatura)

OWŁOSIENIE

(utrata owłosienia,

przyczyny powstawania nadmiernego

owłosienia,

metody usuwania zbędnego owłosienia,

aparatura)

Budowa włosa i cykl wzrostu włosa:

Włos składa się z części łącznotkankowej i

nabłonkowej. Część łącznotkankową tworzy

brodawka włosa, a pozostałe części tworzą

część nabłonkową.

Włosy znajdują się w różnym stadium rozwoju:

Faza I (anagen

– wzrost i aktywność) –

obejmuje 80 – 85% włosów skóry owłosionej

głowy. Trwa od 3 – 5 lat. W tym czasie włos

rośnie około 0,5 do 1 cm miesięcznie.

Faza II (katagen

– inwolucja) – obejmuje około

15 – 20% włosów. Trwa od kilku dni do kilku

tygodni. Jest to faza przejściowa.

Faza III (telogen

- spoczynek) – obejmuje

około 1% włosów. Trwa 2-4 miesięcy.

Łysienie

Dziennie tracimy około 40 - 80 włosów.

Przyczyny wypadania mają różne pochodzenie i

zależą od:

1. Czynników wewnętrznych:

- uwarunkowania hormonalne (pokwitanie,

przekwitanie, ciąża i okres pociążowy);

- stres;

- choroby zakaźne (tyfus, płonica, grypa);

- nieprawidłowe odżywianie (niedobory wit.,

niedożywienie);

- niektóre leki.

2. Czynników zewnętrznych:

- mechanicznych, fizycznych, chemicznych;

- mikroorganizmy.

Przyczyny powstawania

nadmiernego owłosienia:

- czynniki wrodzone

- schorzenia endokrynologiczne

- niepożądane działanie niektórych leków

Ze względu na rozległość wyróżniamy nadmierne

owłosienie ograniczone lub uogólnione.

Najczęściej spotykane choroby nadmiernego

owłosienia związane są z zaburzeniami

hormonalnymiz. Są to:

Hirsutyzm

– występowanie włosów końcowych

u kobiet w topografii męskiej. Jest to owłosienie

ograniczone. Włosy meszkowe zastępowane są

włosami końcowymi na skórze sutków, powłok

brzusznych, twarzy, plecach, barkach i udach.

Zmiany te są zależne od wpływu androgenów (T-

testosteron, DHT- dihysrotestosteron, A-

androstendiol, DHEA- dehydroepiandrosteron).

Hipertrychoza

– nadmierny porost włosów,

związany z przekształcaniem się włosów

meszkowych we włosy końcowe. Dotyczy

zarówno kobiet jak i mężczyzn oraz dzieci. Może

być uogólniony. Najczęściej występuje jako

choroba dziedziczna, rzadziej jako nabyta (leki,

nowotwory).

Hyperandrogenizm – u kobiet objawia się

defeminizacją z jednoczesnym narastaniem cech

maskulinizacji.

Objawy defeminizacji:

-zanik owulacji

- zaburzenia miesiączkowania lub jej brak

- zanik wtórnych cech płciowych (np. gruczołów

sutkowych)

Objawy maskulinizacji:

- zmiany skórne z łojotokiem

- nietypowe owłosienie (typu męskiego)

- łysienie typu męskiego

- obniżenie tonu głosu

- nadmierny przyrost masy mięśniowej ze zmianą

sylwetki

- przerost łechtaczki

- zaburzenia psychiczne.

Usuwanie zbędnego owłosienia:

Depilacja

– jest to nietrwałe usuwanie

zbędnego owłosienia na twarzy lub

ciele przy pomocy różnego rodzaju

preparatów lub przyrządów. Podczas

tego zabiegu dochodzi do usunięcia

łodygi włosa, bez usuwania

„korzenia”.

Epilacja

– usuwanie zbędnego

owłosienia wraz z „cebulką” włosa lub

niszczenie całych mieszków

włosowych przy pomocy różnych

urządzeń.

Metody usuwania zbędnego owłosienia:

I. Nietrwałe

Rozjaśnianie

– składnikiem aktywnym

rozjaśniacza jest nadtlenek wodoru. Sam H

w stężeniu 6% rozjaśnia, zmiękcza i utlenia

włos. Działanie to wzmacnia dodanie 28%

amoniaku. Włos po rozjaśnianiu jest bardziej

miękki i mniej widoczny. Wadą jest

podrażnienie skóry, przebarwienia i mała

skuteczność.

Golenie

– jest to metoda najstarsza, tania,

lecz z wieloma wadami – szybki odrost,

skaleczenia i podrażnienia skóry, stany zapalne

mieszków włosowych, blizny. Depilatory

elektryczne powodują szybszy odrost włosów.

Depilacja tradycyjna

– stosowana do małych

powierzchni ciała. Wadą jest bolesność

zabiegu.

Depilacja chemiczna

– substancje chemiczne

powodują rozerwanie wiązań dwusiarczkowych,

co doprowadza do oddzielenia włosa od mieszka

włosowego. W depilatorach chemicznych

używane są związki siarki z wapniem, arsenem,

antymonem, barem i strontem. Obecnie

najczęściej jest to merkaptan kwasy

tioglikolowego z silną zasadą. Metoda jest

skuteczna na słabych włosach. Wadą jest

nieprzyjemny zapach siarkowodoru, powstawanie

kontaktowego zapalenia skóry.

Radioterapia

– stosowana w latach 20-tych XX

wieku, obecnie niedopuszczalna.

Woski ciepłe i zimne

– usuwamy owłosienie z

nóg, rąk, karku, pleców, klatki piersiowej, bikini i

powieki górnej. Woski kosmetyczne są

preparatami pszczelimi i azulenowymi. Po

każdym zastosowaniu wosku odrastające włosy

są słabsze i odrastają w mniejszej ilości.

Metoda zimnego wosku stosowana jest głównie w

warunkach domowych. Zimny wosk jest

rozpuszczalny w wodzie i działa pod wpływem

temperatury ciała.

Wosk ciepły stosowany jest przede wszystkim w

gabinecie kosmetycznym.

Należy pamiętać, że włosy do depilacji woskiem

powinny mieć określoną długość, by zabieg był

efektywny

(około 3-4 mm).

Przeciwwskazania do depilacji woskiem

ciepłym:

- zapalenie żył

- żylaki

- stany zapalne i ropne skóry

- łuszczyca i inne zmiany skórne (rany,

obrzęki, zadrapania, świeże blizny)

- uczulenia na wosk

- stany gorączkowe

- zbyt krótkie włosy

Ultradźwięki

- stosowanie wibracji

mechanicznych na skórze ułatwia

penetrację substancji aktywnej (np.

opartej na enzymach), dzięki czemu

niszczy się zbędne owłosienie

wraz z częścią cebulek.

II. Trwałe

Wadą epilacji jest to, że na każdą cebulkę włosa

należy działać osobno, więc zabieg jest

czasochłonny. Jednocześnie nie zawsze po

pierwszych zabiegach osiągnie się efekty

długotrwałe - zależy to bowiem od tego,

w jakiej fazie wzrostu znajduje się włos.

Pod włosami starymi znajdują się zawiązki

nowych włosów

i dotarcie do nich i ich zniszczenie jest możliwe

dopiero

po jakimś czasie. Dlatego też epilacja jako

metoda

najbardziej skuteczna i dająca długotrwałe efekty

jest jednak metodą wymagającą kilku wizyt w

gabinecie.

Poza tym nie są to metody bezbolesne - mogą one

podrażnić skórę i wywołać zaczerwienienie.

Elektroliza

– wykorzystuje prąd o

niskim napięciu poprzez ogniwo

galwaniczne.

Elektroliza może wywołać okresowy

rumień, przebarwienia, ropne zapalenie

mieszków włosowych.

Przeciwwskazaniami do niej są m.in.:

ciąża, rozrusznik serca, choroby

tarczycy. Po pierwszym zabiegu część

włosów odrasta, ale są słabsze

i jaśniejsze. W celu utrwalenia efektu

elektrolizę trzeba powtórzyć, by

osiągnąć trwały skutek.

Termoliza

- wykonywana przy pomocy prądu

wielkiej częstotliwości. Przepływ tego prądu

wytwarza efekt

termo-koagulacyjny w cebulce włosa,

powodując jej zniszczenie – koagulację.

Blend

to metoda pracy łącząca oba wyżej

wymienione rodzaje zabiegów.

W metodzie Blend stosuje się prąd

galwaniczny

i prąd wielkiej częstotliwości.

Fotoepilacja

- polega na usuwaniu

owłosienia za pomocą impulsów świetlnych -

system EpiLightŞ.

Impulsy te wytwarza specjalne urządzenie

zaopatrzone w końcówki większe od

laserowych.

System EpiLightŞ daje efekt termicznego,

trwałego uszkodzenia cebulek włosowych.

Nielaserowe źródła światła

– intensywne,

pulsujące światło o długości fali większej niż

590 nm uszkadza wybiórczo mieszki włosowe.

Lasery

Energia promienia laserowego o

odpowiedniej długości fali zostaje

zamieniona na ciepło, powodując

całkowite zniszczenie struktur włosa,

który już nie odrasta.

Przy pierwszym zabiegu nie ulegają od

razu zniszczeniu wszystkie włosy,

a tylko te w fazie anagenu.

Ważna jest tu barwa włosów, im ciemniejsze

- tym lepszy efekt zabiegu. Dużą rolę

odgrywa precyzja w doborze długości fali

lasera do głębokości umiejscowienia

mieszka.

Skutkami ubocznymi mogą być: oparzenia,

zaczerwienienia, obrzęk. Wśród

przeciwwskazań wymienia się:

nadwrażliwość na światło, stany zapalne

i przednowotworowe, skłonność do

bliznowców, nowotwory.

Rodzaje laserów:

1. Z ciałem stałym – wykorzystują matrycę

krystaliczną z domieszką jonów metali, które

pochłaniają i ponownie

emitują jony (neodymowo – YAGowe, YAGowo –

erbowe, rubinowe, aleksandrytowe).

2. Gazowe – kryształ jest zastępowany gazem np.

kryptonem,

argonem (argonowy, CO

, helowo – neonowy).

3. Barwnikowe – wykorzystują fluorescencję

niektórych barwników w roztworze (ciągły i

impulsowy).

Document Outline