Galwanoprotetyka
Galwanoprotetyka
– nowe możliwości
– nowe możliwości
wytwarzania protez
wytwarzania protez
biologicznych
biologicznych
Wykonała :
Sylwia Gawęda
Galwanoforming jest technologią,
która we współczesnej stomatologii
zaczyna odgrywać coraz większą rolę.
Zapewnia przede wszystkim
spełnienie wymogów estetycznych
i biologicznych, jak również
osiągnięcie korzystnych i
długotrwałych efektów.
Metoda galwanoformingu jest
technologią wytwarzania metalowych
elementów uzupełnień protetycznych z
czystego złota (99,9%).
Dzięki swoim właściwościom może być
wykorzystywana w nowoczesnej protetyce
uzupełnień stałych
i ruchomych, do wykonania wkładów,
nakładów, koron częściowych oraz
całkowitych, a nawet krótkich mostów.
Galwanoforming stosuje się przede
wszystkim w bioestetycznych koronach
pojedynczych w obrębie zębów przednich i
bocznych oraz przy wykonywaniu krótkich
mostów. Wkłady, nakłady oraz korony
częściowe są postępowaniem
alternatywnym do uzupełnień
amalgamatowych.
Proces galwanizacji polega na wytwarzaniu
powłok metalowych w procesie elektrolizy tj.
przez wydzielanie z roztworu elektrolitu jonów
złota, które gromadzą się na jednej z elektrod,
którą stanowi model pokryty lakierem
przewodzącym prąd (będący wówczas katodą)
homogennych atomów złota formując „warstwa
po warstwie” czapeczkę ze złota. Elektrolitem
stosowanym obecnie jest kompleks aminu złota
otrzymywanego z nietoksycznych sulfidów.
Proces galwanizacji jest przeprowadzany
w specjalnie skonstruowanym do tego
celu urządzeniu.
AGC firmy Wieland
Helioform Hafnera
Urządzenia te składają się niezależnie
od firmy z trzech podstawowych
części: pokrywy zaopatrzonej w trzy
pary trzymadełek, wanny
galwanicznej wypełnionej
elektrolitem oraz sterownika z
mikroprocesorem.
Główne cechy charakteryzujące
Główne cechy charakteryzujące
wyroby galwaniczne:
wyroby galwaniczne:
Wysoka biokompatybilność
Idealne dopasowanie
Ochrona miazgi zęba
Możliwość cementowania
Walory estetyczne
Długi okres funkcjonowania uzupełnienia stałego
Niepowodowanie uszkodzeń tkanek narządu żucia
Odporność na czynniki chemiczne, termiczne i
mechaniczne
Obojętność dla środowiska jamy ustnej
Wysoka szczelność brzeżna
Wykonawstwo kliniczne
Wykonawstwo kliniczne
i laboratoryjne
i laboratoryjne
Proces powstawania podbudowy
metalowej galwanicznego złota jest
wieloetapowy.
Po odlaniu wycisków z twardego gipsu
technik otrzymuje podstawowy model gipsowy.
Następnie z tego modelu wytwarza
pojedynczy słupek oraz koryguje podcienie i
niewielkie porowatości.
W kolejnej fazie powiela z żywicy
epoksydowej (silikonu) w stosunku 1:1
słupek oszlifowanego zęba.
Duplikat zęba pokrywa warstwą
srebrnego lakieru mającego zdolność
przewodzenia prądu na powierzchni danego
obiektu oraz montuje miedziany ćwiek
(stanowiący katodę) poniżej granicy
preparacji.
Tak przygotowany duplikat słupka
oszlifowanego zęba umieszcza w
trzymadełkach pokrywy urządzenia do
galwanizacji i zanurza w elektrolicie.
Ustawiając odpowiednie parametry
natężenia prądu, czasu i
temperatury kąpieli rozpoczyna się
proces galwanizacji. Czas trwania
tego procesu zależy od pożądanej
grubości nośnika metalowego.
Po około 10 godzinach uzyskuje się
warstwę 0,2 mm, a po 20 godzinach
– 0,4 mm galwanicznego złota.
Po zakończeniu elektrolizy technik
usuwa plastikowy słupek, a brzeg
złotej korony skraca do granicy
preparacji, dokładnie oczyszcza z
resztek lakieru poprzez piaskowanie
oraz wytrawianie kwasem
azotowym.
Przed licowaniem porcelaną złotą
czapeczkę piaskuje się tlenkiem glinu oraz
nanosi dwie warstwy bondu, którego
zadaniem jest łączenie metalu z ceramiką.
Następnie na mokry bond nakłada się
opaker, którego zadaniem jest
wzmocnienie połączenia metalu z
ceramiką
Kolejny etap to napalanie
porcelany.
Podbudowa wykonana
z galwanicznego złota jest bardzo
twarda, twardość złota w tej
technice wynosi100-150HV (skala
Vickersa) i jest czterokrotnie
większa od twardości złota
odlewanego (25 HV). Po
napaleniu ceramiki twardość
korony galwanicznej zmniejsza
się do 50HV, jednak nadal jest
wyższa, niż twardość złota
odlewanego.
Wkłady i nakłady
Wkłady i nakłady
Zastosowanie wkładów i nakładów
wytwarzanych metodą galwanizacji jest
alternatywą do uzupełnień amalgamatowych
i systemów całoceramicznych.
Podbudowę wykonuje się ze złota, a na
nią napala porcelanę. Wadą tych uzupełnień
jest: widoczny cienki pasek złota na
obrzeżach wkładu oraz brak znanego z
pełnoceramicznych uzupełnień efektu
kameleona. Możliwość cementowania
natomiast jest jedną z zalet uzupełnień
galwanicznych.
Korony
Korony
Klasycznym wskazaniem do zastosowania
galwanicznego złota są pojedyncze
estetyczne korony w przednim i bocznym
odcinku łuku zębowego.
Na podbudowę złotą należy przewidzieć
ok. 0,2-0,3 mm, a na napalenie ceramiki ok.
1mm. Bardzo cienka konstrukcja nośnika
metalowego (około 0,2 mm) pozostawia
wiele miejsca na napalenie ceramiki i
umożliwia oddanie pełnej gamy jej kolorów,
tym bardziej, że kolor czystego złota stanowi
idealne podłoże.
Szczelność brzeżna koron wykonanych
techniką galwanizacji jest znacznie
większa (14– 18 μm), niż koron
wykonanych metodą traconego wosku (50-
120 μm). Pozwala to na uzyskanie
lepszego przylegania koron galwanicznych
do ścian zęba
i ograniczonej możliwości wypłukiwania
cementu lutującego, powstawania
próchnicy i zapaleń przyzębia brzeżnego
Mosty
Mosty
Technikę galwanizacji można również
zastosować do wykonywania mostów o
skróconej długości przęsła w połączeniu z
elementami odlewanymi. Na zęby
filarowe wykonuje się matryce
galwaniczne, które zespala się
z przęsłem. Tą techniką możemy
wykonywać tylko trójczłonowe mosty.
Elementy odlewane są całkowicie
pokrywane porcelaną, w związku z tym z
tkankami jamy ustnej kontaktują tylko
elementy wykonane z czystego złota.
Korony teleskopowe
Korony teleskopowe
Technika galwanoformingu znalazła
również zastosowanie na szeroką skalę przy
wykonywaniu uzupełnień opartych na
koronach teleskopowych, gdzie istotne
znaczenie ma stopień dokładności
przylegania koron pierwotnych do wtórnych.
Jest to technologia, która umożliwia
wykonanie bardzo precyzyjnych koron
zewnętrznych charakteryzujących się
doskonałym umocowaniem (frykcją) na
koronach wewnętrznych. Korony powstałe w
procesie galwanizacji zbudowane są z 24-
karatowego złota, które charakteryzuje się
bardzo regularną, homogenną strukturą
czyniącą ten materiał bardzo twardym.
Zalety techniki galwanizacji:
Zalety techniki galwanizacji:
Bardzo dobra szczelność brzeżna
Homogenne struktura wewnętrzna
Duża twardość złota
Efekt estetyczny
Biokompatybilność
Oszczędność materiału
Mniejsze odkładania płytki nazębnej
Długi czas funkcjonowania w jamie ustnej
Możliwość cementowania uzupełnień
protetycznych
Wady:
Wady:
Niska wytrzymałość na złamanie
Miejsca łączenia koron z przęsłem w
mostach są najsłabszym punktem
konstrukcyjnym
Konieczność stosowania bondu
Duzy koszt wykonania
Dziękuję za
Dziękuję za
uwagę!
uwagę!