Galwanoprotetyka – nowe możliwości wytwarzania protez biologicznych

Galwanoprotetyka

– nowe możliwości

wytwarzania protez

biologicznych

Wykonała :

Sylwia Gawęda

Galwanoforming jest technologią,

która we współczesnej stomatologii
zaczyna odgrywać coraz większą rolę.

Zapewnia przede wszystkim

spełnienie wymogów estetycznych
i biologicznych, jak również
osiągnięcie korzystnych i
długotrwałych efektów.

Metoda galwanoformingu jest
technologią wytwarzania metalowych
elementów uzupełnień protetycznych z
czystego złota (99,9%).

Dzięki swoim właściwościom może być

wykorzystywana w nowoczesnej protetyce
uzupełnień stałych
i ruchomych, do wykonania wkładów,
nakładów, koron częściowych oraz
całkowitych, a nawet krótkich mostów.

Galwanoforming stosuje się przede

wszystkim w bioestetycznych koronach
pojedynczych w obrębie zębów przednich i
bocznych oraz przy wykonywaniu krótkich
mostów. Wkłady, nakłady oraz korony
częściowe są postępowaniem
alternatywnym do uzupełnień
amalgamatowych.

Proces galwanizacji polega na wytwarzaniu
powłok metalowych w procesie elektrolizy tj.
przez wydzielanie z roztworu elektrolitu jonów
złota, które gromadzą się na jednej z elektrod,
którą stanowi model pokryty lakierem
przewodzącym prąd (będący wówczas katodą)
homogennych atomów złota formując „warstwa
po warstwie” czapeczkę ze złota. Elektrolitem
stosowanym obecnie jest kompleks aminu złota
otrzymywanego z nietoksycznych sulfidów.

Główne cechy charakteryzujące

wyroby galwaniczne:



Wysoka biokompatybilność



Idealne dopasowanie



Ochrona miazgi zęba



Możliwość cementowania



Walory estetyczne



Długi okres funkcjonowania uzupełnienia stałego



Niepowodowanie uszkodzeń tkanek narządu żucia



Odporność na czynniki chemiczne, termiczne i

mechaniczne



Obojętność dla środowiska jamy ustnej



Wysoka szczelność brzeżna

Wykonawstwo kliniczne

i laboratoryjne

Proces powstawania podbudowy

metalowej galwanicznego złota jest
wieloetapowy.

Po odlaniu wycisków z twardego gipsu

technik otrzymuje podstawowy model gipsowy.

Następnie z tego modelu wytwarza

pojedynczy słupek oraz koryguje podcienie i
niewielkie porowatości.

W kolejnej fazie powiela z żywicy

epoksydowej (silikonu) w stosunku 1:1

słupek oszlifowanego zęba.

Duplikat zęba pokrywa warstwą

srebrnego lakieru mającego zdolność

przewodzenia prądu na powierzchni danego

obiektu oraz montuje miedziany ćwiek

(stanowiący katodę) poniżej granicy

preparacji.

Tak przygotowany duplikat słupka

oszlifowanego zęba umieszcza w

trzymadełkach pokrywy urządzenia do

galwanizacji i zanurza w elektrolicie.

Ustawiając odpowiednie parametry
natężenia prądu, czasu i
temperatury kąpieli rozpoczyna się
proces galwanizacji. Czas trwania
tego procesu zależy od pożądanej
grubości nośnika metalowego.

Po około 10 godzinach uzyskuje się
warstwę 0,2 mm, a po 20 godzinach
– 0,4 mm galwanicznego złota.

Po zakończeniu elektrolizy technik
usuwa plastikowy słupek, a brzeg
złotej korony skraca do granicy
preparacji, dokładnie oczyszcza z
resztek lakieru poprzez piaskowanie
oraz wytrawianie kwasem
azotowym.

Przed licowaniem porcelaną złotą

czapeczkę piaskuje się tlenkiem glinu oraz
nanosi dwie warstwy bondu, którego
zadaniem jest łączenie metalu z ceramiką.

Następnie na mokry bond nakłada się

opaker, którego zadaniem jest
wzmocnienie połączenia metalu z
ceramiką

Kolejny etap to napalanie
porcelany.

Podbudowa wykonana

z galwanicznego złota jest bardzo
twarda, twardość złota w tej
technice wynosi100-150HV (skala
Vickersa) i jest czterokrotnie
większa od twardości złota
odlewanego (25 HV). Po
napaleniu ceramiki twardość
korony galwanicznej zmniejsza
się do 50HV, jednak nadal jest
wyższa, niż twardość złota
odlewanego.

Wkłady i nakłady

Zastosowanie wkładów i nakładów

wytwarzanych metodą galwanizacji jest
alternatywą do uzupełnień amalgamatowych
i systemów całoceramicznych.

Podbudowę wykonuje się ze złota, a na

nią napala porcelanę. Wadą tych uzupełnień
jest: widoczny cienki pasek złota na
obrzeżach wkładu oraz brak znanego z
pełnoceramicznych uzupełnień efektu
kameleona. Możliwość cementowania
natomiast jest jedną z zalet uzupełnień
galwanicznych.

Korony

Klasycznym wskazaniem do zastosowania

galwanicznego złota są pojedyncze

estetyczne korony w przednim i bocznym

odcinku łuku zębowego.

Na podbudowę złotą należy przewidzieć

ok. 0,2-0,3 mm, a na napalenie ceramiki ok.

1mm. Bardzo cienka konstrukcja nośnika

metalowego (około 0,2 mm) pozostawia

wiele miejsca na napalenie ceramiki i

umożliwia oddanie pełnej gamy jej kolorów,

tym bardziej, że kolor czystego złota stanowi

idealne podłoże.

Szczelność brzeżna koron wykonanych

techniką galwanizacji jest znacznie
większa (14– 18 μm), niż koron
wykonanych metodą traconego wosku (50-
120 μm). Pozwala to na uzyskanie
lepszego przylegania koron galwanicznych
do ścian zęba
i ograniczonej możliwości wypłukiwania
cementu lutującego, powstawania
próchnicy i zapaleń przyzębia brzeżnego

Mosty

Technikę galwanizacji można również

zastosować do wykonywania mostów o
skróconej długości przęsła w połączeniu z
elementami odlewanymi. Na zęby
filarowe wykonuje się matryce
galwaniczne, które zespala się
z przęsłem. Tą techniką możemy
wykonywać tylko trójczłonowe mosty.
Elementy odlewane są całkowicie
pokrywane porcelaną, w związku z tym z
tkankami jamy ustnej kontaktują tylko
elementy wykonane z czystego złota.

Korony teleskopowe

Technika galwanoformingu znalazła

również zastosowanie na szeroką skalę przy

wykonywaniu uzupełnień opartych na

koronach teleskopowych, gdzie istotne

znaczenie ma stopień dokładności

przylegania koron pierwotnych do wtórnych.

Jest to technologia, która umożliwia

wykonanie bardzo precyzyjnych koron

zewnętrznych charakteryzujących się

doskonałym umocowaniem (frykcją) na

koronach wewnętrznych. Korony powstałe w

procesie galwanizacji zbudowane są z 24-

karatowego złota, które charakteryzuje się

bardzo regularną, homogenną strukturą

czyniącą ten materiał bardzo twardym.

Zalety techniki galwanizacji:



Bardzo dobra szczelność brzeżna



Homogenne struktura wewnętrzna



Duża twardość złota



Efekt estetyczny



Biokompatybilność



Oszczędność materiału



Mniejsze odkładania płytki nazębnej



Długi czas funkcjonowania w jamie ustnej



Możliwość cementowania uzupełnień
protetycznych

Wady:



Niska wytrzymałość na złamanie



Miejsca łączenia koron z przęsłem w

mostach są najsłabszym punktem
konstrukcyjnym



Konieczność stosowania bondu



Duzy koszt wykonania

Document Outline