Przez kilkadziesiąt lat rozwoju sieci komputerowych powstało

kilka technologii sieciowych, takich jak ARC-Net, Token Ring czy

Ethernet, które różnią się szybkością pracy, rodzajem medium,

typem osprzętu sieciowego, oprogramowaniem sieciowym.

Każda technologia ma możliwości i ograniczenia, które rzutują

na ewentualny wybór



Jedną z przestarzałych technologii sieciowych jest
ARC-Net wykorzystująca 98-omowe okablowanie
koncentryczne RG-68 lub UTP/STP. Standard

opracowany został na użytek

terminali firmy IBM.

Umożliwiał maksymalny transfer danych z

prędkością 2,5,

10 Mb/s i jednoczesne połączenie

255 stacji roboczych.



Technologia Token Ring (IEEE 802.5) została
opracowana przez IBM. Do realizacji połączeń
wykorzystuje się okablowanie typu UTP/STP lub
światłowody. Maksymalnie można połączyć 260
hostów. Sieci Token Ring pozwalają na pracę z

prędkościami 4,

16, a nawet 100 Mb/s. Obecnie

zostały one wyparte przez standardy Fast i Gigabit
Ethernet.



FDDI (ang. Fibrę Distributed Data Interface —
złącze danych sieci światłowodowych) jest siecią
komputerową budowaną na bazie fizycznego
pierścienia z kabla światłowodowego15 i
dodatkowo zabezpieczaną przez dublujący
pierścień zapasowy. Technologię stosuje się
najczęściej do budowy sieci szkieletowych,
uniwersyteckich itp. Można połączyć do 500
węzłów na odcinku do 100 km. Ewolucją FDDI jest
standard CDD1 (ang. Copper Data Distribution
Interface — złącze danych sieci miedzianych),
wykorzystujący protokoły FDDI w sieciach z
okablowaniem miedzianym UTP.



Jeszcze 15 lat temu wybór między Token Ringiem
a Ethernetem nie był prosty. Po czątkowe wersje
Ethernetu 10Base-5 i 10Base-2 wykorzystywały
kabel koncentryczny i miały szereg wad
wynikających z budowy magistralowej. Sieci
Token Ring pozbawione były typowych
niedogodności związanych z topologią magistrali,
ponieważ opierały się na koncepcji pierścienia
logicznego i dodatkowo dysponowały większą
przepustowością. Sytuacja zmieniła się, gdy na
rynku pojawił się FastEthernet lOOBase-TX, który

wyparł wszystkie inne technologie.



Standard Ethernet został opisany w dokumencie
IEEE 802.3 obejmującym specyfikację
okablowania i sygnalizacji.



Pierwsze odmiany standardu — 10Base-2 i
10Base-5 — wykorzystywały okablowanie
koncentryczne: Thin Ethernet (cienki Ethernet) i
Thick Ethernet (gruby Ethernet) umożliwiające
transfer półdupleksowy.



Kolejna ewolucja 10Base-T korzysta z okablowania UTP (ang. Unshielded Twisted Pair — skrętka nieekranowana), a dane
przesyłane są w pełnym dupleksie. Maksymalny transfer pierwszych generacji sieci ethernetowych to 10 Mb/s.



Kolejną odmianą standardu jest 100Base-TX (Fast Ethernet). Dane mogą być transmitowane w pełnym dupleksie z prędkością
100 Mb/s. Medium transmisyjnym jest okablowanie UTP 5 (wykorzystane są tylko dwie pary z czterech) lub światłowód. Aby
zastosować nowy standard, trzeba wyposażyć się w sprzęt sieciowy pracujący z prędkością 100 Mb/s. Urządzenia 100Base są
kompatybilne z 10Base-T, jednak prędkość transmisji ograniczana jest do możliwości wolniejszego standardu.



Standard lOOOBase (Gigabit Ethernet) umożliwia transfer danych z prędkością 1 Gb/s w pełnym dupleksie. Gigabit Ethernet
wykorzystuje okablowanie UTP 5 (wszystkie cztery pary) lub światłowód. Transfer 1000 Mb/s możliwy jest po zastosowaniu
osprzętu lOOOBase, który pozwala również na używanie kart 100 i 10 Mb.



Najnowszą oficjalną wersją Ethernetu jest lOGBase. Dane przesyłane są z prędkością 10 Gb/s w pełnym dupleksie. 10 Gigabit
Ethernet do transmisji wykorzystuje głównie światłowody i przeznaczony jest do budowania sieci szkieletowych. Karty
wyposażane są w złącza optyczne, montuje się je w gniazdach PCI Express.



Następcą 10 Gigabit Ethernet będzie 100 Gigabit Ethernet (lOOGBase).