Poglądy Hanselmanna

dotyczące

pedagogów i

andragogów

Ewa Korczyńska

Katarzyna Kierat

Grupa 3

Hanselmann o

pedagogach

,,To właśnie nauczyciel dziecka jest

sprowadzany w niezauważalny sposób na

mylną drogę przekonania,że to on

właśnie, nie tylko musi zawsze wszystko

lepiej wiedzieć i umieć niż dziecko, po

prostu musi być wszechwiedzącym i

wszystkoumiejącym we wszystkich

problemach życiowych, ale też nim jest w

rzeczywistości (..)”

Nauczyciele nie zdają sobie
sprawy z :



podlegania procesowi
skostnienia



zamknięcia się na
rzeczywistość



zaufania sobie bez próby
konfrontacji swej wiedzy ze
światem i jego wymaganiami

Zdaniem Hanselmanna człowiek skostniały
duchowo:



nie odczuwa potrzeby dalszego uczenia się



za niepowodzenia obarcza świat zewnętrzny



jest skłonny do pouczania innych oraz
naprawiania różnych instytucji zgodnie z
własnym wyobrażeniem dobra i zła



ponadto zanika samokrytycyzm oraz pojawia
się niezdolność do obiektywnej samooceny

Wielcy wychowawcy

narodu

,,(…) ludźmi,którzy zaczynali cięgle na

nowo, mimo nieustających rozczarowań

odnośnie ludzi, ciągle na nowo

nabierającymi otuchy i wiary z uwagi na

bliźnich. Ich spojrzenie nie było zmącone

żadną wiedzą fachową akademickiej

psychologii i pedagogiki, a ich dobre chęci

nie zostały sparaliżowane ani respektem

przed paragrafami, ani jękami wszystkich

ludzi słabej woli(…) powinno się (…), ale

niestety nic nie można zrobić!(…)”

Źródła aktywności i sukcesów
wybitnych ludzi



duchowa żywotność



siła przeżywania ideałów



zaangażowanie w proces doskonalenia
świata i siebie



wiara w człowieka



przekonanie o możliwości pokonania
wszelkich przeszkód



pełne zaangażowanie w proces
przekształcania świata

Wartości decydujące o sukcesie
życiowym



zdolność do bezgranicznego
oddania się służbie dla własnego
narodu



doświadczenie życiowe związane
z działalnością ukierunkowaną na
realizację dobra narodu

Skłonność do pouczania innych,
manifestującą się u andragogów z
upodobania, potęguje jeszcze:



dążenie do dowartościowania się



pragnienie posiadania władzy

Prawidłowość kształtowania się

andragogów z upodobania

.

Prawidłowość ta wyraża się w "samozakochaniu się

aż do ślepego przeceniania siebie, które to nie

czuje się usatysfakcjonowane tajemnie rzuconym

spojrzeniem w lustro tak jak Narcyz nad

brzegiem cichego jeziora. Dla fałszywego wodza

bowiem masa ludzi staje się lustrem, a lustro to

musi wydawać głos, musi wznosić okrzyki

radości, bić brawa. Na tę szczególną formę

narcyzmu i ekshibicjonizm chorują wszyscy ci,

którzy nie chcą maszerować w cywilizowanym

tłumie ludzi, ale pragną stać na jego czele lub

obok tej masy, dostrzegani jako dumni".

H. Hanselmann wyróżnia

typ andragoga totalitarysty

Wskazuje na istnienie i

funkcjonowanie u andragogów z

upodobania motywu sadyzmu.

W poglądach H.

Hanselmanna widoczny

jest wpływ Z. Freuda

"

Często kształcące i wychowawcze zajęcie

się innymi, podyktowane jest nie jakąś

*żądzą*, lecz ucieczką od samego

siebie, od pierwotnego cierpienia na

Ego. Jest to ucieczka od własnych, tylko

pozornie nierozwiązywalnych

problemów w małżeństwie, w pracy czy

społeczeństwie".

Według H. Hanselmanna

warunkiem koniecznym bycia

prawdziwym pedagogiem

jest posiadanie odpowiednich

uzdolnień i kwalifikacji,a

także powołania.

Sprawdzianem uzdolnień

andragogicznych jest, zdaniem H.

Hanselmanna, miłość do ludzi.

Układem odniesienia dla

działalności andragoga jest

porządek boski, w którym miłość

do ludzi odgrywa ważną rolę.

Podsumowanie

Poglądy H. Hanselmanna są z jednej strony wyrazem

krytyki systemów totalitarnych, z drugiej zaś jego

poglądy andragogiczne są wyrazem respektowania

odkryć psychoanalizy umożliwiającej wykrywanie

podświadomych motywów kierujących zachowaniem

andragogów z upodobania.

W jego poglądach wyraźny jest wpływ religii.

Uznanie, że podstawą moralną i światopoglądową

zawodu andragoga jest miłość do ludzi i zdolność do

ograniczenia własnego Ja jest dowodem zrozumienia

przez H. Hanselmanna humanistycznego i religijnego

sensu wychowania dorosłych.

Bibliografia

Turos L. Andragogika ogólna Wydawnictwo

Akademickie Żak,

Warszawa 1999