BAJKA O

„CZTERECH

ŚWIECACH”

Cztery świece, płonąc,

spalały się powoli...

Panowała całkowita cisza

tak, że można bylo niemal

usłyszeć jak świece

rozmawiają ze sobą...

I tak też pierwsza świeca

rzekła:

JA SYMBOLIZUJĘ

„POKÓJ”

...ale ludzie nie potrafą

sprawić by zapanował

pokój...

Właściwie myślę, że nie

pozostaje mi nic innego jak

zgasnąć!...”

I jak rzekła tak też

uczyniła.... powolutku,

spokojnie,

zgasła zupełnie...

Druga zaś świeca powiedziała:

JA JESTEM „WIARA”

Niestety jestem całkowicie

bezużyteczna.

Ludzie nie chcą pamiętać o mnie

i dlatego nie ma chyba sensu

bym pozostawała zapalona...

Ledwie skończyła mowić, a tu

powiał delikatny wietrzyk i zgasił

świecę...

Bardzo smutno, trzecia świeca

dodała:

JA JESTEM

„MIŁOŚĆ”

Nie mam już dłużej siły by

płonąć...

Ludzie nie doceniają mnie

i nie rozumieją jak jestem

ważna...

To powiedziawszy, świeca

trzecia również

zgasła...

...I w tym momencie,

zupełnie nieoczekiwanie,

weszło do pokoju małe

dziecko...

I zobaczyło trzy zgaszone

świece...

Przelęknione prawie

całkowitą ciemnością

zaczęło krzyczeć:

“CO ROBICIE! MUSICIE

POZOSTAĆ ZAPALONE,

JA STRASZNIE BOJĘ SIĘ

CIEMNOŚCI !!! ...”

I mowiąc to dziecko

wybuchnęło straszliwym

płaczem...

I nagle czwarta świeca z

zatroskaniem rzekła do

dziecka:

“NIE BÓJ SIĘ I NIE PŁACZ

JUŻ!!!

DOPÓKI JA JESTEM

ZAPALONA, MOŻEMY

ZAWSZE ROZPALIĆ NA

NOWO TRZY POZOSTAŁE

ŚWIECE...”

Bo ja jestem:

„NADZIEJA”

Z oczami błyszczącymi i

spuchniętymi od łez,

dziecko wzięło ostatnią zapaloną

świecę symbolizującą nadzieję i

rozpaliło pozostałe zgaszone

świece...

KOCHANI !!!

ZRÓBMY

WSZYSTKO BY

NIGDY NIE

ZAGASŁA W

NASZYCH

SERCACH

NADZIEJA!!!...

…Żeby każdy z nas

mogł być zaczynem

dobra...

...i abyśmy tak jak to

dziecko,

potrafli w każdym

momencie rozpalić na

nowo naszą

„NADZIEJĄ”:

WIARĘ

POKÓJ

i

MIŁOŚĆ

.

A co

najważniejsze....

...aby zawsze

dopisywał

nam....

!!! OPTYMIZM !!!

RZECZ JASNA!!!...

RYNIO