„F I L I Ż A N K A”
Hen, hen daleko, w ogromnym lesie, nad wartko płynącym strumykiem, stała chatka. Była niewielka, miała białe ściany, kolorowe okiennice i czyściutkie okna z ładnymi firaneczkami, a wokoło niej rosły piękne kwiaty. W tej chatce mieszkało małżeństwo Misiów.
Pan Miś codziennie rano wychodził do pracy w lesie. Zajmował się wycinką drzew, a także szukał słodkiego miodu i leśnych owoców dla siebie i swojej żony. Pani Misiowa natomiast bardzo dbała o swój dom, meble i wszystkie przedmioty znajdujące się w nim.
Meble i naczynia w ciągu dnia służyły Misiom najlepiej, jak potrafiły, natomiast w nocy, kiedy Misie szły spać, urządzały sobie zabawy. Na zabawy zawsze zapraszały zaprzyjaźnioną leśną wróżkę. W domku panował spokój i szczęście.
Pewnego dnia Misie obudziły ciepłe, jasne promyki słońca, radosny śpiew leśnych ptaków i wyjątkowo mocna woń kwiatów. Był to dzień urodzin Pani Misiowej. Na tę okazję Pan Miś kupił swojej żonie prześliczny serwis do herbaty. Pani Misiowa była zachwycona dużym czerwonym dzbankiem, zieloną cukiernicą i filiżankami. Każda filiżanka była w innym kolorze. Jedna była w kolorze soczystej pomarańczy, druga czerwonego jędrnego jabłuszka, trzecia błękitnego nieba, a czwarta żółciutkiego letniego słonka. Cały serwis znalazł ładne miejsce w kuchennym kredensie.
Noc po urodzinach była bardzo radosna. Dzbanek, cukiernica i filiżanki zostały życzliwie przyjęte przez pozostałe naczynia, a zwłaszcza przez stare wysłużone kubeczki i szklaneczki, stojące na jednej półce z serwisem. Poznały także leśną wróżkę, która dowiedziawszy się o nowych lokatorach kredensu, od wesołego czajnika stojącego na piecu, natychmiast przyszła się z nimi przywitać. Dzbanek, cukiernica i filiżanki bardzo się cieszyli, że mają takich miłych przyjaciół i że będą mogli służyć nowym właścicielom.
Na drugi dzień, Pan Miś, po przyjściu z pracy, chciał napić się herbaty, ale nie sięgnął tym razem po stary kubek, tylko po nową żółtą filiżankę, która bardzo mu się spodobała.
Od tej pory codziennie pił herbatę tylko z niej. Dla ślicznej żółciutkiej filiżanki życie stawało się coraz trudniejsze, bowiem Pan Miś źle się z nią obchodził. Często nie mył łap przed zasiadaniem do herbaty. Pozostawiał wtedy na filiżance brudne plamy. Używając filiżaneczki, ściskał ją mocno w swych dużych, twardych łapach, a Pani Misiowa zawsze z troską myła biedną filiżankę, delikatnie ją wycierała i odstawiała na swoje miejsce w kredensie.
Filiżanka była coraz smutniejsza, bała się coraz bardziej kolejnego powrotu do domu Pana Misia, bo wiedziała, co ją czeka. Nie chciała jednak powiedzieć nikomu, co przeżywa. Było jej wstyd, że to właśnie ją spotkało. Bała się także, że jeżeli Pan Miś dowie się, że nie chce być mu posłuszna, wyrzuci ją do śmieci i nigdy nie będzie mogła spotkać się ze swymi przyjaciółmi. Współmieszkańcy kredensu często pytali o przyczynę jej smutku, ale filiżaneczka nigdy się nie skarżyła.
Pewnego popołudnia Pan Miś pijąc herbatę, jak zwykle, z żółtej filiżanki, tak mocno chwycił za uszko, że je ułamał, a na dodatek zabrudził ją żywicą, która pozostała na wielkich misiowych łapach po pracy w lesie. Filiżanka była bardzo nieszczęśliwa i obolała. Pani Misiowa umyła ją i przylepiła uszko, ale nie wiedziała, że delikatne i wrażliwe naczynie tak cierpi. Po powrocie do kredensu filiżanka zwierzyła się ze swojego zmartwienia dużemu czerwonemu dzbankowi, którego zawsze uważała za najmądrzejsze ze wszystkich naczyń, które znała.
Dzbanek bardzo się zmartwił, ale obiecał filiżance, że postara się jej pomóc. Cały wieczór myślał, jak to zrobić. Wiedział już, że problem filiżaneczki jest tak wielki, że należy go natychmiast rozwiązać. Gdy zapadła noc i misie poszły spać, dzbanek w cichym kredensowym kąciku, w tajemnicy przed innymi lokatorami kredensu, postanowił porozmawiać z filiżanką. Przekonał ją, żeby o wszystkim powiedzieć najstarszemu i najmądrzejszemu domownikowi, jakim był czajnik. Była to dobra decyzja. Stary, doświadczony czajnik postanowił ukarać Misia.
Gdy zapadła noc i misie poszły spać, dzbanek ogłosił naradę. Uznał bowiem, że problem filiżanki jest tak wielki, że należy go natychmiast rozwiązać. Po wspólnej naradzie czajnik postanowił ukarać Pana Misia.
Na drugi dzień, czajnik wyczekiwał chwili, kiedy Pan Miś będzie przechodził koło pieca i wtedy buchnął gorącą parą prosto w jego łapę.
Obolała łapa nie pozwalała Panu Misiowi pić przez kilka dni z filiżanki, ale gdy tylko się zagoiła, koszmar filiżaneczki wrócił. Znowu była brudzona i ściskana. Czajnik oraz dzbanek bacznie obserwowały, co dzieje się z żółtą filiżaneczką.
Podczas kolejnej nocnej narady, doszły do wniosku, że same nie dadzą rady pomóc filiżance. Postanowiły poprosić o pomoc leśną wróżkę. Czajnik gwizdem przywołał przyjaciółkę na wspólną naradę. Leśna wróżka była bardzo mądra i dobra. Gdy usłyszała, jaki los zgotował filiżance Pan Miś, natychmiast zgodziła się raz na zawsze rozwiązać ten problem.
Gdy nastał ranek, Pan Miś wyszedł wyspany z własnej sypialni i zobaczył w kuchni leśną wróżkę, która czekała na tę chwilę całą noc. Dobra i wyrozumiała wróżka, tym razem nie miała litości dla Pana Misia. Za wszystkie krzywdy, jakie wyrządził żółtej filiżance, zamieniła go w duży kociołek do gotowania wody. Odtąd kociołek służył innym. Gotował wodę, w której Pani Misiowa mogła myć wszystkie naczynia i nie mógł nikomu zrobić krzywdy.
Żółta filiżanka była od tej pory wesoła i szczęśliwa. Mogła znowu bawić się i śmiać wraz ze swoimi przyjaciółmi.
Bajka terapeutyczna. Problem: zły dotyk.
2
1