METODA

LEHNERT-

SCHROTH



METODA LEHNERT – SCHROTH zanana
jest również jako ortopedyczno-oddechowy
system Schroth z trójpłaszczyznową
korekcją skolioz.



Można ją stosować zarówno u dzieci,
młodzieży oraz u dorosłych ze strukturalnie
utrwalonymi wadami postawy.



Łączy ćwiczenia korygujące z oddechowymi



Trójpłaszczyznowe oddziaływanie na skoliozę



Wypracowano w niej sposób tzw. obwodowego
wywoływania reakcji postawy

Ważne:



Należy dobrać odpowiednią pozycję



Należy dobrać sekwencję (kolejność) korekcji



Pacjent powinien być skoncentrowany oraz
mieć dobrą koordynację ruchową.

Obok elementów o walorach terapeutycznych,
stałym elementem systemu jest niezwykle
oryginalny sposób badania i rozpatrywania
sylwetki osoby z wadą postawy.

ORYGINALNY SPOSÓB BADANIA polega na
rozpatrywaniu układu ciała jako układu
specyficznych figur geometrycznych



W warunkach prawidłowych w pł.
czołowej (oglądamy badanego z
przodu i z tyłu) wyodrębnia się trzy
równoległe prostokąty ułożone
jeden na drugim.



I prostokąt (dolny)– obejmuje
miednicę, kręgosłup lędźwiowy i
podbrzusze (po pępek i dolne żebra)



II (środkowy) – górna część
brzucha i klatka piersiowa (do
dołów pachowych – na wysokości
kręgu Th3)



III (górny) – ograniczony jest
obrysem kończyn i barków (można
go przedłużyć do wysokości
podstawy k. potylicznej)

PŁASZCZYZNA CZOŁOWA



Prostokąty zachowują się dość
charakterystycznie w wypadku wad
postawy (odmienne od prawidłowego
ukształtowanie kręgosłupa) – zmieniają
się ich wzajemne proporcje i kształty

POGŁĘBIENIE FIZJOLOGICZNYCH
KRZYWIZN KRĘGOSŁUPA



Wysokość prostokątów ulega obniżeniu i
podwyższeniu (na przemian z przodu i z tyłu)

PLECY PŁASKIE



Prostokąty mogą przyjąć postać
kwadratów

BOCZNE SKRZYWIENIE
KRĘGOSŁUPA



Kształt prostokątów zanika, a wymienione
segmenty ciała przybierają kształt trapezów,
lub nawet trójkątów (w bardzo
zaawansowanych zmianach)

PŁASZCZYZNA
STRZAŁKOWA



W warunkach prawidłowych w płaszczyźnie
strzałkowej (oglądamy badanego od boku) segmenty
ciała mają kształt trapezów, przy czym górny i dolny
skierowane są podstawą ku tyłowi, a środkowy ku
przodowi.



I trapez (dolny) - ograniczony od dołu hipotetyczną
linią łączącą kolce biodrowe przednie górne z kręgiem
L5, a od góry linią łączącą dolne żebra z kręgiem Th 12



II trapez (środkowy) - obejmuje górną część brzucha i
klatkę piersiową. Dolna granica równoległą do
wysokości łopatek, dolnego trapezu i na wysokości
Th6.



III trapez (górny) – od dołu ograniczony górną granicą
środkowego, a od góry linią barków.



Trapezy te powinny znajdować się jeden
nad drugim, być proporcjonalne
względem siebie (takie same), a boki
trapezów graniczące ze sobą powinny
być równoległe.

POGŁĘBIENIE FIZJOLOGICZNYCH
KRZYWIZN KRĘGOSŁUPA



Trapezy górny i dolny przemieszczają
się ku tyłowi względem trapezu
środkowego

SPŁASZCZENIE FIZJOLOGICZNYCH
KRZYWIZN KRĘGOSŁUPA



Przemieszczeniu ku tyłowi względem t.
I i III ulega trapez środkowy (II)

BOCZNE SKRZYWIENIE
KRĘGOSŁUPA



Przemieszczenie trapezów i znaczne zmiany
kształtu trapezów (może pojawić się kształt
trójkątów)

PŁASZCZYZNA HORYZONTALNA



Oglądając badanego od góry można
stwierdzić ustawienie głowy nad linią
barków oraz nad linią bioder.



Wady w płaszczyźnie strzałkowej
manifestują się wzajemnymi
przemieszczeniami głowy bioder, braków
względem siebie oraz przemieszczeniem
obrysów klatki piersiowej i brzucha.



Przy skoliozach zmiany mogą dotyczyć
wzajemnego skręcenia (kontrotacji) obu
obręczy, albo skręcenie klatki piersiowej
względem obręczy, z uwypukleniem garbów
żebrowych – tylnego i przedniego.

CEL TERAPII



Celem terapii dzieci i młodzieży w przypadku
skolioz jest:



korekcja skoliotycznej postawy ciała



stabilizacja skorygowanej sylwetki



poprawa czucia własnego ciała



przeciwdziałanie progresji



poprawa wydolności krążeniowo –
oddechowej, a przez to redukcja ryzyka tzw.
choroby skoliotycznej



kosmetyczna korekcja sylwetki



psychiczna akceptacja swojej wady i
wyrobienie umiejętności życia z nią



Celem terapii osób dorosłych jest:



kosmetyczna korekcja sylwetki



psychiczna akceptacja swojej wady i
wyrobienie umiejętności życia z nią



poprawa (względne utrzymanie) optymalnej
wydolności krążeniowo – oddechowej



poprawa funkcjonowania układu oddechowego
poprzez specyficzną gimnastykę oddechową
oraz czynną mobilizację żeber



uśmierzanie (łagodzenie dolegliwości
bólowych)



przeciwdziałanie dalszej „mechanicznej”
progresji skrzywienia

PODZIAŁ

ĆWICZEŃ

Ćwiczenia w metodzie Lehnert – Schroth
bazują na symetrycznych ruchach
tułowia (korekcja odchyleń w pł.
strzałkowej) oraz na ruchach
asymetrycznych (korygowanie bocznych
skrzywień kręgosłupa : skolioz, kifo- i
lordoskolioz). Można wyróżnić ćwiczenia:
- wentylacyjne
- mobilizacyjne
- kształtujące
- rozciągające ćwiczenia siłowe
- w zwisach

ĆWICZENIA
WENTYLACYJNE

U osób ze skoliozą występuje asymetryczny wzorzec oddechu
z powodu zdeformowanej klatki piersiowej. Podczas wdechu
przez żebra po stronie wypukłej dochodzi do jednostronnego
popychania kręgów w kierunku dalszej rotacji. Przesunięcie
przyczepów przepony wzmaga asymetrię oddychania. Każdy
oddech pogłębia skoliotyczną postawę ciała.



Ćwiczenia zwane również „obrotowo – kątowym oddechem”



Wdech połączony jest z ruchami, których kierunek
związany jest z lokalizacją wady.



Fazie wdechu towarzyszy elongacja, natomiast wydech
może być połączony z maksymalnym napięciem mięśni.



Wszystko połączone jest z ruchem obrotowych
(kontrrotacją) odpowiednich segmentów ciała, zależnym od
rodzaju, stopnia i lokalizacji wady.



Aby kątowo obrotowy oddech był siłą korygującą konieczna
jest stabilizacja obu obręczy!

ĆWICZENIA MOBILIZACYJNE



Służą powrotowi czy poprawie czynności
ruchowych stawów, głównie kręgosłupa
oraz obręczy kończyny górnej.

ĆWICZENIA
KSZTAŁTUJĄCE



Ściśle powiązane z ćwiczeniami
wentylacyjnymi. Mają działać
stabilizująco na uzyskaną korekcję
poprzez włączane w nie maksymalnego
napięcia mięśni (skurczu
izometrycznego)

ROZCIĄGAJĄCE
ĆWICZENIA SIŁOWE



Składają się zwykle z ćwiczeń
izometrycznych powiązanych z
ćwiczeniami właściwymi (rzadziej
oporowymi). Działają derotacyjnie na
kręgosłup oraz korygująco na
wszystkie składowe wady, szczególnie w
płaszczyźnie poprzecznej.

ĆWICZENIA W ZWISACH



Wywierają wpływ głównie na więzadła,
torebki stawowe i ścięgna. Działają
także rozciągająco i na mięśnie
pracujące w warunkach zbliżenia
przyczepów. Kończone są zwykle
ćwiczeniami rozluźniającymi kończyn
górnych, dolnych oraz uprzednio
rozciąganych elementów.

KOLEJNOŚĆ

KOREKCJI

LOKALNYCH

W związku z pionową postawą
człowieka założono, że korekcja
następuje najpierw dystalnie (w
obrębie obręczy kończyny dolnej) i
zmierza dogłowowo. W trakcie
wykonywania ćwiczeń konieczna
jest odpowiednia kolejność
czynności.

1.

Prostowanie tułowia w płaszczyźnie strzałkowej
(przednio – tyle przesunięcia odpowiednich odcinków
ciała) powiązana z 1 i 2 korekcją ustawienia
miednicy ( jej równoczesne przesunięcie ku bokowi i
ku tyłowi)

2.

.Korygowanie przesunięć bocznych polegające na
przesunięciu barku po stronie garbu żebrowego
skośnie ku górze i w bok powiązane z 3 korekcją
ustawienia miednicy ( ściśle boczne przesunięcie, by
barki i tułów znajdowały się dokładnie nad miednicą.

3.

Derotacja tułowia wraz z 4 korekcją ustawienia
miednicy - przesunięcia ku przodowi trzech
kifotycznych wzniesień tułowia (biodra, tylnego garby
żebrowego i barku po stronie wklęsłej) oraz
przesunięcie ku tyłowi trzech lordotycznych części
(biodra, lędźwiowego odcinka kręgosłupa, dolnych
żeber oraz barku po stronie garbu żebrowego)

4.

Korygowanie poziomego ustawienia miednicy w
płaszczyźnie czołowej (wokół osi strzałkowej)
poprzez obniżenie miednicy po tronie garbu
żebrowego – tzn. 5 korekcja ustawienia
miednicy

5.

„Obrotowo-kątowy oddech” powiązany z
kontrrotacją

6.

Wstępna elongacja tułowia

7.

Korygowanie ustawienia głowy

8.

Stabilizowanie otrzymanej postawy poprzez
izometryczne napicie mięśni



W całość metody wplecione są także ćwiczenia
bazujące na prostszych formach zastępczego
sprzężenia zwrotnego (przy użyciu luster bądź
wzbogacone informacją foniczną). Metodę
wzbogaca się też o elementy szkoły pleców,
ćwiczenia o charakterze odruchowym bazujące na
odruchowym mechanizmie kontroli postawy ciała.

METODA

KLINKMANN -

EGGERS



METODA KLINKMANN – EGGERS oparta jest n
założeniu, że efektywna, długotrwała korekcja
postawy możliwa jest dopiero po wykształceniu
umiejętności „wyczuwania” poszczególnych
segmentów swojego ciała.



Stosowana u pacjentów o długotrwale obniżonej
aktywności fizycznej, odwracalnych zaburzeniach
ruchomości stawów międzywyrostkowych, przy
profilaktyce tzw. „zablokować” kręgosłupa, w
profilaktyce bocznych skrzywień kręgosłupa u
dzieci i młodzieży z postawą „wiotką” oraz w
leczeniu skolioz i innych wad postawy, wypuklin
jądra miażdżystego, a także w leczeniu
przeciwbólowym w wadach postawy.



Celem jest nauka i poprawa czucia poszczególnych
części kręgosłupa i uzyskanie czynnej korekcji.



W tej metodzie cel realizowany jest poprzez:

- poprawę sensomotoryki



wyrobienie umiejętności czucia pojedynczych odcinków
kręgosłupa



wyrobienie umiejętności aktywnej stabilizacji mięśni
przebiegających poprzecznie w stosunku do osi długiej
kręgosłupa



wybiórczą poprawę siły mięśni tułowia o charakterze fazowym



regulację tonusu mięśniowego



korekcję zaburzeń przestrzennego ukształtowania kręgosłupa
poprzez symetryzację jego ruchów, początkowo za pomocą
symetrycznej pracy mięśni, a później przez pracę smetryczną



ogólną poprawę siły mięśniowej



wzrost wytrzymałości postruralnej



korekcję bocznego skrzywienia kręgosłupa



poprawę ruchomości



przeciwdziałanie pogorszeniu uzyskanego stanu
funkcjonalnego



zniesienie dolegliwości bólowych



Wszystkie techniki nauczane są
czterostopniowo – najpierw w pozycji
odciążającej kręgosłup później w obciążającej.

A. W ustawieniu odciążającym dla
kręgosłupa:

1.

terapeuta stabilizuje „punctum fuxum” i
stymuluje odpowiednio „punctum mobile”, a
ćwiczący stara się wyczuć konkretny
odcinek kręgosłupa i czynnie zmieniać w
nim napięcie mięśniowe.

2.

pacjent stara się czynnie ustabilizować
„punctum fuxum” i uczy się synergistycznie
pobudzać mięśnie na wysokości konkretnego
odcinka kręgosłupa, a terapeuta pomaga mu
przez odpowiednią stymulację kończyn

3.

pacjent wykonuje ćwiczenia samodzielnie

B. W pozycji obciążającej kręgosłup:
pacjent początkowo pod kontrolą
terapeuty a następnie samodzielnie
wyszukuje sytuacje dnia codziennego, w
których jest w stanie czynnie skorygować
swą postawę i przez dłuższy czas
utrzymać