Mateusz Rybicki
PIERWSZA POMOC W PRZYPADKU
ZŁAMANIA I KRWOTOKU
SPIS TREŚCI
•
Prawo na temat pierwszej pomocy
•
Co to są złamania? Rodzaje złamań
•
Charakterystyka poszczególnych złamań, pierwsza pomoc
•
Co to są krwawienia? Rodzaje krwotoków
•
Pierwsza pomoc w przypadku krwawień wewnętrznych i
zewnętrznych
Zgodnie z art. 162 § 1 k.k., kto człowiekowi znajdującemu się w położeniu
grożącym bezpośrednim niebezpieczeństwem utraty życia albo ciężkiego
uszczerbku na zdrowiu nie udziela pomocy, mogąc jej udzielić bez
narażenia siebie lub innej osoby na niebezpieczeństwo utraty życia albo
ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, podlega karze pozbawienia wolności do
lat 3.
Występek nieudzielenia pomocy jest przestępstwem powszechnym,
co oznacza, że jego podmiotem może być każdy człowiek.
Powołany przepis obejmuje swym zakresem wszelkiego rodzaju
bezpośrednie niebezpieczeństwo mogące spowodować śmierć
człowieka lub ciężki uszczerbek na zdrowiu. Źródłem
niebezpieczeństwa może być np.: przestępstwo, działanie sił
przyrody, rozwój procesu chorobowego, jak również nagła zmiana w
sytuacji pokrzywdzonego spowodowana pożarem, wypadkiem
drogowym itp..
Złamaniem
nazywamy przerwanie ciągłości kości. Złamania
dzielimy na otwarte i zamknięte. W otwartych następuje
przerwanie skóry, przy zamkniętych nie ma przerwania skóry.
Złamania dzielimy także na złamania z przemieszczeniem i bez
przemieszczenia. Z przemieszczeniem- kiedy odłamy kostne
ulegają przesunięciu względem siebie, bez przemieszczenia-
gdy odłamy kostne zostają na miejscu.. Objawy złamania
różnią się w zależności od umiejscowienia i czynności danej
kości, siły przyczepiających się do niej mięśni, typu złamania
oraz rozległości szkód w tkankach miękkich. Natychmiast po
złamaniu pojawia się silny ból, który może nie ustępować i
nasilać się przy próbach ruchu oraz przy ucisku miejsca urazu.
Innym charakterystycznym objawem jest utrata czynności
kończyny, kręgosłupa, itp. Przy znacznym przemieszczeniu
odłamów rzuca się w oczy zniekształcenie miejsca złamania.
Ogólną zasadą przy unieruchomieniach kończyn jest
unieruchomienie dwóch sąsiadujących stawów.
Pierwsza pomoc przy złamaniach kończyn
Pod żadnym pozorem nie wolno poruszać kończyną.
Najważniejszą zasadą jest unieruchomienie uszkodzonego
odcinka przed poruszaniem chorego. W celu osłabienia
szybkości narastania obrzęku w miejscu złamania należy
kończynę położyć nieco ponad poziomem serca. W celu
zmniejszenia obrzęku można okładać unieruchomioną kończynę
workami z lodem.
Kończynę górną unieruchomić można najprościej poprzez
podwieszenie jej na chuście trójkątnej lub zawieszeniu na szyi
za pomocą bandaża lub opatrunku Dessaulta, czyli
przymocowaniu zranionej kończyny do klatki. W przypadku
złamania kości przedramienia wystarczy unieruchomienie w
krótkiej szynie sięgającej od stawu łokciowego do palców.
W przypadku uszkodzenia kości udowej unieruchamiamy
kończynę od biodra do kostki. W przypadku złamania kości
goleni od powyżej kolana do pięty. Szynę obwiązujemy zwykłymi
opaskami gazowymi lub elastycznymi.
Pierwsza pomoc przy złamaniach miednicy
Złamania w obrębie miednicy są z reguły uszkodzeniami bardzo
poważnymi. W każdym przypadku rozległego uszkodzenia miednicy
myśleć trzeba o możliwości uszkodzenia narządów miednicy małej (tj.
pęcherz, nerki, jelita itp.). Pierwsza pomoc polega przede wszystkim na
opróżnieniu pęcherza moczowego w celu uniknięcia uszkodzenia go
przez odłamy kostne. Jeżeli mocz zabarwiony jest krwią lub uzyska się
go w małej ilości należy cewnik pozostawić na stałe. Chorego należy
położyć na noszach w pozycji na plecach a pod kolana podłożyć zwinięty
w rulon koc i przewieźć go do szpitala.
Pierwsza pomoc przy złamaniach kręgosłupa
Chorego z urazem kręgosłupa nie powinno się ruszać. Jeżeli trzeba go
wynieść z miejsca gdzie uległ wypadkowi, w żadnym wypadku nie wolno
unosić go za głowę i biodra lub barki i biodra, lecz należy użyć
prowizorycznych noszy, na które należy do delikatnie przesunąć. Nie
wolno przekładać chorego z noszy na nosze aż do chwili zbadania go
przez specjalistę w szpitalu i ewentualne wykonanie zdjęcia rtg. W razie
konieczności przeniesienia chorego na inne nosze czynność ta powinna
być wykonana przez kilka osób podtrzymujących chorego pod głowę,
kark, klatkę piersiową, okolicę lędźwiową, miednicę i uda. Dalsza
pomoc, unieruchomienie na czas przewiezienia należy do lekarza.
Pierwsza pomoc przy złamaniach miednicy
Złamania w obrębie miednicy są z reguły uszkodzeniami bardzo poważnymi. W
każdym przypadku rozległego uszkodzenia miednicy myśleć trzeba o możliwości
uszkodzenia narządów miednicy małej (tj. pęcherz, nerki, jelita itp.). Pierwsza
pomoc polega przede wszystkim na opróżnieniu pęcherza moczowego w celu
uniknięcia uszkodzenia go przez odłamy kostne. Jeżeli mocz zabarwiony jest
krwią lub uzyska się go w małej ilości należy cewnik pozostawić na stałe.
Chorego należy położyć na noszach w pozycji na plecach a pod kolana podłożyć
zwinięty w rulon koc i przewieźć go do szpitala.
Pierwsza pomoc przy złamaniach kręgosłupa
Chorego z urazem kręgosłupa nie powinno się ruszać. Jeżeli trzeba go wynieść z
miejsca gdzie uległ wypadkowi, w żadnym wypadku nie wolno unosić go za
głowę i biodra lub barki i biodra, lecz należy użyć prowizorycznych noszy, na
które należy do delikatnie przesunąć. Nie wolno przekładać chorego z noszy na
nosze aż do chwili zbadania go przez specjalistę w szpitalu i ewentualne
wykonanie zdjęcia rtg. W razie konieczności przeniesienia chorego na inne
nosze czynność ta powinna być wykonana przez kilka osób podtrzymujących
chorego pod głowę, kark, klatkę piersiową, okolicę lędźwiową, miednicę i uda.
Dalsza pomoc, unieruchomienie na czas przewiezienia należy do lekarza
.
Pierwsza pomoc przy złamaniach żeber
Złamanie nawet jednego żebra może spowodować pogorszenie wentylacji
płuc w następstwie silnego bólu, krwotoku przy uszkodzeniu miąższu płuca.
Pierwsza pomoc polega na założeniu opaski ściskającej klatkę piersiową.
Może to być bandaż elastyczny czy opaska gazowa. Opaskę należy założyć na
poziomie złamania.
Pierwsza pomoc przy złamaniach kości czaszki
Złamania kości czaszki dzielimy na złamania pokrywy i podstawy czaszki.
Złamania pokrywy mogą mieć charakter linijny lub może dojść do
fragmentacji odłamów z wgłobieniem lub bez fragmentu kostnego w mózg.
Za złamaniem podstawy czaszki przemawiają następujące objawy: tzw.
krwiaki okularowe (podbiegnięcia krwawe wokół oczodołów), wyciek krwi lub
płynu mózgowo-rdzeniowego z nosa lub ucha, ewentualnie uszkodzenie
nerwów czaszkowych. Pierwsza pomoc polega na ułożeniu chorego w pozycji
bezpiecznej, tzn. chorego układa się na boku z ręką leżącą u dołu ułożoną
wzdłuż tułowia z tyłu; druga ręka zgięta ma być w stawie ramiennym i
łokciowym, a dłoń tej ręki położona pod policzek; noga z dołu zgięta w stawie
biodrowym i kolanowym; druga noga wyprostowana. Jeżeli chory jest
nieprzytomny, należy sprawdzić drożność dróg oddechowych i akcję serca.
Krwotok
– jest to wylew krwi w pełnym jej składzie poza
światło naczynia krwionośnego lub poza serce wskutek
przerwania ciągłości ich ścian.
Krwotok może być następstwem urazu lub pęknięcia
zmienionego chorobowo naczynia, którego ściana nie
wytrzymała ciśnienia krwi. W zależności od rodzaju
uszkodzonego naczynia krwionośnego wyróżnia się
krwotoki: tętnicze, żylne
i z naczyń włosowatych.
Rodzaj krwawienia rozpoznaje się po ilości i sposobie
wypływania krwi z rany. Jeśli krew wypływa na zewnątrz,
to mamy do czynienia z krwotokiem zewnętrznym. Jeżeli
krew gromadzi się wewnątrz ciała lub tkanek, jest to
krwotok wewnętrzny.
Krwotok tętniczy
charakteryzuje się pulsującym w rytm
skurczów serca wypływaniem krwi jasnoczerwonej. Panujące w
tętnicach ciśnienie i uderzenia fal krwi utrudniają tworzenie się
skrzepu zamykającego naczynie. Uszkodzenie nawet małej
tętnicy może być niebezpieczne dla życia.
W krwotoku żylnym
z powierzchni rany krew wypływa ciągłą
strużką, ma zabarwienie ciemnoczerwone. Krwawienie może
ustać samoistnie, po opatrzeniu rany, wskutek zaczopowania jej
powstałym skrzepem. Najczęściej występują krwawienia typu
mieszanego – tętniczo – żylne.
Krwotok miąższowy
powstaje w wyniku uszkodzenia większej
liczby naczyń włosowatych, zdarcia i oddzielenia się od skóry,
przerwania mięśni lub uszkodzenia narządów miąższowych
(wątroby, śledziony, nerek), co może być groźne dla życia.
W krwawieniach miąższowych krew spływa z całej uszkodzonej
powierzchni
KRWAWIENIE ZEWNĘTRZNE
W przypadku urazu najczęściej dochodzi do uszkodzenia różnych naczyń
krwionośnych i rozpoznanie rodzaju krwotoku jest utrudnione. Dlatego w
pierwszej pomocy używa się określenia natężenie krwawienia i ocenia je
jako duże (silne krwawienie) lub małe (słabe krwawienie).
Pierwsza pomoc w przypadku krwotoku zewnętrznego.
Objawy:
- pojawienie się krwi po przerwaniu ciągłości skóry,
- blade śluzówki,
- osłabienie, a nawet utrata przytomności,
- przyspieszone i słabo napięte tętno.
Postępowanie:
- należy wezwać pogotowie Ratunkowe,
- założyć opatrunek; w tym celu należy:
- włożyć gumowe rękawiczki
- jeśli jest to niewielka rana - zdezynfekować ją,
- ucisnąć ranę przy pomocy bandaża uciskowego,
- unieść kończynę powyżej poziomu serca,
- po opanowaniu krwotoku nałożyć dodatkowy opatrunek uciskający
zranienie.
Punkty uciskowe do tamowania krwotoków tętniczych:
- skroń przed uchem,
- twarz pod oczami, po bokach szczęki,
- ramię nad obojczykiem,
- przedramię w zgięciu łokcia,
- dłoń przed nadgarstkiem,
- udo w połowie pachwiny oraz górna część uda,
- górna część kolana,
- stopa, przednia część stawu skokowego.
Jeśli rana jest długa i głęboka, niezbędna jest pomoc lekarska, gdyż może być
konieczne założenie szwów i podanie odpowiednich leków. Jeżeli po 15 min.
tamowania krwotoku żylnego będzie on dalej tak obfity, należy oprócz wcześniejszych
zabiegów, uciskać tętnicę doprowadzającą krew do tej kończyny.
Niewłaściwa pierwsza pomoc może być przyczyną śmierci poszkodowanego, dlatego
nie wolno:
- zdejmować opatrunku, w celu sprawdzenia czy krwawienie ustało,
- usuwać z ran ciał obcych, gdyż może to spowodować bardziej obfite krwawienie,
- nie uciskać krwawiącej gałki ocznej, rany, w której znajduje się jakieś ciało obce lub
głowy, gdy nastąpiło złamanie kości czaszki,
- czyścić ran o dużych powierzchniach,
- zakładać zbyt mocnego opatrunku,
- stosować do ucisku sznurków, tasiemek i innych wąskich rzeczy.
KRWAWIENIE WEWNĘTRZNE
Najczęstszymi przyczynami krwotoków wewnętrznych są wypadki
komunikacyjne, tępy uraz, upadek z wysokości lub samoistne
pęknięcie naczynia krwionośnego. W zależności od miejsca
uszkodzenia i gromadzenia się krwi rozróżniamy krwotoki: do jamy
czaszki, do żołądka, do jamy otrzewnej, z płuc do oskrzeli oraz
krwotoki śródtkankowe. Krwotoków wewnętrznych nie można
zatamować. Można jedynie zmniejszyć ich skutki przez zastosowanie
odpowiedniego ułożenia, a potem trzeba kontrolować czynności
życiowe (tętno i oddech) i jak najszybciej wezwać pogotowie.
Pierwsza pomoc w przypadku krwotoku wewnętrznego
Objawy:
- ból przy lekkim ucisku ,
- bladość śluzówek i skóry,
- szybsze tętno,
- osłabienie lub utrata przytomności,
- pojawienie się krwi w moczu lub wymiocinach,
- zaburzenia świadomości.
DZIĘKUJĘ ZA UWAGĘ