Ludzie bezdomni (Stefan Żeromski) TYTUŁ POWIEŚCI: metaforyczne – pozbawieni rodzin i bliskich, ludzie wielkich idei; MIEJSCA AKCJI: Paryż (czasem), Warszawa, Cisy, Sosnowiec; dzielnice nędzy; noclegownie dla bezdomnych itp.; XIX wiek; TYP POWIEŚCI: nowy typ powieści modernistyczno-realistycznej; luźna kompozycja, poszarpana fabuła, zastosowanie różnych narracji; impresjonizm, ekspresjonizm, dekadentyzm, symbolizm; BOHATEROWIE(główni): Doktor Tomasz Judym – młody chirurg, syn ubogiego, uzależnionego od alkoholu ojca szewca; to idealista, który ma niezłomną wolę i silny charakter; na pierwszym miejscu stawia dobro dla ludzi najuboższych; nie jest postacią w pełni pozytywną; ma kompleks niższości, kompleks człowieka ubogiego; kieruje się emocjami, a nie rozsądkiem; ewidentnie przecenia swoje siły; w ostatniej scenie wygląda jak na człowieka zmęczonego i załamanego; symbolem jego wnętrza w ostatniej scenie jest rozdarta sosna;SYMBOLICZNE ZNACZENIE BEZDOMNOŚCI BOHATERÓW:bezdomny jest gł. bohater Tomasz Judym – rodzaj bezdomności ideowej; bezdomność Wiktora (brata Tomasza) – on opuszcza dom rodzinny i wyrusza w świat szukając lepszego życia; bezdomność o podłożu politycznym i ekonomiczno-społecznym;bezdomność Joasi – wynikająca ze śmierci rodziców i wyniesienia się od wujów;bezdomność Wacława (brat Joasi) – nie ma możliwości powrotu do ojczyzny; jego śmierć z dala od Polski jest symbolem bezdomności całego narodu, poddanego represjom po upadku powstania styczniowego;bezdomność Leszczykowskiego – bezdomność polityczna;bezdomność Korzeckiego – duchowa; wynika z zagubienia i samotności