Historia Leibstandarte SS Adolf Hitler

Leibstandarte SS Adolf Hitler to chyba najbardziej znana jednostka Waffen-SS. W początkowym okresie jej dowódcą był Sepp Dietrich. Chciał on aby jego jednostka była elitą wśród oddziałów SS. W związku z tym do LSSAH przyjmowano tylko chętnych w wieku 23-35 lat, mierzących minimum 180 cm, doskonałego zdrowia z czystą kartoteką kryminalną. Na samym początku Dietrich odrzucał kandydatów nawet z powodu jednej plomby w zębie! Aż do tragicznego końca do jednostki trafiały najlepsze o w tym czasie uzupełnienia. LSSAH przeszła długą drogę zanim stała się elitarną dywizją pancerną.

Jej początki sięgają marca 1933 roku kiedy to Himmler powiadomił Hitlera, o wykryciu zamachowców, którzy mieli go zamordować podczas uroczystości składania wieńców pod pomnikiem Ryszarda Wagnera. Hitler, przerażony możliwością kolejnej próby zamachu, zwrócił się do Himmlera o sformowanie osobistej ochrony kanclerza Rzeszy. Jednostka taka powstała oficjalnie 17 marca 1933 roku jako SS-Stabswache „Berlin". W maju 1933 przemianowana na SS-Sonderkommando „Zossen" i wreszcie we wrześniu 1933 na LSSAH. W październiku 1934 roku w skład jednostki wchodziły 3 bataliony piechoty zmotoryzowanej, batalion rozpoznawczy (motocyklowy) i bateria moździerzy. W tym okresie LSSAH liczyła 89 oficerów, 11 urzędników wojskowych, 547 podoficerów i 2755 szeregowych. Razem dawało to 3402 żołnierzy wszystkich stopni. Na stanie uzbrojenia znajdowały się 962 pistolety P-08 i P-38; 2450 karabinów Mauser 98k; 8 pistoletów maszynowych MP-28.II; 104 lekkie karabiny maszynowe MG 34 i Mg 13; 44 ciężkie karabiny maszynowe; 12 armat przeciwpancernych; 30 granatników 50 mm; 18 moździerzy 81mm; 8 dział piechoty 75mm, oraz 8 samochodów pancernych. Tak wyposażony pułk wziął udział w kampanii wrześniowej i wojnie z Francją. Po jej zakończeniu pułk został przeformowany w brygadę. Składała się ona z jednego pułku piechoty, kompani motocyklistów, kompanii rozpoznawczej (samochody pancerne), pułku artylerii ( 12 lekkich haubic i 8 ciężkich) batalionu saperów i łączności. Całość uzupełniały służby sanitarne i zaopatrzeniowe. Jednostka była całkowicie zmotoryzowana.

W takim składzie LSSAH wzięła udział w kampanii greckiej i operacji Barbarossa. W połowie 1942 zostaje wycofana z frontu i przerzucona do Francji.

Tam rozpoczyna się przeformowanie brygady w dywizję zmotoryzowaną a następnie w dywizję grenadierów pancernych. Ostatecznie w momencie powrotu na front na początku 1943 roku dywizja posiada dwa pułki piechoty zmotoryzowanej, z których każdy złożony jest aż z czterech batalionów. Ostatni IV batalion wyposażony jest w kompanię rzeciwpancerną (Märder), kompanię wsparcia (8 samobieżnych dział piechoty) oraz kompanie przeciwlotniczą. Każdy z batalionów miał też 5 a nie 4 kompanie, jak np. w Wehrmachcie. Batalion rozpoznawczy dywizji miał także 5 kompanii. Obok batalionu pancernego dywizja posiadała także batalion dział szturmowych. Pułk artylerii składał się z czterech dywizjonów: dwóch lekkich, ciężkiego i przeciwlotniczego, ale co warte odnotowania dywizjony lekkie miały po jednej baterii ciężkich haubic (150mm). Dowództwo pułku dysponowało także dodatkową baterią 6 Nebelwerfów. Zgodnie z tym etatem dywizja powinna posiadać: 749 lekkich i ciężkich karabinów maszynowych, 56 miotaczy ognia, 16 haubic 105mm, 4 armaty 105mm, 16 haubic 150mm,6 Nebelwerfów, 25 samochodów pancernych, 20 PzKpfw II, 9 PzKpfw III, 36 PzKpfw IV, 21 dział szturmowych i 30 Märderów oraz duże ilości armat p-panc i ciężkich rusznic p-panc (28mm). Przed wysłaniem na front wschodni dywizje wzmocniono kompanią 15 czołgów Tiger.

Po bitwie kurskiej dywizja trafiła do Włoch. Tutaj przeformowano ją w dywizję pancerną. Etat dywizji 1943 był bardzo podobny do etatu 1944 jedyną różnicą było wyposażenie pułku artylerii. Posiadał on a ściślej powinien posiadać, ponieważ nigdy nie udało się osiągnąć stanu etatowego, dywizjon wyposażony w 18 Hummeli i 4 armaty 105mm; drugi dywizjon 12 Wespe i 6 Hummeli, a ostatni dywizjon był zmotoryzowany i miał 12haubic 105mm i 6 150mm. W batalionach pancernych utworzono dodatkową kompanię czołgów miotaczy ognia.

Rok 1944 nie przyniósł większych zmian, poza likwidacją czołgów miotaczy ognia i przystosowaniem wyposażenia pułku artylerii do wielkości produkcji armat samobieżnych. W praktyce oznaczało to zmniejszenie ilości wyżej wymienionych dział. Dywizja powinna posiadać: 19 078 żołnierzy, 1150 erkaemów, 87 cekaemów, 56 moździerzy 81 mm, 24 moździerze 120mm, 12 samobieżnych dział piechoty Bison, 24 miotacze ognia, 27 dział przeciwpancernych PAK 40, 81 armat przeciwlotniczych wszelkich typów, 78 armat/haubic/nebelwerferów, 91 PzKpfw IV, 71 Panther, od 23 do 31 Stug III oraz 262 samochody pancerne i transportery opancerzone różnych wersji. Na kolejną zmianę nie trzeba było długo czekać.

Kolejny rok przyniósł zmiany, niestety tylko na gorsze. Zmniejszono ilość batalionów w pułkach grenadierów do trzech. W jednostkach transportu pojawiły się zaprzęgi konne. Spadła także ilość dział w pułku artylerii. Trzeba jednakże zaznaczyć, że w tym okresie wojny rozbieżności pomiędzy etatem a stanem faktycznym były zastraszające. Ostatnie walki dywizja Leibstandarte SS Adolh Hitler stoczyła na Węgrzech i na terenie Austrii.

---