Usługi remontowo - budowlane:
Tynki gipsowe i cementowo-wapienne, suche tynki,
Ścianki działowe i murowanie, wylewki,
Gładzie, malowanie, wykończenia wnętrz;
Informacje: Tel. 796 27 47 91;
TYNKI CEMENTOWO - WAPIENNE:
Maszynowe tynki cementowo - wapienne
Materiałami do wykonywania maszynowych tynków cementowo-wapiennych są fabrycznie przygotowane suche mieszanki spoiw mineralnych, lekkich wypełniaczy i domieszek poprawiających własności użytkowe. Po wymieszaniu z woda stanowią jednorodna masę. Tynki cementowo wapienne mogabyć ostatecznym wykonczeńiem ściany, lub stanowić podłoże pod gładzie gipsowe, tynki mineralne lub akrylowe.
Zalety maszynowych tynków cementowo - wapiennych:
jednorodność frakcji
wodoodporność,
mrozoodporność
małe uziarnienie (0,5 - 1,2mm)
dobra wytrzymałość mechaniczna
Tynki cementowe - są mieszanką cementu, piasku i wody. Układa się je głównie na sufitach i ścianach pomieszczeń narażonych na działanie wilgoci (sauny. baseny). Są bardzo odporne na uszkodzenia, i ciężkie do wyrabiania.
Tynki cementowo-wapienne można przygotować bezpośrednio na budowie. W ich składzie są cement, piasek, woda oraz wapno. Jednak aby uzyskać dobry tynk, trzeba bardzo starannie dobrać proporcje składników, co w warunkach budowy rzadko się udaje. Pewniejszym rozwiązaniem są więc dostępne na rynku gotowe suche mieszanki cementowo-wapienne z dodatkami uszlachetniającymi. Mieszankę stanowią cement, wapno i wypełniacze kwarcowe. Zadaniem dodatków uszlachetniających jest zapewnienie materiałom plastyczności i odpowiedniej przyczepności do podłoża.
Tynki cementowo-wapienne mogą być ostatecznym wykończeniem powierzchni ściany albo stanowić podłoże do wykonania wypraw, takich jak gładzie gipsowe, sztablatury, tynki mineralne czy akrylowe. Grubość naniesionego tynku, podobnie jak cementowego, wynosi 2-3 cm. Gruby, a więc i ciężki tynk dobrze akumuluje ciepło i zwiększa komfort akustyczny domu. Tynk cementowo-wapienny jest mniej wytrzymały na uszkodzenia i wilgoć niż cementowy. Jest za to łatwiejszy do wyrobienia i ma lepszą paroprzepuszczalność.
Tynki cementowe i cementowo-wapienne można układać w trzech warstwach (obrzutka, narzut i gładź) lub w dwóch (obrzutka i narzut). Trójwarstwowe są niezastąpione wówczas, gdy mamy do czynienia z nierównymi ścianami. Dzięki nim można wyrównać ich krzywizny, pod warunkiem że nie przekraczają one 1,5-2 cm. Tynki dwuwarstwowe polecane są do wykańczania ścian równo wymurowanych. Tanie tynki cementowe są chętnie stosowane jako obrzutka w tynkach cementowo-wapiennych. Obniżają wówczas nieco ogólny koszt tynkowania.
TYNKI CEMENTOWO - WAPIENNE 2
Zaprawy będące połączeniem wapna i cementu istnieją na rynku od ponad 100 lat. Tynki cementowo-wapienne są rozwiązaniem uniwersalnym i trwałym.
Ich uniwersalność polega na możliwości stosowania zarówno na zewnętrz jak i wewnątrz budynku, w pomieszczeniach suchych (pokoje, salony, klatki schodowe, piwnice, garaże) lub o dużej wilgotności (kuchnia, łazienka, pralnia). Uniwersalność oznacza również, że bez stosowania chemicznych środków adhezyjnych i gruntujących poprawiających przyczepność tynków do podłoża, tynki cementowo-wapienne dają się nakładać zarówno na podłożach betonowych jak i z cegły silikatowej, ceramiki czerwonej, bloczków betonowych oraz bloczków betonu komórkowego. Dodatkowo oferują one odporność na korozję biologiczną (grzyby, algi, etc).
Jedną z podstawowych funkcji tynków jest nie tylko to, że są one ozdobą budynku, ale przede wszystkim to, aby w skuteczny sposób chronić budowlę przed negatywnym wpływem zewnętrznych warunków (woda, wilgoć, zanieczyszczenia). Tynki gdzie jednym z materiałów wiążących jest wapno są jedynymi, w których występuje efekt samoleczenia, zasklepiania się mikropęknięć tynku, kiedy w wyniku odkształceń pojawią się w nim drobne nieszczelności. A jeśli mur uległ zawilgoceniu to tynki powinny pozwalać na usunięcie wody z podłoża. I również w tym procesie wapno odgrywa niezmiernie istotną rolę.
Początek ubiegłego wieku oraz lata późniejsze to okres stosowania silnych, zwartych, nieprzepuszczalnych zapraw tynkarskich. Wydawało się wówczas, że jeśli wapno zastąpimy materiałem mocnym, nieprzepuszczalnym dla wody (cement), to uzyskamy znaczącą poprawę ochrony budynków przed działaniem warunków atmosferycznych. Bardzo szybko okazało się, że mocne wcale nie oznacza trwałe, a nienasiąkliwe nie oznacza, iż w murze nie ma wilgoci. Po tych smutnych doświadczeniach powrócono do koncepcji łączenia w zaprawach wapna i cementu. Każdy z nich wnosi do zaprawy coś istotnego.
W tynkach wielowarstwowych zawarta jest myśl techniczna, która z powodzeniem wykorzystywana jest również współcześnie. Ten sposób dekorowania ścian istniał zarówno w starożytnej Grecji (nawet do 11 warstw) jak i starożytnym Rzymie (7 warstw). W nieco zmodyfikowanej formie przetrwał on do dziś (3 warstwy zróżnicowane, co do właściwości). Każda z warstw pełni specjalną funkcję (Tabela 1). Wytrzymałość obrzutki powinna być tak dobrana, aby jej wytrzymałość na ściskanie nie przekraczała wytrzymałości podłoża. Wniosek z tego jest taki, że dla materiałów bardziej porowatych, mniej wytrzymałych należy zwiększać ilość wapna w obrzutce, a dla podłoży takich jak beton ilość wapna może być mniejsza. W okresach letnich należy zwiększyć dawkę wapna, gdyż posiada ono właściwości utrzymywania wody w zaprawie. Ta jego cecha szczególnie jest przydatna przy pracach w wysokich temperaturach, gdy parowanie wody jest większe niż zazwyczaj. Utrzymanie urabialności zaprawy na odpowiednim poziomie gwarantuje uzyskanie odpowiedniej przyczepności tynku do podłoża. Granulacja piasku odgrywa tutaj dużą rolę w wielkości tworzących się kapilar. Największe są w warstwie tuż przy murze (obrzutka), a najmniejsze w warstwie zewnętrznej (gładź).
W tynkach wielowarstwowych wykorzystuje się zjawisko podciągania kapilarnego cieczy. Dzięki temu zjawisku, tynki wielowarstwowe są naturalną pompą ssącą odciągającą z murów wilgoć. Ale nie tylko. Pierwsza warstwa, bardziej porowata niż pozostałe, jest doskonałym miejscem do magazynowania soli bez uszkodzenia tynku. Kolejne warstwy są bardziej elastyczne (rośnie ilość wapna), a przez to są one zdolne do kompensowania naprężeń pojawiających się przy rozroście kryształów soli. Gdy po latach funkcjonowania opisanego mechanizmu wyczerpią się zdolności magazynujące, należy tynki skuć do podłoża, i położyć je od nowa. Trwałość tynków cementowo-wapiennych i wapiennych szacuje się na minimum 50-80 lat.
Zdolność tynków cementowo-wapiennych do magazynowania soli jest ich istotną zaletą. No, ale skąd w murze sole? Uszkodzona izolacja pozioma, uszkodzone dachy, popękana elewacja, uszkodzone tynki cokołowe, parapety, to wszystko powoduje, że do wnętrza muru dostają się zanieczyszczenia z otoczenia. Dobór kolejnych warstw pod kątem wielkości kapilar to nie wszystko, o czym należy pamiętać w systemach wielowarstwowych. Zwiększanie ilości wapna w kolejnych warstwach przynosi dodatkowe korzyści. Stają się one coraz bardziej przepuszczalna dla pary wodnej. Ponadto wapno powoduje, że tynki są elastyczne, zdolne do odkształceń. Pracując razem z podłożem nie tracą z nim kontaktu. Jest to szczególnie istotne, ponieważ zmieniająca się wilgotność oraz temperatura otoczenia powodują rozszerzanie i kurczenie się murów.
Jeśli natomiast przepuszczalność warstw tynku będzie malała w kierunku zewnętrznym, to pojawiają się w nim strefy kondensacji pary wodnej. W wyniku cykli zamrażania/rozmrażania (późna jesień - zima - wczesna wiosna) lub wskutek rosnącej prężności par w wysokich temperaturach (gorące lato) nastąpi stopniowe rozwarstwianie tynku. Proces będzie tym szybciej postępował im mocniejsza jest wyprawa oraz im bardziej jest ona nieprzepuszczalna. Cechą charakterystyczna opisanego procesu jest odchodzenie tynku całymi płatami, a w przypadku, gdy wytrzymałość pierwszej warstwy (obrzutki) przekraczała wytrzymałość podłoża, również z fragmentami tego podłoża. Dotyczy to również sytuacji, kiedy przepuszczalne tynki cementowo-wapienne pokryte zostały farbami nieprzepuszczalnymi dla pary wodnej. Obserwujemy wówczas łuszczenie się farby, która całymi płatami schodzi z elewacji. Nie należy zewnętrznej warstwy tynku zacierać na gładko (tzw. szkiełko). Powoduje to zamknięcie porów, a tym samym prowadzi do pojawienia się stref kondensacji, z wszystkimi tego negatywnymi konsekwencjami. Pod żadnym pozorem nie wolno również odnawiać starych tynków cementowo-wapiennych przy pomocy tynków cementowych. Prowadzi to do zamknięcia tynku cementowo-wapiennego, co z czasem doprowadzi do jego uszkodzenia.
------------------------
Dlaczego wapno i tynki trójwarstwowe?
Ale nie każdy przecież chce się „bawić” w gromadzenie poszczególnych składników na budowie, oraz późniejsze ich odpowiednie dozowanie. Do tych osób i wykonawców skierowana jest oferta producentów suchych zapraw. Oferta ta jest tak bogata, że każdy znajdzie dla siebie coś odpowiedniego. Dostępne są gładzie wapienne, tynki wapienno-cementowe i cementowo-wapienne. Zarówno maszynowe jak i do nakładania ręcznego.
Dla uzyskania satysfakcjonującego rezultatu należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń producenta. Przestrzegać należy zakres temperatur otoczenia, w jakich należy prowadzić prace tynkarskie jak i ilość wody dodawanej do mieszanki. Nie należy stosować mieszadeł szybkoobrotowych, bo prowadzi to zwykle do zbytniego napowietrzenia zapraw, a przez to do częściowej lub nawet całkowitej utraty przyczepności tynku do podłoża.
Decydując się na tynki wielowarstwowe wykonywane z suchych mieszanek, należy upewnić się u producenta, czy oferowane przez niego produkty przewidziane są do stosowania w układach wielowarstwowych. Zwykle są one pomyślane jako produkty jednowarstwowe, więc stosowanie ich w układach wielowarstwowych niesie ze sobą ryzyko złego dobrania granulacji oraz paro-przepuszczalności poszczególnych warstw, a w konsekwencji pojawieniem się stref kondensacji. Po kilku latach może się okazać, że to, co miało mieć walory trwałości, nie spełniło pokładanych w nim nadziei. A wszystko to przez drobne zdawałoby się niedopatrzenie.
1