ZESTAW PYTAŃ TESTOWYCH
DLA KANDYDATÓW NA KURS NA STOPIEŃ STARSZEGO RATOWNIKA WOPR
Proszę przeczytać uważnie pytanie i z proponowanych odpowiedzi oznaczonych literami a, b, c lub d, wybrać jedną, która Twoim zdaniem jest prawdziwa lub zawiera najbardziej wyczerpującą odpowiedź na poruszone zagadnienie. Wybraną odpowiedź proszę zaznaczyć znakiem „X” w podpisanej swoim imieniem i nazwiskiem, karcie odpowiedzi. Każda poprawka traktowana jest jako błąd odpowiedzi.
1. Zagadnienia prawne, przepisy i organizacja pracy ratownika
Działalność WOPR reguluje:
Ustawa o kulturze fizycznej, Rozporządzenie RM nr 358, Rozporządzenie RM nr 303,
Ustawa o kulturze fizycznej, Rozporządzenie RM nr 362, Rozporządzenie RM nr 303,
Ustawa o kulturze fizycznej, Statut WOPR, Kodeks Karny,
Kodeks Cywilny, Kodeks Karny, Statut WOPR.
WOPR jest:
ratowniczą organizacją państwową,
specjalistycznym stowarzyszeniem,
wydzieloną jednostką ratowniczą w Krajowym Systemie Ratowniczym,
zawodową organizacją niosącą pomoc nad wodą.
3. Rozporządzenie Rady Ministrów nr 303 dotyczy:
ustanowienia WOPR jako organizacji ratowniczej,
określenia obowiązków ratowników na dyżurach,
obowiązkowego wyposażenia pływalni i kąpielisk w sprzęt ratowniczy
szczegółowego zakresu obowiązków i uprawnień WOPR.
4. Rozporządzenie Rady Ministrów nr 358 dotyczy:
uposażenia ratowników w sprzęt osobisty,
wysokości świadczeń przysługujących ratownikom,
określenia warunków bezpieczeństwa osób pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne,
zasad współdziałania wszystkich organizacji ratowniczych w Polsce.
5. W Polsce kąpieliska dzielimy na:
zorganizowane i otwarte,
zorganizowane i prowizoryczne,
prowizoryczne i otwarte,
prowizoryczne i wewnętrzne.
6. W Polsce pływalnie dzielimy na:
kryte i otwarte,
kryte i odkryte,
zewnętrzne i wewnętrzne,
odkryte i wewnętrzne.
7. Na kąpielisku, wg Rozporządzenia RM nr 358, brzeg powinien być:
piaszczysty,
trawiasty,
dogodnie ukształtowany,
płaski.
8. Szybkość prądu wody w obrębie kąpieliska nie powinna przekraczać:
5 m/s,
3 m/s,
1 m/s,
woda nie może płynąć.
9. Zlokalizowanie kąpieliska wymaga m.in. zgody:
właściwego organu administracji państwowej, Policji,
właściwego organu administracji państwowej, WOPR,
Policji, WOPR,
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, Policji.
10. Obszary wodne objęte zakazami kąpieli powinno się:
trwale ogrodzić,
oznaczyć stosownymi znakami,
ogrodzić prowizorycznie,
podać do publicznej wiadomości w lokalnej prasie.
11. Organizator imprezy pływackiej na wodach otwartych, gdy woda nie jest przezroczysta, powinien zapewnić dyżur co najmniej:
lekarza, ratownika, płetwonurka,
lekarza, dwóch ratowników, płetwonurka,
lekarza, dwóch ratowników, dwóch płetwonurków,
lekarza, pielęgniarki, ratownika, płetwonurka.
12. Organizator maratonu pływackiego na wodach otwartych powinien zapewnić dyżur na łodzi motorowej zespołu ratowniczego w składzie, co najmniej:
lekarza, ratownika WOPR, płetwonurka,
lekarza, dwóch ratowników WOPR, płetwonurka,
lekarza, starszego ratownika WOPR , dwóch płetwonurków,
lekarza, starszego ratownika WOPR, płetwonurka.
13. Maraton pływacki to impreza pływacka polegająca na przepłynięciu odcinka o długości minimum:
500m,
1000m,
2000m,
3000m.
14. Minimalna norma zatrudnienia ratowników w kąpieliskach śródlądowych na każde 100 m linii brzegowej to:
jeden ratownik,
jeden ratownik od strony lądu i jeden od lustra wody,
dwóch ratowników od strony lądu i jeden od lustra wody,
dwóch ratowników od strony lądu i dwóch od lustra wody.
15. Minimalna norma zatrudnienia ratowników na pływalniach do 25 m długości to:
Ratownik WOPR,
Starszy Ratownik WOPR + Ratownik WOPR,
Ratownik WOPR + Ratownik Stażysta,
Młodszy Ratownik WOPR.
16. Minimalna norma zatrudnienia ratowników na pływalniach do 50 m długości to:
Ratownik WOPR,
dwóch Ratowników WOPR,
jeden Ratownik WOPR + Ratownik Stażysta,
Starszy Ratownik WOPR i 2 ratowników niższych stopniem.
17. Minimalna norma zatrudnienia ratowników w kąpieliskach nadmorskich to:
dwuosobowy zespół ratowników na każde 50 m linii brzegowej,
trzyosobowy zespół ratowników na każde 50 m linii brzegowej,
dwuosobowy zespół ratowników na każde 100 m linii brzegowej,
trzyosobowy zespół ratowników na każde 100 m linii brzegowej.
18. Nauka pływania powinna się odbywać w grupach o maksymalnej liczebności:
do 5 uczniów na jednego opiekuna,
do 10 uczniów na jednego opiekuna,
do 15 uczniów na jednego opiekuna,
do 20 uczniów na jednego opiekuna.
19. Podczas nauki pływania uczniowie powinni przebywać pod stałym nadzorem
i obserwacją:
ratownika,
ratownika i nauczyciela,
dwóch ratowników,
ratownika oraz sami powinni się nawzajem obserwować a wypadek sygnalizować ratownikowi.
20. Symbolami WOPR są:
koło ratownicze i żółta kotwica,
koło ratownicze i niebieski krzyż,
niebieski krzyż i żółta kotwica,
niebieski krzyż i złota kotwica.
21. Członkostwo w WOPR m.in. ustaje w wyniku zalegania składek w okresie dłuższym niż:
12 miesięcy,
18 miesięcy,
24 miesiące,
to zależy od ustaleń terenowej jednostki WOPR.
22. Władzami WOPR są:
Prezes ZG WOPR, Prezesi ZW WOPR,
ZG WOPR i Zarządy Wojewódzkie WOPR,
Zjazd Krajowy, ZG WOPR, Gł. Kom. Rewizyjna, Sąd Honorowy,
Zjazd Krajowy, ZG WOPR, Prezes ZG WOPR, Prezesi Zarządów Woj. WOPR.
23. Kadencja władz WOPR trwa:
2 lata,
4 lata,
5 lat,
6 lat.
24. Najwyższą władzą WOPR jest:
Prezes ZG WOPR,
Zjazd Krajowy WOPR,
ZG WOPR,
Komisja Rewizyjna i Sąd Honorowy.
25. Władzą WOPR powołaną do sprawowania kontroli jest:
Prezydium ZG WOPR,
Prezesi ZW WOPR,
Komisja Dyscyplinarna,
Komisja Rewizyjna.
26. Członek WOPR zarejestrowany jest na podstawie:
legitymacji WOPR,
plastykowej legitymacji WOPR,
karty ewidencyjnej wraz z oświadczeniem,
dziennika kursu i protokołu egzaminacyjnego na pierwszy stopień ratowniczy.
27. Drużyna WOPR prowadzi:
wykaz członków drużyny,
protokoły z zebrań drużyny,
dziennik pracy drużyny,
szczegółowy wykaz zrealizowanych zadań.
28. Wszystkie jednostki pływające stanowiące własność WOPR powinny być oznakowane:
emblematem WOPR i banderką WOPR,
emblematem WOPR i numerem ewidencyjnym,
numerem ewidencyjnym i kolorem pomarańczowym jednostki,
kolorem pomarańczowy jednostki i emblematem WOPR.
29. Dokumentem stwierdzającym eksploatację silnika, zużycie paliwa i oleju jest:
faktura zakupu paliwa i oleju,
sprawozdanie kierownika drużyny WOPR eksploatującej jednostkę pływającą,
dziennik pływań i eksploatacji silnika,
dziennik drużyny WOPR.
30. Przedłużenie ważności legitymacji członkowskiej na następny rok dokonuje WOPR po:
udokumentowaniu odbytego stażu na obiektach strzeżonych w upływającym roku,
opłaceniu składki rocznej, przedłożeniu aktualnych badań lekarskich oraz odpracowaniu wymaganej pracy społecznej,
opłaceniu składki członkowskiej i przedłożeniu aktualnych badań lekarskich,
przedłożeniu badań lekarskich, opłaceniu składki członkowskiej, udokumentowaniu pracy na stanowisku ratownika WOPR.
31. Egzaminatorem na kartę pływacką może być:
Młodszy Ratownik WOPR posiadający uprawnienia do prowadzenia podstawowej nauki pływania,
Ratownik WOPR,
Starszy Ratownik WOPR,
absolwent AWF z uprawnieniami trenera pływania.
32. Karta pływacka jest:
koloru białego z żółtą kotwicą w tle,
koloru białego z niebieskim krzyżem w tle,
koloru błękitnego z żółtym krzyżem w tle,
koloru zielonego z niebieskim krzyżem w tle.
33. Upoważnienie do egzaminowania i wydawania kart pływacki ważne jest nie dłużej niż:
1 miesiąc,
1 rok,
2 lata,
wydaje się bezterminowo gdy ratownik rozlicza w ustalonym czasie protokoły egzaminacyjne
34. Egzaminy dla uzyskania kart pływackich odbywają się:
u ratownika na jego stanowisku obserwacyjnym,
u ratownika będącego na łodzi i zabezpieczającego kąpielisko od strony wody,
u ratownika na kąpielisku po skończonym dyżurze,
w punkcie zdobywania kart pływackich.
35. Specjalną Kartę Pływacką może uzyskać osoba, która ukończyła:
14 lat,
16 lat,
18 lat,
nie ma limitu wieku.
36. Odpowiedzialności karnej podlega ratownik, którego minimalny wiek wynosi:
14 lat,
16 lat,
18 lat,
w tego rodzaju odpowiedzialności nie ma granicy wiekowej.
37. Zobowiązanie do naprawienia wyrządzonej szkody w czasie dyżuru ratownika reguluje:
kodeks karny,
kodeks wykroczeń,
kodeks cywilny,
kodeks pracy.
38. Odpowiedzialność dyscyplinarną ratownik WOPR ponosi przed:
państwowym organem sądowym,
Prezydium Zarządów WOPR,
Komisją Dyscyplinarną WOPR i Sądem Honorowym WOPR,
Sądem Honorowym WOPR.
39. Odpowiedzialność służbową ratownik WOPR ponosi przed:
państwowym organem sądowym,
Zarządem WOPR,
pracodawcą,
Komisją Dyscyplinarną WOPR.
40. Formalnym potwierdzeniem przynależności do WOPR jest:
legitymacja ratownika WOPR,
legitymacja członka WOPR,
Specjalna Karta Pływacka,
koszulka WOPR.
41. Czerwona flaga na kąpielisku oznacza:
kąpiel dozwoloną na całym kąpielisku,
kąpiel zabronioną na całym kąpielisku,
zakaz kąpieli dzieci do lat 7,
zakaz kąpieli w strefie głębokiej wody.
42. Który z warunków musi być spełniony, aby wywiesić czerwoną flagę:
wysokość falowania powyżej 50 cm,
widoczność ograniczona do 70 m,
występują silne prądy wsteczne,
muszą wystąpić wszystkie w/w warunki.
43. Dziecko do lat 7 może korzystać z pływalni:
wyłącznie pod opieką ratownika pełniącego dyżur,
samodzielnie tylko w brodziku,
pod opieką osoby pełnoletniej,
odpowiedzi a i c są prawdziwe.
44. Czerwone boje na kąpielisku oznaczają:
granicę strefy dla nie umiejących pływać,
granicę strefy dla umiejących pływać,
brodzik dla dzieci,
granicę pomiędzy strefami dla nie umiejących i umiejących pływać.
45. Maksymalna głębokość, jaką może mieć brodzik dla dzieci to:
20 cm,
30 cm,
40 cm,
50 cm.
46. Pas bezpieczeństwa na kąpielisku za strefą dla nie umiejących pływać powinien mieć:
minimum 1m szerokości i maksymalnie do 130cm głębokości,
minimum 3m szerokości i maksymalnie do 120cm głębokości,
minimum 5m szerokości i maksymalnie do 130cm głębokości,
minimum 5m szerokości i maksymalnie do 120cm głębokości.
47. Podczas zajęć w wodzie, maksymalnie na 1 opiekuna może przypadać:
5 uczestników zajęć,
10 uczestników zajęć,
15 uczestników zajęć,
20 uczestników zajęć.
48. Minimalna ilość żerdzi o długości 4 m., jaka powinna znajdować się na pływalni do 50 m długości to:
1,
2,
3,
4.
49. W łodzi motorowej na trasie maratonu pływackiego powinien się znajdować, co najmniej:
1 płetwonurek ,
2 płetwonurków,
3 płetwonurków,
4 płetwonurków.
50. Na kąpielisku zorganizowanym pomieszczenie na sprzęt ratunkowy, pomocniczy
i osobisty ratownika przypada na:
50 m linii brzegowej,
100 m linii brzegowej,
150 m linii brzegowej,
200 m linii brzegowej.
51. Do podstawowych obowiązków ratownika należy:
bieżące prowadzenie dziennika pracy,
sprawdzanie biletów wstępu na obiekt,
kontrolowanie czystości osób wchodzących na obiekt,
wszystkie odpowiedzi są prawdziwe.
52. Do podstawowych obowiązków ratownika należy:
stałe obserwowanie kąpieliska,
sprawdzanie biletów wstępu na obiekt,
kontrolowanie czystości osób wchodzących na obiekt,
wszystkie odpowiedzi są prawdziwe.
53. Do podstawowych obowiązków ratownika należy:
wywieszanie na maszcie odpowiedniego koloru flag,
sprawdzanie biletów wstępu na obiekt,
kontrolowanie czystości osób wchodzących na obiekt,
wszystkie odpowiedzi są prawdziwe.
54. Do podstawowych obowiązków ratownika należy:
kontrola stref dla umiejących i nieumiejących pływać,
sprawdzanie biletów wstępu na obiekt,
kontrolowanie czystości osób wchodzących na obiekt,
wszystkie odpowiedzi są prawdziwe.
55. Do podstawowych obowiązków ratownika należy:
podejmowanie akcji ratowniczej,
sprawdzanie biletów wstępu na obiekt,
kontrolowanie czystości osób wchodzących na obiekt,
wszystkie odpowiedzi są prawdziwe.
56. Na kąpielisku nadmorskim na każde 100 m linii brzegowej musi przypadać, co najmniej:
1 ratownik,
2 ratowników,
3 ratowników,
4 ratowników.
57. Zakaz kąpieli obowiązuje na kąpielisku, kiedy szybkość wiatru przekracza:
10 Beauforta,
30 Beauforta,
50 Beauforta,
70 Beauforta.
58. Pływalnia o dł. pow. 50 m powinna być wyposażona w co najmniej:
1 koło ratownicze,
2 koła ratownicze,
3 koła ratownicze,
4 koła ratownicze.
59. Kandydat na Ratownika WOPR na egzaminie kwalifikacyjnym powinien przepłynąć dystans 100m w czasie poniżej:
1 minuty 40 sek.,
1 minuty 45 sek.,
1 minuty 50 sek.,
musi pływać technicznie.
60. Kandydat na stopień Młodszego Ratownika WOPR musi posiadać:
1 dodatkowe uprawnienie przydatne w ratownictwie wodnym,
2 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
3 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
nie są wymagane dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym.
61. Kandydat na stopień Ratownika WOPR musi posiadać, co najmniej:
1 dodatkowe uprawnienie przydatne w ratownictwie,
2 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
3 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
nie są wymagane dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym.
62. Kandydat na stopień Starszego Ratownika WOPR musi posiadać:
1 dodatkowe uprawnienie przydatne w ratownictwie wodnym,
2 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
3 dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym,
nie są wymagane dodatkowe uprawnienia przydatne w ratownictwie wodnym.
63. Wykroczenia dopuszcza się ratownik, który:
umyślnie i bez uzasadnienia odmawia świadczenia, do którego jest zobowiązany,
odmawia prowadzenia nauki pływania w godzinach dyżuru,
przeprowadza egzamin na kartę pływacką poza godzinami dyżuru,
wszystkie z w/w są prawdziwe.
64. W ratownictwie karalne jest:
usiłowanie popełnienia przestępstwa,
podżeganie do przestępstwa,
kierowanie inną osobą dopuszczającą się przestępstwa,
wszystkie powyższe odpowiedzi są prawdziwe.
65. Regulamin kąpieliska powinien znajdować się na tablicy o minimalnych wymiarach:
100 x 60 cm,
120 x 70 cm,
100 x 100 cm,
2 x 2 m.
66. Ratownik chcąc przeprowadzić pogadankę z dziećmi w szkole nt. bezpiecznej kąpieli musi uzyskać zgodę:
wychowawcy,
dyrektora,
rodziców,
władz oświatowych.
67. Wychowawca, który przyprowadził grupę na naukę pływania powinien:
przebywać w szatni, pilnując pozostawionych rzeczy swoich wychowanków,
czekać w poczekalni aż dzieci wyjdą z niecki basenu,
zachować stały nadzór nad grupą przebywając w hali pływalni,
w tym czasie jest zwolniony ze swoich obowiązków.
68. Optymalna temperatura wody w basenach dla dzieci to:
26-280 C,
28-300 C,
30-320 C,
32-340 C,
69. Rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób przebywających w górach, pływających, kąpiących się i uprawiających sporty wodne:
zawarte jest w Dzienniku Ustaw R.P. nr 57 z dnia 7 czerwca 1997 roku,
zawarte jest w Dzienniku Urzędowym MSWiA nr 57 z dnia 14 kwietnia 2000 roku,
określa w załączniku nr 4 szczegółowe warunki bezpieczeństwa osób korzystających
z kąpielisk i pływalni,
odpowiedzi a i c są poprawne.
70. Do podstawowych obowiązków ratowników należy:
informowanie pracodawcy o otwarciu kąpieliska,
kontrola stref dla umiejących i nie umiejących pływać,
ustawienie masztów wyposażonych w komplet flag informacyjnych,
wydzielenie brodzika dla dzieci.
71. Zgodę na lokalizację kąpieliska oprócz WOPR wyrazić muszą:
właściwy organ administracji samorządowej i organ Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
właściwy organ administracji samorządowej i jednostka Policji,
Urząd Żeglugi Śródlądowej lub właściwy Urząd Morski,
odpowiedzi a i c są prawdziwe.
72. Maksymalna dopuszczalna prędkość nurtu na kąpielisku zorganizowanym nad wodami bieżącymi nie może przekraczać:
2,0 m/sek.,
1,1 m/sek.,
60 m/min.,
wszystkie odpowiedzi są błędne.
73. Stopień Starszego Ratownika WOPR:
uprawnia do kierowania grupą ratowników,
jest wymagany od jednej z osób asekurujących maraton pływacki,
uzyskuje się po 70- godzinnym kursie centralnym w Tamie,
odpowiedzi a i b są prawidłowe.
74. Starszy Ratownik WOPR może kierować zespołem ratowników w liczbie:
do 5 osób,
do 10 osób,
nie więcej niż 15 osób,
nie ma ograniczeń w ilości osób.
75. Stanowiska ratowników na kąpielisku śródlądowym znajdują się:
1 od strony lądu i 1 od strony wody,
dwa od strony lądu i 1 od strony wody,
dwa od strony lądu na końcach plaży,
wszystkie odpowiedzi są nieprawidłowe.
76. Penetrację dna wyznaczonej strefy na kąpielisku wykonuje się:
przed sezonem,
w każdy pierwszy dzień tygodnia,
każdorazowo przed dyżurem,
co godzinę w trakcie dyżuru.
77. Braki i usterki oraz awarie w sprzęcie na kąpielisku ratownik powinien zgłaszać:
właściwemu terytorialnie WOPR,
policji,
kierownikowi obiektu,
wszystkie w/w odpowiedzi są prawdziwe.
78. Pierwszy zapis o sposobie ratowania życia za pomocą sztucznego oddychania metodą usta-usta pochodzi z roku:
586 p.n.e.,
586,
1604,
1902.
79. Fundatorem obiektów służących niesieniu pomocy ofiarom Wisły w roku 1604 w Sandomierzu był:
Henryk Gospodarek,
Hieronim Sandomierski,
Hieronim Gostomski,
zakonnicy klasztoru w Sandomierzu.
80. Pierwsze na świecie „Towarzystwo Ratowania Ludzi Utopionych” powstało w Amsterdamie w roku:
1604,
1767,
1902,
1922.
81. „Dzień Ratownika” to:
24 maja,
29 czerwca,
30 lipca,
29 sierpnia.
82. Wodne Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe powstało w roku:
1927,
1962,
1970,
1972.
83. WOPR jest członkiem:
Międzynarodowego Związku Ratowników WOPR,
Międzynarodowej Federacji Ratownictwa Wodnego,
Światowej Federacji Ratownictwa WOPR,
Światowego Zrzeszenia Ratowników Wodnych.
84. Apteczka pierwszej pomocy powinna zawierać:
aparat do sztucznego oddychania, nożyczki, termometr,
lignina, wata, spirytus, woda utleniona,
panthenol, krople walerianowe, prestoplast,
wszystkie odpowiedzi są poprawne.
85. Ubiegać się o uprawnienia Starszego Ratownika WOPR może osoba:
pełnoletnia, nie karana, deklarująca swój udział w szkoleniu specjalistycznym,
posiadająca powszechną opinię dobrego ratownika i zaświadczenie o stanie zdrowia,
posiadająca kartę kwalifikacyjną na kurs oraz patent płetwonurka, sternika lub żeglarza,
posiadająca staż w stopniu RW 36 miesięcy, opinię z WOPR, 2 dodatkowe patenty przydatne w ratownictwie wodnym.
86. Szkolenie na stopień Starszego Ratownika WOPR przygotowuje do:
kierowania zespołami ratowniczymi podczas pracy na kąpieliskach,
kierowania akcjami ratowniczymi w sytuacjach kryzysowych /np. powodzie/,
szkolenia młodszych ratowników do działań ratowniczych na kąpieliskach,
prowadzenie zajęć dydaktycznych z młodszymi ratownikami na szczeblu centralnym.
87. Kurs na stopień Starszego Ratownika WOPR może odbywać się:
w każdym Ośrodku nad zbiornikami wodnymi,
w Ośrodku Szkoleniowym WOPR, gdzie organizatorem jest ZG WOPR,
w każdym Ośrodku, w którym będzie uczestniczyło w szkoleniu min. 12 ratowników,
co roku wybierane jest inne miejsce w Polsce.
88. Uprawnienia Starszego Ratownika WOPR:
nadawane są na okres 25 lat,
nadawane są dożywotnio,
tracą ważność w chwili przejścia ratownika na emeryturę,
odbierane są po kierowaniu akcji zakończonej niepowodzeniem.
89. Stopień Starszego Ratownika WOPR nadaje:
przedstawiciel instruktorów szkolenia Centralnego,
prezes departamentu ds. szkoleń centralnych,
kierownik Szkolenia, najwyższy stopniem ratownik,
prezydium ZG WOPR.
90. O uprawnienia Starszego Ratownika WOPR może się ubiegać ratownik, który m.in.:
działa w Zarządzie WOPR minimum 3 lata,
posiada legitymację członka WOPR,
przepłynie 100 m. oraz przedstawi umiejętność holowania tonącego,
spełni wymogi programowe szkolenia na dany stopień.
91. W trakcie trwania egzaminu wstępnego na stopień Starszego Ratownika WOPR należy wykazać się umiejętnością:
wiosłowania od strony rufy - jednym wiosłem (zgodnie z regulaminem FIS),
pływania łodzią wiosłową na dystansie 100 m. (zgodnie z regulaminem ILS ),
pływania łodzią wiosłową na dystansie 100 m. (zgodnie z regulaminem WHO),
wiosłowania na dystansie, w czasie do 3:00 (wg założeń ZG WOPR ).
92. Osoba ubiegająca się o przyjęcie na kurs Starszego Ratownika WOPR powinna wykonać:
nurkowanie w głąb 5 m. z wyciągnięciem manekina,
rzut kołem ratunkowym do celu,
holowanie pozoranta w określonym czasie,
nurkowanie na odległość minimum 25 m.
93. Szkolenie na stopień Starszego Ratownika WOPR przygotowuje do:
skuteczności i prewencji działań ratowniczych na śródlądziu i morzu,
organizacji kąpielisk stałych na kąpieliskach nadmorskich,
kierowania zespołem ratowników na kąpieliskach strzeżonych,
działalności szkoleniowej i badawczej z zakresu WOPR pod kątem szkoleń instruktorskich.
94. Zasady korzystania z kąpielisk zlokalizowanych nad rzekami i nad morzem określa:
ratownik pracujący na kąpielisku, biorący odpowiedzialność za turystów,
regulamin kąpieliska,
kierownik lub właściciel Ośrodka Wypoczynkowego,
odpowiedni organ ustawodawczy na szczeblu centralnym.
95. Kąpieliska nad rzekami zlokalizowane mogą być:
w pobliżu ujęć wodnych pod warunkiem ograniczenia odległości do 100 m. (ustawa Sanepidu),
w pobliżu progów wodnych jeśli uczestnicy potrafią dobrze pływać,
na wklęsłym brzegu rzeki (ploso),
w miejscach bezpiecznych, w których nie obowiązuje zakaz kąpieli.
96. Na kąpieliskach zlokalizowanych nad rzekami zakaz kąpieli obowiązuje, gdy:
prędkość nurtu rzeki przekracza 3 m/s.
wczasowicze łamią postanowienia regulaminu,
dostrzeżono przepływający statek wycieczkowy,
poprawne są odpowiedzi a i c.
97. Nad rzeką można się kąpać w miejscu:
powszechnie znanym i uczęszczanym przez pływaków,
wyznaczonym jako kąpielisko prowizoryczne,
każdym, jeśli w pobliżu znajduje się ratownik,
gdzie jest łagodny i piaszczysty dostęp do wody.
98. Nad rzekami dopuszczalne jest:
wypływanie poza wyznaczone strefy, jeśli osoba dobrze pływa,
zdawanie egzaminu na kartę pływacką,
przepływanie na drugi brzeg rzeki, jeśli jest płytka woda /maks. 150 cm/,
organizowanie kąpieliska prowizorycznego w dowolnym, atrakcyjnym dla turystów miejscu.
99. W skład obowiązkowego wyposażenia kąpieliska zlokalizowanego nad rzeką wchodzi:
łódź wiosłowa,
lina z kołowrotem,
pas asekuracyjny „węgorz”,
sprzęt ratunkowy (np. koło ratunkowe).
100. Minimalna wielkość liter regulaminu kąpieliska to:
1 cm,
2 cm,
3 cm,
4 cm .
2. Ratownictwo, techniki ratownictwa wodnego i sprzęt ratowniczy
101. Podejmowanie tonącego z łodzi wiosłowej odbywa się:
z burty nawietrznej,
burty zawietrznej,
z dziobu,
rufy.
102. Tzw. „scyzoryk” to:
sposób holowania,
sposób zanurzania się pod wodę,
sposób szybkiego rozwiązania liny,
sposób holowania osoby niebezpiecznej.
103. Osobę zmęczoną holuje się sposobem:
jednorącz za żuchwę, oburącz za żuchwę,
tzw. most i samolot,
żeglarskim, tzw. most,
pod pachy, oburącz za żuchwę.
104. Osobę niebezpieczną holuje się sposobem:
jednorącz za żuchwę,
tzw. most,
żeglarskim,
pod pachy.
105. Pozorowane akcje ratownicze mają na celu:
propagowanie bezpiecznej kąpieli,
trening ratowników,
pokazy ratowania dla wypoczywających na plażach w trakcie dyżuru,
wszystkie odpowiedzi są poprawne.
106. W konkurencji 200 m z przeszkodami wg ILS przeszkody są zanurzone na głębokości:
3 m,
0.2 m,
0.7 m,
1 m.
107. Długość toru w zawodach ILS w konkurencji wiosłowanie wynosi:
75 m,
200 m,
300 m,
100 m.
108. Rewa to:
wysoki brzeg morski,
rów podwodny występujący w strefie przyboju,
wał podwodny występujący w strefie przyboju,
wał i rów występujący w strefie przyboju.
109. Mapa batymetryczna uwzględnia:
zasolenie danego akwenu,
przejrzystość wody,
głębokość wody - ukształtowanie dna,
zjawiska pogodowe występujące na danym obszarze.
110. Odwój to:
inaczej walec wodny tworzący się za progiem,
występujący na górskiej rzece niezwykle silny nurt,
inaczej cofka, czyli miejsce gdzie woda znacznie zwalnia lub płynie w kierunku przeciwnym do głównego nurtu,
urządzenie zabezpieczające burtę jednostki pływającej przed uszkodzeniem podczas cumowania.
111. „Człowiek - żaba” to:
akcja ratownicza stosowana na wodach górskich,
akcja ratownicza na wodzie szybko płynącej gdzie do jej przeprowadzenia niezbędna jest lina asekuracyjna,
program ekologiczny uruchomiony przez WOPR z funduszy Ministerstwa Ochrony Środowiska,
ratownik ubrany w piankę, płetwy i maskę.
112. Zasadą podczas ratowania przy użyciu ratowniczego skutera wodnego jest:
stosowanie platformy ratowniczej,
wykonanie przez jednego z ratowników skoku ślizgowego na pełnej prędkości,
podchodzenie do osoby ratowanej lewą burtą,
wciąganie poszkodowanego na skuter przy wyłączonym silniku.
113. Główną zasadą, jaką powinien kierować się ratownik przy dopływaniu do tonącego to zasada:
udzielania pomocy bezpośredniej,
udzielania pomocy ze sprzętem podręcznym,
obezwładnienia tonącego i ułożenia do holowania,
prawidłowa jest odpowiedź b i c.
114. Opanowanie tonącego agresywnego winno odbywać się tak by:
opanować poszkodowanego ściągając go pod wodę,
w każdej sytuacji założyć chwyt żeglarski,
tonący chwycił jakikolwiek sprzęt wypornościowy,
zdołać uwolnić się od chwytu.
115. Obezwładnienie osoby tonącej jest:
koniecznym elementem potrzebnym do pomyślnego przeprowadzenia akcji,
stosowane tylko w przypadku udzielania pomocy osobie agresywnej, która swoim zachowaniem stwarza zagrożenie życia ratownika,
stosowane w akcji udzielania pomocy osobie spanikowanej,
stosowane zawsze wtedy gdy poszkodowany nie potrafi sam dopłynąć do brzegu.
116. Najprostszym i najskuteczniejszym sposobem udzielenia pomocy osobie zmęczonej
w odległości powyżej 20 m jest:
holowanie do brzegu,
udzielenie pomocy rzutką,
dopłynięcie i podanie sprzętu podręcznego bezpośrednio w wodzie,
udzielenie pomocy kołem ratunkowym poprzez rzut do tejże osoby.
117. Przy akcjach ratowniczych poza kąpieliskiem na większą odległość (np. 150m) celowe staje się użycie:
łodzi wiosłowej,
bojki SP,
kołowrotu,
płetw.
118. Sposób udzielania pomocy tonącemu zależy głównie od:
sprzętu jakim dysponuje ratownik,
odległości w jakiej znajduje się poszkodowany,
warunków pogodowych,
wszystkie wyżej wymienione odpowiedzi są prawidłowe.
119. Jedyną akcją, w której ratownik zmuszony jest do kontaktu bezpośredniego, jest udzielanie pomocy osobie:
agresywnej,
zmęczonej,
spanikowanej,
nieprzytomnej.
120. Podczas akcji udzielania pomocy osobie tonącej prowadzonej przez jednego ratownika należy:
obezwładnić osobę jeśli jest agresywna,
nawiązać kontakt z tonącym i podać ratowniczy sprzęt podręczny,
wykonać zejście pod osobę tonącą, ściągnąć ją pod wodę i założyć chwyt obezwładniający,
nawiązać kontakt, ułożyć osobę na plecach i holować do brzegu chwytem żeglarskim.
121. Sprzętem obowiązkowym na stanowisku ratowniczym skracającym czas prowadzenia akcji jest:
boja SP,
płetwy,
kajak ratowniczy,
skuter ratowniczy.
122. Ratowanie załóg jednostek pływających ma najczęściej znamiona akcji:
powodziowej,
ratowania osoby agresywnej,
pośredniej w wodzie,
ratowania osób podczas tonięcia zbiorowego.
123. Najskuteczniejszym sposobem udzielania pomocy przy wypadkach jednostek pływających jest:
udzielenie pomocy przez taką liczba ratowników co liczba tonących,
udzielenie pomocy z innej, szybko pływającej jednostki,
udzielenie pomocy z boją SP,
asekuracja kapokiem.
124. Obowiązkowym wyposażeniem każdej jednostki pływającej jest:
koło ratunkowe,
boja SP,
rzutka,
kapok dla każdego załoganta.
125. W przypadku wywrotki łodzi żaglowej lub motorowej dla zachowania bezpieczeństwa należy:
próbować dopłynąć do brzegu,
zdjąć niepotrzebną odzież,
zdjąć kapok i dopłynąć do brzegu,
trzymać się kadłuba łodzi.
126. W przypadku tonięcia zbiorowego należy:
w pierwszej kolejności udzielać pomocy osobom znajdującym się dalej od brzegu,
w pierwszej kolejności udzielać pomocy osobom znajdującym się bliżej brzegu,
w pierwszej kolejności udzielać pomocy dzieciom,
prawidłowa jest odpowiedź b i c.
127. Sprzęt ABC to:
boja SP, węgorz ratowniczy, koło ratunkowe,
fantom reanimacyjny,
Airway, Breathing, Circulation,
maska, fajka, płetwy.
128. Przy penetracji dna należy:
wykorzystać sprzęt ABC,
zabezpieczyć liną asekuracyjną przeszukującego ratownika,
wykonać to w sposób zorganizowany i metodyczny,
wszystkie odpowiedzi są prawidłowe.
129. Możemy wyróżnić następujące indywidualne sposoby przeszukiwania dna:
kół współśrodkowych i trawersowa,
sondowania,
szperania,
prawidłowa jest odpowiedź b i c.
130. Sposób przeszukiwania dna zależy od:
ilości poszukujących,
przejrzystości wody,
warunków atmosferycznych,
wszystkie wyżej wymienione odpowiedzi są prawidłowe.
131. Najczęściej stosowanym zejściem pod wodę jest:
zejście nogami do góry,
scyzoryk,
zejście po skoku na bombę,
zejście po skoku na głowę.
132. Podczas organizacji masowych imprez pływackich na wodach otwartych wymagana jest obecność:
nurka,
lekarza i płetwonurka,
lekarza, dwóch ratowników i dwóch płetwonurków,
żadna z wymienionych odpowiedzi nie jest prawidłowa.
133. Maraton pływacki to impreza:
na dystansie do 2 km,
na dystansie powyżej 3 km,
trwająca co najmniej 30 min,
trwająca do 30 min.
134. Podczas maratonu zespół asekurujący musi składać się, co najmniej z:
lekarza,
starszy ratownik i dwóch płetwonurków,
ratownika na łodzi dla każdego uczestnika maratonu,
wszystkie wyżej wymienione odpowiedzi są prawidłowe.
135. Możemy wyróżnić następujące rodzaje asekuracji:
sprzętem,
poprzez partnera,
łodzią wiosłową,
wszystkie powyższe odpowiedzi są prawidłowe.
136. Hydrologia to nauka o:
budowie urządzeń nad akwenami wodnymi,
budowie chmur,
zmianach pogody,
ciekach wodnych.
137. Zjawisko rewy i międzyrewia (rowu) spowodowane jest głównie przez:
falowanie morza,
pływy morskie,
materiał z jakiego zbudowane jest dno,
budowle hydrotechniczne.
138. W bezpośredniej bliskości prostopadle usytuowanej w stosunku do brzegu morskiego ostrogi, na skutek działania prądu dennego głębokość wody:
zmniejsza się 2- krotnie,
zwiększa się 2- krotnie ,
zwiększa się 3- krotnie,
nie zmienia się, a jedynie utrwala.
139. Do budowli hydrotechnicznych możemy zliczyć:
przykosę,
ploso,
jaz i falochron,
przemiał.
140. Charakterystycznymi, naturalnymi elementami budowy rzeki są:
łożysko i ostroga,
ławica i ploso,
opaska i jaz,
ploso i jaz.
141. Elementami regulującymi bieg rzeki są:
łożysko,
falochron,
ostroga i tama,
starorzecze.
142. Wybiegający w rzekę i wystający ponad wodę prostopadły lub ustawiony pod pewnym kątem wał to:
jaz,
tama,
wał przeciwpowodziowy,
ostroga.
143. Fale możemy podzielić na:
wiatrową martwą i wiatrową wysoką,
wiatrową wysoką i wiatrową niską,
wiatrową i pływową,
wiatrową swobodną, wymuszoną i martwą.
144. Prądy kominowe to:
silne prądy rzeczne,
silne pionowe prądy rzeczne
niebezpieczne prądy przybrzeżne występujące nad morzem,
silne poziome ruchy powietrza.
145. Głębia na rzece nosi nazwę:
przymuliska,
rynny,
obsypiska,
plosa.
146. Meteorologia to dyscyplina zajmująca się:
regulacją akwenów morskich,
budową rzek i jezior,
chmurami,
czynnikami pogodowymi.
147. Najprostszym podziałem chmur jest podział na chmury:
deszczowe i burzowe,
deszczowe i śniegowe,
niskie, wysokie i średnie,
warstwowe i pionowe.
148. Zbliżanie się ciepłego frontu i niżu zwiastują chmury:
Cumulonimbus,
Altostratus,
Nimbus,
Cirrus.
149. Typowe chmury deszczowe to:
Cumulonimbus,
Altostratus,
Cumulus,
Cirrus.
150. Siła wiatru 100 w skali Beauforta to:
bardzo silny wiatr,
sztorm,
bardzo silny sztorm,
wiatr wywołujący fale o wys. 5-7m.
151. Powodzie dzielimy na:
powodzie spowodowane dużymi opadami deszczu i sztormowe,
sztormowe i zatorowe,
zatorowe,
wszystkie powyższe odpowiedzi są prawidłowe.
152. Głównym utrudnieniem podczas akcji powodziowych podejmowanych przez ratowników na wodzie:
są przeszkody pod powierzchnią wody,
niskie temperatury wody,
epidemie chorób,
zbiorowa panika.
153. Do podręcznego sprzętu ratowniczego zaliczamy:
łódź wiosłową,
kajak ratowniczy,
rzutkę rękawową
łódź motorową.
154. 80 metrów linki posiada:
rzutka rękawowa,
rzutka piłkowa,
lina okołoburtowa,
kołowrót.
155. Koło ratunkowe jest obowiązkowym wyposażeniem:
pływalni,
łodzi motorowej,
kąpieliska prowizorycznego,
wszystkie powyższe odpowiedzi są prawidłowe.
156. Bezpiecznie użyte koło ratunkowe powinno być:
podane tonącemu,
rzucone tonącemu,
rzucone w pobliże tonącego,
prawidłowa jest odpowiedź a i c.
157. By skutecznie udzielić pomocy na małą odległość (np 7m) rzutkę rękawową należy rzucić:
bezpośrednio tonącemu tak by złapał za zasobnik,
za tonącego tak by mógł złapać linkę,
obok tonącego tak by złapał za zasobnik,
w dowolny sposób by tonący mógł złapać za zasobnik.
158. Wadą rzutki rękawowej jest:
mała skuteczność rzutu,
mały zasięg rzutu,
mała wyporność,
mały zasobnik.
159. Zaletą rzutki siatkowej jest:
mała wyporność,
duża skuteczność rzutu,
dowolność w wykonywaniu techniki rzutu,
wyporność pozwalająca utrzymać poszkodowanego.
160. Po wykonaniu rzutu do osoby poszkodowanej rzutką rękawową:
należy ściągnąć szybko rzutkę ze względu na jej małą wyporność,
należy ściągnąć szybko rzutkę ze względu na jej dużą wyporność,
można pozostawić rzutkę z poszkodowanym ze względu na jej dużą wyporność
i udzielać pomocy innej osobie,
można pozostawić rzutkę z poszkodowanym ze względu na jej pływalność i udzielać pomocy innej osobie.
161. Niewątpliwą zaletą koła ratunkowego jest:
łatwość posługiwania się,
duża wyporność,
duży zasięg rzutu,
dowolność w wykonywaniu techniki rzutu.
162. Rzutka rękawowa przygotowana do rzutu:
powinna być zbuchtowana w rękawie,
powinna mieć linkę rozwiniętą,
podczas rzutu musi być trzymana za linkę,
prawidłowa jest odpowiedź b i c.
163. Kołowrót ratunkowy stosuje się w akcjach:
nad jeziorem,
gdy jednocześnie tonie kilka osób,
tylko w akcjach nad morzem,
podczas, których ratownik wymaga szczególnego zabezpieczenia.
164. Skuteczność rzutek zależy głównie od:
długości linki,
masy ciała osoby poszkodowanej,
celności pierwszego rzutu,
wyporności rzutki.
165. Prace bosmańskie to prace:
wykonywane przez bosmana,
konserwacyjno-naprawcze sprzętu,
związane z olinowaniem jednostek pływających,
związane z organizacją kąpieliska zorganizowanego.
166. Klarowanie to:
konserwowanie, reperowanie,
ształowanie,
czyszczenie, sprzątanie,
wykonywanie węzłów.
167. Węzłem niezaciskającym się, służącym do wiązania pętli jest węzeł:
zwykły,
bosmański,
ratowniczy,
rzutkowy.
168. Do węzłów cumowniczych zliczamy węzeł:
prosty,
refowy,
żeglarski,
ósemka.
169. Do łączenia pracujących lin o tej samej grubości stosujemy zazwyczaj węzeł:
prosty,
szotowy,
knagowy,
palowy.
170. Łódź wiosłowa na kąpielisku zorganizowanym przypada na każde:
50m linii brzegowej,
100m linii brzegowej,
200m linii brzegowej,
250m linii brzegowej.
171. Łódź wiosłowa na kąpielisku prowizorycznym przypada na każde:
50m linii brzegowej,
100m linii brzegowej,
200m linii brzegowej,
250m linii brzegowej.
172. Łódź motorowa na kąpielisku zorganizowanym przypada na każde:
50m linii brzegowej,
100m linii brzegowej,
200m linii brzegowej,
400m linii brzegowej.
173. Łódź ratunkowa winna być obowiązkowo wyposażona w:
boję SP,
lornetkę,
sprzęt medyczny pierwszej pomocy,
sprzęt ABC.
174. Elementem łączącym łódź z wiosłem jest:
bryt,
dulka,
uchwyt,
kausza.
175. Układanie bądź zwijanie liny nazywamy:
trymowaniem,
buchtowaniem,
brytowaniem,
knagowaniem.
176. Ratownik posługując się łodzią wiosłową przy użyciu dwóch wioseł najczęściej:
siedzi przodem do kierunku ruchu,
siedzi tyłem do kierunku ruchu,
siedzi tyłem do dziobu,
prawidłowa jest odpowiedź b i c.
177. Łodzią wiosłową o dwóch parach wioseł wykorzystywaną w ratownictwie najczęściej nad morzem jest łódź typu:
„Cyranka”,
„Jacek”,
BL,
prawidłowa jest odpowiedź a i b.
178. Piórkowanie to:
sposób wiosłowania jednym wiosłem z rufy,
naprzemienny sposób wiosłowania,
sposób równoczesnego wiosłowania dwoma wiosłami,
sposób pracy nóg w płetwach w pływaniu pod wodą.
179. Wiosło składa się z:
trzonu i pióra,
rękojeści i kołnierza,
nasady, trzonu, powierzchni wiosłującej,
prawidłowa jest odpowiedź a i b.
180. Na zawodach ILS rozgrywa się konkurencję, w której wiosłujący pokonuje dystans:
150m,
150 z opłynięciem bojek,
100m,
100 z opłynięciem bojek.
181. Łodzią motorową, o mocy silnika powyżej 5 KW, może posługiwać się tylko:
Ratownik WOPR,
Młodszy Ratownik WOPR,
Sternik Motorowodny,
Instruktor WOPR.
182. Posługując się jednym wiosłem przy pływaniu łodzią wiosłową najskuteczniejsza jest technika:
wiosłowania z dziobu łodzi w pozycji stojącej,
piórkowania,
piórkowania z burty,
wszystkie wyżej wymienione techniki są skuteczne a ich zastosowanie zależy
od sytuacji.
183. Relaksacja:
to należny każdemu ratownikowi moment odpoczynku w pracy,
to element poprawnie wykonanego zewnętrznego masażu serca,
to element poprawnie wykonanego zewnętrznego masażu serca gwarantujący moment odpoczynku ratownikowi,
umożliwia swobodny wydech osobie reanimowanej.
184. Podjętą akcję reanimacyjną można przerwać:
gdy ratownik całkiem opadnie z sił i nie jest w stanie jej kontynuować,
gdy prowadzenie reanimacji przejmie przybyły na miejsce lekarz pogotowia ratunkowego,
gdy ratowany odzyska samodzielny oddech i pracę serca,
we wszystkich wyżej wymienionych sytuacjach.
185. Worek samorozprężalny:
gwarantuje drożność górnych dróg oddechowych,
daje możliwość inhalacji powietrzem wzbogaconym w tlen pochodzący z butli,
zabezpiecza przed skierowaniem powietrza do żołądka,
odpowiedzi a i b są prawidłowe.
186. Kobietę ciężarną układamy w pozycji bezpiecznej ustalonej:
na prawym boku,
na plecach,
na lewym boku,
w pozycji półleżącej, z uniesionymi nogami.
187. Zewnętrzny masaż serca prowadzimy:
u osoby dorosłej dwoma rękami, u dziecka i niemowlęcia jedną ręką,
u dziecka jedną ręką, a u niemowlęcia dwoma palcami,
u osoby dorosłej jeden palec poniżej linii miedzy sutkowej,
odpowiedzi b i c są poprawne.
188. Podczas prowadzenia akcji ratunkowej na kąpielisku nadmorskim Starszy Ratownik WOPR:
kieruje i koordynuje całość działań ratowniczych,
bierze bezpośrednio udział w najtrudniejszych elementach akcji,
wzywa pomoc ewentualnie osobiście transportuje poszkodowanego do szpitala,
kontroluje skuteczność działania członków załogi, koryguje błędy, zapisuje uwagi.
189. Zewnętrznymi objawami reakcji organizmu na zatrzymanie się ciała obcego w górnych drogach oddechowych jest:
gwałtowny kaszel, sinica, wytrzeszcz gałek ocznych,
zawroty głowy, pojawiające się zimne poty,
podrażnienie śluzówki gardła i związany z tym odruch wymiotny,
omdlenie, utrata przytomności.
190. Zjawisko hipotermii dotyczy:
przegrzania organizmu,
wychłodzenia organizmu,
poparzenia lub odmrożenia części ciała,
wszelkich urazów termicznych.
191. Hipotermia objawia się:
przemarznięciem palców stóp i dłoni,
ogólnym osłabieniem, niechęcią podejmowania wysiłku, skłonnościami do omdleń,
dreszczami, gęsią skórką, zsinieniem powłok skórnych,
marszczeniem się naskórka podczas pobytu w zimnej wodzie.
192. W przypadku omdlenia poszkodowanego ratownik powinien:
sprawdzić tętno i oddech,
zapewnić dostęp powietrza rozluźniając garderobę,
ułożyć na grzbiecie i unieść nogi do góry,
wszystkie wymienione powyżej czynności można stosować.
193. W przypadku zagrożenia życia osoby z urazem kręgosłupa ratownik powinien:
okryć ciepłym kocem, zapewnić spokój i dostęp świeżego powietrza,
rozpocząć zabiegi RKO w miejscu bezpiecznym dla poszkodowanego,
jak najszybciej przetransportować do szpitala minimalizując ruchy w odcinku szyjnym kręgosłupa,
czekać na wezwane pogotowie, zabezpieczyć miejsce wypadku.
194. Udar cieplny związany jest z:
gwałtowną zmianą środowisk o znacznych różnicach temperatur,
miejscowym kontaktowaniem się ciała z powierzchniami gorącymi,
zaburzeniem adaptacji organizmu do gwałtownego wzrostu temperatury,
przegrzaniem ciała.
195. W przypadku stwierdzenia ciała obcego w przełyku należy:
metodą Gastrana usunąć pokarm do ust poszkodowanego,
rękoczynem Heimlicha wydobyć ciało obce na zewnątrz,
rękoczynem Wojty podtrzymać reakcje życiowe do chwili przybycia lekarza,
poprawne są wypowiedzi b i c.
196. Podczas stwierdzenia intensywnego krwotoku z kończyny należy:
przemyć i oczyszczać ranę do chwili przybycia lekarza,
usunąć ciała obce wystające z rany w celu uniknięcia infekcji,
kontrolować tętno, w razie jego zaniku podjąć akcję RKO,
założyć opatrunek uciskowy.
197. W przypadku stwierdzenia u poszkodowanego ataku padaczki należy:
zabezpieczyć głowę przed urazami,
utrzymywać drożność ust,
wezwać pogotowie,
wszystkie powyższe odpowiedzi są poprawne.
198. Uraz stawu (skręcenie) poznajemy po:
nadmiernej ruchomości w obrębie stawu,
bolesności i obrzęku w okolicy stawu,
zasinieniu skóry lub wysięku płynu stawowego,
zerwaniu więzadeł i uszkodzeniu torebki stawowej.
199. Szok powypadkowy objawia się:
ogólnym spadkiem sprawności fizycznej, zaburzeniami pamięci i dysleksją,
pobudzeniem psychicznym, spadkiem ciśnienia krwi, zapaścią,
brakiem komunikacji werbalnej, przerażeniem w oczach, stagnacją,
brakiem orientacji przestrzennej, skłonnościami samobójczymi.
200. W przypadku urazu kręgosłupa należy:
ułożyć poszkodowanego w pozycji bocznej bezpiecznej, zadzwonić po lekarza,
zlokalizować miejsce urazu i ustalić okoliczności zdarzenia,
ustabilizować tułów, zabezpieczyć miejsce i wezwać pogotowie,
sprawdzić wpływ uszkodzenia na działanie centralnego układu nerwowego.
201. Stan zawałowy serca poznać można po objawach:
ból za mostkiem, niepokój, uczucie duszności, zwiększona potliwość,
ból w okolicy serca, niemożliwość nabrania głębokiego oddechu, odrętwienie,
nasilające się wymioty, mroczki przed oczami, zawroty głowy, wzrost ciśnienia tętniczego,
pełen obraz kliniczny stanu przedstawiają wypowiedzi a i c.
202. W procesie umierania wyróżniamy:
czynniki: patogenny, destrukcyjny, definitywny,
okresy: zaniku czynności układów, kliniczny, biologiczny,
etapy: doznania urazu, katatonii, zejścia śmiertelnego,
sfery: etiologiczne, patogenne, śmiertelne.
203. Śmierć kliniczna rozpoczyna się:
w chwili zaniku ostatniego objawu klinicznego życia,
podczas braku reakcji układu nerwowego na bodźce zewnętrzne,
w chwili zatrzymania akcji oddechowej,
po rozpoznaniu braku reakcji źrenic na światło, ból, na dźwięk i dotyk.
204. Powodzenie reanimacji zależy od:
czasu, który upłyną od chwili zatrzymania akcji serca do chwili rozpoczęcia reanimacji,
techniki wykonywania zabiegów RKO,
stanu zdrowia ratowanego przed wypadkiem,
wszystkie powyższe odpowiedzi są poprawne.
205. Schemat ABC oznacza:
wybór technik postępowania i zasad diagnozowania RKO,
kolejność postępowania podczas wykonywania pośredniego masażu serca,
etapy prowadzenia zabiegów RKO,
cykliczne wdrażanie pośredniego masażu i sztucznego oddychania podczas RKO.
206. Ocena stanu przytomności polega na:
obserwacji, nawiązaniu kontaktu, potrząsaniu, klepaniu itp.
podawaniu logicznych odpowiedzi na zadawane przez ratownika pytania,
obiektywnym przeprowadzeniu badań diagnostycznych,
określeniu logiki udzielanych przez poszkodowanego wypowiedzi.
207. Ratownik ocenę funkcjonowania układu oddechowego dokonuje:
sprzętem (najlepiej elektronicznym, zgodnym z wymogami UE),
zegarkiem, lusterkiem, piórkiem lub innym urządzeniem pomiarowym,
subiektywnie słuchem, wzrokiem, dłonią, uchem, policzkiem,
sugerując się wypowiedziami osób będących na miejscu zdarzenia.
208. Funkcjonowanie układu krążenia określamy na podstawie:
pomiaru tętna na tętnicy promieniowej,
pomiaru tętna na żyłach szyjnych lub pachwinowych,
obserwacji koloru skóry, jej odczynu oraz obserwacji ruch tułowia,
stwierdzenia funkcji samoistnego oddechu u poszkodowanego.
209. Niedrożność dróg oddechowych u osoby nieprzytomnej może być spowodowana:
zapadaniem się języka na tylną ścianę gardła,
ciałami obcymi znajdującymi się w przełyku,
utknięciem protezy,
wszystkie odpowiedzi są poprawne.
210. Bezprzyrządowe rękoczyny stosowane w udrażnianiu górnych dróg oddechowych to:
rękoczyn Esmarcha i Delpecha-Wolfa,
rękoczyn Heimlicha,
rękoczyn odgięcia głowy i żuchwy sposobem żeglarskim,
translokacja rurką ustno-gardłową.
211. Rurka ustno-gardłowa służy do:
podawania powietrza,
zapobiegania zapadaniu się języka na poziomie gardła,
penetracji i oceny stanu funkcjonowania górnych dróg oddechowych,
poprawne są odpowiedzi a i b.
212. Sztuczne oddychanie jest metodą stosowaną przez ratowników:
w przypadku osób wyratowanych z wody,
w przypadku ratowania osób nie kontaktujących się z otoczeniem,
w sytuacji braku funkcjonowania układu oddechowego,
wszystkie wypowiedzi są prawidłowe.
213. Masaż serca należy prowadzić, gdy:
uzasadnione jest podejrzenie, że za chwilę serce przestanie pracować,
serce nie pracuje,
tętno jest słabo wyczuwalne, praca serca niemiarowa, serce słabnie,
osoba jest nieprzytomna, brak oddechu, zwiotczenie mięśni, brak kontaktu.
214. Podczas prowadzenia pośredniego masażu serca uciski wykonujemy:
rękoma wyprostowanymi w łokciach, dłonie ułożone na rękojeści mostka,
na dolnej części mostka z ominięciem wyrostka mieczykowatego,
oburącz, dłonie cały czas kontaktują się z mostkiem (masaż efektywny),
zgodnie z schematem ruchu rękoczynu Heimlicha.
215. Częstość ucisków w pośrednim masażu serca podczas ożywiania osoby dorosłej wynosi:
40 - 60 ucisków/ min,
75 - 90 uderzeń/ min,
80 - 100 ucisków/min,
powyżej 120 ucisków/min.
216. Stosunek ilości ucisków klatki piersiowej do wydychanego powietrza wynosi odpowiednio:
2 : 15,
1 : 5,
2 : 10,
15 : 2.
217. Akcję reanimacyjną można zakończyć:
kiedy stwierdzimy śmierć definitywną (plamy opadowe),
jeśli akcja ożywiania trwa ponad 60 min.
po zgłoszeniu zdarzenia dzwoniąc na pogotowie,
w chwili utraty sił przez osobę ratującą.
218. Podstawowe błędy prowadzenia pośredniego masażu serca to:
brak odrywania dłoni od mostka w fazie relaksacji i masowanie nasadą dłoni,
masowanie ramionami prostymi w łokciach,
przykładanie całej dłoni do miejsca ucisku,
kontrolowanie skuteczności prowadzonych działań RKO w czasie masażu.
219. Pozycję boczną, bezpieczną można stosować u osób:
poszkodowanych z samoistnym oddechem,
z podejrzeniem uszkodzenia kręgosłupa,
oczekujących na przybycie lekarza,
w stanie zagrożenia życia.
220. W sytuacji zadławienia należy zastosować:
rurki ustno-gardłowe,
aparaty typu Ambu,
manewr konikotomii,
rękoczyn Heimlicha.
221. Skuteczność prowadzonych zabiegów reanimacyjnych ocenia:
ratownik co 5 - 7 min.
każdy uczestnik akcji kiedy ma wątpliwość co do stanu przytomności ratowanego,
ratownik co 4 cykle,
wykwalifikowany lekarz.
222. Układ nerwowy autonomiczny:
uzależniony jest od naszej woli i chęci działania,
kontroluje pracę mięśni szkieletowych i przepony,
odpowiada za pracę narządów wewnętrznych i jest niezależny od naszej woli,
steruje procesami z zakresu myślenia, motywacji do działania, niesienia pomocy.
223. Ośrodkowy układ nerwowy składa się z:
mózgu i rdzenia kręgowego,
przysadki, móżdżku, rdzenia przedłużonego, istoty gąbczastej wraz z synapsami,
nerwów rdzeniowych, kory mózgowia i zakończeń nerwowych,
istoty szarej, białej, oponowej i gąbczastej.
224. Proces obumierania mózgu rozpoczyna się:
w chwili omdlenia i typowych objawów utraty przytomności,
podczas każdej sytuacji związanej z utratą przytomności,
po około 4 minutach od zatrzymania krążenia,
po 4-5 minutach od chwili stwierdzenia braku oddechu.
225. Układ oddechowy zbudowany jest z:
nosa, oskrzeli, płuc,
gardła, krtani, pęcherzyków płucnych,
jamy ustnej, tchawicy, płuc,
wszystkie odpowiedzi są poprawne.
226. Wymiana gazowa nie zachodzi:
w nosie i pęcherzykach płucnych,
w ustach i płucach,
w tchawicy i krtani,
w pęcherzykach płucnych i gardle.
227. Powietrze zalegające w tzw. „przestrzeni martwej” wynosi około:
100 ml u dorosłego i jest powietrzem bezużytecznym,
500 ml u dorosłego i jest powietrzem szkodliwym dla ratowanego,
250 ml u dziecka i jest powietrzem o silnym wysyceniu azotem,
150 ml u dorosłego i jest powietrzem wskazanym do wykorzystania przez ratowanego.
228. Objętość pojedynczego oddechu u dorosłego człowieka zwykle nie przekracza:
w spoczynku 500 ml,
w spoczynku 200 ml,
podczas wysiłku 300 ml,
podczas wysiłku 450 ml.
229. Częstość oddechów dorosłego człowieka w spoczynku mieści się w granicach:
12 - 15 oddechów/min,
12 - 20 oddechów/min,
18 - 26 oddechów/min,
20 - 29 oddechów/min.
230. Częstość oddechów u dziecka w spoczynku mieści się w granicach:
10 - 18 oddechów/min,
12 - 20 oddechów/min,
16 - 30 oddechów/min,
19 - 37 oddechów/min,
231. U człowieka krew stanowi:
3 % całkowitej masy ciała,
8 % całkowitej masy ciała,
17 % całkowitej masy ciała,
23 % całkowitej masy ciała.
232. Zadaniem krwi jest:
transportowanie tlenu, hormonów oraz walka z drobnoustrojami,
transportowanie produktów i zapobieganie krwawieniom,
regulacja temperatury ciała, walka z infekcjami,
wszystkie powyższe stwierdzenia są poprawne.
233. W składzie naczyń krwionośnych wyróżniamy:
naczynia włosowate, tętniczki, naczyniaki, aorty i główne arterie krwionośne,
żyły, tętniczki naczyniowe, włośniki żylne, tętnice,
naczynia włosowate, żyły, tętnice,
naczynia włosowate, aorta, żyły, naczynia strumieniowe i sercowe, żyły płucne.
234. Serce jest organem znajdującym się:
skośnie pod lewą rękojeścią mostka na trzustce,
pomiędzy płucami na lewo od linii środkowej ciała,
pod trzonem mostka na wysokości wyrostków sutkowatych,
po lewej stronie klatki piersiowej w pobliżu obojczyka.
235. Częstość pracy serca u dorosłego, zdrowego człowieka w spoczynku wynosi:
około 60 ud/min,
około 70 ud/min,
około 80 ud/min,
około 90 ud/min.
236. W organizmie dorosłego człowieka krąży około:
5 litrów krwi,
8 litrów krwi i 2 litry limfy,
11 litrów krwi i 1 litr osocza,
13 litrów krwi i płynów ustrojowych.
237. Jeśli w akcji RKO jeden ratownik wykonuje pośredni masaż, to drugi:
trzymając nogi poszkodowanego głośno liczy poprawnie wykonane cykle,
podaje powietrze wilgotne i ogrzane metodą Mory,
wykonuje sztuczne oddychanie metodą usta-nos lub usta-usta,
przygotowuje miejsce do ułożenia poszkodowanego w pozycji bocznej ustalonej.
238. Podstawowe błędy popełniane podczas prowadzenia sztucznej wentylacji to:
pociąganie głowy w tył przy uchwycie za żuchwę,
wdmuchnięcie powietrza do żołądka,
obserwacja ruchu opadania klatki piersiowej,
odpowiedzi b i c są poprawne.
239. W przypadku małego dziecka /do 1roku życia/ należy wykonywać masaż:
tak jak w przypadku osoby dorosłej,
całą dłonią, dowolną ręką,
palcem środkowym i wskazującym jednej ręki,
technika wykonania nie ma znaczenia.
240. Masaż serca należy wykonywać:
w miejscu, w którym znaleziono ofiarę wypadku,
na podłożu twardym, stabilnym, poziomym, w miejscu bezpiecznym,
na odpowiedniej desce lub pokładzie reanimacyjnym,
w miejscu chłodnym, spokojnym i zacienionym.
241. Uderzenie tzw. „przedsercowe” pięścią w mostek:
wykonuje się u osób starszych, z mocnym i odpornym na uderzenia mostkiem,
wykonuje się u osób w stanie śmierci klinicznej,
w warunkach terenowych, bez monitorowania nie wykonuje się,
można wykonać ale tylko w dolną część mostka.
242. Osobę odratowaną /zreanimowaną/ należy:
obserwować przez 10 min, następnie odesłać do domu /zakaz dalszej kąpieli/,
spisać dane personalne, zapewnić spokojny wypoczynek w miejscu zacienionym,
zadawać pytania aby ocenić powrót do stanu świadomości, wysłać do lekarza,
kontrolować odratowanego do chwili przybycia lekarza.
243. Krwotok tętniczy od żylnego odróżniamy po:
rodzaju urazu i obszarze zranienia,
reakcjach organicznych i zachowaniu poszkodowanego,
kolorze krwi i intensywności jej wypływania,
ilości utraconej krwi oraz i jej konsystencji.
244. Udar cieplny powstaje w skutek przegrzania organizmu w:
niskiej temperaturze i przy nieznacznej wilgotności powietrza,
miejscach o słabym ruchu powietrza,
wysokiej temperaturze i nieznacznym ruchu powietrza,
sytuacjach nadmiernego opalania się.
245. Wstrząs termiczny ma miejsce, gdy:
gwałtownie zmieniamy pozycję z niskiej na wysoką /mroczki przed oczami/,
dochodzi do gwałtownej zmiany środowisk o znacznych różnicach temperatur,
ma miejsce zmiana gęstości środowiska, w którym przebywa ciało,
odpowiedzi b i c się uzupełniają.
246. Przechłodzeniu organizmu sprzyjają:
środki nasenne, lekarstwa, środki uspokajające,
silny wiatr, bezruch, przemęczenie,
bezruch, alkohol,
wszystkie powyżej podane czynniki.
247. Najczęstszą przyczyną urazów kręgosłupa są:
nieodpowiedzialne zabawy na jednostkach pływających,
skoki do wody nieznanej,
kąpiel bez opieki dorosłych i w miejscach niestrzeżonych,
nurkowanie i pobyt w miejscach z zakazem kąpieli (np. porty, kanały, śluzy i jazy).
248. Pojęcie „przemiał” oznacza:
miejsce szczególnie niebezpieczne dla pływaka, np. w postaci wiru wodnego,
płyciznę powstałą z dwóch zbliżających się ławic,
wydobyty piasek z zakola rzeki niesiony przez prąd do ujścia,
zakole, miejsce w rzece o charakterystycznym przyspieszeniu nurtu.
249. „Przykosa” to:
naturalna przeszkoda powstała z naniesionego pisaku,
ostry zakręt rzeki z wartkim nurtem,
znacznie ścięty (podmywany wodą) brzeg rzeki,
miejsce ujścia rzeki do większego cieku naturalnego.
250. Analizując prędkość nurtu rzeki w przekroju poprzecznym:
największą prędkość można odczytać przy dnie koryta,
większą prędkość stwierdzamy przy powierzchni,
zależy od termokliny i warstw wody,
uzależniona jest od rodzaju dna, porowatości i odległości spływu.
251. Najlepsze miejsca do organizacji kąpieli w rzekach to:
miejsca wody wolno przemieszczającej się,
starorzecza zamknięte bez odpływów (najlepiej w gęstych lasach),
rzeki górskie o bystrej i rześkiej wodzie,
rozlewiska rzeczne, zwłaszcza przy ujściach lub spływach.
252. Pojecie „rewa” oznacza:
miejsce cumowania łodzi ratowniczych,
akwen patrolowany przez specjalne drużyny WOPR,
wodny rów powstały podczas falowania,
podwodny garb powstały z piachu podczas falowania.
253. Do akcji bezpośredniej w przypadku kąpielisk nadmorskich najczęściej wykorzystuje się:
koła ślizgowe,
kołowrót,
sprzęt ABC,
łódź wiosłową typu BL.
254. Minimalna długość liny asekuracyjnej z kołowrotkiem powinna wynosić:
40 m,
60 m,
80 m,
tyle ile zmieści się na bębnie.
255. Pracę wiosłem „na śróbkę” inaczej nazywamy:
pagajowaniem,
piórkowaniem,
flisakowaniem,
na pych.
256. Ratownicza łódź wiosłowa z czterema dulkami to:
Jacek R,
Mazurek R,
Cyranka R,
BL.
257. Węzeł żeglarski jest węzłem:
holowniczym,
cumowniczym,
do łączenia dwóch lin,
zabezpieczającym koniec liny.
258. Do podręcznego sprzętu ratowniczego zaliczamy:
płetwy, fajkę i maskę do nurkowania,
koszulkę WOPR, czapeczkę, kąpielówki,
gwizdek, radiotelefon, pas typu „węgorz”,
rzutkę siatkową i rękawową.
259. Bojkę SP wykorzystujemy:
w przypadku bezpośredniego dopływania wpław do tonącego,
tylko w przypadku ratowania tonących w morzu /Słoneczny Patrol/,
głównie podczas ratowania małych dzieci i osób starszych,
do asekuracji osób pływających na skuterach i łodziach motorowych.
260. Kołem ratunkowym z linką rzucamy:
celując w ramiona lub dłonie tonącego,
zawsze do tonących agresywnych lub nieprzytomnych,
przed siebie po wykonaniu 2-3 obrotów,
za tonącego z próbą ściągnięcia koła do tonącego.
261. Osobę nieprzytomną najłatwiej zabezpieczyć w wodzie za pomocą:
pasa typu „węgorz”,
mankietów lub pasa ratowniczego „murena”,
dowolną rzutką ratowniczą,
tyczki typu „Schepard”.
262. W akcji zespołowej z liną asekuracyjną:
kierownik drużyny płynie w szelkach do tonącego,
najsilniejsza osoba rozwija linę z bębna,
biorącego w akcji ratownika asekuruje łódź wiosłowa lub motorowa;
Starszy Ratownik WOPR kieruje akcją.
263. Najskuteczniejsze akcje ratownicze prowadzone z wykorzystaniem rzutek są do odległości:
8 m.
12 m.
18 m.
20 m.
264. Podpływając z kołem ratunkowym do tonącego należy:
zostawić koło w pobliżu, wykonać „scyzoryk” i obezwładnić tonącego,
nałożyć tonącemu koło przez głowę na barki i pomóc wejść do środka koła,
złapać od tyłu tonącego za przedramię, uspokoić go i holować trzymając się koła,
poddać mu koło.
265. Żerdź ratownicza najbardziej przydatna jest:
na pływalniach krytych i odkrytych,
na większych łodziach wiosłowych,
na kąpieliskach nadmorskich,
na akwenach pozbawionych odpowiedniej ilości służb ratowniczych.
266. Z łodzi wiosłowej do wody nieznanej można wykonać skok:
startowy,
płaski,
na bombę,
dowolny.
267. Do przytomnego tonącego należy dopłynąć:
niższą burtą łodzi wiosłowej,
dowolną burtą łodzi,
rufą łodzi,
nie wolno podpływać, należy podać np. wiosło.
268. Tzw. „skok desantowy” z szybko płynącej łodzi motorowej należy wykonać:
z burty łodzi, w bok, z nogami i tułowiem wyprostowanym, w stronę osoby tonącej,
z rufy łodzi motorowej, najlepiej na bombę chroniąc głowę przed urazami,
z dowolnego miejsca - wskazany skok rozkroczny,
ze względu bezpieczeństwa nie wolno skakać z łodzi motorowych do wody.
269. Osobę tonącą za pomocą kajaka można ratować:
podpływając burtą i podając tonącemu wiosło,
dopływając rufą pomóc tonącemu wydostać się na pokład,
dopływając burtą, balastując kajak wciągnąć tonącego na pokład,
dopływając dziobem, stabilizować kajak i podać instrukcję wejścia na pokład.
270. Po wywróceniu się łodzi w pierwszej kolejności ratownik powinien:
sprawdzić stan załogi łodzi,
doprowadzić do postawienia łodzi,
zabezpieczyć jednostkę przed zalaniem wodą,
zabezpieczyć cały osprzęt (kapoki, koła, wiosła itp.).
271. Podczas pływania łodzią wiosłową ratownik niewiosłujący powinien:
siedzieć na rufie łodzi, twarzą w kierunku płynięcia łodzi,
siedzieć obok ratownika wiosłującego,
siedzieć wygodnie na dziobie łodzi, trzymać sprzęt,
przebywać w miejscu dowolnym, wg uznania.
272. W sytuacji stwierdzenia bagnistego dna w miejscu wejścia do wody należy:
szybko przebiec miejsce niebezpieczne w celu uniknięcia zapadania się ciała,
stać w miejscu, bo zbędny ruch powoduje zapadanie się ciała,
poruszać się przeskokami wybierając miejsca stabilne i pewniejsze,
położyć się na grzbiecie i wzywać pomocy.
273. Najczęściej stosowany, w przypadku osoby agresywnej, chwyt żeglarski ma na celu:
wyniesienie na brzeg poszkodowanego,
unieruchomienie pod wodą,
transportowanie,
ochronę innych osób kąpiących się.
274. W celu uwolnienia się od chwytów i objęć tonącego zaleca się stosowanie:
dźwigni na stawy,
uderzeń w miejsca czułe,
kopnięć w miejsca unerwione,
duszeń i bloków.
275. Potocznie określane „uśnięcie pod wodą” ma związek z:
przemęczeniem organizmu,
hiperwentylacją,
obturacją,
wstrząsem termicznym.
276. Pojawienie się piany na ustach osoby wydobytej z wody świadczy o:
kąpieli w stanie nietrzeźwym,
obecności wody w płucach,
zgonie nie związanym z tonięciem,
pływaniu bezpośrednio po spożytym posiłku.
277. Po wyniesieniu osoby ratowanej na brzeg usuwanie wody z płuc jest:
bezcelowe i nieskuteczne,
podstawowym działaniem każdego ratownika,
stosowana tylko wśród dzieci,
zasadne wśród osób przytomnych.
278. Poprzez „szybowanie” należy rozumieć:
wyskoki delfinowe wykonywane przez ratownika w wodzie płytkiej,
fazę lotu podczas wykonywania skoku ratowniczego,
sposób holowania w wodzie płytkiej,
obserwację dna akwenu na terenie kąpieliska.
279. W przypadku problemów z wydostaniem się z wody po załamaniu lodu należy:
wykonywać jak największą ilość ruchów nóg w celu rozgrzania organizmu,
ograniczyć ruchy w wodzie i przyjąć pozycję skuloną,
dłońmi chronić uszy, nos i usta przed odmrożeniem,
do skutku kontynuować próby wydostania się na powierzchnię lodu.
280. W sytuacji przypadkowego uchwytu ratownika przez tonącego należy:
przytopić - wówczas osoba agresywna rozluźni uchwyt,
odeprzeć atak pięścią lub łokciem trafiając atakującego w „czułe miejsce”,
próbować całkowicie zanurzyć się,
nawiązać kontakt słowny uspokajając osobę tonącą.
281. Strefa wody, z którą najczęściej kontaktują się osoby pływające na kąpielisku to:
litoral,
pelagial,
profundal,
biofal.
282. Temperaturę wody należy mierzyć:
w strefie dennej kąpieliska,
1 m pod powierzchnią wody,
w miejscu oddalonym od kąpiących się,
tam gdzie przebywa ratownik.
283. Pomiaru przezroczystości wody dokonuje się przy pomocy:
odstojnika Bergmana,
wskaźnika Rohrera,
krążka Secchiego,
intuicyjnie obserwując dno akwenu.
284. Pojawiająca się „bryza dzienna” dotyczy:
sposobu falowania morza,
przypływów i odpływów,
ruchów powietrza,
śladów po przepłynięciu jednostki motorowej.
285. Proces tonięcia typowego charakteryzuje się:
1 podstawową fazą tonięcia,
3 fazami tonięcia,
5-cioma fazami tonięcia,
7-mioma fazami tonięcia.
286. Utonięcie atypowe oznacza śmierć w wyniku:
zatrzymania akcji serca,
uszkodzenia kręgosłupa po skoku do wody,
zasypania ciała substancjami ziarnistymi,
dysfunkcji układu nerwowego.
287. Przykładem utonięcia pośredniego może być:
zadławienie treścią żołądkową podczas nurkowania,
brak umiejętności pływania,
gwałtowne wtargnięcie do zimnej wody,
przykurcz krtani w zimnej wodzie.
288. Ostatnia faza tonięcia charakteryzuje się:
gwałtownym wymachiwaniem ramion w kierunku ratownika,
nawoływaniem „ratunku!!!!”,
zmęczeniem i zniechęceniem ofiary do współpracy,
brakiem przytomności.
289. Woda o niskiej temperaturze zabiera ciepło z organizmu człowieka szybciej niż powietrze o:
8 razy,
17 razy,
25 razy,
34 razy.
290. W wyniku załamania się lodu przeciętny człowiek jest w stanie przeżyć w wodzie przez:
5 min,
15 min,
30 min,
3 godz.
ZESTAW PYTAŃ NA STOPIEŃ STARSZEGO RATOWNIKA WOPR
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
33/ 33