|
Waldemar Łysiak
Kulturalni, czyli bla-bla-bla
|
|
Francuz La Rochefoucauld zupełnie słusznie prawił, iż „Nie ma gorszych głupców od wykształconych głupców”, czyli od - jak to neologizmowo ujął wicepremier Dorn - „wykształciuchów”. Ludzi z dyplomami akademickimi oraz z sianem w mózgach, zwanym „polityczną poprawnością”, „tolerancją” i „sercem po lewej stronie”. Mowa tych ludzi to czyste bla-bla-bla, jak chociażby zachodnioeuropejskie unisono: „Wszyscy należymy do Hezbollahu!”. Skandowali tak „przedstawiciele klasy średniej” (cytuję prasę francuską) demonstrujący kontrizraelsko i głusi na fakt, że szefowie Hezbollahu wspierają alkaidowy plan totalnego eksterminowania „ludzi Zachodu”. Lecz zostawmy cudzoziemskie bla-bla-bla, mamy bowiem u siebie niewyczerpaną krynicę wolapiku ludzi kulturalnych (sami zwą się „ludźmi światłymi”, to terminologiczny patent UD-UW), czego dowodem każdy niżej zacytowany przykład: * Kulturalni ludzie pisują dzisiaj blogi (jest to trafny termin, źródłowo wywodzący się od blagi), pederaści również. Guru prywiślińskich zboków, Robert Biedroń, bloguje co następuje: „Rządy Kaczyńskich obnażyły swoją totalitarną twarz, wydalając z siebie najkoszmarniejsze pomysły nazistów”. Cienizna, mimo tego, branżowo kojarzącego się Biedroniowi, „wydalania”. Znam lepsze bla-bla-bla zboków, choćby ulotki, które rozpowszechniali w magistracie krakowskim („Zabawy obejmujące kontakt z kałem i moczem”, „Lizanie odbytu”, etc.). * Oprócz blogów mamy też ekspertyzy. Nasi eksperci pięknie uzasadnili kupno przez polską armię KTO Rosomaka (opancerzonego transportera kołowego), a nasi urzędnicy związani z MON-em zaciekle dzisiaj bronią tego geszeftu, gdyż bywa on mocno krytykowany. Jedni i drudzy wciskają opinii publicznej klasyczny „kit” swoim bla-bla-bla, realia bowiem są takie, że Rosomak to ładnie pomalowany złom, fajny do zabaw na poligonie (lub w ogródku jordanowskim), lecz nie do prawdziwego pola walki. Sprytni Finowie sprzedali nam swój bubel, z zyskiem dla siebie i pewnie dla tych, którzy dali się skorumpować lewą „prowizją”. * Prócz blogów i ekspertyz mamy też książki. Bezkonkurencyjnym przykładem książkowego bla-bla-bla jest dzieło znanego... nie, jeszcze nie noblisty, tylko antypisowca, salonowca i kryptolewaka, Tomasza Lisa, zatytułowane clintonowsko „Polska, głupcze”. Od pierwszej do ostatniej strony wymądrzalski bulgot pseudointeligenta. Tak dojmujący, że tygodnik „Wprost”, wstrząśnięty acz nie zmieszany ciężarem gatunkowym owej blaliteraturki politycznej, zasugerował red. Lisowi, by gwiazdor Polsatu machnął teraz swoją autobiografię, pod tytułem „Głupota, głupcze”. Nic dodać, nic ująć. * Prócz blogów, ekspertyz i książek mamy też gazety codzienne. W konkurencji bla-bla-bla niezmiennie od lat kilkunastu prym dzierży „GW”, która zamuliła już móz-gownice całego pokolenia akolitów Salonu. Ze świeżych przykładów weźmy choćby tekst Wojciecha Orlińskiego na temat lustracji, pisany wedle reguł warsztatu i tematu wypracowanych przez klasyka antylustracyjności michnikowskiej, weterana Maleszkę. Redaktora Orlińskiego brzydzi lustrowanie jakiekolwiek i kogokolwiek, czyli full, sama inicjatywa ujawniania prawdy: „Jeśli o mnie chodzi, to ja chrzanię taką prawdę!”. Żadna nowość, toż wujek „Adaś” tyle już lat cedzi prawdę przez wnikli-we sito Agory, że izraelski antymichnikowski komentator, Kataw Zar, zdefiniował (październik 2006) modus operandi „Gazety Wyborczej” dyrektywą: „Goj nie wszystko musi wiedzieć” (sic!). * Prócz blogów, ekspertyz, książek i gazet mamy również telewizję. Tam (TVN) superrecital bla-bla-bla odstawili kapuś (Maciej Damięcki), koleś kapusia (Daniel Olbrychski) i żona kapusia (pani Damięcka). Ustalili we trójkę, że chociaż znany aktor wiele lat donosił do SB jako TW „Bliźniak”, to jest czysty niby czeski kryształ, a całą winę ponoszą Bliźniacy K., którzy władają ojczyzną po świńsku i nie mają za grosz wstydu. Antylustracyjne tyrady jęczącego i przewracającego oczami komedianta, który kiedyś grał Kmicica, Krzysztof Gottesman skomentował w „Rzeczypospolitej”: „To, co mówi Olbrychski, jest nie tylko głupie, ale i szkodliwe”. Fakt, lecz do publicznych bełkotów pana O. opinia publiczna zdążyła się już przyzwyczaić, to tylko bucowaty aktor. * Prócz blogów, ekspertyz, książek, gazet i telewizji mamy też ambony, homilie itp. Kardynał Dziwisz uznał lustrację za „dzieło szatana”, a badaczy z IPN-u za wrogów Jana Pawła II. Nawet legendarny rzecznik JP II, Joa-quin Navarro-Valls, wytknął te kretyńskie słowa kardynałowi (w RAI) jako idiotyzm („pozbawione sensu”). Tam nad Tybrem wiedzą już co sądzić o Dziwiszu, tylko nie wiedzą jeszcze, że w polskim wyścigu kontrlustracyjnej retoryki bla-bla-bla ma on silnego lokalnego konkurenta, również „filozofa”, arcybiskupa lubelskiego Życińskiego. Czołową dwójkę ściga zresztą cały peleton blablawców; na czoło peletonu wysforował się Głódź kapelański. * Prócz blogów, ekspertyz, książek, gazet, telewizji i ambon mamy też mównice, ławy i kuluary sejmowe. Sejm to główna w Polsce fabryka bla-bla-bla, zatrudniająca bardzo liczną załogę, która blafedruje na państwowym przodku. Ostatnio niezapomniany festiwal blablablactwa dała tam Platforma, zmieniając parę razy, niczym owa „donna”, która jest „mobile”, swój stosunek wobec immunitetów. Swego czasu Tusk, Rokita, Schetyna i spółka grzmieli, by znieść immunitety poselskie, które chronią kryminalistów. Ba! - zebrali setki tysięcy obywatelskich podpisów przeciw immunitetom. Lecz kiedy Sejm chciał uchylić immunitet ich posłowi oskarżonemu o korupcję - jak jeden mąż głosowali przeciwko uchyleniu, a wsparł ich SLD. Później, gdy głosowano nad zdjęciem immunitetu skarżonej o korupcję posłanki SLD, przyszedł czas rewanżu: PO wsparła umiłowanych kolegów z SLD i prokuraturze pokazano przysłowiowego „wała”. Pisowcy wytknęli to platfusom. Odpowiedzią było gładkie bla-bla-bla, a kolejne bla-bla-bla przyszło po tygodniu, kiedy Platforma znowu zmieniła zdanie i przeprosiła naród za swą zmienność. W tym samym czasie Tusk obsobaczył PiS za „taśmy Gudzowatego”, bo to „nielegalny podsłuch”, choć pół roku wcześniej chwalił „taśmy Begerowej” jako wsparcie dla demokracji. Niech żyje bla-bla-bla!
|