ANNA KARENINA- LEW TOŁSTOJ
Anna Karenina - streszczenie
Daria Obłońska odkrywa, że jej mąż, Szczepan Arkadiewicz Obłoński, ma romans z byłą guwernantką ich dzieci. Wywołuje to kryzys w ich małżeństwie i Dolly jest zdecydowana opuścić męża. Siostra Stiwy, Anna Karenina, przybywa do Moskwy, aby pomóc zażegnać konflikt między małżonkami. Na stacji kolejowej wita ją jej brat i poznaje siostrę z Aleksiejem Wrońskim. Bohaterowie są świadkami śmierci pracownika kolei, który ginie pod kołami pociągu. Anna odbiera to wydarzenie jako zły omen. Wroński robi na kobiecie duże wrażenie, a i on sam wkrótce odkrywa, że jest w niej zakochany.
Dolly ma młodszą siostrę - Kitty. Adoruje ją dwóch mężczyzn: Wroński oraz Konstanty Lewin, dawny przyjaciel Stiwy, nieśmiały i nieobyty w towarzystwie posiadacz ziemski. Kitty odrzuca propozycję Lewina, ponieważ sama zakochana jest we Wrońskim i liczy na to, że ten oświadczy się jej. Wkrótce jednak odkrywa, że Wroński kocha Annę Kareninę, co doprowadza ją do rozpaczy, którą potęgują wyrzuty sumienia z powodu odrzucenia oświadczyn. Lewin, rozczarowany życiem arystokracji i przekonany, że nigdy już się nie ożeni, powraca na wieś.
Anna Karenina chce zakończyć znajomość z Wrońskim, więc wraca z Moskwy do Petersburga i postanawia rzucić się w wir tamtejszego życia towarzyskiego. Jej ukochany jednak podąża za nią. Na przyjęciu Wroński informuje Annę, że kocha ją. Mąż kobiety zaczyna podejrzewać, że stosunki między jego żoną a oficerem mogą być bliższe, niż się to wydaje, jednak Anna zapewnia go, że nic jej nie łączy z Wrońskim.
Jakiś czas później dochodzi do wyścigu konnego, w którym biorą udział oficerowie wojskowi. Wroński jest jednym z nich. Za ogromną kwotę kupił piękną klacz, Frou-Frou, jednak podczas wyścigu popełnia błąd, co powoduje, że koń upada i łamie kark. Karenin, mąż Anny, zauważa, że jego żona podczas wyścigu żywi głębokie zainteresowanie Wrońskim.
Anna w końcu przyznaje się, że ma romans z tym mężczyzną. W tym czasie Kitty udała się z matką do uzdrowiska w Niemczech, aby tam dojść do siebie po załamaniu. Poznaje tam kilku Rosjan, między innymi brata Lewina, Mikołaja, który jest chorowity i także kuruje się w uzdrowisku.
Lewin mieszka w swojej wiejskiej posiadłości. Odwiedza go jego przyrodni brat, intelektualista Sergiej Kozniszew. Sergiej krytykuje to, że Lewin zrezygnował z posady w radzie okręgowej, ale Lewin tłumaczy bratu, że ta praca była całkowicie bezużyteczna. Zamiast tego wolał poświęcić się pracy na roli razem z chłopami, jest tylko rozczarowany ich ciągłym oporem przeciwko nowościom, które mogą ułatwić tę pracę. Dolly zachęca Lewina, by ponowił ubieganie się o rękę Kitty. W końcu spotyka ją na przyjęciu w domu Obłońskich i oświadcza się jej po raz drugi, tym razem z sukcesem. Lewin i Kitty zaręczają się i biorą ślub.
Anna chce rozwieść się ze swoim mężem, ale Karenin odmawia, ponieważ uważa, że muszą zachowywać pozory poprawności w obliczu towarzystwa. Anna opuszcza męża i wyrusza na wieś. Często widuje się z Wrońskim, ale kiedy Anna odkrywa, że jest w ciąży, ich związek zaczyna przeżywać trudności. Wroński nie chce poświęcić swojej kariery wojskowej dla Anny. Któregoś razu Karenin przybywa do Anny, i zastając w jej obecności jej kochanka, zgadza się na rozwód. Jest obecny przy porodzie, który przysparza kobiecie tak wielkie cierpienie, że obawia się, iż może umrzeć. Anna błaga męża o wybaczenie, a Karenin ofiarowuje je. Pozwala żonie zadecydować o rozwodzie, a ona z wdzięczności postanawia z niego zrezygnować. Wroński czuje się zażenowany wspaniałomyślnością Karenina i próbuje popełnić samobójstwo. Kiedy Anna odzyskuje zdrowie wyjeżdża z Wrońskim do Włoch.
Po jakimś czasie powracają do Rosji, gdzie Anna odkrywa, że jest wykluczona z towarzystwa. Karenin pod wpływem hrabiny Lidii Iwanownej, kobiety owładniętą religijnością i mistycyzmem, wmawia Sierioży, że jego matka nie żyje, ale chłopak dowiaduje się prawdy. Anna wie, że jej syn nie może się z nią widywać, ale w dniu jego urodzin potajemnie odwiedza go, o odkrywa wściekły Karenin. Odrzucenie ze strony arystokracji wpędza Annę ją w załamanie. Odczuwa coraz silniejszą zazdrość o Wrońskiego, ponieważ on wciąż może pojawiać się w towarzystwie, podczas gdy ona jest wyklęta. Oboje przenoszą się na wieś.
Lewin jest zaskoczony tym, że małżeństwo nagle ograniczyło jego wolność. Kiedy jego brat, Mikołaj, jest umierający, zamiast wyruszyć do niego od razu, musi prosić żonę o pozwolenie. Kitty nalega, by mu towarzyszyć, na co w końcu Lewin zgadza się. Kitty w obliczu śmierci brata swego męża wykazuje się wielką siłą ducha i czule opiekuje się cierpiącym.
Kiedy okazuje się, że Kitty jest w ciąży, jej siostra Dolly wraz z rodziną przybywa do posiadłości Lewina. Ze Stiwą przyjeżdża jego przyjaciel, Wesłowski, który flirtuje z młodą żoną gospodarza. W końcu Lewin nakazuje mu opuścić swój dom. Dolly odwiedza Annę, która sprawia wrażenie szczęśliwej. Jest pod wrażeniem bogactwa domu, w którym mieszka, ale niepokoi ją to, że Anna bierze środki nasenne.
Lewin i Kitty przenoszą się do Moskwy, by tam oczekiwać na narodziny ich dziecka. Są zdziwieni, jak wiele kosztuje życie w mieście. Lewin powraca na wieś, by wziąć udział w lokalnych wyborach, w których zwyciężają młodzi liberaliści. Stiwa zabiera Lewina z wizytą do Anny, której Lewin jeszcze nie miał okazji poznać. Jest nią zauroczony. Tymczasem Anna popada w obsesję na punkcie Wrońskiego i uważa, że ten już jej nie kocha. Kitty rodzi Lewinowi syna. Jej mąż czuje się zagubiony, ponieważ odczuwa w stosunku do dziecka sprzeczne uczucia. Stiwa jedzie do Petersburga w poszukiwaniu pracy. Prosi Karenina, by w końcu udzielił żonie rozwodu, tak jak jej to kiedyś obiecał. Karenin radzi się francuskiego medium i odmawia.
Anna sprzecza się z Wrońskim - uważa, że stawia on swą matkę ponad nią. Wroński odjeżdża na kilka dni, aby wziąć udział w wyborach okręgowych, a rozstanie prowadzi Annę ją do szaleństwa i przekonuje ją, że musi rozwieść się z mężem i wyjść za ukochanego. Wysyła mu telegram, by jak najszybciej powrócił do niej i razem jadą do Moskwy, by przekonać Karenina do udzielenia rozwodu. Kiedy ten odmawia, postanawiają wrócić na wieś. Na stacji kolejowej Anna popełnia samobójstwo, rzucając się pod pociąg. Po jej śmierci Karenin roztacza opiekę nad córką jej i Wrońskiego.
Dwa miesiące później wychodzi książka Siergieja, przyrodniego brata Lewina. Okazuje się, że nikt nie chce czytać jego dzieła. Siergiej jest głęboko rozczarowany. Wstępuje do patriotycznego stowarzyszenia, które wspiera ludzi z narodów słowiańskich, które znajdują się pod panowaniem tureckim. Wroński wyrusza z nim do Serbii, aby tam pomagać ludności w ich sprawie. Lewin jest nastawiony sceptycznie do takich działań. Kitty zauważa, że jej mąż jest przygnębiony i ciągle rozmyśla o sensie życia. Pewnego dnia jeden z chłopów, Fiodor, w rozmowie z Lewinem mówi, że celem w życiu nie jest napchanie własnego żołądka, ale służba Bogu i dobroć. Lewin dzięki niemu nawraca się i odkrywa sens w życiu. Tego samego dnia nagle rozpętuje się burza. Lewin z Dolly i jej dziećmi poszukują jakiegoś schronienia, wkrótce jednak dociera do nich, że Kitty i jej synek ciągle znajdują się na dworze. Lewin biegnie do lasu, by odnaleźć swą rodzinę, a widząc wielkie drzewo powalone przez piorun obawia się, że mogli zginąć. Odnajduje jednak żonę i dziecko bezpieczne i po raz pierwszy naprawdę czuje miłość do swego syna.
OPRACOWANIE
Anna Karenina - Wiadomości ogólne
„Anna Karenina” to jedna z najsłynniejszych powieści Lwa Tołstoja. Pisana i publikowana była w latach 1873-1877 i należy do gatunku powieści realistycznej i psychologicznej. Jest dziełem bardzo popularnym, często ekranizowanym i uznawanym za jedną z najważniejszych powieści kiedykolwiek powstałych. Tłem wydarzeń powieści, której bohaterami są przedstawiciele arystokracji, jest Rosja w latach 70-tych XIX wieku. Niektóre sytuacje, w jakich znajdują się bohaterowie, autor oparł na własnych doświadczeniach. Wątek główny opowiada o wewnętrznej walce Anny Kareniny między zaspokojeniem pragnienia osobistego szczęścia a powinnościami i narzuconymi przez społeczeństwo konwenansami.
Utwór Tołstoja rozpoczyna się słowami: „Szczęśliwe rodziny są do siebie podobne; każda nieszczęśliwa rodzina jest nieszczęśliwa na swój sposób”. Podzielony jest na osiem części. Narrator jest anonimowy, trzecioosobowy, wszechwiedzący i obiektywny, nie komentuje wydarzeń ani myśli postaci utworu. Poznajemy dzięki niemu punkty widzenia i opinie różnych bohaterów, co pozwala patrzeć na wydarzenia z różnych perspektyw. Fikcyjni bohaterowie często rozmawiają o prawdziwych problemach XIX-wiecznej Rosji, a ich myśli na tematy społeczno-polityczne często odzwierciedlają poglądy autora powieści.
W utworze wyodrębnić można najważniejsze momenty akcji:
Zawiązanie akcji - zapoznanie Anny i Wrońskiego na stacji kolejowej / odrzucenie oświadczyn Lewina przez Kitty
Punkt kulminacyjny - pojawienie się Anny w operze / ślub Lewina i Kitty
Rozwiązanie - samobójstwo Anny / odnalezienie przez Lewina sensu życia.
Najważniejszym elementem, jaki Tołstoj wprowadził do gatunku powieści, jest monolog wewnętrzny, który pozwala odbiorcy poznać bezpośrednio myśli i uczucia bohatera. Poznajemy w ten sposób najlepiej Annę i Lewina. Za pomocą monologu wewnętrznego Anny dowiadujemy się, co czuła przed popełnieniem samobójstwa, dzięki czemu nie odbieramy jej tylko jako kolejnej postaci literackiej, która zabija się z miłości. Myśli Lewina poznajemy w ważnych momentach jego życia.
Czas i miejsce akcji
Czas akcji: lata 70-te XIX wieku
Miejsce akcji: Rosja (Sankt Petersburg, Moskwa, posiadłości wiejskie - Jerguszowo i Pokrowskoje), epizodycznie Niemcy i Włochy
Symbolika utworu
Symbole:
- „kolej” - symbolizuje postęp technologiczny i rozszerzanie kultury Zachodu, które jednocześnie prowadzi do utraty tradycji rodzimych, pod tym względem jest więc czymś negatywnym. Negatywne znaczenie powodują także wydarzenia, które związane są z koleją - poznanie Anny i Wrońskiego na stacji, śmierć pracownika kolei pod kołami pociągu i ostatecznie samobójstwo Anny.
- „koń wyścigowy Wrońskiego” - jest pięknym zwierzęciem, za które Wroński zapłacił dużą cenę, jednak podczas wyścigu bohater popełnił błąd, przez co jeździec i zwierzę upadają, co dla konia owocuje śmiercią. Jego życie i wyścig symbolizują związek Wrońskiego z Anną - to niebezpieczna gra, w której kobieta, tak jak i koń, są całkowicie w rękach mężczyzny, który może sprowadzić na nich śmierć.
Nawiązania
M. Bułhakow „Mistrz i Małgorzata” - zostaje wspomniana rodzina Obłońskich
H. Murakami „Sen” - główna bohaterka, cierpiąca na bezsenność, spędza czas na czytaniu „Anny Kareniny”
M. Kundera „Nieznośna lekkość bytu” - główna bohaterka, Teresa, przybywa do Pragi z egzemplarzem „Anny Kareniny”; pies pary głównych bohaterów nazywa się Karenin
Charakterystyka Anny Kareniny
Anna Karenina jest tytułową bohaterką jednego z najsłynniejszych dzieł literatury rosyjskiej - powieści Lwa Tołstoja zatytułowanej po prostu „Anna Karenina”. Dzięki jej losom poznajemy realia XIX-wiecznej Rosji, jej obyczaje, konwenanse i światopogląd obywateli, czynniki te bowiem wpływają na położenie, w jakim znajduje się bohaterka, a także decyzje, które podejmuje i czyny, których dokonuje. Ponieważ Anna obraca się w towarzystwie arystokracji, to tę warstwę najlepiej pozwala nam poznać.
Bohaterka jest żoną bogatego i wpływowego człowieka, Aleksieja Aleksandrowicza Karenina. Ma z nim syna i razem mieszkają w Sankt Petersburgu, gdzie Anna wiedzie życie typowe dla arystokratki, to jest spędzane na rozrywkach, takich jak spotkania towarzyskie, bale, wyjścia do teatru czy opery. Życie Anny sprawia wrażenie szczęśliwego - ma ukochanego syna, wysoką pozycję społeczną i majątek, dzięki czemu nie musi się obawiać o swoją przyszłość. Jest piękna, inteligentna i oczytana, sama pisuje bajki dla dzieci. To kobieta lubiana i szanowana w towarzystwie ze względu na wymienione już przymioty oraz dobroć charakteru. Chęć widzenia swoich bliskich szczęśliwymi popycha ją do wyjazdu do Moskwy, w której mieszka jej brat, Stiwa, którego małżeństwo rozpada się ze względu na jego zdradę. Anna rusza na pomoc bratu i jego żonie, Dolly, pragnąc zażegnać konflikt między nimi i przywrócić szczęście w ich rodzinie.
Annę na stacji kolejowej wita jej brat w towarzystwie Aleksego Kiryłowicza Wrońskiego. Bohaterka robi duże wrażenie na tym młodym oficerze, ale i sama nie może zapomnieć o przedstawionym jej człowieku. Wkrótce spotyka go ponownie i uzmysławia sobie, że jest w nim zakochana. Odkryła, że w jej dotychczasowym życiu brakowało prawdziwej miłości, jakiej nie otrzymywała od swojego męża, a uśpione przez lata pragnienie jej zaznania zbudziło się dzięki Wrońskiemu. Nie jest jednak całkowicie zadowolona z takiego obrotu spraw. Nie ma zamiaru zapominać o tym, że jest żoną i matką, dlatego powraca do Petersburga, gdzie będzie próbowała porzucić myśli o ukochanym mężczyźnie. On jednak podąża za nią. Wkrótce Anna nie może powstrzymać swojego pragnienia szczęścia i nawiązuje z nim romans, który po jakimś czasie wychodzi na jaw. Anna zachodzi z Wrońskim w ciążę, a jej mąż przyjmuje to bardzo spokojnie.
Bohaterka czuje się uwiązana przez panujące w towarzystwie konwenanse. Postanawia je złamać i rozwieść się ze swoim mężem, jednak on nie zgadza się na to, ponieważ uważa, że powinni zachowywać wszelkie pozory „normalności”, aby nie wywoływać sensacji. Anna nie zamierza żyć w kłamstwie, i chociaż wie, że będzie cierpiała z powodu rozstania z synem, opuszcza swój dom i wyjeżdża z Wrońskim na wieś. Z dala od obłudy arystokratów czują się szczęśliwi. W końcu ciąża Anny owocuje trudnym porodem, podczas którego bohaterka bardzo cierpi. Z Petersburga przyjeżdża jej mąż, a kobieta w agonii prosi go o wybaczenie, którego Karenin udziela i jej, i Wrońskiemu. Pozwala jej zadecydować o rozwodzie. Kobieta szczęśliwie rodzi córkę, której daje imię Anna. Postanawia w tej chwili nie rozwodzić się z mężem, ale wyjeżdża z Wrońskim do Włoch. Po powrocie pierwszy raz naprawdę zauważają, jaki efekt ma wiadomość o ich związku na towarzystwo Petersburga.
Anna stała się personą non grata. Nie jest przyjmowana w domach dawnych przyjaciół, którzy ocenili jej związek z Wrońskim jako grzeszny i występny. Kobieta czuje się tym zraniona i bardzo nieszczęśliwa, ale nie zamierza wracać do męża tylko po to, by zadowolić arystokrację, która sama występuje poza zasady moralne, ale przybiera obłudną maskę uczciwości. Jej rozżalenie pogłębia fakt, że jej kochanek jest przyjmowany na salonach tak samo, jak dawniej - to ona traktowana jest jako winna i ona staje się ofiarą tego traktowania. Nie może się nawet widywać z synem, ale jej miłość do niego nie pozwala spokojnie tego przyjąć, kobieta łamie zakaz spotykania się z nim w dniu jego urodzin. W końcu sytuacja staje się dla niej nie do zniesienia i razem ze swoim kochankiem powraca na wieś. Tam jednak nie znajduje już spokoju, ponieważ czuje się samotna i nieszczęśliwa. Jest coraz bardziej zazdrosna o Wrońskiego. W końcu po raz ostatni próbuje uzyskać od męża rozwód, a po kolejnym niepowodzeniu decyduje się zakończyć swoje życie i rzuca się pod pociąg.
Bohaterka ta jest postacią tragiczną, która po poznaniu człowieka, którego pokochała, znalazła się w sytuacji, z której żadne wyjście nie przyniosłoby jej szczęścia. Gdyby zdecydowała się powrócić do męża i udawać, że czuje się dobrze w swoim małżeństwie, byłaby nieszczęśliwa z powodu niespełnionej miłości. Wybierając zdradę małżeńską i życie z Wrońskim skazała się na odrzucenie ze strony społeczeństwa, co zaowocowało żalem i cierpieniem z powodu niesprawiedliwości świata. Anna wiedziała, czego może oczekiwać po arystokracji, kiedy zdecydowała się na romans z Wrońskim, ponieważ dobrze znała zasady i konwenanse, które panowały w towarzystwie. Zdecydowała się jednak zawalczyć o swoje prawo do szczęścia za cenę odrzucenia i potępienia przez ludzi, na których jej wcale nie zależało. Nie przewidziała jednak, że dotknie ją to tak bardzo, co zaowocowało załamaniem psychicznym i, w efekcie, zakończeniem swojego życia.
Charakterystyka Konstantego Lewina
Konstanty Dmitricz Lewin to jeden z głównych bohaterów „Anny Kareniny”, powieści rosyjskiego pisarza Lwa Tołstoja. Ta postać literacka stanowi swoiste alter ego autora dzieła, na co wskazują liczne powiązania między ich biografiami oraz podobieństwo nazwiska bohatera - Lewin - do imienia pisarza - Lew. Postać ta wyróżnia się na tle innych bohaterów powieści poprzez swoją uczciwość, niechęć do arystokratycznego stylu życia i pasję do pracy na roli, a także szczerą, głęboką miłość do Jekateriny Aleksandrowny Szczerbackiej, bowiem uczucie to, z czasem odwzajemnione, owocuje jedynym naprawdę szczęśliwym związkiem, jaki zaprezentowano w utworze.
Poznajemy Lewina jako człowieka silnego, dobrze zbudowanego, przyzwyczajonego do pracy fizycznej. Ma około trzydziestu lat i należy do arystokracji, jednak czuje się w niej bardzo niezręcznie ze względu na trudności ze zrozumieniem jej wszystkich konwenansów. Pogłębia to jego wrodzoną nieśmiałość i skromność oraz powoduje rezygnację z wystawnego życia w towarzystwie na rzecz spokojnej egzystencji na wsi, gdzie może pracować i poświęcać się rozważaniom na tematy egzystencjalne i filozoficzne. Do miasta Lewin przybywa, aby ubiegać się o rękę Kitty, pięknej i młodej arystokratki. Oświadcza się jej, jednak dziewczyna odrzuca jego propozycję, ponieważ jest zakochana w innym mężczyźnie. Konstanty Lewin postanawia całkowicie porzucić wystawny styl życia moskiewskich elit i wycofuje się z powrotem do swojej posiadłości na prowincji. Jest głęboko rozczarowany fałszem i zepsuciem, które charakteryzują arystokratów, ponad nich stawia prostych chłopów, którzy są uczciwi i prawdziwie wolni, ponieważ nie wiążą ich niejasne zasady życia salonowego.
Praca przynosi Lewinowi szczęście, ponieważ dzięki niej może zapomnieć o sobie i poświęcić się dla innych ludzi. Nie kieruje wyłącznie chłopami, którzy u niego pracują, ale razem z nimi wykonuje wszystkie prace. Pracę fizyczną uważa za o wiele bardziej pożyteczną, niż praca umysłowa. Rezygnuje nawet ze stanowiska urzędowego w swoim okręgu, ponieważ dochodzi do wniosku, że taka posada nie przynosi żadnych efektów - jest w niej zniewolony przez biurokratyczne mechanizmy i polityczne zapędy innych ludzi. Praca fizyczna jest uczciwa i nie ma w niej fałszu, jaki panuje wśród ludzi wykonujących pracę umysłową.
Chociaż dla Konstantego Lewina ciężka, fizyczna praca jest najważniejsza, sam nie zaniedbuje strefy umysłu. Często rozmyśla na tematy filozoficzne, religijne czy społeczne, a trudność w odnalezieniu jakichś konkretnych, stałych prawd, na których mógłby oprzeć swój światopogląd, prowadzi go do przygnębienia. Nie potrafi odnaleźć sensu życia ani stać się człowiekiem religijnym. Tego typu kwestie zachowuje jednak tylko w sferze swych rozmyślań i nie pozwala, by inni ludzie bezpośrednio wiedzieli o jego dylematach. Znają natomiast jego opinie na tematy społeczno-polityczne. Lewin porusza te kwestie w rozmowach ze swoim przyrodnim bratem, Sergiejem Kozniczewem, jednak ze względu na brak pewności siebie i posiadanie różnych, niepewnych poglądów, jego argumenty są najczęściej szybko obalane przez rozmówcę. Ważnym elementem charakteru bohatera jest także to, iż jest on człowiekiem o otwartym umyśle, chętnym do wypróbowania nowych, naukowych prawd. Widzimy to w jego próbach do wprowadzenia innowacyjnych ulepszeń we własnym gospodarstwie. Dążenia jego spotykają się z zaciętym oporem chłopów, którzy wolą stare, rosyjskie, wypróbowane sposoby. Lewina irytuje taki „patriotyzm” i przywiązanie do tradycji w sprawach, które można by poprawić, biorąc przykład z krajów zachodnich. Nie oznacza to jednak, że ślepo uznaje wyższość Zachodu i chciałby, by Rosja upodobniła się do tamtejszych państw. Nie chce, by jego ojczyzna zatraciła swą tożsamość kulturową.
Mimo samotniczego trybu życia Lewin był bardzo przywiązany do swoich bliskich, co świadczy o jego dobrej naturze i wrażliwości. Bardzo kochał Kitty, która w końcu została jego żoną, towarzyszył swemu bratu, Mikołajowi, na jego łożu śmierci, martwił się, by jego żona spokojnie przeżyła poród ich dziecka. Czuł się bardzo zagubiony, kiedy po narodzinach swego syna odkrył, że żywi do niego mieszane uczucia i nie potrafi go po prostu kochać. Kiedy jednak jego życiu zagroziło niebezpieczeństwo, gdy razem z Kitty znalazł się w lesie podczas gwałtownej burzy, Lewin w końcu wyplątał się z bałaganu własnych uczuć i dzięki lęku o życie swego syna i swojej żony odkrył miłość do swojego dziecka.
Inny problem, który go trapił - niemożność odnalezienia sensu egzystencji - rozwiązany został nie przez własne rozważania Lewina, czy przez jakiegoś wielkiego myśliciela, a przez zwykłego chłopa, Fiodora, jednego z ludzi, którzy pracowali w gospodarstwie bohatera. Człowiek ten powiedział wprost, że w życiu nie jest najważniejsze to, by napchać sobie brzuch, a to, by poświęcić się dla innych ludzi i służyć Bogu. Te proste słowa poruszyły Lewina bardziej niż myśli filozofów i polityków, dzięki nim odnalazł sens życia i wiarę, której nie potrafił przyjąć. Chociaż są one banalne, trzeba przyznać, iż posiadają w sobie prawdę i są człowiekowi o wiele bliższe niż sentencje wielkich myślicieli.
Konstanty Lewin to najbardziej pozytywny z bohaterów, jakich wykreował Lew Tołstoj w powieści „Anna Karenina”. Wiedzie życie proste i uczciwe z dala od arystokratycznego fałszu, zepsucia i dziwacznych konwenansów, które więżą człowieka i nie pozwalają mu działać w zgodzie ze swoimi pragnieniami. Dlatego jako niemal jedyny z bohaterów osiąga prawdziwe szczęście, którego nie zdobywa kosztem cierpienia innych ludzi, a dzięki własnej pracy i dobroci charakteru. Jego przykład pozwala wierzyć, że wartości takie jak uczciwość, skromność i dobroć wciąż są coś warte, nawet jeżeli ludzie wokół zapomnieli o nich. Postać jego pozwala więc na odrobinę optymizmu w tragicznej historii „Anny Kareniny”.
Aleksiej Aleksandrowicz Karenin
Mąż Anny Kareniny, ojciec Sierioży, minister i jeden z najbardziej wpływowych obywateli Petersburga. Żyje zgodnie z panującymi konwenansami i zawsze wypełnia swoje obowiązki, zarówno jako w pracy, jak i w rodzinie. Nie posiada jednak wrażliwości ani wewnętrznej głębi, w każdej okoliczności jest formalny. Nie okazuje czułości ani żonie, ani synowi. Pod wpływem Lidii Iwanowny, kobiety, która uchodzi za niezwykle uduchowioną, nie chce się zgodzić na rozwód z Anną i zabrania Sierioży kontaktować się z matką. Po śmierci Anny przygarnia jej córkę.
Jekaterina Aleksandrowna Lewina (Kitty)
Z domu Szczerbacka. Siostra Dolly i Natalii, młoda, piękna i wrażliwa dziewczyna, wstąpiła na salony w wieku 17 lat. Adorowana przez Wrońskiego i Lewina, zakochuje się w tym pierwszym, ale wkrótce odkrywa, że on jednak nie darzy jej uczuciem, ponieważ kocha Annę Kareninę. Wcześniej odrzuciła oświadczyny Lewina.
Dziewczyna załamuje się z powodu nieszczęśliwej miłości i wyrzutów sumienia, że nie przyjęła oświadczyn właściwego człowieka. Zapada na zdrowiu, więc razem z matką udaje się do uzdrowiska w Niemczech. Tam poznaje brata Lewina, Mikołaja. Po powrocie do Rosji dzięki działaniom Dolly i Stiwy spotyka Lewina na przyjęciu. Ponieważ ten wciąż ją kocha, oświadcza się jej ponownie, a ona przyjmuje go i wkrótce zostaje jego żoną.
Zamieszkuje z nim na wsi i wiedzie szczęśliwy żywot u boku męża. Towarzyszy mu, kiedy udaje się do swego umierającego brata. Kiedy odkrywa, że jest w ciąży, jedzie z mężem do Moskwy. Rodzi mu syna. Niepokoi się, kiedy zauważa, że jej mąż jest ponury i próbuje dowiedzieć się, co go trapi. Kitty, chociaż jest młodą i niedoświadczoną dziewczyną, posiada wielkie serce i dużą wrażliwość, które czynią z nią wspaniałą towarzyszkę życia dla Lewina.
Stiepan Arkadiewicz Obłoński (Stiwa)
Brat Anny, mąż Dolly. Ma 34 lata, mieszka i pracuje w Moskwie jako naczelnik urzędu. Nawiązuje romans z guwernantką swoich dzieci (ma ich pięcioro), przez co niemal doprowadza do rozpadu swego małżeństwa. Tak jak Anna stawia ponad konwenanse chęć osiągnięcia osobistego szczęścia.
Kiedy jego żona wybacza mu zdradę, nawiązuje kolejny romans, tym razem z baleriną. Chociaż nie potrafi powstrzymywać swoich własnych żądz, nie jest całkowicie niewrażliwy na nieszczęście innych. Próbuje namówić Karenina, by w końcu rozwiódł się ze swoją żoną, która bardzo tego pragnie. Pomaga też połączyć Kitty i Lewina.
Daria Aleksandrowna Obłońska (Dolly)
Z domu Szczerbacka. Żona Stiwy, siostra Kitty i Natalii, matka pięciorga dzieci. Kiedy dowiaduje się o zdradzie męża chce odejść od niego, ale w końcu za namową Anny Kareniny wybacza mu. Doradza swej młodszej siostrze, Kitty, by wyszła za mąż za Lewina.
Aranżuje spotkanie tych dwojga. Jest bardzo przywiązana do swojej siostry i odwiedza ją kilkakrotnie w jej domu na wsi. Kobieta o dobrym sercu, nie przestaje darzyć Anny sympatią, kiedy jej romans wychodzi na jaw. Odwiedza ją i martwi się o nią, ponieważ Anna bierze leki nasenne.
Sergiej Aleksiewicz Karenin (Sierioża)
Syn Anny i Aleksieja, przez ojca traktowany chłodno, kiedy romans jego matki wychodzi na jaw. Ojciec powiedział mu, że Anna zmarła, jednak chłopak wkrótce dowiedział się, że jego matka żyje. Bardzo kochany przez Annę, która wiele ryzykuje, kiedy powraca do swego dawnego domu tylko po to, by podarować synowi prezenty urodzinowe.
Mikołaj Dmitricz Lewin
Brat Konstantego Lewina, chorowity i wymizerowany intelektualista, przedstawiciel opcji liberalnej. Jego towarzyszką jest dawna prostytutka, Maria Mikołajewna. Kitty spotyka go w niemieckim uzdrowisku. Kiedy jest umierający, przybywa do niego Lewin i jego żona, aby dotrzymywać mu towarzystwa w ostatnich jego chwilach.
Aleksy Kiryłowicz Wroński
Bogaty i przystojny oficer. Na stacji w Moskwie poznaje Annę Kareninę i zakochuje się w niej. Wkrótce nawiązuje z nią romans, ale kiedy dowiaduje się, że będzie miał z nią dziecko, zaczyna odczuwać rozczarowanie, ponieważ będzie musiał porzucić karierę wojskową. Próbuje popełnić samobójstwo, kiedy Karenin wybacza mu, że uwiódł jego żonę. Wyjeżdża z Anną do Włoch. Po powrocie on wciąż jest przyjmowany przez dawnych przyjaciół z towarzystwa, jednak Anna jest z niego wykluczona. Osiada z nią na wsi i namawia, by ponownie wystąpiła do męża z prośbą o rozwód. Razem jadą do Moskwy, by go uzyskać, jednak Karenin odmawia, więc postanawiają powrócić na wieś. Po śmierci Anny wyjeżdża do Serbii, by wesprzeć tamtejszą ludność, która zbuntowała się przeciwko Turkom. Już nigdy nie wraca do Rosji.
1