Twórcą powstałej w 1905 r. Zjednoczonej Ligi Chińskiej był:
Hirobumi Ito
Juan Szy-k'ai
Sun-Jat-sen
Sao Ke
Czang Kaj-szek
Czang Sue-liang
Zawarty 30. 01. 1902 r. Traktat brytyjsko- japoński, w którym wzajemne uznano interesy angielskich w Chinach i japońskie w Korei- obowiązywał do roku:
1907
1905
1914
1917
1921
1922
Sygnatariuszami „traktatu kontynentalnego” podpisanego 24. 07. 1905 r. W pobliżu wyspy Bjorko w Zatoce Fińskiej byli:
Wilhelm II i Mikołaj II
Bernhard von Bulow i Władimir Lamsdorff
Friedrich von Holstein i Nikołaj Karłowicz Giers
Alfred von Tirpitz i Aleksander Izwolski
Ministrem spraw zagranicznych Austro-Węgier w latach 1906-1912 był:
Michał Bobrzyński
Josef Baernreither
Vincez de Latour
Alois Aehrenthal
Leon Biliński
Pierwszym prezesem Rządu Tymczasowego po podpisaniu w dniu 16.03.1917 r. Przez wielkiego księcia Michała aktu rezygnacji został:
Paweł Milukow
Aleksander Szlapnikow
Gierorgij Lwow
Aleksander Kiereński
Przeciwnikami rezolucji podjętej 23 X 1917 r. Podczas posiedzenia Komitetu Centralnego Partii Bolszewickiej, która stwierdziła że „powstanie zbrojne jest nieuniknione i że całkowicie dojrzało”- byli:
Grigorij Zinowiew i Lew Trocki
Lew Kamieniew i Grigorij Zinowiew
Władimir Antonow- Owsiejenko i Michał Łarin
Anatol Żelezniakow, Józef Unszlicht i Lew Kamieniew
„Protokołu w sprawie pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych” (tzw. protokół genewski) z 2 X 1924 r. Nie został ratyfikowany przez następujące państwa:
Hiszpania, Austria, Włochy, Rumunia
Grecja, Czechosłowacja, Rumunia
Wielka Brytania, Włochy, Japonia
Francja, Polska, Belgia, Włochy
Kanclerzem Niemiec w 1923 r. Był:
Konrad Adenauer
Feliks Deutsch
Gustaw Stresemann
Joseph Wirth
Franz von Rintelen
Johann Philip Wessenberg
Podczas konferencji w Quebecu (14-24 VIII 1943 r.) ustalono:
plan działań w Azji przeciwko Japonii
że wojna z państwami Osi toczyć się będzie aż do ich bezwarunkowej kapitulacji
amerykańsko-brytyjskie współdziałanie w pracach nad bombą atomową
że szefem administracji we francuskich koloniach w Afryce będzie gen. Henri H. Giraud
Proklamowanie utworzenia Chińskiej Republiki Ludowej nastąpiło:
30 VI 1949
6 XII 1949
14 IV 1950
7 IV 1949
27 XI 1949
1 X 1949
Prezydentem USA w latach 1953-1961 był:
Thomas E. Dewey
Dwight David Eisenhower
Alger Hiss
Joseph McCarthy
Robert G. Mezies
Edgar J. Hoover
Po śmierci Stalina w 1953 r. Premierem ZSRR został:
Nikita Chruszczow
Georgij Malenkow
Nikołaj Bułganin
Wiaczesław Mołotow
Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą podpisano:
18 IV 1951
23 VI 1952
21 IV 1956
25 III 1957
1 I 1958
1 VII 1967
Przywódcą angielskiej Labour Party w latach 1955-1963 był:
James Richards
Clement Richard Attlee
Hugh Gaitskell
Anthony Eden
W 1961 r. Stanowisko brytyjskiego ambasadora w Waszyngtonie objął:
John Diefenbaker
David Ormsby-Gore
Dean Rusk
John Glenn
Dopiski
W 1905 r. Sun Jat-sen założył w Tokio Zjednoczoną Ligę Chińską, która jednoczyć miała ugrupowania o charakterze rewolucyjnym. Swoją koncepcję oparł na trzech zasadach: nacjonalizmie, demokracji i dobrobycie ludu. Rewolucję zapoczątkował wybuch powstania w Wuczangu w październiku 1911 r. Zasięg powstania szybko się rozszerzał. Wkrótce władza Ts'ingów przestała istnieć w Chinach Południowych i Środkowych. Wiele prowincji ogłosiło swoją niezależność od Pekinu. 1 stycznia 1912 r. proklamowano w Nankinie Republikę Chińską. Jej tymczasowym prezydentem został Sun Jat-sen. Utworzono także tymczasowy rząd. 12 lutego 1912 r. ogłoszono abdykację małoletniego cesarza Pu Yi.
30 I 1902 r. Japończycy zawarli traktat z Wielką Brytanią (przetrwał do 1921 r.): wzajemne uznanie interesów angielskich w Chinach i japońskich w Korei, wzajemne zobowiązanie do neutralności w przypadku wojny któregoś z kontrahentów, zobowiązanie do udzielenia kontrahentowi umowy pomocy, gdy do wojny wmiesza się jeszcze inne państwo (traktat miał charakter antyfrancuski, zawarty został na wypadek gdyby do wojny wkroczyła Francja - Anglia nie wiedziała, czy traktat francusko - rosyjski obowiązuje tylko w Europie, czy też również w Azji).
Wilhelm II w listach do Mikołaja II przedstawiał wizje „sojuszu kontynentalnego” obejmującego Francję, Niemcy i Rosję. Ros. minister spraw zagranicznych Lamsdorff przestrzegał cara, ten jednak dał się zwieść Wilhelmowi i 24 VII 1905 r. podczas spotkania na jachcie obok wyspy Bj*rk* (Zatoka Fińska) podpisał bez porozumienia z rządem układ, który stanowił:
„W wypadku gdyby jedno z państw sprzymierzonych zostało napadnięte przez jakieś mocarstwo europejskie, sojusznik przyjdzie mu z pomocą w Europie ze wszystkimi swoimi siłami lądowymi i morskimi”.
„Gdy traktat ten uzyska moc prawną, cesarz Wszechrosji podejmie niezbędne kroki w celu zaznajomienia z nim Francji i pozyskania jej jako sprzymierzeńca”.
Premier Siergiej Witte i Lamsdorff wyperswadowali jednak Mikołajowi II cele niem. manipulacji dyplomatycznej i rząd ros. nie podjął żadnych kroków, aby „sojusz kontynentalny” się rozwinął.
Alois Lexa von Aehrenthal 1906-1912
Wieczorem 14 marca postanowiono utworzyć Rząd Tymczasowy. 15 marca Mikołaj II podpisał w imieniu własnym i 13-letniego syna abdykację, oddając tron bratu Michałowi. Wielki książę Michał 16 marca podpisał akt rezygnacji i przekazał pełnie władzy Rządowi Tymczasowemu. Na mocy ostatniego dekretu carskiego podpisanego przed abdykacją prezesem Rządu Tymczasowego został książę Lwow. Zasiadali w nim przedstawiciele lewicy - Aleksander Kiereński (minister sprawiedliwości).
23 X 1917 r. odbyło się posiedzenie Komitetu Centralnego Partii Bolszewickiej, na którym Lenin zgłosił rezolucję, która stwierdzała, że „powstanie zbrojne jest nieuniknione i że całkowicie dojrzało”. Komitet przyjął tę rezolucję 10 głosami przeciwko dwom: Lwa Borisowicza Kamieniewa i Grigorija Jewsiejewicza Zinowiewa.
Uchwalono tzw. „protokół genewski”. Jego genezą była idea, aby artykuły paktu Ligi, które potępiały wojnę, lepiej sprecyzować i ogłosić w formie nowego wielostronnego układu międzynarodowego, dostępnego także dla państw nie będących członkami Ligi. W obradach Zgromadzenia uczestniczyli: premier brytyjski - Ramsay MacDonald, premier francuski - *douard Herriot oraz były wielokrotny szef rządu - Aristide Briand. Znaczną rolę w opracowaniu „protokołu genewskiego” odegrali reprezentant Czechosłowacji Bene* i grecki prawnik - Politis. Poparli oni projekt układu, który bezwarunkowo wykluczał wojnę, a nakładał obowiązkowe rozjemstwo w sporach oraz gwarantował solidarne występowanie przeciw ewentualnemu agresorowi.. Zapowiadano powszechną redukcję zbrojeń, czym miała się zająć specjalna konferencja rozbrojeniowa w 1925 r. Tekst protokołu („Protokół w sprawie pokojowego rozstrzygania sporów międzynarodowych”) składał się z 21 artykułów. Zgromadzenie aprobowało go 2 X 1924 r. Niektóre państwa, w tym Polska i Francja, bezzwłocznie go podpisały. Większość państw oświadczyła, że zaczekać muszą na decyzje swoich rządów (Wielka Brytania, Włochy, Japonia). Rząd MacDonalda wkrótce upadł, a nowy, konserwatywny gabinet Baldwina odmówił podpisania dokumentu. Nie podpisały go Włochy i Japonia.
Gustaw Stresemann - ur. 10 V 1878, Berlin, zm. 3 X 1929, tamże, polityk niemiecki; 1923 kanclerz; 1923-29 min. spraw zagr., dążył do rewizji postanowień traktatu wersalskiego; przyczynił się do zawarcia 1925 traktatów lokarneńskich, przyjęcia 1926 Niemiec do Ligi Narodów i ich udziału 1928 w pakcie Brianda-Kellogga; 1926 Pokojowa Nagroda Nobla.
Uczestnicy: Franklin Delano Roosevelt, prezydent USA, Winston Churchill, premier Wielkiej Brytanii wraz z oficerami obu sztabów oraz przedstawiciel Chin. Ta poufna konferencja miała kryptonim "Quadrant". Ustalono w czasie jej trwania, że głównym celem działań podjętych przez aliantów w Europie będzie operacja "Overloard" (lądowanie we Francji). Wstępnym terminem jej rozpoczęcia był 1 maja 1944 roku. W razie niepowodzenia sojusznicy utworzyli również dwie inne operacje pod kryptonimem "Jupiter" (lądowanie w Norwegii) i "Rankin" (lądowanie na kontynencie w specyficznych okolicznościach). Podjęto również temat działań wojennych na Dalekim Wschodzie. W tej kwestii głownie debatowano nad taktyką oswabadzania Karolinów, Marianów i Wysp Marshalla. Poruszono także kwestię związaną z działaniami w Birmie i pomocą dla Chin. W trakcie konferencji, 19 sierpnia, strona brytyjska i amerykańska podpisały porozumienie dotyczące wspólnej pracy przy Programie "Manhattan", którego celem było stworzenie bomby atomowej.
l X 1949 r. Mao proklamował utworzenie Chińskiej Republiki Ludowej. USA wzięły w opiekę pokonanego Changa i wsparły militarnie zajęty przezeń Tajwan. Władze Kuomintangu utrzymywały nadal, że są jedyną legalną władzą w całych Chinach.
5 III 1953 r. wieczorem zmarł na Kremlu Józef Stalin, sekretarz generalny KC KPZR, premier. Rozpoczęły się zaciekłe zmagania o sukcesję. Śmierć Stalina zbiegła się z oznakami kryzysu gospodarczego, związanego z nadmiernym obciążeniem zbrojeniami gospodarki centralnie kierowanej. W walkach o sukcesję wystąpiły więc różnice w kwestiach polityki gospodarczej i międzynarodowej. w marcu 1953 Malenkow zastąpił go na stanowisku premiera ZSRR, zaś Nikita Chruszczow na stanowisku I sekretarza KC KPZR. Nie ulegało wątpliwości, że w nowej sytuacji politycznej jest faktycznym przywódcą państwa, ale jego wpływy polityczne systematycznie malały na rzecz Chruszczowa, zwłaszcza po aresztowaniu i straceniu Berii (do czego sam się przyczynił). 9 lutego 1955 został zmuszony do złożenia samokrytyki, a plenum KC zwolniło go z funkcji premiera i przesunęło na funkcję wicepremiera i ministra energetyki. Na stanowisku szefa rządu zastąpił go marszałek Nikołaj Bułganin, ale prawdziwym przywódcą państwa został Chruszczow.