7. HIDŻAB , ubiór muzułmanki i relacje z mężczyznami.

7.1. WPROWADZENIE

Wyraz hidżab w języku arabskim oznacza zasłonę, jednakże ma jeszcze inne, religijne znaczenie. Mianowicie poprzez hidżab określa się nie tylko ubiór zakrywający pewne części ciała kobiety Islamskiej, lecz jest też pomocnym przy precyzowaniu jej relacji z obcymi oraz bliskimi mężczyznami. Na półwyspie arabskim przed nastaniem Islamu, kobiety zakrywały zazwyczaj jedynie włosy, (odkrywając uszy, szyję), część klatki piersiowej, ramiona oraz nogi na wysokość kolan. Mężczyźni zaś rozbierali się przed sobą bez jakiegokolwiek wstydu czy zażenowania. Nie zasłaniali się przed innymi ludźmi podczas kąpieli czy załatwiania potrzeb fizjologicznych. Okrążenie Kaaby nago uznawano za najbardziej odpowiednią formę kultu.

Warunki dotyczące hidżabu są najważniejszymi elementami Islamskiego systemu społecznego.

Hidżab w Islamie, to nie tylko szczegółowy kodeks moralny, lecz również etykieta, zbiór przepisów regulujących sposób zachowania jednostki, jak również nakładający określone ramy na relacje damsko-męskie.

Celem `hidżabu' jest ochrona moralności jednostki, ochrona wartości rodzinnych, jak również zapewnienie i utrzymanie określonego porządku społecznego, opartego na wartościach takich jak przyzwoitość, uczciwość, wierność.

Nakazy Koraniczne regulujące relacje między kobietami a mężczyznami w społeczeństwie, nie są wyrazem braku zaufania wobec muzułmanina/muzułmanki, lecz wynikają z słabości natury człowieka.

Islam dąży przede wszystkim do czystości swego społeczeństwa, a nie tylko do stworzenia silnej, głęboko wierzącej jednostki, pomimo, że stanowi to pierwszy krok do osiągnięcia ogólnego celu. Zapewnienie jak najlepszych warunków społecznego komfortu dla wiernych, by z kolei móc zaliczyć większość populacji do szeregu cnotliwych muzułmanów. Taka większość mająca siłę by przeciwstawić się wszelkim złym pokusom powoduje zaistnienie praktycznie idealnego Islamskiego społeczeństwa.

Islam kategorycznie przeciwstawia się swobodzie sektualnej, eliminując sytuacje, które mogłyby do niej prowadzić. Czyni to stopniowo, za pomocą zasady `trzech kroków'. Pierwszym jest poprawienie moralności, drugim ustanowienie warunków sprzyjających ludziom i chroniących ich pragnienia, trzecim określenie granic i kar za ich przekroczenie.

Do tych metod, sposobów, które pomagają wiernym utrzymywać i szerzyć wiarę w Allaha należy hidżab.

Islam na przestrzeni całej swej historii prowadzi najpierw do wzmocnienia wiary w sercach ludzi, a następnie Allah zsyła pewne wzorce zachowań, prowadzące do utrzymania tej wiary w zależności od potrzeby ery i otoczenia.

Hidżab jest jednym z tych wzorców, nakazany został muzułmanom dopiero po osiemnastu latach posłannictwa, pięć lat po powstaniu pierwszego społeczeństwa Islamskiego w Medynie.

Sam ubiór bez wiary nie ma wartości. W tym właśnie czasie znajomość religii wśród wiernych stała na najwyższym poziomie, a hidżab miał zintegrować społeczność muzułmańską.

Ubiór i pewne warunki, które musi spełniać kobieta są w niektórych sytuacjach trudne dla niej. Allah w zamian za cierpliwość kobiety daje jej bardzo duże wynagrodzenie. W Koranie jest aż około siedemdziesiąt razy powtórzone, że ludzie cierpliwi zostaną hojnie wynagrodzeni. Mężczyzna także, choć w innych sytuacjach musi cechować się cierpliwością, bowiem to na niego spada odpowiedzialność utrzymania całej rodziny i to on bierze udział w jihadzie wojennym. Jak więc widzimy wszystkie te obowiązki są w praktyce wykonalne i zawsze należy pamiętać o końcowym wyniku, czyli stworzeniu silnego wewnętrznie społeczeństwa Islamskiego, wolnego od chorób społecznych oraz pomocy w utrzymaniu na wysokim poziomie wiary muzułmanów, aby jak najlepiej spełniali swą misję.

Kobieta, która pokazuje się poza domem niewłaściwie ubrana, stwarza zagrożenie dla godnego pełnienia muzułmańskiej misji, stając się wyłącznie obiektem seksualnego pożądania.

Hidżab stanowi przeszkodę przed nieodpowiednimi, mającymi podłoże seksualne, reakcjami mężczyzn. Islam biorąc pod uwagę pragnienia obu płci, zachęca do zwierania małżeństw, wymierzając bardzo ostre kary za cudzołóstwo.

Przyczyną, iż mężczyzna zakrywa swe ciało w mniejszym stopniu niż kobieta jest to, że wykonuje on swe obowiązki poza domem i trudno by mu było pracować np. ciężko fizycznie nosząc przez cały czas hidżab .

Kobieta natomiast przez większość czasu pracuje w domu, gdzie nie musi zakrywać ciała. Poza tym mężczyzna ma bardziej popędliwy i impulsywny charakter, natomiast kobietę cechuje wstrzemięźliwość. Islam zwrócił na to uwagę uwzględniając rzeczywistą naturę mężczyzny i kobiety. Kolejnym powodem noszenia hidżabu przez kobiety a nie mężczyzn jest to, że każda część ciała kobiecego bardzo silnie oddziałuje na psychikę mężczyzny. Mężczyzna bowiem chcąc się upiększyć zakłada więcej ubrań, natomiast kobieta staje się bardziej pociągająca, gdy zdejmuje część garderoby.

Ograniczenia te mają na celu skupienie uwagi wiernych na pracy i produkcji, zamiast na rozpraszaniu własnej energii w niewłaściwych kierunkach.

Islamski system życia jako pierwszy ustalił pewne zasady ubioru muzułmanina i muzułmanki tworząc z tego ważny element moralności. Według Islamu konieczne jest ograniczenie pokus w kontaktach obu płci, określa on, że wpływ kobiety na mężczyznę jest silniejszy i dlatego te relacje muszą być otoczone pewnymi regułami moralnych zachowań.

Prorok rzekł: "Nie ma bardziej szkodliwej pokusy dla mężczyzny niż pokusa ze strony kobiet". "Życie jest ładne, piękne i Allah uczynił was następcami na ziemi i będzie patrzył na wasze czyny. Bójcie się Allaha i oddalajcie się od pokus kobiet. Zaprawdę pierwsze kuszenie ludu Izraela było za sprawą kobiet".

Koran stwierdza: "Upiększane jest ludziom upodobanie do namiętności: do kobiet i do synów (dzieci), do nagromadzonych kintarów złota i srebra, do koni wyróżniających się szlachetnością, do trzód i zasiewów" (Koran 3:14).

W tym wersecie Allah pokazuje, że namiętność leży w naturze ludzkiej, a system Islamski chroni człowieka przed złymi efektami tej namiętności. Należy także zwrócić uwagę na to, iż dzieci są bardzo drogie rodzicom, a majątek stanowi pokusę dla wszystkich ludzi i nie oznacza to wcale, by te pokusy były niepożądane. Są one zalecone, gdyż Islam zachęca do małżeństwa, posiadania dzieci, oraz do zdobywania majątku, podając jednocześnie etyczne warunki chroniące ich wszystkich.

7.2. AURA

W języku arabskim aura oznacza "zmniejszać" oraz jakąś nie lubianą rzecz. Z religijnego punktu widzenia aura to ta część ciała, która powinna być zakryta i która nie może być pokazana obcym ludziom.

Według większości uczonych kobieca aura to całe ciało prócz twarzy i rąk, chociaż są i tacy uczeni którzy twierdzą, że aura to całe ciało kobiety

Islam nakazuje zakrycie aury jako warunek wstydliwości, o której Prorok powiedział: "Wstydliwość i wiara są ze sobą połączone i jeśli jedno z nich zanika to drugie także zanika"

Jeśli chodzi o ciało mężczyzny, to jego aura jest między kolanami a pępkiem. Taka jest opinia wszystkich czterech szkół religijnych (al-mazahib al-arba'a).

O tej kwestii istnieją dwa hadisy Proroka mówiące, że udo jest aura, gdy z kolej w innym podano, że Prorok odsłonił swoje udo przy przyjaciołach. Bukhari powiedział, że ostatni hadis jest bardziej prawdziwy, natomiast postępowanie według pierwszego jest bardziej bezpieczne i dlatego większość uczonych skłania się ku niemu. Pewni uczeni mówili, że zależnie od tych hadisów można wnioskować o istnieniu dwóch auradla mężczyzny, większej i mniejszej. Taka jest opinia szkoły malikickiej.

7.3. NAKAZ NOSZENIA HIDŻABU

Pierwsze wersety Koranu nakazujące kobiecie noszenie hidżabu odnosiły się do żon Proroka, zostały objawione w miesiącu ,,dhu al qidah'' w piątym roku hidżry. Nakaz ten dany żonom Proroka dotyczył zakrywania wszystkich części ciała oraz tego, by nie pokazywały się obcym, a jeśli rozmawiałyby z kimś to tylko przez zasłonę. Żony Proroka wychodziły z domu, tylko w razie potrzeby, i zakrywały całe ciało łącznie z twarzą i rękoma, gdyż wymagała tego specyfika czystości domu Proroka.

Wcześniej ludzie tłumnie przychodzili do Jego domu i niektórzy z nich za długo przesiadywali, a Prorok wstydził się powiedzieć, by skrócili swoją wizytę. Stan ten był niewygodny dla niego i jego rodziny. W tym czasie przyjaciel Proroka Omar Ibn al-Chattab często przychodzący z wizytą powiedział: "O Proroku Allaha! Przychodzą do ciebie ludzie cnotliwi i rozpustni. Może byś kazał swym żonom zakładać al-hidżab" oraz rzekł: "Przecież twoje żony nie są jak inne kobiety i to czyściej dla ich serc". Żony Proroka różniły się od innych kobiet, ponieważ zostały wybrane przez Allaha dla Jego Proroka, oraz by zostać "matkami wiernych", co je wywyższa i uszlachetnia. W zamian za ponoszone trudności w życiu doczesnym zyskały oprócz szlachetności, podwojenie nagrody w życiu przyszłym oraz towarzystwo Proroka na najwyższych stopniach raju.

Oddalając wszelkie zło, które może być poczynione przeciwko rodzinie Proroka, Allah zawarł w jednym z wersetów wszystkie postawy moralne, które mają być zachowane w stosunku do Proroka i jego żon.

Koran mówi: "O wy, którzy wierzycie! Nie wchodźcie do domu Proroka na posiłek o niewłaściwej porze, jedynie wtedy, kiedy on wam na to pozwoli. Lecz kiedy jesteście zaproszeni, to wchodźcie. A kiedy spożyjecie posiłek, to się rozejdźcie, nie wdając się w poufałą rozmowę. To mogłoby sprawić przykrość Prorokowi i on wstydziłby się was. Lecz Bóg nie wstydzi się prawdy. A kiedy prosicie je (żony Proroka) o jakiś przedmiot, to proście je spoza zasłony. To jest przyzwoitsze dla waszych serc i dla ich serc. Nie należy obrażać Posłańca Boga i nie wolno poślubiać jego byłych żon. Zaprawdę, to byłoby wobec Boga okropne!" (Koran 33/53).

Komentatorzy muzułmańscy mówią, że przyzwoitość to oczyszczanie serca ze wszelkich błędów podczas obcowania z innymi, dlatego, by szatan nie miał nad nami władzy. Taki punkt widzenia odnośnie "matek wiernych" wyrażono w Koranie, gdzie jest mowa o obawie przed słabościami grożącymi ludziom:

"O żony Proroka! Wy nie jesteście takie jak inne kobiety. Jeśli jesteście bogobojne, nie bądźcie pokorne w słowach, aby nie pożądał was ten, w którego sercu mieszka choroba; mówcie słowa odpowiednie! Przebywajcie w swoich domach i nie ozdabiajcie się w ten sposób, jak ozdabiały się kobiety pierwszej niewiedzy (al-dżahilija). Odprawiajcie modlitwę, dawajcie jałmużnę, słuchajcie Boga i Jego Posłańca! O ludzie domu! Bóg chce tylko odsunąć od was brud i oczyścić was całkowicie" (Koran 33/32,33).

Kobiety za czasów jahiliji, chodziły ubrane w nieprzyzwoity sposób, ukazując swoją urodę, ozdabiając się w celu przypodobania obcym mężczyznom

Należy zwrócić uwagę na zgodność opinii wszystkich uczonych i komentatorów Koranu, co do kwestii zakrywania twarzy przez żony Proroka oraz innych reguł etycznych, dotyczących ich kontaktów z obcymi mężczyznami.

Prorokowi został objawiony inny werset dotyczący sprawy zakrywania ciała wszystkich kobiet, mówiący o ochronie muzułmanek przed rozpustnymi ludźmi. Przez ubiór z czasów przedIslamskich nie było można odróżnić kobiet wiernych od niewiernych. Rozpustnicy szkodzili muzułmankom biorąc je za nieuczciwe lub rozwiązłe, czy za niewolnice. Niewolnice były bardziej narażone na szykany niż kobiety wolne, ponieważ ludzie niemoralni przyzwyczajeni byli z czasów dżahiliji, że niewolnice były prostytutkami. Ponadto w obronie honoru wolnych kobiet stanął by ktoś z krewnych.

Werset miał spowodować by po założeniu hidżabu muzułmanki rozpoznawane były jako osoby czyste i przyzwoite.

Koran mówi: "O Proroku! Powiedz swoim żonom i swoim córkom, i kobietom wierzących, aby upuszczały na siebie ze swych dżilbabów. To jest najodpowiedniejszy sposób, aby nie były obrażane" (Koran 33/59).

Chcę zwrócić uwagę, że hidżab nie jest obowiązkiem dla starszych kobiet, które przestały miesiączkować, aczklowiek powinny go również przestrzegać.

Koran mówi: "A kobiety starsze, które się już nie spodziewają małżeństwa, nie będą miały grzechu, jeśli zdejmą szaty, jednakże w taki sposób, aby nie ukazywać swych ozdób. Lecz lepiej dla nich, żeby się od tego powściągały" (Koran 24/60)

"Kiedy zdecydował Bóg i Jego Posłaniec jakąś sprawę, to nie godzi się ani wierzącemu, ani wierzącej, aby mieli inny wybór w tej sprawie. A kto nie słucha Boga i Jego Posłańca, ten zbłądzi w sposób oczywisty" (Koran 33/36).

7.4. SPOJRZENIE

Ponieważ sam ubiór nie wystarcza do zapewnienia porządku moralnego ("...lecz szata bogobojności jest lepsza" Koran 7:26), kolejnym krokiem dystansującym kontakty między mężczyzną i kobietą było zakazanie obojgu jakichkolwiek spojrzeń o podłożu seksualnym.

"Powiedz wierzącym niech spuszczają skromnie spojrzenie i niech zachowują czystość. To dla nich będzie przyzwoitsze. powiedz wierzącym kobietom, żeby spuszczały skromnie swoje spojrzenie i strzegły swojej czystości" (Koran 24:30-31).

Słowa tego wersetu w pierwszej kolejności skierowane są do mężczyzn, gdyż spędzają oni więcej czasu poza domem i są bardziej podatni na bodźce wzrokowe niż kobiety. Stanowi to ważny element utrzymania stabilnego poziomu wiary. Proces ten został szerzej omówiony w tradycji Proroka; wiele jest hadisów zabraniających dwuznacznego grzesznego spoglądania, które Islam określa jako rodzaj cudzołóstwa.

Prorok powiedział: "Każde oko cudzołoży" oraz "Oczy cudzołożą a ich cudzołóstwem jest spojrzenie". Chodzi tu o spojrzenie na podłożu seksualnym. Uświadamia to muzułmanom, że spojrzenie jest narzędziem szatana, chcącego doprowadzić człowieka do grzechu.

Prorok rzekł: "Spojrzenie jest zatrutą strzałą ze strzał Iblisa, kto w obawie przed Allahem odrzuci złe spojrzenie, ten pozna w sercu piękny smak wiary. Prorok surowo zakazał muzułmanom pożądliwych spojrzeń, a jeśli ktoś dopuścił się tego grzechu przez słabość swej natury i w jego sercu zaistnieje pożądanie seksualne, to niech odbędzie stosunek ze swoją żoną, przez co odrzuci z serca wszelkie grzeszne myśli. Islam zabrania także spojrzeń jednego mężczyzny na al-ałrę drugiego tj. od pępka do kolan oraz kobiecie spojrzenia na inną również w tych samych granicach. Zakaz ten wzmacnia w muzułmanach poczucie wstydliwości. Właśnie z tego powodu Prorok nie zalecał wiernym korzystania z łaźni i łazienek publicznych, a jeśli już by zaistniała taka konieczność to by przykrywali aurę.

Zwracam uwagę, że oglądanie przez kobietę mężczyzn uprawiających sporty nie jest zabronione pod warunkiem zakrywania przez nich aury. Sam Prorok pozwolił Aishy popatrzyć na Abisyńczyków trenujących mieczami.

Omawiany werset 24:31 mówi także o chronieniu czystości przez mężczyzn i kobiety, gdyż to właśnie jest jednym z najważniejszych celów do osiągnięcia moralności Islamskiej, dzięki której społeczeństwo od wewnątrz będzie cechowała czystość. Noszenie hidżabu nie oznacza uwięzienia kobiety w domu, pozbawienia kontaktów ze światem zewnętrznym. Gdyby taka sytuacja miała miejsce, to nie trzeba by w ogóle mówić o spuszczaniu spojrzenia przez mężczyzn i kobiety. Ważnym elementem na który trzeba zwrócić uwagę jeszcze przed przedstawieniem ozdób kobiety jest fakt zakazania kusicielskiego poruszanie się i gestów oraz mowy, a także dzwonienia łańcuszkami czy bransoletkami w celu pobudzenia chęci seksualnej mężczyzny: "I niech one nie stąpają tak, aby było wiadomo, jakie ukrywają ozdoby" Koran (24/31).

Kobiety w czasach ignorancji, przed Islamem, by zwrócić na siebie uwagę mężczyzn specjalnie chodziły dzwoniąc bransoletkami noszonymi na kostkach u nóg. Islam zabronił tego zachowania ponieważ świadczy o złej intencji i nieprzyzwoitości. Tym bardziej takie zachowanie ze strony mężczyzn jest zabronione. "Nie bądźcie pokorne w słowach, aby nie pożądał was ten, w którego sercu mieszka choroba; mówcie słowa odpowiednie" (Koran 33/32).

Jest to kolejny element oddalający muzułmanów od pokuszenia (al-fitna).

7.5. ZAKRYWANIE TWARZY

Ze względu na to, że zakrywanie twarzy przez muzułmanki jest bardzo kontrowersyjnym tematem, przedstawiony zostanie on szczegółowo. Pierwszy problem zaistniał przy interpretacji słów Koranu z rozdziału an-Nur (światło): "Żeby pokazywały jedynie te ozdoby, które są widoczne na zewnątrz" (Koran 24/31).

Określenie czego dotyczą dopuszczalne ozdoby stało się źródłem różnic między interpretatorami już od pierwszych wieków Islamu. Wynikało to z różnego rozumienia tych słów przez uczonych. Pierwszy interpretujący Koran - Ibn Masuda rozumiał je jako ubrania, a Ibn Abbas i Aisha, jako dłoń, pierścionek i twarz.

Spośród interpretatorów mówiących o pokazywaniu twarzy należy wymienić takich uczonych jak: at-Tabari, al-Dziassas, Abu Bakr Ibn al-Arabi, al-Fachr ar-Razi, Sajjid Kutb, Jalal ad-Din al-Mahalli i Jalal ad-Din as-Sajjuti oraz wielu innych.

Wielu twierdzi, że twarz jest ozdobą widoczną na zewnątrz, którą na podstawie tego wersetu można pokazywać.

Do uczonych, mówiących o obowiązku zakrywania twarzy przez kobietę należą: az-Zamahshari, an-Nasfi, as-Sabuni, szeich bin Baaz, al-Albanii, ibn Uthajmiin. Należy wspomnieć, że istnieją też inne poglądy dotyczące tego wersetu, które jako ozdobę zewnętrzną uważają jedno lub dwoje oczu, aby kobieta mogła widzieć drogę. Pogląd dotyczący pokazywania jednego oka zaczerpnięto ze słów Ibn Abbasa, który zapytany o ten werset, częścią swojego ubrania zakrył jedno oko.

Zdaniem większości uczonych (trzech szkół prawa Islamskiego: szafi'ickiej, hanafickiej, malikickiej) twarz kobiety nie należy do aura. Aczkolwiek uczeni ci twierdzili, iż w przypadku obawy o moralność mężczyzn, kobieta powinna zakrywać twarz aby uchronić ich przed pokusą (al-fitna).

Inni uczeni twierdzą, iż kobiety nie powinny pokazywać twarzy, albowiem powinny one naśladować szlachetne żony Proroka (uczeni ci zgodni są co do kwestii, iż twarz nie należy do aury.) Według nich jest to mandhub (zalecone) a nie wadżib (obowiązek).

Jeszcze inni uczeni podzielają pogląd, iż zakładanie niqab jest mubah (dozwolone), nie należy ani do czynów zalecanych (mandub) ani do nakazanych (ładżib) ani do zakazanych (haram), a zakładanie go zależy od wyboru kobiety.

Chciałbym teraz przedstawić popularną opinię szkoły hanbalickiej mówiącą o obowiązku zakrywania twarzy”.

Uczeni tej szkoły uważają, że słowa Koranu: "aby opuszczały swe dżilbaby na siebie", a według Józefa Bielawskiego: "aby się szczelnie zakrywały swoimi okryciami" (33/59) mówią o narzuceniu hidżabu także na twarz.

„Powiedź wierzącym kobietom, żeby spuszczały skromnie swoje spojrzenia i strzegły swej czystości; żeby skrywały swoje ozdoby za wyjątkiem tych które są widoczne, i żeby okrywały w całości `dżujubihinna' (ie. ciało, twarz, szyję, łona, biust) i pokazywały swoje ozdoby jedynie swoim męzom lub ojcom, albo ojcom swoich mężów, albo swoim synom lub synom swoich mężów, albo swoim braciom, albo synom braci, lub synom swoich siostr, lub ich żonom, lub tym, którymi zawładnęły ich prawice, albo swoim służącym pośród mężczyzn, którzy nie są owładnięci pożądaniem cielesnym, albo też chłopcom, którzy nie poznali nagości kobiet. I niech one nie stąpają tak, aby było wiadomo, jakie ukrywają ozdoby. Nawracajcie się wszyscy do Boga, o wy, wierzący!” ( Koran 24/ 31)

Przekazala Safija bint Shaibah: “Aisza mowila: Kiedy został objawiony (werset), aby zakryły okryciami całe ciała, (kobiety) obcięły kawałki swoich ubrań (rogi fartuchów, którymi były przepasane), zakrywając owymi kawałkami swe twarze.” (Buchari, Tom 6, hadis nr 282)

Kolejny werset nakazujący okrywanie kobiet to werset 59 sury 33. “O Proroku! Powiedz, swoim żonom i swoim córkom, i kobietom wierzących, aby okryły swoimi okryciami całe ciała. To jest najodpowiedniejszy sposób, aby były poznawane, a nie były obrażane”.

Uczeni opierali się również na tradycji Proroka. Dla przykładu: na pytanie o ubranie na czas pielgrzymki, Prorok odpowiedział, że: "mężczyzna nie zakrywa głowy a kobieta nie nosi niqabu ani rękawiczek. Wówczas uczeni ci wyciągnęli wniosek, że oznacza to, iż zakaz zakrywania twarzy obowiązuje tylko i wyłącznie na czas pielgrzymki, a w pozostałych sytuacjach kobiety muszą nosić niqab.

Kobiety nosiły niqab przed Islamem ze względu na panujące obyczaje lub chcąc się przyozdobić. Ze słów Proroka i w powiązaniu z faktami historycznymi bardziej prawdopodobne wydaje się, że powszechnie znany niqab niekoniecznie musiał być noszony przez wszystkie czy większość kobiet. Podobnie jak odkrywanie przez mężczyzn głowy nie oznacza, że wszyscy je zakrywali w codziennym życiu.

Niektórzy zwolennicy niqabu z omawianych opinii uważają twarz za najatrakcyjnieszą część ciała kobiety i pytają dlaczego aura nie miałaby jej dotyczyć skoro dotyczy dolnej części łydki. Odpowiadając na to można powiedzieć, że aura niekoniecznie zawiera najładniejsze części ciała kobiety i mężczyzny, gdyż zaczyna się ona od narządu płciowego i odbytu, które bynajmniej wcale nie są najprzyjemniejsze w oglądaniu.

Uczeni mówiący o konieczności zakrywania twarzy w obawie przed pokusą (al-fitna), np. gdy większość ludzi stanie się rozpustnikami, uzależnili tę teorię od postawy religijnej `sad az-zari'a' (zniesienie środka), czyli od zakazania środka mogącego w pewnych sytuacjach doprowadzić do szkody, mimo iż w normalnych warunkach jest dozwolony. Ta podstawa może być stosowana z zastrzeżeniem iż w konsekwencji zakaz ten nie doprowadzi do większego grzechu lub szkody, przed którą ma chronić. Nie wszyscy uczeni uważają, że zasada `sad az-zari'a' jest w tym przypadku odpowiednia.

Uczeni zgodni są co do tego, że kobiety podczas modlitwy (salat) nie muszą zakrywać twarzy i dłoni, nie czynią tego także podczas pielgrzymowania do Mekki (hajj). , Warto zaznaczyć, iż uczeni, którzy uznają konieczność okrywania przez kobiety twarzy, twierdzą, iż kobieta, która modli się w obecności mężczyzn nie będących jej mahram, powinna okrywać twarz oraz dłonie. Również podczas pielgrzymki, powinna ona okrywać twarz, jeśli w okolicy znajdują się niespokrewnieni z nią mężczyźni, którzy nie zaliczają się do kategorii `mahram'. Opierają się na hadisie zrelacjonowanym przez Aiszę, która potwierdzała, iż żony Proroka odbywając pielgrzymkę do Mekki nie okrywały twarzy niqabem, aczkolwiek kiedy przechodzili obok nich obcy mężczyźni, zakrywały twarze (kawałkami swych sukien, parasolkami, itp).

7.6. STOPY

Jeśli chodzi o pokazywanie stóp, większość jest zdania, iż należą one do aury, aczkolwiek pojawiają się w tej kwestii między nimi różnice. Dowód stanowi hadis Proroka: "Ten kto ciągnie za sobą ubranie z zarozumiałością, Allah nie spojrzy na niego w Dniu Sądu Ostatecznego". Jedna z kobiet zapytała, co powinny zrobić z sukniami, Prorok odpowiedział: "Opuszczajcie je na szerokość rozpostartych palców dłoni", słysząc to kobieta rzekła, iż wówczas będą odkryte stopy. Na co Prorok odparł:" Niechaj zatem opuszczają je na długość ręki". W sytuacjach za życia Proroka kobiety pokazywały swe stopy, na przykład jedna z nich ślubowała, że będzie chodzić boso do meczetu. Jej brat zapytał o to Proroka, a on powiedział: "Niech chodzi i jeździ". Znane są również inne przypadki, gdy biedne kobiety chodziły boso. Uczonymi, pozwalającymi na ukazywanie stóp są: Abu-Hanifa, As-Sawri, al-Mazni oraz ash-Shawkani. Warto zaznaczyć, iz w tradycji Proroka nie ma dosłownego zakazu pokazywania stóp przez kobiety.

7.7. INNE WARUNKI DOTYCZĄCE UBIORU MUZUŁMANKI

Hidżab kobiety to zakrywanie aury i przestrzeganie określonych norm moralnych, mających na celu zapobieganie pokusom i utrzymanie porządku społecznego.

Hidżab spełniać musi określone warunki.

1. Ubiór nie może być wyszukany, bardzo kosztowny czyli służyć wywyższaniu się nad innymi. Prorok powiedział: "Ktokolwiek założy ubiór dla sławy w tym życiu, temu Allah założy ubiór poniżenia w dniu sądu ostatecznego, a następnie zapali go ogniem".

2. Ubranie nie może być prześwitujące. Prorok zakazał noszenia takich ubrań, mówiąc iż są one przyczynkiem do uzyskania kary ognia piekielnego. Prorok rzekł: "W przyszłości wśród mojej społeczności znajdą się kobiety, które mimo ubrania będą nagie, a głowy swoje wznosić będą niczym garby wielbłądów. Przeklinajcie je, albowiem są one przeklęte" oraz dodał w innym hadisie: "Nie doświadczą one nawet zapachu Raju.” Określenie "ubrane a jednocześnie nagie - kasyjat aryjat" oznacza ubranie z cienkich, prześwitujących materiałów, nie skrywających kształtów, będących ubiorem jedynie z nazwy.

3. Rozmiar ubrania. Ubranie nie może być ciasne, przylegające do sylwetki, podkreślające kształty. Szkoła szafi'icka dopuszczała ten rodzaj ubioru, pod warunkiem, iż poprzedni wymóg będzie przestrzegany.

4. Nie upodabnianie stroju kobiecego do męskiego i odwrotnie. Celem Islamu jest zachowanie odmienności natury każdej z płci i dlatego nie zezwala na sprzeczne z tym zachowania. Warunek ten niekoniecznie musi dotyczyć wszystkich części ubioru, lecz ogólny wizerunek musi być wyróżnikiem płci. Za czasów Proroka niektóre elementy ubioru mogły być noszone zarówno przez kobiety jak mężczyzn. Na tej podstawie można stwierdzić, że jeśli w danym kraju ubiór kobiecy nie różnił się od męskiego, to wyróżnikiem były noszone przez kobiety dżilbaby.

Prorok przeklął mężczyzn, którzy ubierają jak kobiety i kobiety noszące męskie szaty. Upodobnienie nie dotyczy tylko samego ubioru, lecz także sposobu zachowania, Prorok powiedział: "Nie jest z nas ta, która upodabnia się do mężczyzny ani, ten który upodabnia się do kobiety". W innym hadisie kategorycznie zabronił takiego postępowanie mówiąc: "Trzej nie poznają raju, a Allah nie popatrzy na nich podczas sądu ostatecznego: niedobry, nieposłuszny rodzicom, kobiety upodabniające się do mężczyzn oraz ten, który nie reaguje na cudzołóstwo kobiet swojej rodziny (ad-dajjus)". Takie nabywanie pewnych cech płci przeciwnej, prowadzi do niszczenia moralności tego człowieka i dlatego Islam chroni materialną i psychiczną różnicę między kobietą a mężczyzną.

5. Dla zachowania osobowości wiernych, Islam postawił kolejny warunek, jest nim nie upodabnianie stroju do ubioru nie muzułmanów. Prorok wiele mówił o odrębności zachowań niewiernych, jak np: "Sprzeciwiacie się bałwochwalcom". Dlatego niektórzy uczeni, kierując się źródłem prawa Islamskiego al-kijas (analogia) uważają, że odrębność dotyczy także ubioru. Jednakże w hadisach nie ma o tym mowy, a muzułmanie i niewierni z Mekki oraz Medyny nosili takie same ubrania. Warunkiem pozostaje, żeby muzułmanie nie mieli intencji upodobnienia się do innowierców. Słowa Proroka mówią o sprzeciwianiu się złym z Islamskiego punktu widzenia obyczajom lub praktykom religijnym, a nie dosłownie wszystkiemu.

7.8. OSOBY, KTÓRYM DOZWOLONE JEST OGLĄDANIE `OZDÓB' KOBIETY

Koran mówi: "...i pokazywały swoje ozdoby jedynie swoim mężom lub ojcom, albo ojcom swoich mężów, albo swoim synom lub synom swoich mężów, albo swoim braciom, albo synom braci, lub synom swoich sióstr, lub ich kobietom, lub tym, którymi zawładnęły ich prawice; albo swoim służącym spośród mężczyzn, którzy nie są owładnięci pożądaniem cielesnym; albo też chłopcom, którzy nie poznali nagości kobiet" (Koran 24/31)

Mąż, ma prawo jako najbliższy kobiecie mężczyzna, oglądać wszystkie części ciała żony.

Przed innymi osobami, kobieta może odkrywać tylko określone części ciała, aczkolwiek uczeni muzułmańscy nie są całkowicie zgodni co do tego, które.

Jedni uczeni twierdzą, iż kobieta może odkryć włosy, twarz, ramiona, klatkę piersiową oraz łydki. Szkoła szafi'icka określa granice aury względem wyżej wymienionych osób (mahram) od pępka do kolan, czyli taką samą jak u mężczyzn. Szkoła malikicka twierdzi, że kobieta może pokazać głowę, ramiona, klatkę piersiową oraz łydki pod warunkiem, że spojrzenie na te części ciała nie wyzwala pożądania. Szkoła hanaficka twierdzi, że aurę kobiety stanowi dla stałych mahram całe ciało oprócz głowy, szyji, piersi, łydki, oraz stopy.

Szkoła hanbalicka określa, że mogą oni patrzeć jedynie na głowę, szyję, dłonie, stopy, czyli te części ciała kobiecego, które zwykle pokazuje ona przebywając w domu. Jest to najczęściej praktykowana wśród muzułmanów i najbardziej prawdopodobna opinia.

Do grupy mahram kobiety należą:

• ojcowie, dziadkowie ze strony obu rodziców oraz teść

• synowie, synowie męża z innych małżeństw, synowie córek (wnuki) oraz ich dzieci (prawnuki).

• bracia oraz ich potomstwo jak i synowie sióstr

• wujowie i stryjowie według ogółu uczonych są traktowani jak ojcowie i dlatego nie zostali wymienieni w wersecie. Taki wniosek został wciągnięty ze słów Proroka, który pozwolił Aiszy na odwiedziny jej mlecznego wujka: "Pozwól mu (na odwiedziny), gdyż on jest twoim wujkiem". Należy zaznaczyć, że miało to miejsce po nakazie noszenia hidżabu przez muzułmanki.

• kobiety, nazywane przez Koran "ich kobietami". Komentatorzy różnią odnośnie znaczenia tego wyrażenia. Jako najbardziej prawdopodobnie przyjmuje się, iż dotyczy on przyjaciółek i znajomych kobiet, bez względu na to, czy są muzułmankami czy nie. Zwolennicy tej opinii twierdzą, że ważniejsza w tej sprawie jest moralność w postępowaniu kobiet, a nie to jaką wyznają religię. Niemoralne i rozpustne kobiety traktowane są tak samo jak obcy mężczyźni. Wynika to z chęci Islamu do stworzenia odpowiedniego otoczenia dla muzułmanki i dlatego ustanowiona jest bariera psychologiczna pomiędzy wiernymi muzułmankami a niemoralnymi kobietami. Islam bardzo zachęca muzułmanów do zawierania przyjaźni z ludźmi cnotliwymi. Inna grupa interpretatorów Koranu twierdzi, że wyrażenie "ich kobietom" dotyczy tylko muzułmanek, a nie muzułmanki traktowane są jak obcy mężczyźni. Według nich, muzułmanki dbają bardziej o honor swej siostry, niż nie muzułmanki. Jako dowód podają list Omara Ibn al-Chattab do Abu Ubajda Ibn al-Dżarrah, o zabranianiu muzułmankom wchodzenia do łaźni publicznych jednocześnie z innymi kobietami ludów Księgi (żydówkami i chrześcijankami). Istnieje jeszcze inna interpretacja tych słów Koranu podana przez uczonego Imama ar-Raziego, którego zdaniem dotyczą one wszystkich kobiet. Jednak jest to nieuzasadniona i niepopularna interpretacja tego wersetu. Muzułmanka może pokazać części swego ciała kobietom wymienionym w tym wersecie ,,ich kobietom'', poza miejscami między kolanami a pępkiem. Natomiast obce muzułmance kobiety (niemoralne czy niemuzułmanki) traktowane są jak obcy mężczyźni.

• niewolnicy: "...lub tym, którymi zawładnęły ich prawice". Jeśli chodzi o znaczenie tych słów są dwie opinie, pierwsza wynika z dosłownego tłumaczenia i dotyczy zarówno niewolnic jak i niewolników. Pochodzi z interpretacji Aiszy oraz jest opinią Ash-Shaafi'ego i jedną z opinii Ahmeda Ibn Hanbal'a. według nich w tej kwestii Islam zalicza niewolnice i niewolników do członków rodziny. Druga interpretacja mówi, że mowa jest tylko o niewolnicach. Ten punkt widzenia tłumaczony jest tym, że ponowne wymienienie w tym wersecie niewolnic po wyrażeniu "ich kobietom" ma na celu określenie, że do niewolnic zalicza się także niemuzułmanki. Jest to opinia Ibn Masuda, al-Hasna al-Basriego, Saida Ibn al-Musajjib, Abu Hanify oraz innych. Uczeni ci twierdzili, że wyzwolony niewolnik może ożenić się z byłą właścicielką i dlatego traktowany musi być jak tymczasowy mahram.

• służba, ale pod warunkiem, że są to osoby pozbawione pożądania seksualnego (na przykład z powodu starości): "albo swoim służącym spośród mężczyzn, którzy nie są owładnięci pożądaniem cielesnym". Niewielu interpretatorów twierdzi, że chodzi tu o biednych którzy służą bogatym. Tacy ludzie mieliby nie okazywać chęci seksualnych wobec kobiet z rodziny pracodawcy ponieważ ich praca jest konieczna ze względów materialnych a nie z chęci seksualnej, a więc powoduje zaniechanie przez nich takich pragnień.

• dzieci, które nie dojrzały jeszcze do odczuwania pożądania seksualnego. Określenie wieku dojrzewania nie jest konkretnie ustalone, zależy od różnych warunków, często na podstawie obserwacji danej osoby. Niektórzy uczeni określają ten wiek na dwanaście lat.

Przed kuzynem, szwagrem, sąsiadami i pozostałymi mężczyznami, muzułmanka musi przestrzegać pełnego hidżabu.

7.9. SYTUACJE, W KTÓRYCH OBCY MĘŻCZYZNA MOŻE PRZYPATRYWAĆ SIĘ KOBIECIE

Islam w niektórych sytuacjach pozwala by obcy mężczyzna mógł spoglądać na kobietę. Są to następujące przypadki:

1. Zaręczyny. Na podstawie licznych hadisów nie tylko dopuszcza się, ale nawet zaleca patrzeć na przyszłą narzeczoną. Prorok pozwolił w takiej sytuacji spojrzeć na kobietę nawet bez jej pozwolenia, na przykład z ukrycia. Mężczyzna ma prawo patrzyć na twarz i dłonie wybranki. W opinii uczonych twarz odzwierciedla piękność kobiety. Gdyby chciał dowiedzieć czegoś więcej o urodzie wybranki, może wysłać do niej moralną kobietę ze swojej rodziny, aby dowiedziała się czegoś ponad to co sam mógł ujrzeć. Takie same prawa przysługują kobiecie względem kandydata na męża.

2. Islam dopuszcza unieważnienie zakazu w określonych sytuacjach ekstremalnych. Zakaz picia alkoholu i jedzenia wieprzowiny zostaje zniesiony, jeśli powstrzymanie się od tego rodzaju pożywienia, mogłoby przyczynić się do śmierci muzułmanina. Odnośnie kwestii oglądania `aury' kobiety przez mężczyznę, nie będącego jej mahram'em, konieczność taką stanowi wizyta u lekarza, który może oglądać wszystkie badane części ciała kobiety. Warunkiem dla przeprowadzenia badan jest obecność mahram'a lub innej kobiety Należy zaznaczyć, iż sytuacja taka jest dozwolone, jeśli w danej dziedzinie nie specjalizuje się lekarz-kobieta. Zatem podejmując leczenie muzułmanka musi najpierw starać się o wizytę u lekarza-kobiety, w ostateczności skorzystać z pomocy uczciwego lekarza (w razie możliwości muzułmanina).

3. Do sytuacji wyjątkowych należy ratunek przez zagrożeniami (pożar, powódź, trzęsienie ziemi) czy wypadek samochodowy. Religia nakazuje wówczas podjęcie wszelkich czynności mających na celu ratowanie życia kobiety.

4. Oglądanie twarzy obcej kobiety dopuszczalne jest podczas rozpraw sądowych oraz przy zawieraniu umów kupna-sprzedaży.

7.10. OZDOBY MUZUŁMANKI

Islam regulując kwestie ubioru oraz moralnych zachowań nie zapomniał także o ozdobach kobiety. Uwzględniając istnienie ludzi o słabych charakterach przed którymi należy się zabezpieczyć i nie dawać im powodów do szerzenia zgorszenia Islam podał warunki dotyczące noszenia ozdób. Pomaga kobiecie skupić się na odpowiednim pełnieniu roli w społeczeństwie, a nie na zaspokajaniu swojej próżności.

Islam zachęca do czystości i szerzenie piękna, lecz odbywać się to musi w granicach nie pozwalających na powstanie pokus. Nie zabronił się człowiekowi korzystania z darów i ozdób danych przez Allaha: "Powiedz! Ktoś uznał za zakazane ozdoby Boga, które on przygotował dla swoich sług, jak i dobre rzeczy pochodzące z Jego zaopatrzenia!" (Koran 7/32).

Islam zna naturę kobiety, jej słabość do upiększania się i pragnienie podobania się mężczyznom. Religia nie zwalcza tego, ale reguluje i skłania do upiększania się dla męża. Celem tego jest uszlachetnienie gustu społeczeństwa i oczyszczenie pojęcia piękna, dlatego niemoralna piękność została odrzucona, a pierwszeństwo zdobyła piękność wstydliwości, gdyż to dzięki niej podnosi się gust i oczyszczają wyobrażenia człowieka.

Islam ustanowił pewne warunki do korzystania z ozdób. Ozdabianie się przez mężczyznę jest dozwolone pod warunkiem, że będzie ono zgodne z jego naturą i nie będzie przesadne, bowiem o rozrzutnikach mówi Allah: "Zaprawdę, rozrzutni są braćmi szatana, a szatan jest niewdzięczny względem swego Pana" (Koran 17/27).

Mężczyznom zabronione jest noszenie złota i jedwabnych ubrań. Pewnego razu Prorok trzymając w lewej ręce złoto, a w prawej jedwab i powiedział: "To jest zabronione mężczyznom mojej społęczności". Z tej samej przyczyny Islam zabrania wszystkim korzystania ze złotych i srebrnych naczyń.

Kobieta może ozdabiać się dla męża, a nie dla innych mężczyzn. Może ozdabiać się w domu, a także na zewnątrz pod warunkiem spełnienia wymienionych wymogów hidżabu oraz innych podanych niżej.

Wielu uczonych jest zdania, że wychodząc z domu kobiety w ogóle nie powinny stosować kosmetyków zapachowych. Opierają się na hadisach zakazujących kobiecie uperfumowanej wychodzenia do meczetu: "Jeśli któraś z was pójdzie do meczetu, to niech nie dotyka perfum". Inny hadis mówi: "Jeśli któraś podchodzi uperfumowana do grupy mężczyzn, aby poczuli jej zapach to ona jest taka i taka - Prorok mówił ostre słowa".

W rzeczywistości jeśli przepatrzymy się hadisom na ten temat to stwierdzimy, że pierwszy z przedstawionych dotyczy jedynie zachowania w meczecie, gdzie wierni zbierają się do modlitwę, a zapach perfum mógłby rozpraszać modlących się. Natomiast z drugiego przedstawionego tu hadisu można wnioskować, że określenie kobiety jako niemoralnej wynika z jej prowokacyjnego zachowania, mającego wzbudzić pożądanie.

Natomiast używanie perfum przez mężczyznę przebywającego poza domem jest korzystne, szczególnie gdy prowadzi intensywny tryb życia i perfumy zapobiegają nieprzyjemnemu zapachowi. Nawet uperfumowany mężczyzna nie stanowi dla kobiety tak silnej pokusy jak ona dla niego.

Kobiecie nie wolno ozdabiać się w taki sposób, aby jej uroda zwracała uwagę obcych mężczyzn. To samo dotyczy także makijażu, może go robić tylko dla męża. Do oczu dopuszczalne jest stosowanie kohlu, nawet specjalnie przy wychodzeniu z domu. Powiedział znany uczony Ash-shawkani: "Tego co nie jest stałe jak kohl i temu podobne, zezwolił na używanie go Imam Malik i inni uczeni.

Odnośnie noszenia biżuterii przez kobiety, jedynym warunkiem jest przestrzeganie zasady umiaru. Naganne jest bowiem przekraczanie umiaru.

Farbowanie włosów jest dozwolone. Prorok powiedział, "że najlepszym środkiem farbowania siwych włosów jest dma henna i al-kutm (jemeńska roślina zawierająca barwnik czarny o odcieniu czerwonym)".

Mężczyznom też wolno farbować włosy. Niektórzy uczeni zezwalali im na farbowanie głowy i brody jedynie czarną farbą. al-Hasan, al-Husajn, Dżiarir i inni pozwolili na to tylko podczas jihadu, by stworzyć u nieprzyjaciela wrażenie, że walczy on młodszym przeciwnikiem. Starszym osobom nie wolno farbować włosów czarnym kolorem, aby nie upodabniać się do młodych.

7.11. OPERACJE PLASTYCZNE

Islam zabrania wszelkich zachowań powodujących stałe zmiany ciała ludzkiego. Religia zakłada, że człowiek powinien skupiać się na ważnych sprawach, ulepszać duszę, a nie koncentrować jedynie na powierzchowności. Zmiana wyglądu jest ucieczką od pełnienia prawdziwej roli człowieczej, a przecież wygląd nie jest tu najważniejszy, i powinno się urzeczywistniać ją bez względu na niego. Wszelkie zbędne ze względów zdrowotnych zmiany wyglądu Koran określa jako posłuszeństwo szatanowi, jako wielkie zło: "Gdy rozkażę im - oni będą zmieniać stworzenie Boga" (4/119).

Kiedy na ciele człowieka tworzą się zmiany kostne bądź dermatologiczne, zwracające uwagę innych osób, wywołując stres i dyskomfort fizyczny jak i psychiczny, Islam dopuszcza usunięcie defektu. Prorok zabronił i przeklął tatuujących się, szlifujących zęby, thkształtujących szpary między zębami. Zabronił także depilowania brwi, noszenia tresek z naturalnych włosów oraz wszelkich peruk. Powodem takiego postępowania Proroka jest dążenie do ukazywanie prawdy, a nie do oszukiwania; powiedział:" Ktokolwiek oszuka nas, ten nie jest spośród nas".

7.12. DOTYK

Kontakty seksualne dozwolone są tylko między małżonkami. W przeciwnym razie stanowi to wielki grzech, jakim jest cudzołóstwo. Ten problem nie będzie tu poruszony a jedynie omówiona zostanie kwestia dotyku kobiety przez innego mężczyznę niż mahram.

7.12.1 Podawanie ręki

Wzajemne dotykanie się przez kobietę i mężczyznę nie będącego mahramem jest surowo zabronione, jeśli kojarzy się ze złą intencją - z tym zgadzają się wszyscy uczeni.

Prorok powiedział "Lepiej dla któregoś z was, aby została mu wbita duża igła z żelaza, niż gdyby dotykał kobiety, która jest mu zabroniona (muharrama)". (hadis sahih)

Prorok nie podawał ręki obcym kobietom. Aisha powiedziała, iż nie czynił tego nawet, przyjmując przysięgę wierności od kobiet. Zapytany, odrzekł: "Nie ściskam dłoni kobiet".

W hadisach, znajdziemy sytuacje kiedy Prorok dotykał i był dotykany przez dobrze znane mu kobiety, szczególnie podczas walk, gdy one były pielęgniarkami. Na podstawie wielu można stwierdzić, iż Prorok nie dotykał obcych sobie kobiet bez względu na częstotliwość kontaktów z nimi, ochraniał je w ten sposób przed wszelkimi rodzajami pokus. Natomiast w szczególnych przypadkach, Prorok dotykał niektórych, dobrze znanych mu kobiet. Zdaniem niektórych uczonych hadisy mówiące o nie dotykaniu kobiet dotyczą tylko Proroka. Na podstawie tego można zrozumieć, że podawanie ręki nie jest ogólnie zalecone i lepiej, by nie miało miejsca. Niektórzy uczeni mówią, że skoro nie ma jasnego dowodu, iż sprawa jest zabroniona to nie można jej całkowicie zakazać. Niektórzy uczeni są skłonni pozwolić na podanie ręki w sytuacji, gdy wstydzimy się lub krępujemy nie uścisnąć wyciągniętej do nas dłoni. Z drugiej zaś strony inni uczeni nie zezwalają na podawanie dłoni w ogóle, powołując się na hadis mówiący o tym, że lepiej wbijać igłę niż dotykać kobiety. Pojęli to w ten sposób, że wyrażenie w hadisie odnosi się do wszelkiego rodzaju dotyku obcej kobiety. Zwracam uwagę, że wszystkie religijne opinie pozwalają dotykać obcą kobietę przez mężczyznę i odwrotnie w razie zagrożenia życia, koniecznej potrzeby lub leczenia.

7.12.2. Dotykanie kobiety przed przestawieniem do modlitwy

Różnice między uczonymi w tej kwestii, biorą się z odmiennych interpretacji wersetu: "....albo też gdy dotykaliście kobiet" (Koran 4/43).

Według Ash-Szafi'ego dotykanie obcych kobiet przez mężczyznę unieważnia stan czystości rytualnej i wymaga wykonania "wudu", nie ma znaczenia intencja, powód dotyku.

Malik i Ahmad Ibn Hanbal twierdzili, iż dotykanie bez złej intencji, nie wpływa na ważność wudu.

Abu Hanifa uważał, iż oznacza to dotyk o podłożu erotycznym i/lub kontakt seksualny.

Warto zaznaczyć, iż są hadisy, świadczące o tym, że Aisha dotykała Proroka przed, jak również w trakcie modlitwy. Wielu uczonych uważa, że jedynie dotyk ze złą intencją unieważnia czytość rutualną i wymaga ablucji (wudu). Analogicznie sprawa ma się z dotykaniem mężczyzn przez kobiety.

7.13. PRZEBYWANIE NA OSOBNOŚCI Z OBCYM MĘŻCZYZNĄ ORAZ RELACJE MIĘDZY

Islam zabronił przebywania kobiecie na osobności w zamkniętym pomieszczeniu pod nieobecność mahrama z obcym mężczyzną.

Prorok powiedział: "Niech żaden z was nie przebywa na osobności z obcą kobietą bez mahrama" oraz: "Nie wchodźcie do kobiet, których mężów nie ma, gdyż szatan płynie w człowieku jak krew".

Islam dba o to by nie tworzyły się okazje do jakichkolwiek nieczystych kontaktów, mogące doprowadzić do większego grzechu, czyli cudzołóstwa. Zwraca on uwagę na specyfikę natury człowieka i próbuje `przeciwdziałać' skutkom. W Koranie Allah mówi "człowiek został stworzony słabym" (Koran 4/28), co oznacza, iż łatwo ulegać może pokusom.

Niekontrolowane przebywanie obcych sobie kobiety i mężczyzny jest w stanie rozbić mocne podstawy rodziny i doprowadzić do rozszerzenia zła w społeczeństwie. Prorok znając naturę ludzką i dbając o zachowanie porządku powiedział: "Uważajcie abyście nie przebywali na osobności z obcymi kobietami. Na tego, w którego ręce jest moja dusza, - gdy jakikolwiek mężczyzna przebywa na osobności z obcą kobietą, szatan wchodzi między nich".

Nawet szwagrowi zabrania się przebywać sam na sam w zamkniętym pomieszczenie z żoną brata. Prorok w tym przypadku określił szwagra jako śmierć. Oznacza to, że przy umożliwieniu takich kontaktów może dojść do cudzołóstwa, które jest sprawą o wielkim znaczeniu a Arabowie określają takie ogromnie niebezpieczne sprawy jako śmierć.

Przyjęcie przez kobiety obcych mężczyzn pod nieobecność męża jest dopuszczalne jedynie w razie konieczności, pod warunkiem, iż wyraża ona na to zgodę.

Prorok powiedział: "Nie przebywajcie u kobiety, której mąż jest nieobecny, chyba że w towarzystwie drugiego lub dwóch innych mężczyzn". Oznacza to, że odwiedzających musi być więcej niż jeden.

Sytuacje, w których dozwolone są kontakty między płciami mogą mieć miejsce to

• podczas dzihadu (działań wojennych)

• w miejscach kultu i nauki, aczkolwiek nie w mieszanych grupach

• dopuszcza się rozmowy z obcym mężczyzną na ważne tematy, aczkolwiek muszą one przebiegać zgodnie z określonymi zasadami

Kobietom nie zabroniono chodzić do kin, teatrów lub miejsc odpoczynku pod warunkiem, że treść tam pokazywana odpowiada zasadom Islamu i warunki kontaktów z obcymi mężczyznami są odpowiednio przestrzegane. Dotyczy to także pracy kobiety poza domem.

Jest około 300 hadisów, omawiających kwestie kontaktów damsko-męskich.

Islam nie zwalcza wszystkich kontaktów mężczyzny z obcą kobietą, lecz porządkuje i pilnuje aby były korzystne dla spotykających się osób i całego społeczeństwa. Jedynymi kobietami z którymi nie można było mieć bezpośredniego kontaktu to żony Proroka, a rozmowy z nimi musiały odbywać się spoza zasłony. Hadisy świadczące o wzajemnych kontaktach dotyczą wszystkich kobiet, niezależnie od ich wieku. Prorok często zwracał się bezpośrednio zarówno do grup jak i do pojedynczych kobiet. Przyjaciele Proroka często odwiedzali Um Sharik, kobietę bogatą i hojną na rzecz Islamu. Prorok wiedział o tych wizytach i dlatego przykazał jednej towarzyszce będącej rozwódką, aby nie chodziła przez okres oczekiwania (al-idda) do Um Szarik ponieważ często przebywali u niej jego przyjaciele. Islam nie zabronił obustronnych kontaktów, lecz tylko tych które mają miejsce na osobności i doprowadzają do pokusy.

7.14. KONTAKTY MUZUŁMANKI Z OBCYM MĘŻCZYZNĄ - ETYKIETA

Przedstawione zostaną w tym podpunkcie warunki, które muszą być zachowane przy kontaktach kobiety z obcymi mężczyznami. Warunki te mają na celu obronę społeczeństwa przed destabilizacją oraz anarchią i są następujące:

1. Zachowanie odpowiedniego stroju Islamskiego.

2. Spotkanie musi odbywać się w obecności męża, mahrama, lub innej kobiety a jeśli to niemożliwe, wówczas należy przestrzegać zasady nie przebywania sam na sam w zamkniętym pomieszczeniu. Kobieta i mężczyzna muszą spuszczać wzrok ponieważ zabronione jest wzajemne przypatrywanie się; należy prowadzić spokojną i poważną rozmowę i wystrzegać się wszelkich niemoralnych ruchów, by nie dopuścić do wywołania pokusy. Spotkanie powinno trwać jak najkrócej i nie może często się powtarzać.

3. Kobieta nie powinna wychodząc z domu perfumować się oraz robić makijażu, poza zastosowaniem kohlu, który jest dozwolony.

4. Z obawy przed niewłaściwymi zachowaniami należy unikać kontaktów z osobami niereligijnymi.

5. Unikanie w miarę możliwości przebywania w mieszanych tłumach. Prorok dbał o to, aby po modlitwie, gdy tworzył się tłum, oddzielić kobiety od mężczyzn. Prorok zrobił kobietom oddzielne drzwi w meczecie, aby wychodziły przez nie po modlitwie.

6. Zwalczanie pokus podczas wzajemnych kontaktów może nastąpić, gdy spełnione zostaną wymienione wcześniej warunki. Natomiast wewnętrzne uwolnienie się od zła następuje poprzez zwiększanie wiary. Mówi Allah w Koranie: "Nie przybliżajcie się do czynów szpetnych, ani do jawnych spośród nich, ani do ukrytych" (Koran 4/151). Powiedział także: "Poniechajcie grzechu zewnętrznego i wewnętrznego" (Koran 4/120). Tak więc należy unikać drogi mogącej doprowadzić do większego zła, aby ustrzec samego siebie od pokus i ochronić całe społeczeństwo od występku i patologii społecznej.

7.15. CUDZOŁÓSTWO (ZINA)

W Islamie zakazane są pozamałżeńskie kontakty seksualne. W kontaktach wzajemnych mężczyzn i kobiet jak to przedstawiono powyżej, Islam uczynił wszystko by ochronić oboje od popełnienia cudzołóstwa oraz społeczeństwo od zgubnych jego skutków. Cudzołóstwo rozbija rodziny, istnienie nieślubnych dzieci, często porzucane lub zaniedbywane przez swych ojców czy matki, przyczynia się do szerzenia chorób, do zaniechania wstąpienia w związek małżeński, a co za tym idzie do braku poczucia odpowiedzialności. To wszystko wprowadza chaos, rozbijając więzy międzyludzkie, wprowadzając elementy patologii i dewiacji społecznej. Dzieci wychowywane w ciągłym stresie, spowodowanym niestabilnym życiem rodzinnym, podatne są bardziej na oddziaływanie różnych często przestępczych subkultur. Islam wzmocnił bardzo wiarę w Allaha oraz ustanowił, że cudzołóstwo jest jednym z większych grzechów ludzkich (kabair).

Mówi Allah: "I nie zbliżajcie się do cudzołóstwa! Zaprawdę, jest to czyn szpetny i jakże to zła droga" (Koran 17/32).

Jasno określone granice w kontaktach obu płci podyktowane są dążeniem do czystości społecznej. W ten sposób Islam udowadnia, że jest religią praktyki i zrozumienia natury ludzkiej, a nie utopijnych ideałów dalekich od realiów rzeczywistości. Dla tych, którzy próbują zburzyć stabilność życia społecznego Islam ustanowił bezlitosną karę - albowiem dla bezlitosnych nie ma litości. Karą dla cudzołożników nie będących w związkach małżeńskich jest sto batów, natomiast dla zamężnych i żonatych - publiczne ukamienowanie. By kara mogła być wykonana należy oczywiście najpierw udowodnić winę. Aby to uczynić trzeba przedstawić co najmniej czterech naocznych świadków popełnionego czynu. Muszą to być osoby o nieposzlakowanej opinii. Praktycznie jest to bardzo trudne do przeprowadzenia, chyba że kobieta i mężczyzna cudzołożą w miejscu publicznym próbując zburzyć stabilizację społeczną. Surowa kara za cudzołóstwo wzmacnia uczucie wstrętu do cudzołóstwa i oddala od niego.

Nauka Islamu wprowadzając konieczność przedstawienia publicznie czterech świadków, których dobra reputacja nie podlega wątpliwości, ochrania przed ewentualnymi fałszywymi oskarżeniami i plotkami. Osoba oskarżająca lub oczerniająca bezpodstawnie dobre imię drugiej osoby, podlega każe za stawianie fałszywych zarzutów. Mówi Allah w Koranie: "A tym, którzy oskarżają kobiety godne, a nie mogą przyprowadzić czterech świadków, wymierzcie osiemdziesiąt batów i nie przyjmujcie od nich nigdy świadectwa. To są ludzie szerzący zgorszenie" (Koran 24/4).

---