Życie jest wędrówką, którą rozpoczynamy w momencie narodzin. Podróżą, której nie podejmujemy z własnej woli, lecz jesteśmy na nią skazani. Jest drogą od zwierzęcia do anioła, czyli nieustannym przekraczaniem siebie, pokonywaniem słabości charakteru i poszukiwaniem własnych wartości
. Podróż bohatera to nieustannie podejmowany motyw przez poetów i pisarzy. Służy ona często zdobywaniu nowych doświadczeń
, edukacji - zarówno, jeśli jest wędrówką w przestrzeni, jak też w głąb siebie. Nigdy jednak nie pozostawia człowieka takim samym i to chyba jest w niej najważniejsze.
"Odyseja" - Homer stworzył archetyp człowieka - podróżnika, wędrowca, tułacza,. To każdy człowiek, który walczy o przetrwanie, błądzi, odbywa podróż w czasie i przestrzeni, także podróż w głąb własnej duszy. Odyseusz to "człowiek w drodze", który po długiej nieobecności chce wrócić do domu, do wiernie czekającej żony, jednak zgodnie z wolą bogów przez dziesięć lat tuła się po świecie, zanim wreszcie może ujrzeć brzegi Itaki. Dążąc do swej ojczyzny błądził, zawracał z drogi, tułał się po morzach. Wrócił sam, zgodnie z wolą Posejdona, bez załogi, okrętów i bogactw, ale cel osiągnął. Szeroko pojęty motyw podróży i podróżnika, ukazany przez Homera, pozwala spojrzeć na życie i naszą przez nie drogę jak na nieustanną wędrówkę
, a na siebie samego, jak na tułacza, który, podobnie jak Odys, dąży do jakiegoś celu.
"Sonety krymskie" - Adam Mickiewicz wprowadza nowy typ bohatera, charakterystycznego dla romantyzmu - pielgrzyma by pokazać los poety-tułacza, opowiedzieć prawdę o losie człowieka pozbawionego ojczyzny. Kreując postać pielgrzyma pragnął stworzyć obraz własnej osobowości, a za pomocą egzotyki Krymu swoje stany emocjonalne. Mickiewiczowski pielgrzym to postać na wskroś romantyczna. Cechuje go samotność, którą możemy dwojako pojmować. Mickiewiczowski bohater jest wygnańcem, zmuszonym do opuszczenia ojczyzny i tułaczki po obcych krajach. Obarczony zostaje bagażem pamięci, los gorzko go doświadcza. Odczuwa również samotność uczuciową, ponieważ znajduje się daleko od ludzi, których kocha. "Boska Komedia" - Dante Alighieri przedstawia wizję wędrówki
przez zaświaty - Piekło, Czyściec i Niebo. Pomysł wędrówki w zaświaty zaczerpnął autor od swoich poprzedników - ten motyw pojawia się zarówno w mitologii, jak i literaturze europejskiej okresu Średniowiecza. Dante rozwinął go w obszerny poemat, czyniąc samego siebie głównym bohaterem. Czytając poemat mamy więc do czynienia z dwoma wcieleniami Dantego - po pierwsze bohatera, który wędruje po zaświatach, po drugie narratora, który z perspektywy czasu opowiada historię swojej wędrówki. Dzieło Dantego należy zapewne odczytywać jako duchową podróż człowieka od upadku, pogrążenia się w grzechu do oczyszczenia z win, nawet świętości.