BOCCACCIO
Był nieślubnym dzieckiem toskańskiego kupca i francuskiej szlachcianki.
Pisarz włoski; przyjaciel F. Petrarki; autor łac. prac erudycyjnych, a także kilku powieści w języku wł. wierszem i prozą, wśród których wyróżnia się Fiammetta (1343-44, wyd. pol. 1923).
wątki nowel czerpał Boccaccio zarówno ze źródeł pisanych, jak i przekazów ustnych; ukazując życie swej epoki w całej jego bujności, opisywał często swawolne przygody erotyczne, lecz ukazanie zmysłowych ponęt świata łączył z podziwem dla sprawności umysłu ludzkiego, dla bystrej i niezawisłej inteligencji.
Boccaccio stał się klasykiem prozy wł., a nowela, w nadanej przez niego strukturze # wzorem naśladowanym długo w różnych literaturach.
W wieku 23 lat zakochał się w nieślubnej córce króla, Marii d' Aquino, która stała się jego muzą.
W roku 1340 ponownie powrócił do Florencji, gdzie zajmował wiele zaszczytnych stanowisk. Jednak po pewnym czasie zrezygnował z życia politycznego, mimo, że kilkakrotnie miasto powierzało mu misje dyplomatyczne.
Nowele te są połączone w całość i są opowiadaniami grupy młodych kobiet i mężczyzn, którzy podczas zarazy schronili się w okolicach Florencji.
Ponieważ Boccaccio pracował wiele lat nad swoimi tekstami oraz często wprowadzał poprawki i nowe redakcje, ich datowanie jest niedokładne i budzi wiele wątpliwości.
W volgare
"Łowy Diany" (przed 1334) Poemat tercyną.
"Opowieść o nimfach z Fiesole" (1344-46) - Niedługi poemat oktawą.
"Filostrato" Poemat oktawą.
"Filocolo" (do 1366) Opowieść prozą
"Tezeida o zaślubinach Emilii" (1339-40) Poemat oktawą w 12 księgach
"Miłosne widzenie" - Poemat tercyną opisujący marzenie senne.
"Fiammetta" (1343-44) Opowieść o miłości dworskiej widzianej oczami kobiety. Uchodzi za pierwszą włoską powieść psychologiczną.
"Dekameron" Wśród nowel przeważa tematyka miłosna. Ich charakter jest zróżnicowany. W swym dziele Boccaccio opisuje wielką "komedię ludzką".
"Corbaccio" (ok. 1365) Ostra inwektywa przeciwko kobietom.
Po łacinie
"O przypadkach sławnych mężów" (1636-60, II red. 1373) traktat będący zbiorem 80 nieszczęśliwych historii postaci różnych epok. Tekst ma charakter moralizatorski, w dużej mierze jest odchodzi od prawdy historycznej w stronę literackiej fikcji.
"O sławnych niewiastach" (1631-1632) 102 biografie kobiet mitycznych, antycznych i średniowiecznych - traktat moralizatorski.
"O nazwach gór, lasów, źródeł, jezior, rzek, stawów, bagien i mórz" - traktat etymologiczny.
TEMATYKA
Motywy nowel czerpał pisarz z wielu źródeł (w tym antycznych), także z tradycji ustnej, nadając im jednak własny szlif.
Głównym ich tematem jest miłość, namiętna, pełna wyrzeczeń, niekiedy groźna, wyniszczająca, czasem zaślepiona i naiwna.
Człowiek narażony na kaprysy fortuny popada w tarapaty, ale czasem nadzwyczajnym zbiegiem okoliczności odwraca się od niego zły los # światem bowiem rządzi wszechwładnie przypadek. Ale to nie znaczy, że człowiek nie może przypadkowi pomóc, od czegóż ma rozum. Toteż rojno w nowelach od ludzi biorących swój los w swoje ręce, umiejętnie wykorzystujących swoją szansę, którzy potrafią nawet w złej sytuacji znaleźć rozwiązanie.
O sile tych opowieści decyduje konkretność, realistyczny opis, barwność fabuły i bogactwo uchwyconych charakterów. Powstaje w ten sposób nie tylko panorama Włoch XIV w., ale wielki fresk "komedii ludzkiej".
Niekiedy są to opowiadania z tezą, w których autor przeciwstawia się stanowym podziałom i przesądom.
Kornel Makuszyński napisał, iż Boccaccio należy do tych pisarzy, którzy strapionemu światu dali radosny uśmiech na pociechę.
Boccaccio bowiem nie moralizował, nie pouczał, poprzestając na kreśleniu ludzkich przypadłości, poprzez które prześwieca afirmacja życia, zwłaszcza miłości, i pochwała rozumu. Dekameron zyskał wielką popularność nie tylko we Włoszech.
Frywolny ton epoki skrywa w gruncie rzeczy humanistyczną afirmację życia,a zwłaszcza miłości i rozumu.
SOKÓŁ
Dla zyskania jej przychylności Federigo bierze udział w licznych turniejach, czyni jej drogie podarunki i wydaje uczty, co doprowadza go do ruiny finansowej.
Kobieta jednak nie odwzajemnia jego uczuć, jest żoną innego mężczyzny, któremu pozostaje wierna.
W tym czasie umiera mąż donny Giovanny, a wdowa wraz synkiem udaje się na lato do swych włości położonych niedaleko majątku rycerza.
Chłopiec szybko zaprzyjaźnia się z Alberighim, a jego wielkim marzeniem jest posiadać sokoła, który do niego należy.
Po pewnym czasie dziecko ciężko zachorowuje. Opiekującej się nim matce zwierza się ze swego skrytego pragnienia. Jest głęboko przekonany, że uzyskanie sokoła pomogłoby mu wrócić do zdrowia.
Giovanna, mając na względzie przeszłość, nie śmie prosić Federiga o tak wielką przysługę, jednak w końcu miłość do dziecka zwycięża i kobieta decyduje się osobiście udać się do rycerza, by przedstawić mu całą sprawę.
Usłyszawszy, że ukochana kobieta pragnie, by zaprosił ją na obiad, Federigo uświadamia sobie, że nie ma czym godnie jej ugościć, postanawia więc upiec sokoła. Po obiedzie Giovanna wyjawia mu swą wielką prośbę.
Słuchając jej słów, mężczyzna zalewa się łzami z rozpaczy, że nie może ofiarować jej ptaka.
Synek kobiety umiera kilka dni po tym zdarzeniu.
Kobieta bardzo boleje nad utratą ukochanego dziecka, jednak z uwagi na swoją majętność i młody wiek, bracia namawiają ją do ponownego zamążpójścia. Giovanna ulega ich naciskom, stawiając jednak warunek, że jedynym, którego zgodzi się poślubić, jest Federigo.
Mężczyźni akceptują decyzję siostry, a Giovanna i jej drugi mąż w szczęściu dożywają swoich dni.