"Dekameron" Boccaccia jako "pierwsza komedia ludzka"
"Dekameron" (z gr. deka- dziesięć i hemera- dzień) to największe dzieło Giovanniego Boccaccio(1313-1375) zawierające 100 nowel opowiedzianych przez 7 białogłów i trzech młodzieńców. Ramą utworu są przymusowe wakacje, które na wsi spędza świetne florenckie towarzystwo. Aby uprzyjemnić sobie czas wypoczynku (kiedy w mieście szaleje zaraza- 1348) co dzień każdy z nich opowiada jedną nowelę. Często są to opowiadania barwne, z nutką pikanterii o śmiałych obyczajowo, z życia wziętych historiach. Boccaccio z niezrównaną plastyką maluje ludzkie charaktery, opisuje zwyczaje swoich czasów, snuje zręczne intrygi. Świat "Dekameronu" to ziemskie, doczesne, ludzkie przyjemności i przykrości, świat, w którym wielką rolę odgrywają kobiety przewyższające mężczyzn sprytem i żądzą swobodnego życia. Po raz pierwszy na taką skalę utwór literacki nie opisuje bogów czy świętych, ale daje wzorce do naśladowania i potępia haniebne uczynki przy pomocy humoru i scenek z życia zwykłych ludzi.