WILLIAM BLAKE
(zbiór wierszy)

Mroczny hymn...

Na nocnym niebie chmury się kłębią.
Noc mnie ogarnia, pieści swą głębią.
Podmuchy wiatru liśćmi targają,
szeleszczą, huczą, zawodzą, grają...
Chłód mnie przenika do szpiku kości...
Ciemność rozgrzewa - kocham Ciemności...

Na horyzoncie widać tańczące
rozbłyski burzę obwieszczające.
W nich aura strachu i moc miłości...
Energia cierpień, czar namiętności...
Północ minęła już bez wątpienia...
W przestrzeń kosmiczną, Twego imienia

dzwięk się unosi... Miedzy gwiazdami
mknie bym mógł w końcu złączyć się z Wami...

Ma mroczna dusza metamorfuje-
Odczuwam rozkosz, cierpienie czuję...
Tańczyłem z życiem, uczyłem dzieci...
Teraz odchodzę w objęcia śmierci...
Życie dać śmierci - to jest pokusa,
w krwawych pieszczotach tchnąć w Sukkubusa...

Wszystko! by złączyć się z zaświatami,
by tam się wreszcie zjednoczyć z Wami...

Natura wyje - świat w dysharmonii
W rytm grzmotów wznoszę mroczny hymn do Nich...
Wyście bogami... Wyście diabłami...
Nas checie dobrych, lecz Wy źli sami!!!
Grzmot mnie porywa, lecę do góry.
Ja - czarny piorun, przebijam chmury...

Mknie moja dusza między światami
w stronę Syriuszy spotkać się z Wami...

Głos Demona Stróża

Chcecie poznać Prawdę? Istotę wszechświata?
Czy tym światem rządzi Bóg, człowiek czy Szatan?
Ja wam mówie - człowiek, w to głęboko wierzę...
Pytam tylko: człowiek-bóg czy czlowiek-zwierze?
"I ujrzałem Bestię z morza wychodzącą..."
Ona jest zewnętrzną czy wewnętrzną Mocą?
Czlowiek ciągle błądzi... wciąż tkwi w zaślepieniu
przy rozstaju myśli, w swej niewiedzy cieniu...

Dążcie jednak stale w wrót poznania stronę,
za którymi włożą wam wiedzy koronę!
Tu zostaną tylko Pałace Żałoby,
zbiorowe mogiły, sarkofagi, groby...

Wizje znad przepaści
Część I

* * *
Miliardy gwiazd - latarnie na czarnym oceanie nocnego nieba...
One widzą kazdy nasz ruch...
* * *

mój pusty śmiech...
stoję na skarpie ponad przepaścią
a w dole cały świat:

ludzie i ich sprawy
cierpienia, zabawy...

wszystko pusty śmiech!

mój gorzki płacz...
drżała przepaść od cierpień ludzkości
i w krwi tonął świat:

ludzie i ich wojny,
naród bogobojny...

wszystko gorzki płacz!
wszystko pusty śmiech!
znajdź łoże na orgazm,
znajdź sposób na śmierc...

Część II

...W dole przepaści morze krwi szumi
a ludzkość się w nim zatopiła
ktoś wrzeszczał... ktoś płakał...
ktoś o litość błagał...

splunąłem z pogardą w tę topiel kipiącą
tym dokańczając dzieło zniszczenia
błysk nuklearny wszystko oślepił...

koniec skończony,
świata już nie ma

czerwone fale biją o skały
Słyszysz jak pięknie morze krwi szumi?

Po Drugiej Stronie...

...i jestem teraz tu...
...(nie ja - raczej mój Duch)...
...i widzę teraz rzeczy,
którym "rozsądek" przeczy...
...me ciało gdzieś na Ziemii,
pośród świateł i cieni,
wśród bólu i radości...
...teraz już tylko kości...

* * *

..."czeka mnie potępienie?
życie wieczne? zbawienie?"
..."czy słyszę śpiewy świętych?
czy też wrzaski przeklętych?"
...ta cisza jest tak głośna...
...tak głośna bo nieznośna...
...słychać w niej bicie dzwonów,
wichry Armageddonu...

* * *

...wtem ciche szepty, trzaski,
przywołujące wrzaski...
...dokoła mroczne twarze,
krwią skropione ołtarze...
...chłodem mnie Zło przeszywa
Pan Przyjemnosci wzywa...
...trwa orgia krwii i żądzy
w niej ja zostać pragnący...

* * *

...światłość, chóralne śpiewy...
rozpacz aniołów, krzewy
z nienawiści spaliło,
której powodem miłość...
Dobro mnie ciepłem grzeje
Pan smutno do mnie śmieje...
...trwa edeńska miłości
uczta - ja jednym z gości...

Refleksja

Gdy się w swych myśli pogrążam otchłani,
Widzę jak wszyscy żałośni kapłani
Szerząc (nie)święte (pół)prawdy swej wiary
Z ludzi chcą zrobić bezbronne ofiary.
Wtedy mam pewność, że z bezdennej czerni
VEXILLA REGIS PRODEUNT INFERNI...

Gdzieś dwa narody w walkach niekończących
Wciąż się mordują z przyczyn wkurwiających
Jedni się drugim pokazać starają
Jak swą religię głęboko wyznają
Jednakże wcale nie są Bogu wierni...
VEXILLA REGIS PRODEUNT INFERNI...

Życie istoty zwanej człowiekiem

Idę ulicą... patrzę na ludzi-
zmęczone twarze, puste spojrzenia...
Każdy pogonią za czymś się trudzi.

Wszystko powtarza się do znudzenia:
jedzenie, picie i wydalanie,
oddychanie, sen i rozmnażanie.

Do szczęścia, życia, tego im trzeba.
W niedzielę kościół - bilet do nieba...
Dla innych siła, piękno się liczy...

...A dla mnie takie życie jest Niczym!

Zmysłowość

Leżymy nadzy obok siebie...
Lewitujemy pośród ciszy
w której nasze oddechy niczym morskie fale
rozbijają się o uderzenia
naszych serc...

...a ciemność nas zalewa
rozrywana płomieniami żądzy naszych źrenic
będących gwiazdami
w najwspanialszych konstelacjach
wszechświata miłośći...

...a jego próżnia
wypełniana aromatyczną atmosferą zapachów
naszych ciał
ktore to zapachy wirują niczym motyle na polanie
naszego łoża...

...a na jego terytorium jedynym językiem
jest dotyk...

...a słodycz twych gorących ust gasi me pragnienie...

...i tak przez pryzmat pięciu zmysłów
dane jest nam odczuwać
tę cząstkę nieskończoności...

...i oto druzgocząc Ład
kreujemy Chaos...
popadamy w niebyt...

w to miejsce gdzie
Nigdzie jest Wszędzie
gdzie "Miłość jest Prawem"
gdzie zawsze nim będzie...

Na kamienistej glebie serca mego...

(Sonet I)

Na kamienistej glebie serca mego
Wzrasta powoli drzewo czarnolistne,
Wzrasta wydając kwiaty nienawistne,
Wzrasta drwiąc śmiało z żywiołu każdego.

Latorośl mroku metafizycznego...
Kwiaty chce zmienić na owoce krwiste,
A moje serce w jezioro ogniste -
Jezioro Piekła majestatycznego.

A jednak w środku, gdzieś skryty głęboko
Jest skrawek nieba błękitem błyszczący
Na nim się dumnie wznosi czarne Oko

Znak dobra, ciepła w zaćmieniu trwających
I gdy się ono otworzy szeroko
Drzewo w kolorach skąpie się tańczących...

---