Autor: Lancaster
Tytuł: Pozwól mi usłyszeć, jako że tytuły nigdy nie były moją mocną stroną x)
Fandom: Doctor Who
Postacie/pairingi: Master, Doktor, Martha Jones też się znajdzie
Spojlery: bardzo duże, do końca czwartego sezonu
Ilość słów: 443
Odautorsko: Miałam tego teksu nie wrzucać w ogóle, ale ostatecznie go wrzuciłam pod groźbą NinyX, której ten tekst dedykuję. Bardzo pokręcony, dziwny, ale jak inaczej o szaleństwie pisać? Tekst pisany niejako wokół pojedynku mistrzowego, jako, że z trzech osób zrobiły się dwie, a mi wyszło jeszcze takie coś. Tak więc - tu również jest dedykacja dla Psiej Gwiazdy. (:
Betowała cudowna Altair Black, której jak zwykle serdecznie dziękuję.

Pozwól mi usłyszeć

I ran to a tower where the church bells chime
I hoped that they would clear my mind
They left a ringing in my ear
But that drum's still beating loud and clear

Louder than sirens
Louder than bells
Sweeter than heaven
And hotter than hell

Florence + The Machine

-Doktorze.
- Mistrzu.
- Uwielbiam, jak wymawiasz moje imię.


Gallifrey tętni życiem. Gdzieniegdzie pomiędzy harmonią, jaką tworzą Władcy Czasu wraz ze swoimi TARDIS, pomiędzy zielonymi, zielonymi drzewami, trochę jaśniejszymi niż oczy chłopców biegających na gallifreyskich łąkach, pojawia się Strach. Rzadko. Bardzo rzadko. Władcy Czasu stoją na skraju wszechświata i patrzą w dal ze spokojem. Czasem tylko ze strachem. Potem jest słowo. A dokładniej dwa.

Wojna Czasu.

Stop.

Mistrz pamięta Wir Czasu, pamięta odbicie oczu tak intensywnie zielonych, patrzących w wir z niepokojem. Oczy patrzą w wir, a Mistrz zaczyna słyszeć. Bęben bębni bęben bębni bęben bębni bębnić bębnić tylko nie przestawać. Takt na cztery: stuk-stuk-stuk-stuk. Małe, zielone oczy rozszerzają się, potem powoli zwężają, a Wir jest wielki. Wielki i coraz większy. Mistrz nie wie, czy wolałby być ślepy, czy głuchy. Zaciska powieki i nadal słyszy głośne stuk-stuk-stuk-stuk, takt na cztery, i wie, że to już nigdy się nie skończy, bo uszu nie można zamknąć tak jak oczu.

Potem są czarne, czarne oczy Doktora i czarna, czarna skóra Marthy Jones.

Stop.

Stop.

Stuk. Stuk. Stuk. Stuk. Takt na cztery.

Masz bęben w głowie, swojej głowie, bęben bębni, tak, tak bęben bębni i nie może przestać, więc dlatego szalejesz, bo co, jak przestanie, przecież nie przestanie, bo uszu nie da się zamknąć tak, jak oczu, umysł otwarty, oczy otwarte, szalejesz, bo nie możesz nic zrobić, albo nie chcesz, jesteś nikim, jesteś kimś, bo teraz już spotkałeś Doktora, teraz zrób wszystko, by go przy sobie zatrzymać. Walcz!



Czarne, czarne oczy mówią: wybaczam.

Bierzesz więc czarną, czarną skórę Marthy Jones, a nawet wtedy, gdy przed tobą klęka, jak przed Władcą, czarne oczy mówią: wybaczam.

- Wybaczam.

Stuk-stuk-stuk-stuk.

Harold Saxon jest kimś, jest kimś, bo wtedy nie jesteś do końca sobą, udajesz, bo to wychodzi ci najlepiej, nawet ta naiwna Lucy wie o tym, że Saxon jest kimś, a przecież ona jest taka głupia, bo wierzy w każde słowo Mistrza, słowo nie-swoje słowo, Mistrzu, czy to nie zabawne? Ciągle w głowie takt na cztery, takt na cztery, stuk-stuk-stuk-stuk, bęben bębni, miarowy odgłos bębnów czasem tylko doprowadza do szału, przecież to nic złego, przecież można wytrzymać, bo bębnią bębny cicho całkiem. Bębnią bębny cicho. Bębnią bębny. BĘBNIĄ.

Stop.

Mistrz nie umiera tak naprawdę, choć w ramionach Doktora jest mu tak błogo i ciepło, a bębny, stuk-stuk, zaczynają być dalej i dalej, i zasypiasz, tak, zasypiasz, a czarne, czarne oczy płaczą.
Mistrz wie, że się odrodzi, ale śmieje się, głośno się śmieje, kiedy wszyscy myślą, że to jego koniec. Umiera i przez chwilę nasłuchuje odgłosu bębnów, bo nie wie, czy rzeczywiście je słyszy, czy może chce słyszeć. Może gdy inni nie słyszą bębnów, tak naprawdę je słyszą?

---