SANTA MARIA MAGGIORE
Bazylika Santa Maria Maggiore, nazywana też bazyliką Matki Boskiej Śnieżnej została wybudowana na wzgórzu Eskwilin w Rzymie, na miejscu świątyni Junony. Bazylika ta wraz z bazylikami św. Piotra na Watykanie, św. Jana na Lateranie oraz św. Pawła za murami należy do grupy bazylik patriarchalnych. Jej budowa rozpoczęła się w 431 r. z inicjatywy papieża Sykstusa II, po soborze w Efezie, na którym ogłoszono kult Matki Boskiej.
Bazylika jest skierowana na północny-zachód. Jest to budowla trójnawowa o długości 86 metrów, zakończona transeptem z apsydą. Nawę główną od naw bocznych oddziela rząd jońskich kolumn, na których spoczywa architraw.
W późniejszych latach dokonano przebudowy bazyliki, głównie jej fasady i transeptu, wzniesiono dwie boczne barokowe kaplice, do których przebito przejścia w kolumnadach dzielących nawy. Zmieniono również dekorację wnętrza, w XII wieku ułożono posadzkę z porfiru i marmuru, a pod koniec XIII wieku wykonano mozaikę w apsydzie przedstawiającą scenę koronacji Matki Boskiej.
Na ścianach bocznych nawy głównej, nad architrawem zachowała się znaczna część mozaiki z V wieku, która składa się z 30 kwadratowych pól ze scenami ze Starego Testamentu. Zachowała się również mozaika na łuku triumfalnym przedstawiająca sceny z Nowego Testamentu.
Sceny przedstawione na mozaice na łuku triumfalnym skupiają się na wydarzeniach odnoszących się do soborowych problemów ludzkiej i boskiej natury Chrystusa oraz boskiego macierzyństwa Marii. Sceny na łuku triumfalnym to:
Strona lewa: Zwiastowanie, Anioł tłumaczący Józefowi tajemnicę poczęcia, Trzej mędrcy witający Chrystusa, Rzeź niewiniątek, Owieczki u bram Jerozolimy
Strona prawa: Ofiarowanie w świątyni, Sen Józefa o ucieczce do Egiptu, Chrystus witany przez (najprawdopodobniej postaci starotestamentowe), Trzej mędrcy u Heroda, Owieczki u bram Betlejem
Centrum: tron z krzyżem, wieńcem i księgą o 7 pieczęciach adorowany przez św. Piotra i Pawła oraz istoty apokaliptyczne; pod nim inskrypcja „Xystus Episcopus Plebi Dei” (Sykstus biskup ludowi bożemu)
Mozaiki na łuku triumfalnym są stonowane kolorystycznie, postaci większe, wyniosłe i wzorowane na rytuale dworu cesarskiego.
Mozaiki w nawie głównej przedstawiają sceny z cyklu Abrahama, Izaaka oraz Jakuba (po lewej stronie), natomiast po lewej stronie Mojżesza i Jozuego. Są to sceny wielopostaciowe wzbogacone o krajobraz, a postaci na nich są ożywione. Także nasycenie koloru jest większe niż na łuku triumfalnym
Ponadto sceny biblijne na wszystkich mozaikach zostały rozmieszczone typologicznie