George Byron 'Giaur'

Romantyzm to okres historyczno - literacki trwający w Europie od lat 90-tych XVIII wieku do lat 40-tych XIX wieku. Genezę terminu ' roman-tyzm '(ang. romanticizm, fr. romantisme) J. Kleiner wyprowadził z łaciń-skiego słowa 'romanus'. W średniowieczu wyrażenie ' linqua romana' oznaczało języki nierzymskie, później słowa ' romans, romant' stały się nazwami utworów niezwykłych, awanturniczych i fantastycznych. Stopniowo przymiotnika tego zaczęto używać do oznaczania pewnego typu zjawisk, podobnych do tych, jakie występowały w romansach: w odniesieniu do cech ludzkiego usposobienia, oznaczał idealistę, marzyciela, kogoś przesadnie uczuciowego, a w odniesieniu do otoczenia, pejzażu - coś malowniczego, nastrojowego, budzącego silne emocje. Nowy prąd artystyczno-filozoficzny powstał jako reakcja na hołdujący ścisłym regułom i zasadom klasycyzm. Ideowe i literackie założenia roman-tyzmu opierały się na irracjonalizmie, fantastyce, nieregularności i odrzucaniu wszelkich norm tworzenia, odwoływaniu się do uczucia, wiary oraz wyobraźni odbiorcy. Kierunek ten, wpisujący się w nurt sztuki dionizyjskiej, odrzucał racjonalizm i materializm, świat postrzegał jako żywy, cišgle stający się organizm, który poznać można jedynie za pomocą wyobrażeń i intuicji. 

Filozofia romantyzmu wyrosła ze zwątpienia w hasła oświeceniowe, ujmujące świat jako sprawnie funkcjonująca maszynę, której działaniem rządzą poznawalne rozumowo, niezmienne prawa - hasła obalone przez Wielką Rewolucję Francuską. Filozofowie romantyzmu proponowali odmienną wizję świata jako żyjącego i rozwijającego się organizmu. 

Romantyzm, odrzucając klasycystyczne reguły poetyckie, stworzył nowe gatunki, będące ideowo-artystyczną realizacją założeń epoki. Należą do nich: ballada, powieść poetycka, poemat dygresyjny oraz nowy typ dramatu, cechujący się formą otwartą. Twórcy epoki zmodernizowali powie?ć historyczną (W. Scott), a także nadali nowy kształt artystyczny i ideowy tradycyjnym gatunkom klasycznym: sonetowi, odzie, hymnowi, elegii. 
Romantyzm, jak każda epoka, wykształcił pewne wzorce osobowe, stanowiące syntezę wszelkich szlachetnych i godnych podziwu cech. Pojęciem zupełnie nowym stał się między innymi byronizm, wprowadzony przez angielskiego poetę George'a Byrona - jednego z największych indywidualistów romantyzmu.. 
Lord George Byron urodził się w Londynie w 1788 roku, w bogatej, arystokratycznej, ale podupadłej rodzinie. W latach studenckich prowadził ekstrawaganckie , pełne przygód i skandali życie. Bardzo szybko odniósł wielki sukces literacki. Sława, a z drugiej strony ubóstwo i długi uczyniły z poety człowieka wyalienowanego, zbuntowanego i jednocześnie przekonanego o swojej wyższości. Latem 1809 roku G. Byron odbył podróż na Wschód, zwiedził Grecję, Albanię, Konstantynopol. Po powrocie do Londynu poeta nadal pędził barwne życie, dużo pisał, ale też oddawał się spotkaniom towarzyskim, romansom, uprawiał sport. Krótkie małżeństwo z Anną Izabellą Milbenke zakończyło się separacją i skandalem. Cała opinia publiczna Anglii zwróciła się przeciwko Byronowi, który postanowił opuścić ojczyznę. W 1816 roku udał się na wygnanie. Mieszkał w Szwajcarii, Włoszech i przez kilka lat w Wenecji. Nie zmienił jednak swojego trybu życia. Zmarł 19 IV 1824 roku nad zatokš Patras, w twierdzy Misolungii, dokąd udał się na wieść o wybuchu powstania Greków przeciwko Turcji, by osobiście wziąć udział w walkach. 

Twórczość Byrona odegrała istotną rolę w kształtowaniu się oblicza europejskiego romantyzmu. Byron , jako pierwszy w literaturze europejskiej opowiedział się za całkowitą swobodą twórczą, otwierając drogę dla całej twórczości romantycznej w Europie. Zapożyczony od W. Scotta gatunek powieści poetyckiej, rozwinięty przez Byrona, stał się charakterystycznym gatunkiem literackim dla całego romantyzmu europejskiego. 

'Giaur', napisany przez Byrona w 1813 roku, uchodził w romantyzmie za najdoskonalszy wzór powieści poetyckiej. Napisany wierszem, łączył w sobie elementy różnych rodzajów literackich - liryki, epiki, dramatu. Mimo wierszowanej konstrukcji tekstu występowała typowa dla powieści epicka narracja a także fragmentaryczność, czyli podzielenie utworu na szereg zdarzeń występujących w porządku niechronologicznym i nie powiązanym ciągiem przyczynowo-skutkowym. Miało to służyć udramatyzowaniu akcji i zwiększeniu tajemniczości. Nastrój grozy i niesamowitości pobudzał wyobraźnię czytelnika. W powieści nad fabułą dominowała postawa bohatera. Najistotniejsze były nie wydarzenia lecz kształtowanie się osobowości bohatera, jego refleksje o życiu, sensie egzystencji. 

Romantyczna postawa stworzona przez Byrona w jego poematach i uzewnętrzniona w jego własnej - buntowniczej, krytycznej i ironicznej postawie wobec świata, nazwana została byronizmem. Byronizm cechowały bunt, rozpacz, tajemniczość, osamotnienie, rozdarcie wewnętrzne, mocne akcentowanie problemu miłości, skłócenie ze światem, łamanie jego praw, nieprzeciętność i tragizm. Byronizm to dumne odwrócenie się od zwyczajnego, banalnego, filisterskiego życia, podjęcie pielgrzymki, wędrówki po świecie obcym w poszukiwaniu ludzi o bratniej duszy, w poszukiwaniu jakiegoś innego życia, w poszukiwaniu - nadaremnym - prawdy o sobie. Taka wędrówka do nieokre?lonego bliżej miejsca na ziemi to samotność, a samotność , jak wtedy wierzyli ludzie z generacji zbuntowanych byronistów to jedyna postawa godna człowieka świadomego swej wartości, indywidualisty. 

Typowym byronicznym przykładem bohatera romantycznego stał się tytułowy bohater powieści poetyckiej 'Giaur', skrajny indywidualista, przeciwnik uznawanych powszechnie norm i zasad. Giaur to postać bardzo tajemnicza, jego pochodzenie i wcześniejsze czyny są niejasne. Wiadomo jedynie iż jest Wenecjaninem, prawdopodobnie członkiem znamienitego rodu. 

' Pilniejszy badacz odgadnie z wejrzenia 
Wielkość umysłu, zacność urodzenia.' 
Główną treścią życia Giaura była miłość - tragiczna i uwieńczona strasznymi konsekwencjami. Wojownik pokochał nałożnicę Hassana, który, odkrywszy zdradę, ukarał niewierną śmiercią. Nieszczęśliwy Giaur nie umarł z rozpaczy po śmierci ukochanej lecz zemścił się okrutnie na Hassanie, mordując go w walce. Po kilku latach wstąpił do klasztoru, gdzie dopełnił swego życia. 
Osobowość Giaura zdominowana została przez skrajne cechy: silną uczuciowość, zbrodniczość, egoizm, pogardę dla innych ludzi. Bohater, nawet po śmierci kochanki, wciąż żył miłością do niej, najpierw żeby się mścić, a po dokonaniu zemsty by dalej, do końca swych dni tkwić w kręgu tej jedynej, nie dającej się niczym zastąpić namiętności. 
Uczucie, jakim Giaur darzył kobietę było zakazane, niezgodne z obyczajowymi normami. Miłość dla Giaura była najwyższą wartością, sensem jego życia, pojmowanym w sposób idealistyczny; 

' Zaiste, miłość jest świętym pożarem, 
Iskrą zatloną w ogniach nieśmiertelnych , 
Aniołów dobrem, Wszechmocnego darem.' 
Zgodnie z romantycznymi przekonaniami, związek między dwojgiem ludzi miał charakter ponadczasowy, zwyciężał nawet śmierć. Jednocześnie miłość nierozerwalnie związana była z cierpieniem. Wspominając kochankę, bohater z goryczą mówił; 

' Leilo! Byłaś myśli moich treścią, 
Moją rozkoszą i moją boleścią.' 
Zrozpaczony, cierpiący, złamany rozpaczał i cierpiał z powodu śmierci ukochanej, rozpacz popchnęła go do zemsty na Hasanie, która jednak nie dała mu pociechy. Do końca życia miał być 'sam z sobą', samotny ze swą pamięcią, miłością, zemstą, bólem: 

' A teraz, dalej - w świat - jadę sam z sobą' 
szukając ciszy i spokoju, potrzebnych do rozważań nad głębią cierpienia, Giaur wstąpił do klasztoru. Był to jednak tylko kolejny wyraz jego buntu wobec całego świata, Boga, własnego życia. Ofiarowując klasztorowi swój majątek kupił sobie odosobnienie. Przywdział habit nie z powołania ani dla pokuty, nie akceptował norm etycznych, przeciwstawiał się prawdom świata. W swej rozpaczy odtrącił Boga, odstępując od wiary chrześcijańskiej. Giaur, snujący się po korytarzach klasztoru, przyrównywany był do diabła: ' źrenica ponura czasem z ukosa błyskawicź ciśnie', ' swym wzrokiem i gorzkim uśmiechem zraża wszystkich boleścią i grzechem', jego oczy: 'nie są niebieskie, ni ziemskie, lecz szatańskie' 
O swym pustym, samotnym życiu Giaur mówił: 

'Lepiej raz przepaść w zaburzone fale, 
Niźli żyć, gnijąc po trochu na skale'. 
Wrażliwość, poszukiwanie celu życia i brak akceptacji ze strony świata zewnętrznego zrodziły bunt, prowadzący bohatera w świat imaginacji, ucieczki od rzeczywistości. Bez ustanku myślał o Leili, przeżywał stracone szczęście, swój udział w jej strasznej śmierci. Z głębi rozpaczy mówił do zmarłej: ' ciebie dotąd kocham, jak kochałem'. Mnisi często słyszeli jak 'bezprzytomnie gada o pięknej pannie, która w morze wpada (...) i widzi Turka konające oko' Giaur to człowiek bez imienia, określenie 'niewierny' nie charakteryzuje go w żaden sposób. Europejczyk, który znalazł się w świecie obcej religii, człowiek wyobcowany i samotny. Uciekał przed ludźmi. Był w pełni świadomy swych czynów, rzec by można dumny. Nie tylko nie wstydził się zbrodni, wręcz przeciwnie, szukał uzasadnienia dla niej, chciał pamiętać o swych czynach. 

Czując zbliżającą się śmierć, Giaur zdecydował się na spowiedź. W przedśmiertnej rozmowie z mnichem twierdził, iż 'przeszedł przez życie nie zaznawszy nudy', a dni jego były: 'obfite w rozkosz, lecz płodniejsze w bóle'. Czuł się wewnętrznie pusty i wypalony ' dziś nic nie kocham ani nienawidzę, pychy nie czuję nadziei nie widzę'. W słowach: 'ja miłość moją czynem pokazałem', wyjawiał swš ciągłą, niezmierną miłość do Leili. Nie lękał się kary za zemstę na Hassanie, wrogu chrześcijańskiej wiary, obwiniał się natomiast za śmierć Leili, która musiała zapłacić życiem za swe uczucie do niego. Jego spowiedź nie miała charakteru religijnego, Giaur nie żałował swoich występków, chciał tylko przekazać swą historię innemu człowiekowi, nie żałował zmarnowanego losu, twierdząc; 

' Gdybym mógł odżyć, żyłbym tak, jat żyłem' 
Strach przed karą za grzechy był mu całkowicie obcy, nie było dla niego większego cierpienia ,niż rozłąka z ukochaną. Nie pragnął współczucia ani pocieszenia, zmarł w cierpieniu, mając przed oczami obraz swej ukochanej.. 
Bohater byroniczny reprezentował nurt romantyzmu zbuntowanego - był kimś, kogo życie koncentrowało się wokół egzystencjalnego buntu. Jak pisze Maria Janion: 'Bohater Byrona obciążony jakąś tajemniczą zbrodnią czy przewinieniem, stale nosi w sobie ich świadomość - zarzewie cierpienia i nieszczęścia (...) Broni swego indywidualnego prawa do namiętności, wolności i zemsty; ginie strawiony przez dumę i poczucie winy'. Ta niepospolita literacka postać złożona z samych sprzeczności, stała się wzorem dla wielu młodych ludzi doby romantyzmu. Byronizm był swego rodzaju modą, sposobem na życie dla tych, którym nieobce było poczucie tragicznego rozdźwięku między przekonaniem o duchowej sile i wewnętrznej mocy człowieka a świadomością absolutnej samotności buntownika i nędzy ludzkiej egzystencji. 

"Giaur" - J. Byron



Autor w swych powieściach poetyckich i dramatach, stworzył typ bohatera romantycznego, nazywanym do dziś "bajronicznym". Napiętnowany przez opinie publiczna, musiał opuścić Anglię i rozpoczął podróże po Europie i na Bliski Wschód. W 1824 r. udał się do Grecji, by wziąć udział w walce wyzwoleńczej tego kraju. Tam zmarł, zdobywając swą śmiercią sławę bojownika o wolność i legendę poety, który czynem potwierdził prawdę swej poezji.
Konflikty epoki widoczne w postaciach zbuntowanych przeciwko światu, idea wolności, której tak tak wiernie służył, sprawiły, że Byron stał się najbardziej reprezentatywnym poetą romantyzmu.
Osobowość pisarza, dramaturga, wygnanego z kraju pod zarzutem niemoralnego życia wpłynęły na tajemnicze losy bohatera (w. 189)"Ale groźniejsza w sercu Giaura burza" (w. 198, w. 276).

Spowiedź Giaura, przeżycia Giaura, sposób wypowiedzi:

nie uczestniczy w życiu klasztoru (w. 974, 1004),

miłość do Leili, miłość poza grób, idealizacja kochanki (w. 1090),

apostrofa do Leili (w. 1140 - 1144, 1150 - 1153), uważa, że jest piękna (w. 1157),

uczył się kochać od gołębi (w. 1137),

jest bardzo krytyczny względem samego siebie, nieprzychylny wobec ludzi, "Dla skrzydłem jestem straszydłem, takim złowrogim",

zabił Hassana z miłości do Leili, "Serce mścić mi się rozkaże (...) dziś nic nie kocham, nic nie nawiedzę",

brak nadziei, nie widzi żadnych perspektyw dla siebie (w. 898),

wierzy jednak w prawdziwą przyjaźń, gdyż na końcu spowiedzi prosi, aby spowiednik oddał po jego śmierci jego pierścień przyjacielowi.

przekonany o swojej rychłej śmierci: "Gdy skonam, pogrzeb ubogi mnie sprawisz, Krzyż tylko prosty na grobie postawisz, Bez żadnych liter - nie chcę, by wędrowiec napisy czytać szedł na mój grobowiec". Chce zostać zapomniany, anonimowy, jego spowiedź jest pełna żal, ale nie skruchy, nie kończy się prośbą rozgrzeszenia. Wyznania szczere, budzą uczucia zrozumienia, współczucia, litości.
 

Cechy osobowości Giaura: pozytywne: negatywne: wrażliwy, wierny w uczuciach, zbuntowany przeciw węzą krępującym wolność jednostki i narodu, honorowy, odważny, internacjonalista, prawdziwy żołnierz, lojalny wobec siebie i innych. mściwy, porywczy, lekceważy innych, ma poczucie wyższości, skłócony wewnętrznie, nie szuka spokoju, równowagi psychicznej, nawet przed śmiercią nie okazał skruchy.

Cytaty na potwierdzenie tych cech w. 820, 974, 846, 664, 980.

Cechy romantyczne Giaura:

tajemniczy ( nie ma nazwiska, nie wiadomo skąd przybył),

nadmiernie uczuciowy, przeżywający nieszczęśliwą miłość, cenił przyjaźń,

buntownik walczący o wolność,

indywidualista, wyobcowany,

skłócony z otoczeniem, "Ludziom i sobie zbrzydłem",

...

Powieść poetycka:

występuje postać bohatera niezwykłego, tajemniczego,

fragmentaryczność fabuły, która w wyniku daje pewne niedomówienia, celowe niejasności,

fabuła traktowana jako pretekst do wyznań lirycznych narratorów, przez co narracja jest czasami subiektywizowana,

brak chronologii w prowadzeniu narracji oraz nierównomierny tok przebiegu i wiążąca się z tym rozpiętość skali oddziaływania na odbiorcę,

pomieszanie elementów epickich, lirycznych i dramatycznych - synkretyzm gatunkowy,

niezwykłość i tajemniczość potęgowane przez środowisko orientalne lub historyczne, na którym tle odbywają się wydarzenia.

obecność kilku narratorów: odautorski (w.386); tubylec, przewodnik; Giaur, np. spowiedź; Turek obserwujący Giaura (w. 190); mnich grecki opowiadający o dzikim kalojerze,

Treść utworu

Utwór rozpoczyna się opisem greckiej przyrody. Następnie w tok narracji włączone zostają dygresje dotyczące ówczesnej sytuacji tego kraju. Mówią o tym między innymi słowa:

"Patrząc myśliłbyś, że tu zbuntowani

Wojsko aniołów zwalczyli szatani

I cherubinów trony dziś przywłaszcza

Tłum, który piekieł wyzionęła paszcza.

Tak śliczny kraj ten, ojczyzna rozkoszy,

Tak brzydki tyran, co go dziś pustoszy!"

Po tej uwadze następuje rozbudowane porównanie Grecji do twarzy nieżyjącego oraz gwałtowna apostrofa do Grecji nazwanej niewolnikiem:

"Wstań, niewolniku podły, wstań na chwilę,

Powiedz: ten wąwóz - czy nie Termopile?

Ty, z duchów orlich wyrodzony płazie..."

Następnie autor wypowiada się na temat Greków. Mówi o nich z pogardą, przeciwstawiając ludzi sobie współczesnych ich przodkom. Swoją wypowiedź kończy słowami:

"Daremnie Wolność tylekroć zaklina,

Aby skruszyli jarzmo poganina,

By kark podnieśli zgięty łańcuchami!

Nie - Grecy! - nie mam litości nad wami."

Narrator porzuca ten temat. Mówi teraz o jakimś nieznajomym człowieku, który pędzi na koniu. Zwraca uwagę na jego twarz, na której dostrzega ból, ale i gniew. Wspomina o dokonanym przez bohatera dziele zniszczenia, ("Przyszedł i cmentarz zrobił z Baszy domu") nie podaje jednak żadnych szczegółów.

Kolejna część utworu poświęcona jest opisowi pustego domu Hassana. W tej części powieści znalazły się kolejne informacje, składające się na tragiczną historię. Jest tu bowiem mowa o tym, że "z serca Hassana wyszła krew gorąca" i że :

"Ostatni ludzki głos echem odbity,

Był to krzyk na śmierć ciągnionej kobiety".

Wiadomo także, że zabójcą Turka był Giaur.

Po tych zdarzeniach, wbrew chronologii, następuje opis innego epizodu - Turcy korzystając z łodzi przewoźnika, wypływają na głębiny, by tam utopić, budzący podejrzenia, wór. Dopiero w tym momencie odsłonięte zostają kolejne ogniwa tajemniczej historii, poprzedzone refleksją na temat wpływu zbrodni na duszę człowieka. Oto Hassan ukazany jest w gniewie, którego przyczyną była ucieczka branki Leili.

"W dzień Ramazanu, gdy zapadło słońce,

A z minaretów jasnych lamp tysiące

Bajram na całym obwieściły Wschodzie,

Leila poszła kąpać się w ogrodzie

I nie wróciła - szukano daremnie,

Mówią, że z Giaurem zeszła się tajemnie,

Wsiadła z nim na koń za pazia przebrana

W Hassanie budziły się wcześniej podejrzenia, lecz zachowanie pięknej dziewczyny, jej spojrzenia oraz gesty zwiodły go. Po tych wydarzeniach "ponury" Hassan wyrusza wraz z orszakiem w drogę.

"Mówią, że Hassan jedzie pojąć żonę,

Pocieszyć znowu serce zakrwawione

Zdradą Leili..."

Następuje starcie z ludźmi, na czele których stoi człowiek w albańskim stroju. Hassan jednak rozpoznaje Giaura. Zaczyna się walka. Hassan zostaje śmiertelnie ugodzony. Do umierającego Giaur mówi:

"Tak! Tyś pochował w falach mą Leilę,

Jam cię pochował w czerwonej mogile".

Tymczasem matka Hassana oczekuje powrotu syna. Zaczyna się niepokoić. Wreszcie przyjeżdża posłaniec, wiezie zakrwawioną szatę i oznajmia kobiecie, co zaszło.

Giaur niebawem wstępuje do klasztoru. Jednak jego zachowanie różni się od zachowania zakonników:

"Nigdy on w ławkach podczas mszy nie siedzi,

Nie chodził ani razu do spowiedzi,

Ani się kłania przed Bogarodzicą,

Ani przed ołtarz idzie z kadzielnicą:

Dni całe siedzi zamknięty w ukryciu".

Nawiedzają go dziwne wizje, majaczy. Spojrzenie ma dumne, widać w nim wielkość umysłu, zacność urodzenia. Choć przebywa w klasztorze, nie przyjął ślubów, wiadomo natomiast, że przeznaczył na rzecz owego klasztoru skarb.

W tok opowieści zostaje włączona dygresja dotycząca serc i cierpienia. Tutaj jest mowa o tym, że:

"...twarde serce gdy miłość skaleczy,

Tej rany nigdy już czas nie uleczy."

Ona poprzedza wypowiedź bohatera przedstawiającego spowiednikowi swoje życie i historię swej miłości. W przeczuciu zbliżającej się śmierci Giaur mówi:

"Wkrótce się wszystko skończy tak, jak życzę,

Zasnę w mogile nie marząc, czym byłem;

Choć moje życie zda się tak zbrodnicze,

Gdybym mógł odżyć, żyłbym tak, jak żyłem"

W dalszej części wypowiedzi Giaur wyznaje swoją silną namiętność i to, że zabił człowieka. Nie ma jednak w bohaterze cienia skruchy. Śmiało stwierdza:

"Za grzech zabójstwa nie lękam się kary"

Z kolei przechodzi do wspomnień o Leili. Przywołując w pamięci minione wydarzenie, wspomina:

"Ach! Późnom przybył, nie mogłem jej zbawić,

Mogłem jej tylko małą ulgę sprawić,

Mogłem w ślad za nią jej wroga wyprawić.

Jego śmierć lekka - ale jej męczeństwo

Było dla myśli mych takim straszydłem,

Że w końcu sobie i ludziom obrzydłem"

Mówi też o śmierci Hassana, której, jak twierdzi Giaur, nie towarzyszył strach, ale gniew. Rozbudowana wypowiedź bohatera o miłości, ukazuje to uczucie w kategorii silnej namiętności, jedynej i niepowtarzalnej. Następnie Giaur prosi zakonnika, aby przekazał pierścień jego przyjacielowi z młodych lat, który niegdyś przepowiadał Giaurowi taki los. Prosi również, ażeby opowiedziano mu jego losy, ma bowiem nadzieję, że ten uroni nad nim łzę.

Teraz z kolei przedstawia słuchającemu wizję ukochanej, która ukazała mu się, a kiedy chciał ją schwytać, przekonał się, że jest "cieniem bez tchu i bez życia".

Do niej zwraca się z prośbą, ażeby odchodząc zabrała jego ducha ze sobą. Na koniec Giaur wyraża swoje życzenie odnośnie pochówku. Chce, aby był skromny, chce mogiły bez krzyża. Potem kona.

"Umarł - nie doszedł nikt po jego zgonie,

Jak się nazywał, w jakiej świata stronie

Jego ojczyzna - ostatnie wyznania

Mnich tylko słyszał we chwilach skonania".



Komentarz

ŹRÓDŁA HISTORII

O źródłach mówi sam autor w krótkiej przedmowie do utworu. Twierdzi, iż historie, podobne do tej, którą opisał, nie były rzadkością na Wschodzie. A zdarzenie przez niego przedstawione, odnieść należy do przeszłości.

HISTORIA GIAURA I LEILI

Wątek ten wydaje się zagmatwany z uwagi na częste przerwy w relacjonowaniu owej historii. Fragmentaryczność, niedomówienia, zakłócenie chronologii zdarzeń powodują, że historia Giaura i Leili wymaga pewnego uporządkowania. Zachowując chronologię wydarzeń, można ją przedstawić następująco:

- Turecki basza Hassan ma w swoim haremie piękną Gruzinkę Leilę, zakochaną w Giaurze.

- Hassan podejrzewa dziewczynę o zdradę, lecz ona potrafi uśpić czujność, rozwiać podejrzenia.

- Kiedy jednak Hassan dowiaduje się o zdradzie, zgodnie z tureckim zwyczajem, każe dziewczynę utopić.

- Giaur nie zdążył przybyć na czas, aby uratować Leilę.

- W odwecie za śmierć ukochanej Giaur zabija Hassana.

- Po dokonanym akcie zemsty Giaur wyrusza w świat.

- Pod koniec życia przebywa w klasztorze, nie przyjmując jednak święceń i nie uczestnicząc w żaden sposób ani w modlitwach, ani w życiu klasztoru.

- Przeczuwając zbliżającą się śmierć, spowiada się zakonnikowi i kieruje do niego swoje ostatnie życzenia.

- Wkrótce umiera.

---