Gaśnica

Została wynaleziona w 1734 roku przez niemieckiego lekarza. Była to szklana bania napełniona solanką, którą należało wtoczyć w ogień. Pojawiły się nawet reklamy przedstawiające całą rodzinę wtaczającą te pojemniki w ogień.
Współczesną gaśnicę automatyczną wynalazł komendant koszar w Yarmouth, kapitan George Manby, po tym jak bezradnie przyglądał się pożarowi który wybuchł na piątym piętrze - nie można go było dosięgnąć wężem strażackim. W roku 1816 zbudował cylindryczną, miedzianą gaśnicę o wysokości około 60 centymetrów i pojemności 24 litrów. W trzech czwartych wypełniona była wodnym roztworem węglanu potasu, pozostałą przestrzeń wypełniało sprężone powietrze. Jako sezonowa nowinka, gaśnica została sprzedana w ilości kilkuset sztuk, zanim przestano się nią interesować.
Dopiero pół wieku później pomysł się odrodził, i zaczęto produkować gaśnice na skalę handlową.

Na podstawie: "Co, gdzie, kiedy, po raz pierwszy" - Leksykon Shella

Dzisiejsze gaśnice to solidne metalowe zbiorniki wypełnione wodą lub środkiem gaśniczym. Gdy naciśnie się dźwignię na wierzchu zbiornika, środek gaśniczy jest wyrzucany pod dużym ciśnieniem, podobnie jak z puszki z aerozolem. Większość gaśnic zawiera jedynie niewielką ilość środka gaśniczego, wystarczającego do działania w ciągu kilku sekund. Obecna norma, zgodna z przepisami UE, zakłada, że na jedną gaśnicę powinno przypadać minimum 2 kg środka gaśniczego - i nie można składać tego z gaśnic 2 x 1 kg. Dlatego gaśnice są skuteczne w przypadku niezbyt dużego, nierozprzestrzenionego ognia. Aby zgasić większy ogień, potrzebny jest samochód strażacki z odpowiednim zapasem piany i zawodowcy, którzy wiedzą, jak to należy robić.

RODZAJE GAŚNIC:

Gaśnice wodne (wodno-pianowe, także i hydronetki wodne) służą do gaszenia rzeczy takich, jak płonące drewno, papier lub tektura, lecz nie są wskazane do gaszenia pożaru urządzeń elektrycznych ani palnych płynów.
Nie wolno nimi gasić urządzeń elektrycznych - woda będzie przewodzić prąd i powodować porażenie, jeśli nawet nie samej osoby gaszącej, która może trzymać gumowy wąż i być odizolowana od strumienia, to osób towarzyszących, gdyż rozlewa się po ziemi. W przypadku palnych płynów, jak benzyna, nafta i rozpuszczalniki, woda będzie powodować ich rozlewanie się i pogarszać sytuację. Jeśli za pomocą gaśnicy wodnej zamierza się gasić urządzenia elektryczne (np. zawierające kondensatory o dużej pojemności), należy odłączyć je od prądu i ewentualnie rozładować. Gaśnice wodne są to duże, często srebrne zbiorniki, wyposażone w manometr i wąż. Wewnątrz są wyściełane blachą ołowianą. Do wody dodane są środki powierzchniowo czynne, powodujące lepsze zwilżanie gaszonego obiektu i ułatwiające tworzenie się warstwy izolującej.


W gaśnicy CO2, dwutlenek węgla jest sprężony w solidnej, stalowej (zazwyczaj srebrnej) butli, wyposażonej w gumową końcówkę rozpraszającą. Gdy zawór zbiornika zostaje otwarty, płynny dwutlenek węgla wytryskuje pod wysokim ciśnieniem z dyszy i zamienia się w gaz. Ponieważ dwutlenek węgla jest cięższy od tlenu, wypiera go, otaczając płonącą substancję. Dodatkowym czynnikiem gaśniczym jest efekt ochładzania się dwutlenku węgla podczas rozprężania, co schładza paliwo (często wilgoć w powietrzu wokół końcówki rozpraszającej zamienia się w śnieg). Gaśnice CO2 są najskuteczniejsze w gaszeniu pożarów płynów palnych i urządzeń elektrycznych. Gaz szybko wyparowuje i dlatego są skuteczne na odległościach od 1 do 2,5 m. Ponieważ trzeba się liczyć z możliwością ponownego zapłonu, gaśnicę CO2 należy stosować jeszcze przez dłuższą chwilę po zgaśnięciu płomieni. Ponieważ zastosowanie gaśnic CO2 nie pozostawia śladów, są one stosowane często w szpitalach i restauracjach, gdyż nie powodują skażenia sprzętu i żywności. Nowe wersje ze specjalnymi końcówkami rozpraszającymi są stosowane również do gaszenia sprzętu komputerowego z tych samych przyczyn - po odparowaniu czynnika gaśniczego urządzenia nadają się do użytku.


Gaśnice halonowe zwierają gaz, który przerywa reakcję chemiczną utleniania materiałów palnych. Ten typ gaśnic stosuje się często do ochrony kosztownego sprzętu elektrycznego. Po zastosowaniu nie zostawiają zanieczyszczeń, za wyjątkiem wilgoci, dlatego też obecnie są wypierane przez gaśnice CO2. Gaśnice halonowe mają ograniczony zasięg od 1,2 do 1,8 m. Halon należy stosować na podstawę ognia, nawet po zniknięciu płomieni.


W gaśnicach proszkowych dotychczas najczęściej spotykana była zwykła soda piekarska (węglan sodu), węglan potasu (niemal identyczny jak soda oczyszczana), lub - obecnie coraz częściej - fosforan amonu. Soda oczyszczana zaczyna się rozkładać w temperaturze 70°C, uwalniając dwutlenek węgla. Dwutlenek węgla, wraz z izolacją pod postacią proszku, tłumi ogień. Większość gaśnic proszkowych jest uniwersalna, czyli nadają się do gaszenia różnych pożarów. Są one zazwyczaj czerwone, wyposażone w manometr, a większe modele posiadają wąż z końcówką do kierowania środka gaśniczego na ogień.

Według: "Młodego Technika"

---