POJĘCIE |
PEPLAU Model Relacji Międzyludzkich |
OREM Model Samoopieki |
PIELĘGNIARSTWO |
1. Jest bardzo ważnym międzyludzkim procesem terapeutycznym. 2. Celem pielęgniarstwa jest rozwój człowieka, człowieka pielęgniarka powinna zapewnić mu pomoc w konstruktywnym radzeniu sobie z trudnościami i osiąganiu coraz wyższego poziomu zdrowia. 3. Pielęgniarstwo jako proces interpersonalny, w którym są zaangażowane co najmniej dwie osoby: pacjent i pielęgniarka. 4. Fazy procesu interpersonalnego P-P: - orientacji- rozpoznanie potrzeb, weryfikacja stereotypów, wzbudzenie zaufania; - identyfikacji- wybór pielęgniarki budzącej jego zaufanie, identyfikacja problemów, zakres koniecznej pomocy; - eksploatacji- rozwiązywanie problemów pacjenta, pacjent aktywnie korzysta z dostępnych mu form pomocy - rozwiązania- wszystkie problemy pacjenta zostały rozwiązane, nie ma potrzeby kontynuacji. |
1. Służba społeczna, niezbędna i społecznie pożądana; 2. Jako sztuka, unikatowa wiedza, dyscyplina praktyczna, rozważna aktywność społeczna. 3. Jako troszczenie się o zdrowie tych ludzi, którzy nie są w stanie zapewnić sobie samoopieki w sposób ciągły. 4. Wymaga zapewnienia troskliwych świadczeń pielęgnacyjnych w sposób twórczy, zindywidualizowany, efektywny. |
ZDROWIE |
1. Symbol „ruchu na przód” 2. synonim rozwoju osobowości, oznacza twórcze, produktywne życie zarówno osobiste jak i społeczne. 3. Umiejętności interpersonalne i optymalny poziom lęku
|
1. Stan pełnego dobrego samopoczucia fizycznego, psychicznego i społecznego. 2. Stan pełnej integracji strukturalnej i funkcjonalnej oraz stan pełnego rozwoju człowieka, przejawiający się w poczuciu szczęścia, zadowolenia, osiąganiu sukcesów i rozwoju osobowości. 3. Człowiek osiąga dobrostan dzięki zapewnionej sobie samoopiece.
|
POJĘCIE |
PEPLAU Model Relacji Międzyludzkich |
OREM Model Samoopieki |
OSOBA |
1. Organizm, który dąży do zmniejszenia napięcia wyzwolonego przez potrzeby. 2. Rozwijający się system,(poprzez interakcje z innymi ludźmi i dzięki własnym możliwością dokonywania zmian). |
1. Zintegrowana wewnętrznie jedność, zróżnicowana pod względem strukturalnym i funkcjonalnym. Spośród innych istot żywych wyróżnia się przede wszystkim zdolnością do refleksji, samoświadomością, umiejętnością myślenia abstrakcyjnego, posługiwaniem się symbolem w komunikowaniu i zdolnością do działań celowych. 2. Stale dąży do dojrzałości i rozwoju swoich potencjalnych możliwości. 3. Jako system adaptacyjny dysponujący mechanizmami umożliwiającymi przystosowanie się do środowiska. 4. Właściwości człowieka: - zdolność do uczenia się; - możliwości rozwoju; - dojrzewanie osobowości; - dążenie do samorealizacji
|
ŚRODOWISKO |
1. Zawęża środowisko do środowiska terapeutycznego. 2. Procesy psychiczne człowieka. 3. Środowisko terapeutyczne: - ustruktualizowane, (sprzęt, regulamin, metody leczenia); - nie ustruktualizowane, (relacje międzyludzkie).
|
1. Człowiek i środowisko stanowią funkcjonalną jedność, człowieka nie można wyizolować ze środowiska, w którym żyje. 2. Wyróżnia czynniki: fizyczne, chemiczne, biologiczne i społeczne, które wpływają na zapotrzebowanie na opiekę i zdolności człowieka do zapewnienia sobie samoopieki. |