RODZAJE NARKOTYKÓW

	środki działające opóźniająco na centralny układ nerwowy (barbiturany, opium, morfina, heroina, "Kompot"- polska heroina),
	środki pobudzające centralny układ nerwowy (amfetamina, crack, kokaina, liście krzewu kokainowego, ecstasy (w tym UFO),
	środki wywołujące zaburzenia w centralnym układzie nerwowym (kanabis, grzyby halucynogenne, LSD, substancje wziewne, marihuana, haszysz, olej haszyszowy, meskalina, Bieluń Dziędzierzawa).

Barbiturany (środki nasenne) Substancja aktywna: pochodne kwasu barbiturowego. Niektóre środki z tej grupy: Cyclobarbital, Soneryl, Fenobarbital, Luminal. Środki te wykazują bardzo silne działanie depresyjne – tłumienie aktywności centralnego układu nerwowego. Od roku (1863) przeprowadzono z kwasu barbiturowego syntezę około 2500 barbituranów, z których prawie 50 było wykorzystywanych w celach klinicznych i produkowanych przez zakłady farmaceutyczne na bardzo dużą skalę.

Małe dawki:

przyjemne stany relaksacji, podobne do sennego marzenia.

Większe dawki:
- przyćmienie świadomości
- pogorszenia zdolności dokonywania oceny
- silna senność
- zlewanie się mowy
- utraty koordynacji ruchów
- czasami mogą spowodować reakcje paradoksalne i prowadzić do krótkotrwałego pobudzenia

Barbiturany mają szczególne działanie w połączeniu z alkoholem i w ten sposób są bardzo często nadużywane. Alkohol wzmacnia działanie barbituranów.

Z uwagi na depresyjny wpływ na ośrodek oddechowy i długi czas wydalania z organizmu – barbiturany są szczególnie groźne w przypadku ich przedawkowania.

Używanie barbituranów prowadzi do powstania zależności psychicznej i bardzo silnej zależności fizycznej.

Powodują wzrost tolerancji organizmu.

W zależności od rodzaju stosowanych barbituranów (krótko- lub długodziałających) mogą pojawić się od 1 do 10 dni po ich odstawieniu.

Przy bardzo silnym uzależnieniu w okresie odstawienia może pojawić się delirium wraz z majaczeniem; nagłe odstawienie może grozić nawet śmiercią.

Mechanizm powstawania tak silnej zależności jest nieskomplikowany: kiedy środek działa – aktywność neuronów pozostaje stłumiona; kiedy zostanie odstawiony – neurony stają się nadpobudliwe. Wieloletnie przyjmowanie tych środków prowadzi do zaburzeń neurologicznych, hormonalnych, układu krążenia i oddechowego oraz psychicznych, łącznie z zespołem otępiennym.

ŚRODKI USPOKAJAJĄCE i BENZODIAZEPINY

Syntezę benzodiazepin przeprowadzono po raz pierwszy w roku 1950, następnie zsyntetyzowano całą grupę tego typu leków uspokajających. Obecnie dla celów klinicznych wykorzystuje się na świecie około kilkunastu rodzajów benzodiazepin, których podstawową właściwością jest działanie przeciwlękowe i uspokajające, co doprowadza do stanu zobojętnienia na przykre doznania.

Niektóre środki z tej grupy: Relanium, Oxazepam, Nitrazepam.

Leki zawierające benzodiazepiny są prawdopodobnie najczęściej zapisywanymi środkami psychoaktywnymi przez lekarzy na całym świecie.

Efekty wywoływane przez środki z grupy benzodiazepin są bardzo podobne do tych, które wywołują barbiturany, mimo że mechanizm ich działania jest zupełnie inny – bardziej przypominający ten, w jaki sposób działają na system nerwowy opiaty – wiążą się ze specyficznymi receptorami w układzie nerwowym człowieka.

Generalnie uważa się, że środki z grupy benzodiazepin są o wiele bezpieczniejsze niż barbiturany. A jednak i one wywołują, oprócz uzależnienia psychicznego, powstanie zależności fizycznej i rozwój tolerancji.

Zespół abstynencyjny, wywołany odstawieniem benzodiazepin ma zdecydowanie łagodniejszy przebieg niż w przypadku barbituranów.

Śmierć z powodu przypadkowego przedawkowania benzodiazepin należy do rzadkości (do zatrzymania oddechu i akcji serca może dojść po szybkim przyjęciu środka) – na przykład drogą dożylnej iniekcji.

Również tutaj ryzyko przedawkowania zwiększa się, jeżeli beznodiazepiny przyjmowane są z innymi depresantami (np. alkohol).

OPIATY

Do opiatów zalicza się substancje otrzymywane z przetworów maku lekarskiego, jak również syntetyczne środki, działające na receptor opiatowy. Substancje te, a zwłaszcza heroinę, uważa się za najbardziej uzależniające znane człowiekowi narkotyki.
SUBSTANCJA AKTYWNA

Do najczęściej używanych alkaloidów opiatowych należą:
- Morfina
- Heroina
- Kodeina
- Metadon – syntetyczny analog morfiny o przedłużonym działaniu

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE
Głównie morfina przy likwidowaniu bólu, metadon – w kuracji substytucyjnej dla osób uzależnionych

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE
- zmniejszenie łaknienia
- przesunięcie granicy bólu
- osłabienie i potliwość
- obniżenie ciśnienia krwi i, w nieznacznym stopniu temperatury ciała
- zaparcia i kłopoty z oddaniem moczu
- impotencja
- zwężenie źrenic i osłabienie ich zdolności do reagowania na światło

6–12 godzin (heroina)
24–36 godzin (metadon)

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Opium- (zawiera wiele alkaloidów opiatowych):
-ciemnobrązowy proszek lub bryłki

Morfina:
- tabletki
- przeźroczyste kryształki
- roztwór w ampułkach

Heroina
- proszek w kolorze od białego do brązowego

Na czarnym rynku istnieją dwa rodzaje nielegalnej heroiny:
-Brown Sugar, która ma postać brązowych bądź różowych granulek lub proszku; jest ona rafinowana w Azji.
-Biała heroina, otrzymywana z morfiny ma postać drobnego, białego proszku;
Kolor sprzedawanej na ulicy heroiny zależy także od domieszek innych narkotyków lub substancji mających po prostu zwiększyć jej wagę i objętość.

- "Kompot" – polska heroina
Specyfik zawierający alkaloidy opium z przewagą morfiny, kodeiny i heroiny. Lekko oleisty płyn, w kolorze: od słomkowego do brązowego – przechowywany z reguły w strzykawkach lub w małych plastikowych buteleczkach.

W zależności od formy narkotyku, uwarunkowań środowiskowych i czynników ekonomicznych istnieje wiele sposobów przyjmowania opiatów. Heroina, najczęściej używany nielegalnie alkaloid opiatowy, jest przyjmowana trzema drogami:

1- wdychanie oparów z podgrzewanej folii metalowej
2- wciąganie przez śluzówki nosa (sniff)
3- iniekcje – najczęściej dożylne

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
Dochodzi do niego stosunkowo szybko – na skutek przyjemnego błogostanu w jaki wprowadzahą opiaty, niemal natychmiast pojawia się potrzeba ponownego przeżycia tego stanu.

Uzależnienie fizyczne
Występuje bardzo szybko i pojawia się niezależnie od rodzaju alkaloidu opiatowego i sposobu jego używania. Następstwem są przykre objawy abstynencyjne po odstawieniu narkotyku – szereg dolegliwości, z których najbardziej charakterystyczne to:

- bóle stawowo-mięśniowe kończyn
- nudności i wymioty
- zaburzenia snu i utrata łaknienia
- bóle brzucha i biegunki.

"Zjawisko tolerancji"
Potrzeba zwiększania dawki, aby uzyskać na pożądanym poziomie efekt działania narkotyku – to powszechne zjawisko wśród uzależnionych od opiatów. Czynnikiem, który je ogranicza to koszty finansowe związane z podniesieniem dawki.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- szpileczkowate źrenice
- opadanie powiek
- uczucie swędzenia skóry
- senność
- płytki oddech
- potliwość
- ślady nakłuć po wstrzyknięciach

NIEBEZPIECZEŃSTWA
- Przedawkowanie
- depresja oddechowa
- sinica (najpierw sinienie ust i opuszków palców)
- krańcowa senność
- wiotczenie mięśni szkieletowych – nienaturalne rozluźnienie
- zimna, wilgotna i lepka skóra
- zwolniona akcja serca i niskie ciśnienie krwi
- śpiączka i zgon - powodem śmierci jest ostra niewydolność oddechowa

W przypadku przedawkowania najważniejsze jest podtrzymanie oddechu (sztuczne oddychanie) oraz wezwanie karetki pogotowia.

Ryzyko transmisji chorób zakaźnych (szczególnie HIV/AIDS i wirusowego zapalenia wątroby) w związku z iniekcyjną drogą przyjmowania.

Intesywność uzależnienia, szczególnie wprzypadku heroiny, bardziej niż w przypadku jakiegolowiek innego narkotyku do całkowitego podporządkowania życia nałogowi i jego podtrzymania. Skutki takiego stanu odczuwane są wyraźnie w każdej dziedzinie życia osoby uzależnionej. Opiaty obniżając napięcie emocjonalne sprawiają, że osoby przyjmujce je nie czują dyskomfortu swojej, pogarszającej się sytuacji.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

"POZYTYWNE"
- euforia (błogostan) i uczucie odprężenia
- poczucie wewnętrznego zadowolenia i spokoju

"NEGATYWNE"
- zmniejszenie czynników motywacyjnych
- apatia i wypalenie emocjonalne
- postawa obronna i wycofująca
- zmniejszenie potrzeb seksualnych.

Szczególnie nieprzyjemne efekty mogą wystąpić w trakcie pierwszych prób zażywania opiatów – głównie zaburzona zostaje praca układu pokarmowego.

Znana także jako hera, jest półsyntetyczną pochodną morfiny i występuje jako bezwonny, gorzki proszek rozpuszczalny w wodzie. Zwykle jest wstrzykiwana dożylnie w rękę lub pachwinę, co powoduje powstawanie tak zwanych ścieżek, czy blizn. Można ją jednak także palić lub wdychać. Heroina ma hamujący wpływ nna centralny układ nerwowy i wywołuje euforię trwającą od 3 do 6 godzin.Intensywny na początku "haj" ustępuje potem ogólnie przyjemnemu samopoczuciu. Ze względu na uspakajające właściwości heroiny, osoba pozostająca pod jej wpływem wydaje się ospała, a jeśli zostawi się ją w spokoju, przysypia. Heroina jest narkotykiem niebezpiecznym i szybko uzależniającym. Większości używających daje długotrwałe poczucie przyjemności i szybko staje się głównym narkotykiem. Regularne używanie prowadzi do uzależnienia w ciągu kilku tygodni. Heroina utrudnia normalne funkcjonowanie i w wielu przypadkach staje się przyczyną konwulsji, śpiączki, a nawet śmierci. Użycie heroiny utrzymywało się na mniej więcej stałym poziomie przez ponad 20 lat, ale obecnie wykazuje tendencję wzrostową, zwłaszcza wśród osób używających kokainy. Będąc środkiem pobudzającym, kokaina często pozostawia po sobie silny niepokój, który można zmniejszyć za pomocą heroiny, środka uspokajającego i przeciwbólowego. Ponadto, połączenie kokainy i heroiny może wywołać zwielokrotnioną euforię.W przeszłości mniej niż 1 procent młodzieży kończącej szkoły średnie używało heroiny. Obecnie, wraz ze wzrostem popularności kokainy wśród nastolatków i starszej młodzieży, można oczekiwać równoległego zwiększania popytu na heroinę.

AMFETAMINY

Amfetamina to środek psychostymulujący. Jest najpopularniejszym narkotykiem syntetycznym grupy stymulatorów. Polska należy do światowej czołówki nielegalnych producentów amfetaminy. Amfetamina występuje w postaci proszku, kapsułek, tabletek, drażetek oraz roztworu w ampułkach. W sprzedaży nielegalnej spotyka się z reguły amfetaminę w postaci białego proszku. Przyjmowana jest z reguły poprzez śluzówki nosa, doustnie, ewentualnie w postaci zastrzyków. Wstrzykiwanie specyfiku do żył wzmacnia jego efekty, ale jest bardziej niebezpieczne. Środki te, w odróżnieniu od kokainy powodują długotrwałe pobudzenie.

Metamfetamina względem chemicznym jest podobna do amfetaminy; różni się od niej tylko obecnością grupy N-metylowej. Jej pobudzające działanie na OUN jest znacznie silniejsze niż amfetaminy, a efekty euforyzujące są podobne do kokainy, ale utrzymują się dłużej.

W ciągu ostatnich stu lat były one wykorzystywane w różnorodny sposób: od zastosowań leczniczych w medycynie, poprzez stosowanie ich jako środki odchudzające przez osoby otyłe; były również powszechne wśród sportowców jako tzw. koks (doping) w sporcie;

PIERWSZE AMFETAMINY

Historia amfetamin na swój początek w roku 1887, kiedy to w USA po raz pierwszy uzyskano ten syntetyczny środek o nieco skomplikowanej chemicznej nazwie: fenyloizopropyloamina. Nie znalazł on medycznego zastosowania aż do roku 1910, kiedy to Baker i Dale opisli amfetaminę zaliczając ją do medykamentów pobudzających współczulny układ nerwowy. W ciągu następnych lat wyprodukowano wiele środków należących do grupy amfetamin mających jako wspólny mianownik działanie pobudzające centralny układ nerwowy.
I tak, w roku 1927 amerykański farmakolog Alles zsyntetyzował siarczan amfetaminy, który pod nazwą Benzedrine został pięć lat później wprowadzony do produkcji masowej.

"NARKOTYK WALKI"

Amfetamina zyskała powszechne zastosowanie w czasie II Wojny Światowej. Najpopularniejsza była wśród żołnierzy niemieckich: określana jako "bardzo przydatna w obecnych warunkach walki podczas zmasowanych ataków". Ponoć nierealistyczny optymizm Adolfa Hitlera brał się między innymi z tego, że on sam regularnie otrzymywał zastrzyki z metedryny (rodzaj amfetaminy). Amfetamina stosowana była w tym czasie również przez inne armie: wśród żołnierzy brytyjskich rozprowadzono ok. 72 milionów tabletek; wojska japońskie zużyły jej prawdopodobnie jeszcze więcej.
Istnieje duże prawdopodobieństwo, iż armia amerykańska stosowała amfetaminą jeszcze w latach sześćdziesiątych (głównie deksydrynę pod nazwą Energy Tablets). Rola amfetaminy w takim zastosowaniu była jasna - powodowała ona przejściowy wzrost poziomu energii, czujności i pewności siebie, pozwalała na większy poziom agresji. Ale prawdziwy szczyt epidemii "amfetaminomanii" wybuchł po wojnie w Japonii, gdzie jak podają różne źródła stosowało amfetaminę lub miało z nią kontakt około dwóch milionów osób, z czego jedną czwartą stanowili uzależnieni od tego środka.
Istnieją dowody na to, że amfetamina była w okresie wojennym wykorzystywana przez rządy wielu krajów (w tym Związku Radzieckiego) do celów zwiększenia produkcji w zakładach zbrojeniowych i innych o strategicznym znaczeniu. Dając ją robotnikom można było liczyć na lepszą i wydajniejszą pracę, gdyż pozwalała ona zwalczyć zmęczenie i radykalnie ograniczyć potrzebę snu. Ale nie tylko siły militarne i związane z nimi potrzeby były konsumentami amfetaminy. Kolejne zastosowanie jakie zyskały pochodne amfetaminy tkwiło w sporcie wyczynowym. Preparaty te stanowiły doskonałe środki dopingujące, a polepszenie wyników następowało bez względu na to, czy sportowiec był zmęczony czy też nie. Ciężarowcy po zażyciu amfetaminy wykazywali przyrost siły nawet do 4%. Niektóre sporty, takie jak kolarstwo, zostały zdominowane przez sportowców, którzy osiągali wyniki dzięki stymulacji amfetaminą. Odnotowane są przypadki śmierci kolarzy, których organizm nie wytrzymał nadmiaru wysiłku po zastosowaniu amfetaminy. Po wojnie, aż do lat sześćdziesiątych amfetamina była dość powszechnym lekiem na otyłość. Lekarze, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, bardzo chętnie przepisywali różne specyfiki na bazie amfetamin osobom cierpiącym na nadwagę, a także gospodyniom domowym, jako lek na depresję.

Wszystkie rodzaje amfetamin (Benzedrine, Fenmetrazine, Dexedrine, Methedrine, Metamfetamine i inne), mimo iż różnią się nieco strukturą chemiczną - dają podobny efekt, nie różniący się wieloma szczegółami. Jest to ogromny przypływ energii i bardzo wyraźne podwyższenie nastroju aż do euforii. Osoby, będące pod wpływem amfetaminy przeżywają intensywne (subiektywne) poczucie mocy, wykazują wzmożoną aktywność, której towarzyszy bezsenność. Osoby takie wydają się bardziej przedsiębiorcze z równoczesnym brakiem krytycyzmu własnego postępowania.
Zażyciu amfetaminy towarzyszy brak łaknienia, rozszerzenie źrenic, przyspieszona akcja serca i szybki oddech, a także podwyższone ciśnienie krwi i zwiększone wydalanie moczu.
Działanie amfetaminy jest wielogodzinne, w odróżnieniu od kokainy mającej podobne działanie. W zależności od spożytej dawki pobudzenie trwa 2-3 godziny, a nawet dłużej.
Mechanizm psychoaktywnego działania amfetamin jest zbliżony do tego, który występuje przy zażyciu kokainy (hamowanie zwrotnego wychwytu dopaminy).

Metamfetamina względem chemicznym jest podobna do amfetaminy; różni się od niej tylko obecnością grupy N-metylowej. Jej pobudzające działanie na OUN jest znacznie silniejsze niż amfetaminy, a efekty euforyzujące są podobne do kokainy, ale utrzymują się dłużej.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE
Tylko w nielicznych krajach nadal jest stosowana w leczeniu zespołów hiperkinetycznych u dzieci i napadowej senności (narkolepsji). Inne odkryte i wykorzystane właściwości działania amfetaminy - to działanie rozszerzające oskrzela i zmniejszające łaknienie.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE
- silne pobudzenie psychomotoryczne
- brak łaknienia
- rozszerzenie źrenic
- przyspieszona akcja serca i szybki oddech
- podwyższone ciśnienie krwi i zwiększone wydalanie moczu
- jadłowstręt
- suchość w ustach

DŁUGOŚĆ DZIAŁANIA
W zależności od spożytej dawki pobudzenie trwa 2-3 godziny, a nawet dłużej.

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA
Amfetamina i metamfetamina stosowane są drogą pokarmową, dożylnie, palone, wdychane przez nos. Zależnie od drogi przyjęcia ich działanie wykazuje pewne różnice. Na przykład przy podaniu dożylnym lub paleniu w ciągu 5 -15 sekund występuje tzw. kop czyli krótkotrwały okres niezwykle intensywnej euforii. Podanie doustne i donosowe wywołuje euforię o słabszym nasileniu, tzw. high. Trwa ona 3 do 5 minut po przyjęciu przez śluzówki nosa, a ok. 20 minut po przyjęciu doustnym.

Zarówno amfetamina jak i metamfetamina występuje w sprzedaży “ulicznej” w postaci bezwonnego proszku o gorzko-cierpkim smaku, w kolorze od białego do ceglastego (w zależności od zanieczyszczeń oraz użytych w produkcji składników).

Czysty chlorowodorek metamfetaminy nadający się do palenia (podobnie jak “crack”), występuje w postaci przezroczystych kryształów.

W nielegalnej sprzedaży znajduje się również nieoczyszczona metamfetamina, produkowana nielegalnie w prymitywnych laboratoriach i jest to białożółty proszek o zapachu jaj.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
Zależność psychiczna jest podobna do tej, która jest spowodowana przez kokainę. Wywołuje ją atrakcyjny i euforyczny przebieg działania specyfiku, wzmacniany z kolei przez przykre dolegliwości związane z jego odstawieniem (złe samopoczucie, spowolnienie psychiczne, uczucie zmęczenia i apatii), które obserwuje się już po 12 godzinach od ostatniego zażycia amfetaminy.

Uzależnienie fizyczne
Symptomy zależności fizycznej są znikome lub wcale nie występują. Jedynie przedłużony czas snu po tzw. ciągu amfetaminowym, nawet do kilku dni, jest przez niektórych specjalistów klasyfikowany jako objaw uzależnienia fizycznego.

Do najczęściej pojawiających się objawów abstynencyjnych można zaliczyć uczucie przygnębienia, zmęczenia i apatii, wewnętrzny niepokój, senność, bóle głowy, obniżenie napięcia mięśniowego, wzmożone łaknienie i myśli samobójcze. Objawy te rozwijają się dość wolno, gdyż metabolizm i wydalanie amfetaminy z ustroju przebiega powoli.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYWANIA AMFETAMIN
- nerwowość, drażliwość
- rozszerzone źrenice w nikłym stopniu reagujące na światło
- kłopoty ze snem
- wahania nastroju od euforii do depresji
- nadmierne poczucie pewności lub nieuzasadniony strach
- znaczne ubytki wagi ciała (przy długotrwałym używaniu)

NIEBEZPIECZEŃSTWA
- Anhedonia – utrata zdolności odczuwania przyjemności przy czynnościach i przeżyciach zwykle jej dostarczających.

- Psychoza amfetaminowa charakterze majaczeniowo-urojeniowym (omamy słuchowe i urojenia prześladowcze) – długotrwałe stosowanie amfetaminy i metamfetaminy często prowadzi do stanów przypominających objawy schizofrenii.

- Wywołana przez narkotyk głęboka i ostra depresja może prowadzić do myśli i prób samobójczych nawet przez długi czas od momentu zaprzestania jego przyjmowania.

- Zmniejszenie potencji z równoczesnym wzrostem pożądania. Przy dużym pobudzaniu seksualnym ejakulacja i orgazm są trudne i niemożliwe do osiągnięcia.

- Silne pobudzenie oraz zanik samokontroli prowadzi często do niespodziewanych, bardzo gwałtownych zachowań.

- Skrajne wyczerpanie spowodowane długim okresem intensywnego przyjmowania narkotyku. Z reguły już po kilkudniowym “ciągu” osoba używająca amfetaminy zapada w przedłużony, niespokojny sen trwający nawet do 48 godzin.

• Przedawkowanie przejawia się w postaci tachykardii, bólów w klatce piersiowej, nadciśnienia tętniczego i zagrażającej życiu zapaści sercowo-naczyniowej. W wyniku przedawkowania narkotyku może nastąpić nieodwracalne uszkodzenie drobnych naczyń mózgowych prowadzące do udarów mózgu.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE
Amfetamiana i metamfetamina mimo iż różnią się nieco strukturą chemiczną – dają podobny efekt, nie różniący się wieloma szczegółami. Jest to ogromny przypływ energii i bardzo wyraźne podwyższenie nastroju aż do euforii. Osoby, będące pod wpływem tych środków przeżywają wykazują wzmożoną aktywność, której towarzyszy bezsenność. Osoby takie wydają się bardziej przedsiębiorcze z równoczesnym brakiem krytycyzmu własnego postępowania

"POZYTYWNE"
- zwiększenie wydolności psychomotorycznej
- polepszona koncentracja i możliwość maksymalnego skupienia uwagi (np. w czasie nauki)
- przypływ energii i gotowości do działania
- poczucie pewności i intensywne (subiektywne) poczucie mocy,
- euforia
- odsunięcie poczucia lęku

"NEGATYWNE"
- drażliwość i agresywność
- formikacje (wrażenie obecności insektów na skórze)
- przymglona świadomość

Crack Najsilniejsze działanie uzależniające spośród wszystkich narkotyków dostępnych w Stanach Zjednoczonych ma crack-narkotyk błyskawiczny. Wytwarzany jest przez mieszanie proszku kokainowego z eterem lub proszkiem do pieczenia, różnymi aktywatorami chemicznymi oraz wodą. Mieszankę podgrzewa się, a gdy wytworzona w ten sposób masa zastygnie, kroi się ją na kawałeczki przypominające płatki mydlane. Można je potem dodać do papierosa zawierającego tytoń lub marihuanę, można też palić je w fajce wodnej. Substancja czynna dociera do mózgu w ciągu około 7 sekund powodując przypływ euforii trwający do 20 minut i przewyższający pięcio-lub dziesięciokrotnie "haj" wywołany przez kokainę. Nazwa crack pochodzi od trzaskania kawałków spalonego narkotyku. Ponieważ crack daje najszybsze i najbardziej intensywne przeżycie euforii, ma też największą moc uzależnienia. Im silniejsza i szybciej osiągalna przyjemność, tym większe możliwości uzależniania liczniejszej grupy osób. Według dra Arnolda Washtona, nowojorskiego psychofarmakologa, crack jest obecnie najgroźniejszą z istniejących substancji uzależniających. Ze względu na siłę, crack jest odpowiedzialny za większe zniszczenia fizyczne i psychiczne oraz bardziej gwałtowne zachowania niż kokaina. Sprzedaje się go w niewielkich, szklanych fiolkach z kolorowymi, plastykowymi korkami, zazwyczaj w cenie 5 dolarów za dwa kawałki. Chociaż epidemia cracku łączona jest zwykle ze środowiskami miejskiej biedoty, obecnie lekarze, terapeuci i sami narkomani donoszą o zwiększającej się liczbie uzależnień w rodzinach średniozamożnych. Według badań przeprowadzonych przez dra Washtona, w tym środowisku więcej jest uzależnionych niż w jakiejkolwiek innej części populacji. Tak więc, w brew potocznym opiniom, nastolatki z zamożnych przedmieść są tak samo jak dzieci z biednych dzielnic narażone na uzależnienie od cracku; a może nawet bardziej.

Ecstasy (MDMA) jest syntetycznym analogiem amfetaminy i meskaliny - z jednej strony wykazuje działanie stymulujące układ nerwowy (podobnie jak amfetamina), z drugiej posiada właściwości psychodeliczne (podobnie jak meskalina). Często nazwa ecstasy używana jest także w szerszym znaczeniu: w stosunku do innych analogów metamfetaminy o

podobnym, jednocześnie stymulującym i halucynogennym działaniu (MDA, BDB czy MBDB).
UFO - nowa odmiana ecstasy. Jego podstawowy skład jest taki sam jak innych pigułek ecstasy dodane są jednak różne substancje kumulujące i przedłużające działanie np.: LSD, strychnina, efedryna. Narkotyk ten może mieć różne kształty, kolory i symbole. Środek uzależnia bardzo szybko, w wielu przypadkach już po zażyciu jednej porcji. "UFO" działa bardzo agresywnie na ośrodki mózgowe. Jest bardzo niebezpieczny - z powodu wielu trujących domieszek. Jedna porcja może spowodować śmierć

Ecstasy (MDMA) jest syntetycznym analogiem amfetaminy i meskaliny – z jednej strony wykazuje działanie stymulujące układ nerwowy (podobnie jak amfetamina), z drugiej posiada właściwości psychodeliczne (podobnie jak meskalina). Często nazwa ecstazy używana jest także w szerszym znaczeniu: w stosunku do innych analogów metamfetaminy o podobnym, jednocześnie stymulującym i halucynogennym działaniu (MDA, BDB czy MBDB).
SUBSTANCJA AKTYWNA

3,4-metylenodioksymetamfetamina (MDMA)

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Pierwsze legalne zastosowanie MDMA miało polegać na farmakologicznym hamowaniu apetytu – nigdy jednak w tym znaczeniu nie znalazło się na rynku. Środek ten w latach 70-tych miał zastosowanie w psychoterapii (szczególnie w USA). Związane było to z jego właściwościami wyzwalającymi empatię (zdolność wczuwania się w sytuację innych ludzi) – sprzyjającymi okazywaniu emocji i przełamywaniu psychicznych bloków. Później wycofany, mimo protestów psychologów przeświadczonych o jego właściwościach terapeutycznych.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE
- pobudzenie i brak łaknienia
- wzrost temperatury ciała
- wzmożenie odruchów
- rozszerzenie źrenic
- kołatanie serca i tachykardia
- nagłe wzrosty ciśnienia i uderzenia krwi do głowy
- szczękościsk
- nudności i wymioty
- odwodnienie

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Dawka ekstazy, wynosząca zazwyczaj od 75 do 200 mg i zażywana doustnie – zaczyna działać po ok. 40 minutach. Po następnych 30 minutach następuje nasilenie. Działanie ustępuje po kilku godzinach (4-6) od momentu zażycia.

Najczęściej spotykanymi postaciami nielegalnej sprzedaży ecstazy są tabletki i kapsułki. Różnych kolorów i kształtów tabletki wyróżniają się wytłoczonymi wizerunkami i znakami (np. ptak, kot, sierp i młot, itp.) lub napisami. Mogą one zawierać również pewne ilości innych narkotyków, najczęściej amfetaminy.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Działaniu ecstazy, podobnie jak w przypadku innych środków z grupy amfetamin towarzyszy uczucie silnej euforii. Doznania te decydują o uzależniających właściwościach tego środka. Chęć ponownego przyjęcia środka może być wzmacniana z uwagi na przykre dolegliwości pojawiające się po pewnym czasie od jego odstawienia.

Następnego dnia po zażyciu MDMA często pojawia się uczucie kaca, charakteryzującego się zmęczeniem, zawrotami głowy i mdłościami, słabą zdolnością koncentracji, sennością albo pobudzeniem i irytacją. Stan taki może trwać nawet dwa dni.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- rozszerzenie źrenic
- pobudzenie
- mało racjonalne i dziwne zachowanie (np. okazywanie niecodziennej sympatii wobec innych)
- czasem może pojawić się brak koordynacji ruchowej

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Na skutek przedawkowania środka lub szczególnej nadwrażliwości na jego działanie może pojawić się tzw. “złośliwy zespół neuroleptyczny” (spadek ciśnienia krwi, gwałtowny wzrost temperatury ciała, drgawki i śpiączka) prowadzący do śmierci.

- Szczególnie niebezpieczne jest przyjmowanie MDMA przez osoby cierpiące na choroby układu krążenia. Środek ten powoduje migotanie komór serca nawet u osób zdrowych.

- Na skutek spowodowanego przez MDMA szczękościsku i zgrzytania zębami może dojść do kruszenia zębów.

- Podobnie jak w przypadku stosowania innych środków z grupy amfetamin może dochodzić ciężkich stanów depresyjnych, urojeń i psychoz, które środek ten może ujawnić i wzmocnić, lub będą one bezpośrednim następstwem jego stosowania.

- Podniecenie seksualne połączone jednocześnie z odrzuceniem zahamowań w sferze seksualnej może prowadzić do negatywnych konsekwencji.

- Nie wiele wiadomo o efektach długotrwałego używania ecstazy, ale istnieją przesłanki co do tego, że może powodować zmiany degeneracyjne niektórych neuronów w mózgu.

UWAGA: Wiele osób zażywa ecstazy na imprezach rave. Środek ten powoduje wzrost temperatury ciała, co połączone nadmiernym wysiłkiem (taniec) może prowadzić do odwodnienia organizmu. Jeżeli zażyłeś ecstazy i idziesz na imprezę powinieneś w trakcie zabawy popijać wodę i robić sobie przerwy w tańcu. Ważne jest, by nie wypić zbyt dużej ilości wody w krótkim czasie, ponieważ w korelacji z ecstazy może to spowodować rozcieńczenie krwi. Ile wody powinieneś wypić? Około litra przez godzinę, ale w małych ilościach (nie wszystko naraz). Lepiej pić ciepłą wodę.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

W dużym stopniu zależą one od oczekiwań osoby przyjmującej MDMA, nastroju i sytuacji, w której ma miejsce zażycie środka. Z dużym prawdopodobieństwem można zakładać, że zły stan psychiczny przed przyjęciem środka może ulec pogorszeniu po zażyciu MDMA.

"POZYTYWNE"
- euforia
- uczucie przypływu energii
- pobudzenie seksualne
- uczucie silnej więzi z otoczeniem
- uczucie empatii w stosunku do innych
- intensyfikacja przeżyć emocjonalnych
- zaostrzenie percepcji otoczenia

"NEGATYWNE"
- napięcie emocjonalne
- depersonalizacja
- niepokój mogący przerodzić się w panikę
- nadwrażliwość na bodźce z zewnątrz
- poczucie utraty kontroli
- nieprzyjemne halucynacje i depresja

KOKAINA

Kokaina jest alkaloidem otrzymywanym z liści rośliny o nazwie Erythroxylon coca (koka), której największe uprawy znajdują się w Ameryce Południowej (głównie w Peru i Boliwii). Charakteryzuje się ona silnym działaniem pobudzającym – wprowadzającym układ nerwowy w stan nadaktywności
ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Kokaina wykazuje właściwości do miejscowego znieczulania. Obecnie jednak, ze względu na uboczne toksyczne skutki, kokaina jest zastępowana do tych celów przez nowe, syntetyczne – mniej szkodliwe środki. Jednak, w okulistyce i otorynolaryngologii jest nadal stosowana w postaci roztworu jako miejscowy znieczulający środek.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE
- opóźnia objawy zmęczenia, zmniejsza potrzebę odżywiania się i snu
- zaburza pracy serca (w pierwszej fazie działania następuje zwolnienie, a następnie przyspieszenie akcji serca)
- silnie rozszerza źrenice
- dochodzi do pobudzenia psychoruchowego
- powoduje wzrost ciśnienia krwi i przyspieszenie oddechu
- większe dawki mogą spowodować drżenie mięśniowe i wzrost temperatury ciała

Działanie: po jednorazowo przyjętej dawce euforia i stan podwyższonego samopoczucia trwa do 30 minut, rzadko dłużej.

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Kokaina występuje zasadniczo jako krystaliczny biały proszek. Przyjmowana jest zazwyczaj wziewnie do nosa, gdzie jest wchłaniana przez śluzówkę i niemal natychmiast wywołuje wpływ na ośrodki przyjemności w mózgu (po pewnym czasie dochodzi do uszkodzenia przegrody nosa i martwicy). Bywa też wcierana w dziąsła lub w środek małżowiny usznej. Podawana doustnie działa znacznie słabiej, jednocześnie znieczulając błonę śluzową żołądka i znosząc w ten sposób uczucie głodu. Stosowana na błonę śluzową języka powoduje porażenie zakończeń smakowych. Kokaina jest także palona poprzez dodanie jej do papierosów lub do skrętów z marihuany. Iniekcje należą raczej do rzadkości.

Pasta kokainowa jest pierwotnym produktem w procesie otrzymywania kokainy z liści koki. Środek ten jest zażywany wyłącznie poprzez palenie, a zawarte w nim substancje wykorzystywane w procesie przetwarzania liści, mogą w poważnym stopniu uszkodzić płuca.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
Zależność taka powstaje bardzo szybko z uwagi na atrakcyjne przeżycia towarzyszące działaniu kokainy na psychikę człowieka i, złe samopoczucie po tym, gdy narkotyk przestaje działać.

Uzależnienie fizyczne
Brak jest dowodów na powstawanie takiej zależności wprost. Jednak objawy abstynencyjne związane z wyczerpaniem i depresją sprzyjają wytworzeniu się cyklu nałogowego.

Zjawisko tolerancji
Nie zauważono powstawania i rozwoju zjawiska tolerancji w wyniku używania kokainy. To, że wielu jej użytkowników zwiększa dawki i ich częstotliwość wynika z chęci nasilenia doznań euforycznych i przedłużenia czasu ich trwania.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- nadpobudliwość
- wzmożona aktywność, gadatliwość
- niepokój psychoruchowy
- zachowania agresywne
- katar (w przypadku używania poprzez śluzówki nosa)
- rozszerzone źrenice słabo reagujące na światło

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Silne wyniszczenie organizmu – spowodowane brakiem łaknienia, snu.

- Psychoza pokokainowa – postępowanie może stać się z czasem irracjonalne i dziwaczne; a poczucie prześladowania i inwigilowania będzie wykazywać bardzo wiele cech charakterystycznych dla psychozy.

- Przedawkowanie – objawy ostrego zatrucia występują w ciągu kilkudziesięciu minut od przyjęcia zbyt dużej dawki kokainy. Charakteryzują się one silnym lękiem połączonym z urojeniami i zaburzeniami świadomości, oraz wybitnie nasilonym pobudzeniem ruchowym (od miotania się do konwulsji). Towarzyszy temu wysokie ciśnienie krwi i płytki przyspieszony oddech.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

"POZYTYWNE"
- silna euforia
- intensywne poczucie mocy wewnętrznej (siły fizycznej i umysłowej)
- pobudzenie ruchowe i podniecenie seksualne
- poczucie wyższości i odsunięcie poczucia lęku
- czas reakcji psychicznej ulega skróceniu – przyspieszeniu ulegają procesy myślowe
- zanik zdolności odczuwania przykrych wrażeń

"NEGATYWNE"
- brak krytycyzmu co do własnych możliwości i zachowań
- niepokój i napięcie
- bezsenność
- załamanie nerwowe
- urojenia o nieprzyjemnej treści

NAZWY SLANGOWE

koka, śnieg, koks

KOKAINA

Kokaina jest narkotykiem w postaci białego proszku o gorzkim smaku, zawsze osłabionego domieszkami. Jest ona z reguły wziewana, ale można ją również dodawać do papierosa zwykłego lub z marihuany. Można ją także wstrzykiwać. Dawka śmiertelna kokainy to 1 ? 1,5 grama doustnie. Ponadto powoduje obniżenie sprawności intelektualnej oraz zaburzenia popędu płciowego. Oprócz miałkiej kokainy występuje także coraz popularniejsza wśród młodzieży jej odmiana, zwana crack lub rock. Jest on od 20 do 50 razy czystszy niż normalnie sprzedawana kokaina, dlatego wywołuje odurzenie w ciągu kilku sekund. Crack występuje w postaci jasnobrązowych kuleczek lub białych okruchów, często pakowanych w fiolki. Pali się go w specjalnej fajce lub wdycha jego opary, podgrzewając substancję na łyżce. Uzależnienia od cracka następuje w bardzo szybkim czasie.

Najniebezpieczniejszym wśród środków pobudzających jest kokaina i jej wzmocniona pochodna, crack. Wytwarzana jest z liści koki, a sprzedaje się ją w postaci białego, bezwonnego, krystalicznego proszku rozpuszczalnego w wodzie.W tej formie najczęściej się ją wdycha (absorbuje przez błony śluzowe nosa, rozciera na dziąsłach lub wstrzykuje bezpośrednio do żyły. Proszek ten można również palić oraz łykać lub rozpuszczony w wodzie zakraplać głęboko do nosa za pomocą pipetki. Działka kokainy to wałeczek proszku o długości mniej więcej więcej 2 cali i szerokości ćwierć cala usypany na lusterku lub kawałku szkła. Wdycha się tę porcję przez słomkę lub zwinięty banknot. Niektóre nastolatki mają jeden długi paznokieć albo maleńką łyżeczkę (zwykle noszoną na szyi) do odmierzania działki kokainy. Kokaina-kiedyś bardzo droga, a obecnie w cenie 2 dolary za działkę-stała się praktycznie dostępna dla każdego. Niska cena spowodowała rozprzestrzenienie się jej użycia na różne grupy społeczne, czyniąc ją osiągalną dla nastolatków w całych Stanach Zjednoczonych. Kokaina przynosi szybkie i mocne poczucie euforii. Neurolodzy odkryli, że dopamina, chemicznie czynna substancja w mózgu, jest odpowiedzialna za powstawanie odczucia przyjemności. Kokaina działa w taki sposób, że neurony zostają zalane dopaminą, dając uczucie uniesienia, które trwa od 10 do 20 minut. Pragnienie ponownego przeżycia tej intensywnej przyjemności jest potężne, a depresja następująca po "haju" -głęboka. Uzależnienie fizyczne i psychiczne rozwija się u zażywającego kokainę nastolatka przeważnie w ciągu około 16 miesięcy. W okresie ostatnich 10 lat potroiła się liczba ofiar tego narkotyku. Powodem śmierci może być ustanie oddychania, gdy mózg przestaje podtrzymywać działanie autonomicznego układu nerwowego; wylew krwi do mózgu, gdy szybko wzrastające ciśnienie krwi rozrywa naczynia krwionośne; konwulsje; lub migotanie przedsionków, które prowadzi do zatrzymania akcji serca. Ponadto, regularne używanie kokainy może poważnie zdezorganizować procesy psychiczne, powodując takie reakcje psychotyczne, jak halucynacje, paranoja i gwałtowne zachowania. Oznakami używania kokainy są: nieustanny katar, chroniczny ból gardła, krwotoki z nosa, stan zapalny w zatokach, dziury w przegrodzie nosowej, zapalenie wątroby i problemy z płucami. Kokaina nie jest wynalazkiem naszej epoki. Używano jej już za czasów Inków, a znakomitości takie, jak Zygmunt Freud wychwalały jej euforyczne właściwości. Dopiero niedawno zaczęto odkrywać niszczące skutki regularnego jej używania. W latach osiemdziesiątych, gdy tak modna była energia, szybkie działania i sprawność, użycie kokainy osiągnęło stan epidemii. W przeciwieństwie do alkoholu i marihuany, które zmniejszają energię i motywację, kokaina doskonale odpowiada etosowi sukcesu i nieustannych osiągnięć.

Haszysz występuje w postaci zielonkawych, czarnych lub brązowych kulek i kostek. Z kolei olej haszyszowy to płyn o wyglądzie czarnego syropu z zielonkawymi refleksami. Często nasącza się nim zwykłe papierosy albo skręty z marihuany.

Marihuana i haszysz to dwa rodzaje tego samego narkotyku. Zawierają znaczny procent aktywnego komponentu THC (czterohydrokannabionolu). Codzienne używanie marihuany powoduje zbliżone symptomy jak po alkoholu. Marihuana zawiera dużą ilość substancji smolistej. W jednym skręcie jest jej tyle co w 10-20 papierosach. Marihuana jest suszem z drobnych liści konopi indyjskich, najczęściej z dodatkiem nasion i łodyg. Swoim wyglądem przypomina suszoną natkę pietruszki lub majeranek. Z marihuany można robić skręty lub nabijać nią fajkę. Haszysz występuje w postaci czarnych lub brązowych kulek i kostek. Z kolei olej haszyszowy to płyn o wyglądzie syropu. Często nasącza się nim zwykłe papierosy albo skręty z marihuany.

KONOPIE

"Marihuana, haszysz, ziele, czaj, maryśka, trawka, bhang, gandzia - to zaledwie kilka z różnych określeń preparatów pochodzących z rośliny Cannabis sativa L, inaczej zwaną konopią indyjską. Narkotyk ten można jeść, pić, lub jak to się najczęściej czyni w Europie i Ameryce, palić". Istnieją dwa typy konopi, które różnią się właściwościami i zastosowaniem: typ włóknisty, wykorzystywany głównie do wytwarzania lin i sznurka, w którym zawartość substancji psychoaktywnych jest niewielka oraz typ narkotykowy zawierający znaczne ilości substancji o działaniu psychotropowym. Ten drugi rodzaj konopi znalazł zastosowanie, nazywane niekiedy eufemistycznie "rekreacyjnym", polegające na wywoływaniu euforycznego samopoczucia, któremu jednak towarzyszą objawy toksyczne i groźba uzależnienia. Zastosowanie to jest źródłem złej sławy konopi indyjskich. Ma to oddźwięk w staraniach organizacji międzynarodowych i rządów wielu państw, by ograniczyć zasięg szkód społecznych spowodowanych przez nadużywanie preparatów z konopi indyjskich. Znajdują się one na pierwszej liście substancji pozostających pod kontrolą międzynarodową, która grupuje związki o dużym potencjale uzależniającym bez zastosowania medycznego.

SKUTKI UBOCZNE

Aspekt wpływu stosowania preparatów konopi na organizm ludzki na innych niż uzależnienie płaszczyznach budzi wśród specjalistów kontrowersje i jest przyczyną wielu rozbieżności. Jak wiadomo najczęściej stosowaną formą przyjmowania produktów kannabis jest powstający podczas ich leczenia dym, z którego aktywne składniki docierają łatwo i szybko przez drogi oddechowe do krwioobiegu, a z krwią do mózgu. Układ oddechowy i układ krążenia są więc najbardziej narażone na działanie kannabis. Dym marihuany działa szkodliwie na cały układ oddechowy - od nosa przez drzewo oskrzelowe do najgłębszych zachyłków płuc. Przy długotrwałym i systematycznym paleniu zwiększa się ilość wydzieliny z nosa, powstaje zgrubienie błony śluzowej w zatokach, pojawiają się nawracające stany zapalne nosa i gardła, uporczywy kaszel. Może powstać również ryzyko przewlekłego zapalenia oskrzeli i rozedmy płuc. Nie bez znaczenia jest fakt, iż użytkownicy kannabis zaciągają się zwykle głębiej niż palacze tytoniu i dłużej zatrzymują dym w płucach.
Badania przeprowadzone przez Wydział Medyczny Kalifornijskiego Uniwersytetu w Los Angeles wskazują, że wysoka zawartość substancji rakotwórczych w dymie spalanej marihuany sytuuje jej palaczy w grupie najbardziej narażonej na raka płuc. Lansowana często opinia, że konopie bezpieczniej jest palić niż papierosy, nie znalazła potwierdzenia w świetle tych badań.
Z kolei Gossop powołując się na wyniki badań chronicznych palaczy konopi z Kostaryki, twierdzi, jakoby palacze konopi palący również tytoń, mieli zdrowsze drogi oddechowe niż osoby palące wyłącznie papierosy. Sugeruje on, że palenie konopi chroni w pewnym sensie przed szkodliwym wpływem dymu tytoniowego.
THC pozostaje w organizmie przez okres ok. 30 dni po zażyciu przeciętnej dawki kannabis. Substancja ta dosyć łatwo rozpuszcza się w tłuszczach i zostaje zmagazynowana głównie przez tkankę tłuszczową. Niewiele dotąd wiadomo na temat skutków tak długiej obecności THC w organizmie człowieka.
Mechanizm działania produktów konopi na układ krążenia też nie został dotychczas ostatecznie wyjaśniony i wprawdzie niewielkie dawki kannabis stosowane przez krótkie okresy czasu nie wywołują zwykle widocznych zakłóceń pracy serca u osób zupełnie zdrowych, to jednak wyraźnie pogarszają stan pacjentów cierpiących na chorobę wieńcową, zwiększając prawdopodobieństwo wystąpienia zawału serca.
Niewątpliwy jest negatywny wpływ kannabis na zaburzenia cyklu miesięcznego u kobiet, co w rezultacie powoduje m.in. niemożliwe do przewidzenia okresy płodności. Szukalski przytacza wyniki badań grupy kobiet (całkowicie zdrowych), których po pół roku palenia marihuany (3 razy w tygodniu) stwierdzono zaburzenia cyklu miesięcznego (38%). Dla porównania, w grupie kontrolnej zaburzenia dotyczyły tylko 12% kobiet.
Badania w dziedzinie oddziaływania konopi na komórkową strukturę organizmu wykazują, że THC bezpośrednio wpływa na system odpornościowy człowieka, uszkadzając jeden z elementów obronnego systemu białych ciałek krwi.
Tetrahydrokanabinol modyfikuje czynność różnych komórek układu immunologicznego, zwiększając aktywność jednych, a obniżając innych. Można powiedzieć, że kannabis zmniejsza wydolność i skuteczność układu immunologicznego. Dotyczy to jednak tylko długotrwałego używania konopi.

ŚWIAT - DANE STATYSTYCZNE

Jak ocenia Światowa Organizacja Zdrowia (1986) preparaty konopi są najbardziej rozpowszechnioną substancją odurzającą na świecie.
Dane dowodzą, że światowa proporcja konsumentów kannabis wynosi 7 osób na jeden tysiąc mieszkańców. Niektóre źródła przytaczają liczbę 200 do 250 milionów osób palących marihuanę. Najwięcej używających tego środka jest w Senegalu: 95 do 151 osób na tysiąc mieszkańców i w Stanach Zjednoczonych - 103 osoby. W roku 1982 w USA 60 milionów amerykanów używało kannabis, a więc 32% populacji. Spośród dwunastu krajów o największym spożyciu konopi, aż sześć to kraje europejskie. 80% spożycia konopi w Europie przypada na Włochy.

KONOPIE

Z niektórych odmian konopi (Cannabis sativa L. – konopie indyjskie) otrzymuje się produkty zawierające substancje psychoaktywne. Najważniejsze z nich to marihuana i haszysz. Są to najbardziej rozpowszechnione, a tym samym najczęściej używane narkotyki w Polsce i na świecie.
W niektórych krajach preparaty konopi są legalizowane i dopuszczane do oficjalnego obrotu. Przykładem jest ustawodawstwo holenderskie. Powodem łagodnego podejścia do tych środków jest przekonanie o relatywnie niskich szkodach zdrowotnych i społecznych związanych z ich używaniem.

SUBSTANCJA AKTYWNA

Tetrahydrokanabinol (THC), którego stężenie decyduje o narkotycznej sile preparatów konopi.

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE
Współcześnie potwierdzono przede wszystkim działanie THC powodujące obniżenie ciśnienie śródgałkowe, działanie przeciwwymiotne i przeciw-drgawkowe. W niektórych krajach marihuana jest przepisywana osobom terminalnie chorym.

DZIAŁANIE
W zależności od warunków konopie mogą działać jako środek pobudzający, uspokajający, znieczulający lub lekko halucynogenny. Lecz, mimo nadawania preparatom konopi właściwości halucynogennych, symptomy używania bardziej zbliżone są do obserwowanych po alkoholu niż po halucynogenach.

Długość działania: 1–3 godzin

FORMY WYSTĘPOWANIA
- Marihuana – susz z liści konopii (0,5–5% THC)
- Haszysz – żywica krzewu konopii (2–19% THC)
- Olej haszyszowy – żywica konopii rozpuszczana np. eterem (10–30% THC)

W wyniku prowadzenia genetycznych modyfikacji opracowano nowe odmiany konopi. Preparowana z nich marihuana (tzw. skun) może zawierać nawet do 15% THC

SPOSOBY PRZYJMOWANIA
Najczęściej stosowaną formą przyjmowania preparatów konopi jest ich palenie (“skręty”, fifki, fajki, itp.).

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
- Może występować po pewnym czasie używania

Uzależnienie fizyczne
- Nie występuje

Tolerancja odwrotna
- Oznacza to, że przy systematycznym przyjmowaniu THC dochodzi do nadwrażliwości na ten związek.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- gadatliwość i wesołkowatość
- zaburzenie orientacji przestrzennej
- ogólne podniecenie i nadczynność psychoruchowa
- zaczerwienienie białek oczu

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Zespół amotywacyjny – stan związany z regularnym i długotrwałym przyjmowaniem konopi charakteryzujący się zmniejszoną energią, zmniejszoną dążnością do osiągnięć, apatią, skróconym czasem skupienia uwagi, nieadekwatną oceną sytuacji, a przede wszystkim z upośledzoną zdolnością do komunikowania się z innymi.
- Eskalacja używania innych (nielegalnych) środków odurzających, co może mieć także związek z otwarciem dostępu do innych, bardziej wyniszczających narkotyków (np. w ramach “oferty” dealera sprzedającego marihuanę).
- U niektórych osób może dojść po dłuższym czasie systematycznego używania THC do indukcji schorzeń psychiatrycznych.

Podczas palenia preparatów konopi jego aktywne składniki docierają łatwo i szybko przez drogi ddechowe do krwiobiegu, a następnie z krwią do mózgu. Dym działa szkodliwie na cały układ oddechowy.
W wyniku nadużywania konopi moe dojść do osłabienia zolności przyswajania nowych informacji.

Osłabienie pamięci związane z przyjmowaniem narkotyku, z całą pewnością odbije się negatywnie na wynikach w nauce .

Przedawkowanie śmiertelne THC jest praktycznie niemożliwe

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE
- O ich rodzaju decyduje w dużym stopniu osobowość przyjmującego środek, jak również atmosfera, w której dochodzi do odurzenia.

"POZYTYWNE"
- obniżenie się progu percepcji (szczególnie słuchowej) – wzrost wrażliwości zmysłów
- odprężenie i poczucie spokoju
- zmiana poczucia mijającego czasu: jest on określany jako rozciągnięty i mijający wolniej
- zwiększenie odczucia przyjemności seksualnych
- optymizm i podniesoina samoocena
- poczucie absurdu

"NEGATYWNE"
- skłonność do ulegania sugestiom
- zagubienie
- nieracjonalne myśli
- zwiększone napięcie
- pogorszenie pamięci
- przyspieszone tętno
- zawroty głowy
- niepokój i napięcie
- apatia
- lęki i urojenia
- niemożność skupienia uwagi na wielu rzeczach jednocześnie

Istnieje wiele błędnych stereotypów na temat działania konopi – jednym z nich jest przekonanie, iż mogą one powodować zachowania kryminalne i sprzyjać przestępczości.

LSD - najszerzej stosowany i najlepiej znany narkotyk halucynogennym. Jest jeden z najsilniej działających narkotyków znanych człowiekowi i silnie uzależniającym psychicznie. Mogą być nasycane skrawki papieru, znaczki itp.

LSD jest jednym z najtańszych i najszerzej dostępnych narkotyków. Praktycznie całkowicie wyparło ono inne psychodeliki. Od ponad dwudziestu lat jest to najpopularniejszy środek halucynogenny.

SUBSTANCJA AKTYWNA

dietyloamid kwasu lizergowego (LSD-25)

ZASTOSOWANIE MEDYCZNE

Najpoważniejsze próby medycznego stosowania LSD dotyczyły psychiatrii, a dokładnie leczenia schizofreników. Niestety trudno znaleźć w literaturze wiarygodne opisy efektów terapeutycznych LSD w tym ujęciu, mimo iż w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych opublikowano ponad tysiąc badań dotyczących około 40 tysięcy pacjentów.

DZIAŁANIE FIZJOLOGICZNE
- zawroty głowy
- rozszerzenie źrenic i suchość w ustach
- drżenie mięśniowe i skurcze mięśni klatki piersiowej
- osłabienie i nudności
- kołatanie serca
- wzrost ciśnienia krwi
- rozszerzenie źrenic i silne poty to dodatkowe objawy fizyczne pojawiające się przy zatruciu LSD
- zapis fal mózgowych (EEG) osoby znajdującej się pod wpływem LSD-25 przypomina stan pobudzenia i niepokoju

DŁUGOŚĆ DZIAŁANIA

Efekty zależą od ilości użytego LSD i osiągają szczyt w przeciągu okresu od jednej do trzech godzin po zażyciu środka. Halucynacje mogą trwać od 8 do 12 godzin.

FORMY WYSTĘPOWANIA I SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Najczęstszą formą tego psychodeliku są będące w nielegalnej dystrybucji kolorowe papierowe znaczki wielkości przedstawiające różne symbole graficzne – nasączone roztworem LSD. Stosowane są one doustnie (ssanie lub włożenie pod język). LSD ma niezwykle niską dawkę efektywną: każdy znaczek zawiera ok. 0,003 g LSD.

Prędkość działania LSD jest zależna od sposobu przyjęcia środka. I tak, brany doustnie (droga pokarmowa) przynosi efekty dopiero po ponad czterdziestu minutach, u osób szczególnie wrażliwych – wcześniej, nawet po piętnastu. Często jest przyjmowany poprzez włożenie pod język, a więc wchłaniany przez dziąsła. LSD może być również, co jest szczególnie niebezpieczne, włożone pod powiekę oka.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Uzależnienie psychiczne
Występuje raczej rzadko – tylko wyjątkowo prowadzi do nieodpartej chęci ponownego przyjęcia.

Uzależnienie fizyczne
Brak możliwości fizycznego uzależnienia – niezależnie od częstotliwości przyjmowania, organizm nie włącza LSD do metabolizmu. Nie zaobserwowano, oprócz uczucia ospałości i czasem przygnębienia, żadnych objawów abstynencji po odstawieniu LSD.

Zjawisko tolerancji
Zauważono, że częste używanie LSD powoduje nieznaczny wzrost tolerancji. Wzrost ten waha się w granicach od 15 do 25%.

ZEWNĘTRZNE OZNAKI UŻYCIA
- rozszerzone źrenice i słaba ich reakcja na światło
- dziwne, nieracjonalne wypowiedzi
- wesołkowatość i bełkotliwa mowa
- brak koordynacji ruchowej i widoczne zaburzenie orientacji przestrzennej

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Mimo, że zazwyczaj osoba odurzona LSD zdaje sobie sprawę z tego, że jest pod wpływem halucynacji – niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia może wynikać z nieracjonalnego zachowania się: błędnej oceny odległości, czasu i własnych możliwości. Szczególnie przy stosowaniu zbyt dużych dawek mogą pojawić się poważne urojenia, które wpływając na zachowanie zagrożą bezpieczeństwu odurzonej osoby.

- W przypadku używania LSD, u niektórych osób może mieć to wpływ na wyzwalanie się stanów psychotycznych (indukcja schorzeń psychiatrycznych).

- Możliwość ponownego, chwilowego wystąpienia wrażeń i halucynacji doznanych podczas odurzenia mająca miejsce w pewnym odstępie czasowym od momentu odurzenia (nawet po kilku tygodniach czy miesiącach) – flashback.

- Przedawkowanie ze śmiertelnym skutkiem jest nie możliwe - nie występuje zagrożenie życia bezpośrednio ze strony samej substancji chemicznej.

ODCZUCIA SUBIEKTYWNE

Osoba pod wpływem LSD jest bardzo podatna na każdy rodzaj sugestii, w szczególności autosugestię. Zarówno rodzaj halucynacji, jak i ich treść są uzależnione od nastawienia osoby zażywającej środek i od atmosfery, w której dochodzi do jego użycia.

"POZYTYWNE"
- Wywoływane przez LSD, pod względem psychicznym, objawy są bardzo różnorodne. Nie mniej jednak do najczęściej pojawiających się można zaliczyć – zmianę poczucia kształtów i barw, niewyraźne widzenie całości i ostrzejsze widzenie kontrastów, wyostrzenie słuchu, poczucie obcości własnego ciała, omamy, złudzenia i wizje wzrokowe, zmiany nastroju i euforię, subiektywne poczucie wolniejszego upływu czasu, gonitwę myśli i zmniejszenie zdolności krytycznego osądu. Czasem pojawia się uczucie lekkości, bądź przeciwnie – ociężałości. Przedmioty widziane po otwarciu oczu zwykle zdają się błyszczeć, a nawet najprostsze z nich nabierają niezwykłego znaczenia symbolicznego.

"NEGATYWNE"
- problemy z zachowaniem równowagi i mówieniem
- zła ocena odległości oraz własnych umiejętności
- depersonalizacja
- uczucie nacisku na klatkę piersiową (“ciasny sweterek”)
- bezsenność
- “złe podróże” (bad trip) stany charakteryzujące się m.in. poczuciem utraty zmysłów, halucynacjami o bardzo przerażającej treści, nieprzyjemnymi doznaniami dotyczącymi własnego ciała)

NAZWY SLANGOWE

kwas, acid

Najszerzej stosowanym i najlepiej znanym narkotykiem halucynogennym jest LSD (dietyloamid kwasu lizerginowego). Jest to jeden z najsilniej działających narkotyków znanych człowiekowi. Podczas gdy inne narkotyki ważone są w miligramach (1/1000 grama), dawki LSD ważone są w mikrogramach - jednej milionowej części grama. Dawki wynoszące zaledwie 20 mikrogramów dają efekty podobne do wpływu konopi, ale kiedy jest stosowany do osiągnięcia pełnego efektu halucynogennego zazwyczaj używa się dawek od 50 do 250 mikrogramów. Pod względem mocy według ciężaru, LSD jest o około 5 tysięcy razy silniejsze od meskaliny i 200 razy silniejsze od psylocyny. Można jeszcze dodać, że jedynie około 1% tej malutkiej ilości pierwotnie zażytej dociera do mózgu.

Czyste LSD jest białym proszkiem, bez smaku i zapachu, nierozpuszczalnym w wodzie (rozpuszczalne są jego sole - winian itp.). O wyjątkowości LSD decyduje m.in. niezwykle niska dawka efektywna. Wynosi ona już od 20 ug (mikrogramów!) na przeciętnego człowieka. Jest to tym bardziej fascynujące, że do mózgu dociera nie więcej niż 0.01% pierwotnie przyjętej dawki!

Dawka śmiertelna LSD-25 jest bardzo wysoka. Wg "Merck Index" wynosi ona 16.5 mg/kg (dla szczurów) i 46 mg/kg (myszy), przy podawaniu dożylnym. Przyjmując średnią dawkę doustną za 0.25 mg (250 ug), należałoby spożyć od 3300 do 9200 takich dawek dla uzyskania w/w stężenia u osoby o masie 50 kg.

Praktycznie nie jest możliwe śmiertelne przedawkowanie LSD. Znany jest wypadek, gdy kilka osób sniffowało czysty, krystaliczny winian LSD (!!!), sądząc że to kokaina. W rezultacie przyjęcia LSD w ilości odpowiadającej ok. 1300 normalnym dawkom konieczna była hospitalizacja, a jedna z tych osób zapadła w śpiączkę, lecz ostatecznie żadna z nich nie ucierpiała na tym trwale - ani fizycznie, ani psychicznie. Inna sprawa, że zapewne po tym zdarzeniu mieli dość LSD na dłuższy czas ;)

[za: Pierre Jolivet, "Will of Nature",wyd.2,1992]

"Najniższą dawkę psychedeliczną stanowi 50 ug - zalecane dla początkujących. Mniejsze dawki mają działanie podobne do konopii lub MDMA. Intensywność wzrasta wraz z ilością przyjętego LSD aż do poziomu 400-500 ug, gdzie nadmiar nie ma już żadnego działania. (...) Działanie trwa od 8 do 12 godzin."

O NARKOTYKU:

Meskalina jest jednym z alkaloidow występujących w rosnącym w Meksyku kaktusie pejotl, który od wielu wieków odgrywał ważną rolę w tradycji religijnej tego kraju. Po raz pierwszy z naukowego punktu widzenia meskaliną zainteresował się młody niemiecki farmakolog, Louis Lewin. Przebywając w Ameryce w 1886 r., zdobył on kilka egzemplarzy kaktusa, z których następnie otrzymał meskalinę. "Żadna inna roślina nie potrafi spowodować tak wspaniałych doznań funkcjonalnych mózgu", pisał. Osoby stosujące narkotyk doświadczały przyjemności wyjątkowego rodzaju.

DZIAŁANIE, SKUTKI:

Jednorazowe dawki 50-200 mg wywołują psychozy trwające 1-2 godzin. Początkowymi objawami są chorobliwe gadulstwo i podwyższona aktywność motoryczna. Następnie pojawiają się bóle i zawroty głowy, potliwość i rozszerzenie źrenic. Większe dawki powodują wystąpienie halucynacji wzrokowych, rzadziej słuchowych. Zatruty wykazuje pełną świadomość. Halucynacje są przyjemne i niezwykle barwne, połączone z utratą poczucia czasu i przestrzeni oraz stanami nadmiernej wesołości. Stan psychozy może trwać 6-24 godzin. Dawki powodujące halucynacje są bliskie śmiertelnym. Śmierć następuje w wyniku paraliżu układu oddechowego.

CZASY WSPÓŁCZESNE:

W obecnych czasach meskalina jest rzadkim narkotykiem, zarówno pod względem dostępności, jak i zastosowania. Choć osoby stosujące nielegalne narkotyki stosunkowo często o niej mówią, to co oni określają mianem meskaliny, często okazuje się LSD - być może podfałszowane amfetaminą. Wśród substancji halucynogennych skonfiskowanych i przebadanych przez policje, bardzo niewiele z nich zawierało meskalinę.

Substancje wziewne przeważnie są w postaci płynnej, a stosowanie ich przyjmuje najróżnorodniejsze formy. Często są one wylewane na szmatkę, chusteczkę i przykładane do nosa, a następnie wdychane. Mogą być również wdychane przez usta, co ponoć jest "wydajniejsze". Najpopularniejszym sposobem przyjmowania wziewnych substancji odurzających jest wdychanie oparów z worka foliowego. Tak zażywane substancje chemiczne już po kilku głębokich wdechach - w ciągu kilkunastu sekund przedostają się do układu krwionośnego - a następnie powodują gwałtowne uczucie euforii. Większość ze stosowanych w ten sposób środków powoduje zburzenia świadomości.

INHALANTY - ŚRODKI WZIEWNE

Zwyczaj wdychania rozpuszczalników organicznych stosowanych do rozpuszczania kauczuku, farb, lakierów, klejów, tworzyw sztucznych, itp. rozpowszechnił się pod koniec lat sześćdziesiątych w Stanach Zjednoczonych, głównie wśród dzieci i młodzieży z raczej biednych środowisk miejskich. W Polsce, tak jak i w innych krajach, po ten rodzaj narkotyków najczęściej sięgają dzieci i młodzież.
Łatwa dostępność do wziewnych środków odurzających bierze się z dwóch powodów:

1- większość z nich jest legalna i w związku z tym pozostaje w ciągłej sprzedaży;

2- cena ich jest relatywnie niska w stosunku do innych substancji odurzających.

Wiele produktów, w które zaopatrzone jest każde gospodarstwo domowe zawiera rozpuszczalniki mogące służyć jako środki odurzające.

SUBSTANCJE AKTYWNE

Wachlarz stosowanych substancji jest bardzo szeroki – od benzyny i gazu turystycznego, poprzez kleje i rozpuszczalniki, farby i lakiery, do dezodorantów i środków piorących. W produktach tych występują związki chemiczne takie, jak octany alifatyczne, toluen, benzen, ksylen, aceton, cykloheksan, tetrachlorek węgla, trichloroetylen, acetan amylu, chlorek metylenu i wiele innych.

SPOSOBY PRZYJMOWANIA

Substancje te przeważnie są w postaci płynnej, a stosowanie ich przyjmuje najróżnorodniejsze formy. Często są one wylewane na szmatkę, chusteczkę i przykładane do nosa, a następnie wdychane. Mogą być również wdychane przez usta, co ponoć jest “wydajniejsze”. Najpopularniejszym sposobem przyjmowania wziewnych substancji odurzających jest wdychanie oparów z worka foliowego, tak aby obejmował on nos i usta lub po założeniu go na głowę.

Tak zażywane substancje chemiczne już po kilku głębokich wdechach – w ciągu kilkunastu sekund przedostają się do układu krwionośnego – a następnie powodują gwałtowne uczucie euforii. Większość ze stosowanych w ten sposób środków powoduje zburzenia świadomości, które charakteryzują się:

- euforią z tendencją do fantazjowania;
- omami i halucynacjami;
- zamglonym widzeniem;
- dzwonieniem w uszach i nadwrażliwością na światło;

Oprócz wyżej wymienionych nieco później występują takie objawy, jak bóle głowy, niezborność ruchowa i spowolnienie oraz zamazanie mowy. Odurzeniu towarzyszy przyspieszenie akcji serca i nieregularny oddech.

Mimo, że doznania szczytowe trwają zaledwie od kilku do kilkunastu minut – niektóre z wyżej opisanych objawów mogą utrzymywać się nawet do godziny od inhalacji, a po ich ustąpieniu następuje zwykle senność, przygnębienie i znieruchomienie, w skrajnych wypadkach nawet stupor.

WŁAŚCIWOŚCI UZALEŻNIAJĄCE

Oprócz wysokiego ryzyka uzależnienia psychicznego lotne środki odurzające mogą powodować w niektórych przypadkach uzależnienie fizyczne, którego wyrazem są objawy zespołu abstynencyjnego. Pobudzenie, drażliwość, zaburzenia snu i utarta łaknienia – to objawy zespołu abstynencyjnego, pojawiającego się u niektórych uzależnionych. Objawy te szczególnie dotyczą długotrwałego nadużywaniu toluenu.

OZNAKI UŻYCIA
- wyraźny zapach rozpuszczalników
- zaburzenia mowy (mowa zamazana)
- zapalenie spojówek
- nieporadność ruchowa
- gadatliwość
- nadwrażliwość na światło
- kichanie i kaszel
- ożywienie i podniecenie

U osób, które inhalują środki wziewne regularnie i przez dłuższy czas mogą w okolicach nosa i ust występować krosty i wrzody, na wargach – pęknięcia.

NIEBEZPIECZEŃSTWA

- Przewlekłe stosowanie wziewnych substancji odurzających, w zależności od rodzaju związku chemicznego, intensywności wąchania, częstości i czasu inhalacji doprowadzić może do wielu schorzeń. Długotrwałe odurzanie się środkami inhalacyjnymi prowadzi do poważnych uszkodzeń wątroby i nerek.

- Niektóre z tych środków uszkadzając szpik kostny zaburza wytwarzanie komórek krwi co prowadzi do anemii, nierzadko nieodwracalnej.

- Szczególnie narażonym, przy długotrwałym używaniu substancji lotnych organem jest mózg. Często w takich przypadkach dochodzi do tzw. zespołu organicznego, charakteryzującego się zaburzeniami pamięci i intelektu. Nierzadko osoby stale używające tych środków mają zaburzenia koordynacji ruchowej, których widocznym efektem jest charakterystyczny chód.

- Stosowanie wielu tych lotnych substancji odurzających bez wątpienia może prowadzić do zgonu. Butan – gaz do zapalniczek – powodując silne opuchnięcie gardła niesie niebezpieczeństwo uduszenia. Tak dochodzi do ponad połowy zgonów wywołanych używaniem lotnych substancji odurzających. Zaburzenia rytmu pracy serca aż do całkowitego zatrzymania to ryzyko stosowania aerozoli i nie tylko, gdyż dużo lotnych substancji odurzających powoduje niemiarowość i zmniejsza wydolność pracy serca.

• Do śmierci może również dojść na skutek urazów będących następstwem niebezpiecznych zachowań. Znane są przypadki spalenia (w związku z równoczesnym paleniem papierosów), uduszenia (gdy dochodzi do utraty przytomności podczas wdychania z torebki nałożonej na twarz) czy wreszcie wypadków w ruchu ulicznym (w wyniku nie dających się przewidzieć zmian w zachowaniu).

Grzyby halucynogenne. Odurzenie, jakie występuje po wypiciu wywaru z muchomorów czerwonych lub po zjedzeniu pokrojonych i ususzonych jego kawałków w początkowej fazie przypomina stan upojenia alkoholowego. Zachowanie odurzonego może mieć bardzo różny charakter od spokojnego i przygaszonego do stanów silnego rozdrażnienia, a nawet wściekłości. Wszystkie zmysły są bardzo wrażliwe, a w szczególności słuch i wzrok. Normalne oświetlenie staje się nie do zniesienia, najsłabsze dźwięki są wychwytywane, drobne przedmioty przybierają przybierają ogromne rozmiary stając się przeszkodami nie do przebycia.

GRZYBY HALUCYNOGENNE

Spośród pięciu tysięcy odmian grzybów znanych przez człowieka – około 80 odmian posiada właściwości psychoaktywne. Są one spotykane, oprócz dalekiej północy, na każdej szerokości geograficznej. Zazwyczaj miały one zastosowanie lokalne, związane z miejscowymi zwyczajami i obrzędami; stosowane były od wieków. Otaczano je czcią na całym świecie, ale szczególny kult grzybów istniał w Ameryce Południowej i Północnej.
Spośród wszystkich grzybów wywołujących halucynacje, na uwagę zasługuję dwa gatunki: grzyby psylocyble (Psylocyble mexicana / astecorum) i muchomor czerwony (amanita muscaria), gdyż właśnie te są współcześnie używane ze względu na właściwości psychodeliczne.

PSYLOCYBLE MEXICANA

Łysiczka lancetowata (Psylocyble semilanceata), rosnąca także w Polsce zawiera nieco mniej substancji psychoaktywnych aniżeli grzyby amerykańskie. Ma to jednak swoje znaczenie tylko w ilości jedzonych jednorazowo grzybów. Przy zjedzonych 50 sztukach mogą wystąpić bardzo poważne zmiany świadomości, a spożycie już około 30 świeżych sztuk powoduje wystąpienie halucynacji

WYGLĄD

Mały niepozorny grzybek w kolorze zazwyczaj brązowym o cienkiej i delikatnej nóżce oraz stożkowatym kapeluszu.

SUBSTANCJA PSYCHOAKTYWNA

Psylocybina

Psylocyna

Działanie psylocybiny w dużej mierze przypomina efekty wywoływane przez LSD, choć jej aktywność nie przekracza 1% aktywności.

EFEKTY UŻYCIA
- halucynacje
- zwiększenie wrażliwości optycznej i słuchowej
- brak kontaktu z otoczeniem
- uczucie opuszczenia ciała
- bierność i obojętność na sygnały zewnętrzne

AMANITA MUSCARIA

Muchomor czerwony (Amanita muscaria) to bardzo rozpowszechniony w całej strefie umiarkowanej grzyb; jest powszechnie znany i z uwagi na właściwości toksyczne – niejadalny. Jednak w niektórych rejonach dalekiej północy, a w szczególności terenach byłego Związku Radzieckiego, był używany przez plemiona zamieszkujące Syberię właśnie ze względu na te właściwości. Obecnie również bywa wykorzystywany przez osoby poszukujące mocnych chemicznych wrażeń.

SUBSTANCJA PSYCHOAKTYWNA

Muscinol

Kwas ibotenowy

Muskazon

Odurzenie, jakie występuje po wypiciu wywaru z muchomorów czerwonych lub po zjedzeniu pokrojonych i ususzonych jego kawałków w początkowej fazie przypomina stan upojenia alkoholowego. Zachowanie odurzonego może mieć bardzo różny charakter od spokojnego i przygaszonego do stanów silnego rozdrażnienia, a nawet wściekłości. Wszystkie zmysły są bardzo wrażliwe, a w szczególności słuch i wzrok. Normalne oświetlenie staje się nie do zniesienia, najsłabsze dźwięki są wychwytywane, drobne przedmioty przybierają przybierają ogromne rozmiary stając się przeszkodami nie do przebycia

EFEKTY UŻYCIA
- gadatliwość i wesoły nastrój
- silne halucynacje
- prowadzenie rozmów z wyimaginowanymi osobami
- wyostrzenie zmysłów

ZAGROŻENIA

- Mimo, że zawarte w opisywanych grzybach substancje nie niosą niebezpieczeństwa powstania uzależnienia fizycznego i niemożliwy jest rozwój tolerancji - istnieje jednak, podobnie jak w przypadku innych halucynogenów pewne niebezpieczeństwo uzależnienia psychicznego.

- “Eksperymentów” z grzybami nie powinny na pewno podejmować osoby o niestabilnej psychice i skłonne do reakcji psychotycznych. W takich przypadkach szok spowodowany uwolnieniem ukrytych psychoz może dorpowadzić do długotrwałego urazu psychicznego. Używanie tych środków jest ryzykownym balansem na krawędzi zdrowia psychicznego stanowczo odradzanym osobom niedojrzałym psychicznie i emocjonalnie, osobom o skłonnościach do depresji bądź paranoi. Osobnym problemem jest regularne odurzanie się grzybami, czasami jeszcze przyjmując i inne narkotyki. Tego typu zachowania muszą zakończyć się tragicznie; w najlepszym przypadku – załamaniem psychicznym.

- Zagrożeniem w przypadku muchomora czerwonego jest także możliwość pomyłki prowadzącej do zjedzenia innego muchomora, co może spowodować śmierć.

- Z uwagi na dużą toksyczność istnieje szczególne zagrożenie dla takich organów jak nerki i wątroba.

6

---