Temat: Zanim zaczniesz warzyć eliksiry.
Na dzisiejszym wykładzie zajmiemy się wywarami, które przygotowuje się w najrozmaitszych sytuacjach z najróżniejszych składników.
Jak dzielimy eliksiry?
Zasadniczo, mikstury dzielimy na lecznicze i magiczne.
Czym eliksir leczniczy różni się od magicznego?
Te pierwsze, jako skutek swego działania, leczą najrozmaitsze stany chorobowe organizmów żywych. Pozostałe zaś efekty wywołane są przez mikstury magiczne (np. znany i lubiany eliksir byczej siły lub Carlowan).
Uważa się, że do produkcji eliksirów leczniczych używa się innych składników niż do produkcji eliksirów magicznych.
Kto wskaże różnice między składnikami?
Do produkcji mikstur leczniczych używa się wyłącznie składników naturalnego pochodzenia, a do magicznych najróżniejszych dziwactw i świństw.
Pogląd ten tylko nieznacznie mija się z prawdą, a wynika z tego, że dawni druidzi specjalizujący się w miksturach leczniczych po prostu woleli naturalne składniki, zaś alchemicy warzący eliksiry magiczne chcieli nadać swojej pracy trochę mistycyzmu i zniechęcić laików do próbowania ich fachu. Jeśli przeglądamy pradawne księgi alchemiczne widzimy, ze większość eliksirów zawiera tak obrzydliwe składniki, jak główka niemowlęcia, stopy wisielca czy krew miesiączkowa „kobiety lekkich obyczajów”. Dziś z nich nie korzystamy, bowiem w większości nie mają wpływu na działanie i moc eliksiru.
Opisanych jest wiele różnych metod otrzymywania magicznych wywarów, ale, oczywiście, wszyscy cały czas eksperymentują. Jak wszystko ma to swoje dobre i złe strony. Dobra jest taka, że znamy np. piwo z rzepy. Zła jest taka, że straciliśmy w przypadkowych eksplozjach wielu dobrze zapowiadających się alchemików. Ale za to wiemy, czego nie należy ze sobą łączyć.
Co jeszcze powinien robić każdy szanujący się wytwórca eliksirów?
Alchemik musi przestudiować księgi alchemiczne bardzo dokładnie, a na pamięć znać tabelę substancji, których łączyć ze sobą nie wolno, lub też łączyć trzeba w odpowiedni sposób (patrz rozcieńczanie stężonego kwasu siarkowego)
Co jeszcze?
Alchemik powinien starać się unikać mieszania niebezpiecznych składników
Co jeszcze?
Podczas przeprowadzania eksperymentu alchemik musi prowadzić dokładną dokumentację wszystkich dokonywanych przez siebie czynności.
Dzięki tym trzem prostym zasadom ograniczymy liczbę wypadków w laboratoriach, lub (dzięki dokumentacji) unikniemy ich w przyszłości... zakładając oczywiście, że taka dokumentacja wypadek przetrwa.
Czy magiczne właściwości wszystkich mikstur są w rzeczywistości magiczne?
Nie. Większość eliksirów na bazie ziołowych naparów korzysta z naturalnych właściwości użytych do ich produkcji roślin. Jest jednak grupa wywarów, które swe działanie zawdzięczają odpowiedniej kombinacji składników oraz sposobu ich połączenia. Część z nich jednak (niewielka, ale istnieje) jest całkowicie oparta na chemii.
Co dobry alchemik powinien mieć w laboratorium?
Przede wszystkim święty spokój. Jeśli cos wam przeszkadza w pracy, lepiej nie róbcie żadnych wywarów, bo o wypadek najłatwiej, kiedy jesteście zdenerwowani. Nie polecam też prac pod wpływem alkoholu lub innych środków odurzających (z wiadomych powodów).
Co jeszcze?
W dobrym laboratorium na oszklonym regale znajdują się książki o warzeniu eliksirów (zawsze trzeba mieć dostęp do podręcznej biblioteczki).
Co jeszcze?
Zawsze trzeba mieć wiadro, albo dwa wody. Woda to podstawowy składnik każdego wywaru, ale przydaje się też do picia, umycia szkła laboratoryjnego czy ugaszenia przypadkowego pożaru.
Co jeszcze?
Samo szkło i składniki do mikstur są na końcu listy najważniejszych rzeczy w laboratorium.
Gdzie umieścić pracownię?
Przyjęło się je organizować w takich miejscach, aby minimalizować straty podczas ewentualnego wypadku. Nie na darmo druidzi zaszywali się głęboko w lesie, a magowie na najwyższych piętrach wież (jak wysadzisz w powietrze dach, to wieża będzie stać... gorzej z fundamentami).
Kto może być alchemikiem?
Alchemikiem może zostać właściwie każdy. Aby stworzyć kilka bardziej popularnych mikstur wystarczy przeczytać ze dwie książki (polecam np. „Alchemię dla każdego druida” Pompejusza) oraz mieć dostęp do pracowni i składników. Bodajże tylko dwie czy trzy z tych mikstur mogą eksplodować podczas nieumiejętnego warzenia. Reszta jest dziecinna łatwa i bezpieczna. Do bardziej skomplikowanych eliksirów oraz do eksperymentowania (żółtodzioby, trzymać się od tego z daleka!) zalecam kilkuletnie studia i praktyki alchemiczne. Oczywiście, muszą być one odbyte pod okiem jakiegoś doświadczonego fachowca, bo samoucy kończą zazwyczaj rozrzuceni w promieniu mili od swojej pracowni.
Alchemia, to bardzo niebezpieczne zajęcie, aczkolwiek bardzo dochodowe. Jeśli jest się dobrym fachowcem, to można na tym nieźle zarobić (szczególnie na dość rzadkich miksturach lub tworzeniu nowych na specjalne zamówienie). Zresztą, zwykłe mikstury lecznicze cieszą się sporym popytem. A to się na smoka pójdzie, a to sraczka, a to syfilis, a to grypa, a to kac. Na wszystko właściwie jest wywar, po który czarodziej idzie do kogo? Do alchemika.
Praca domowa:
Wypożycz z biblioteki jakąś księgę alchemiczną dla początkujących i postaraj się uwarzyć jeden z prostszych eliksirów. Pamiętaj o zachowaniu zasad bezpieczeństwa, o których mówiliśmy na lekcji. Dokumentację z eksperymentu wraz z fiolką prześlij mi jako pracę domową.
Praca dodatkowa:
Wypisz co najmniej 12 dziwacznych i obrzydliwych składników dawnych eliksirów (takich jak główka niemowlęcia, stopy wisielca czy krew miesiączkowa „kobiety lekkich obyczajów”). Nie zapomnij zaznaczyć w jakich eliksirach były stosowane. Przykładów z lekcji (wymieniłam je w tym zadaniu, żeby nie było ;) ) nie będę zaliczać.