Atticus
[1] T. POMPONIUS ATTICUS, ab origine ultima stirpis Romanae generatus, perpetuo a maioribus acceptam equestrem obtinuit dignitatem. 2 Patre usus est diligente et, ut tum erant tempora, diti in primisque studioso litterarum. Hic, prout ipse amabat litteras, omnibus doctrinis, quibus puerilis aetas impertiri debet, filium erudivit. 3 Erat autem in puero praeter docilitatem ingenii summa suavitas oris atque vocis, ut non solum celeriter acciperet, quae tradebantur, sed etiam excellenter pronuntiaret. Qua ex re in pueritia nobilis inter aequales ferebatur clariusque exsplendescebat, quam generosi condiscipuli animo aequo ferre possent. 4 Itaque incitabat omnes studio suo. Quo in numero fuerunt L. Torquatus, C. Marius filius, M. Cicero; quos consuetudine sua sic devinxit, ut nemo his perpetuo fuerit carior.
Attyk
[1] Tytus Pomponiusz Attyk, zrodzony z najstarszego, pierwszego rodu rzymskiego, dostojeństwem utrzymał przynależność do obywateli o randze ekwitów, odziedziczoną po przodkach. Ojciec był zaradny i zamożny, jak na tamte czasy, i na pierwszym miejscu stawiał zainteresowanie nauką. Ponieważ kochał wiedzę, nauczał syna wszystkich umiejętności, które w wieku młodzieńczym należy przekazać. I dalej, jako młodzieniec, oprócz wrodzonego talentu pojętności, charakteryzował się pięknym głosem i świetną wymową; tak że nie tylko szybko przyswajał, ale i świetnie recytował. Z tego powodu już w wieku chłopięcym uznano, że wyróżnia się spośród rówieśników mądrością i błyskotliwością, co musieli znosić szlachetnie urodzeni koledzy szkolni. I tak swoim zamiłowaniem pobudzał wszystkich [w domyśle do nauki/pracy]. Jego kolegami byli Lucjusz Torkwatus, syn Gajusz Mariusz Marek Cyceron; których swoimi zwyczajami tak zbliżył [w domyśle Attyk], że nikt przez długi czas nie był im droższy.
ta przynależność jest nieustająca od przodków, czyli przechodzi z pokolenia na pokolenie; idą ca dalej - dziedziczy się ją
potrafił wykorzystać swoje umiejętności
był godny uwagi wśród rówieśników, bo był mądrzejszy i wybijał się ponad poziom
musieli znosić to, że oni są równi, a Attyk się wybija. Można podejrzewać, że nie znosili tego łatwo ;) Nie bardzo wiedziałam co zrobić ze słowem `aequo' w tym zdaniu
w jego gromadzie - domyślamy się, że w gromadzie przyjaciół