Mirosław Huszcz Skąd się biorą dzieci? Ilustrowała Wanda Orlińska

   Książeczka przeznaczona jest dla dzieci w wieku przedszkolnym (5 - 7 lat). Autor proponuje "otwartą" rozmowę na rodziców z dzieckiem na tematy seksualne.

   Biorąc pod uwagę bardzo zróżnicowane wzorce kulturowe w polskiej rodzinie w stosunku do tej sfery życia, przedstawia Autor w swojej książeczce jedynie przykład rozwiązania problemu, dając rodzicom pewną inspirację, pozwalającą na swobodne operowanie tematem. Ogromną pomocą w objaśnianiu tekstu są barwne, wesołe ryciny.

Maciek ma pięć lat i chodzi do przedszkola. Jest w grupie starszaków. Często bywa smutny, zamyślony. Czuje się samotny, bo w domu nie ma się z kim bawić.

Zazdrości innym dzieciom, mającym braciszka lub siostrzyczkę: Marek może bawić się z Alą, Ewa z Gosią, Karolinka z Jasiem. Nawet ten rudy Krzyś ma siostrzyczkę Kasię o marchewkowych włosach i wszystkim się chwali, że jest tak do niego podobna.

I wreszcie dzisiaj Maciek postanowił, że zapyta mamusię, dlaczego nie ma siostrzyczki albo braciszka.    Nie od razu otrzymał odpowiedź...    Pewnego dnia rodzice długo rozmawiali w kuchni, a później przyszli do niego do pokoju.

Mamusia wzięła Maćka na kolana, przytuliła do siebie i poważnie powiedziała:
   - Wiesz kochanie, będziemy mieli dzidziusia.
   Najpierw zdziwił się, potem ucałował mamę i tatę, i skacząc z radości głośna wołał:
   - Będziemy mieli dzidziusia! Będziemy mieli dzidziusia!

Miał wielką ochotę pobiec od razu na dwór i wszystkim kolegom oznajmić wielką nowinę. Oni chyba nie wyobrażają sobie, jak to przyjemnie mieć brata, razem z nim biegać po podwórku, grać w piłkę, bawić się wspólnymi zabawkami. Albo siostrzyczka - taka mała, ze śmiesznymi warkoczami - będzie jej opiekunem, będzie mógł jej bronić. No i wreszcie nie będzie sam.    Maciek wydał okrzyk wojenny Apaczów i aż zasapał się z radosnego podniecenia. Nagle stanął i zamyślił się: "Ale gdzie on będzie spał? Nie mamy przecież malutkiego łóżeczka i wózka?"

- Synku, na razie łóżeczko nie będzie potrzebne, na dzidziusia musimy przecież jeszcze długo poczekać.
   Chłopiec zmartwił się. Myślał, że zaraz będzie mógł się z nim bawić.

Od tego czasu często rozmawiali o dzidziusiu. Mama szykowała malutkie kaftaniki, obrębiała pieluszki. Pewnego dnia tatuś kupił małe, drewniane łóżeczko.    - Łóżeczko postawimy w naszym pokoju, aby maleństwo nie przeszkadzało Maćkowi - powiedział tatuś.    - Tak - odpowiedziała mamusia - do niemowlęcia trzeba będzie wstawać w nocy.    - Mamusiu, a skąd weźmiesz dzidziusia? - spytał Maciek.    - Urodzę go.    - A co to znaczy urodzić?...

	- W moim brzuszku, w specjalnym woreczku, podobnie jak w ciele każdej kobiety, są malutkie jajeczka, mniejsze niż główka szpilki. Aby jajeczko to mogła rozwinąć się w małego dzidziusia, musi się ono połączyć z nasionkiem, które nazywamy plemnikiem. Plemniki są bardzo małe, jeszcze mniejsze niż jajeczko.

Jak ci już powiedziałam, jajeczko znajduje się w ciele mamusi, natomiast nasionko, czyli plemnik, powstaje w ciele tatusia.  Tak więc do tego, aby powstał mały dzidziuś, potrzebna jest mamusia i tatuś.  W brzuchu mamusi, w tym woreczku, rośnie i rozwija się mały dzidziuś. Trwa to dość długo, prawie dziewięć miesięcy.  Dziecko jest najpierw bardzo maleńkie i rozwija się stopniowo. Powoli rosną mu nóżki, rączki, nos oczy i buzia. Wyobraź sobie, że teraz jest wielkości ziarenka groszku.    - A wiesz, że taki mały dzidziuś ma już serce? Słyszał jego bicie lekarz, gdy mnie badał.

- A czy dzidziuś je? - spytał Maciek.
- Wszyscy musimy jeść, aby żyć. Zauważyłeś na pewno synku, że jem teraz więcej twarożku, warzyw i owoców; muszę bowiem jeść to, co potrzebne jest maleństwu. Odżywia się ono w moim brzuszku prze specjalną rurkę, którą nazywamy pępowiną.
- Mamusiu, a czy mnie, gdy byłem dzidziusiem i żyłem w twoim brzuszku, też karmiłaś przez pępowinę?
   - Tak, Maćku. Pępek, który masz na brzuszku, stanowi po niej ślad. Zresztą ma go nie tylko każdy człowiek, ale również psy, koty, morskie świnki, hipopotamy, tygrysy, a także i inne zwierzęta, których dzieci rozwijały się w ciele matki.

   Upłynęło znowu trochę czasu. Pewnego dnia mamusia usiadła w fotelu i przywołała synka. Gdy podszedł, powiedziała:
   - Dotknij rączką mojego brzucha, czy czujesz?
   W brzuszku mamy jakby coś się poruszyło.
   - Czy wiesz co to jest? To nasze małe dziecko rusza się. Niedługo już się urodzi.

 

Któregoś dnia tatuś przyszedł odebrać Maćka z przedszkola. - Rano odwiozłem mamę do szpitala, w którym urodzi dzidziusia - powiedział W domu tatuś wziął go na kolana, przytulił do siebie i głaskał po głowie. Był bardzo zdenerwowany, nic nie mówił, tylko spoglądał na zegarek.

Nagle ciszę przerwał dzwonek telefonu. Tatuś słuchał przez chwilę, wreszcie zawołał wesoło:
   - Dziewczynka! Masz siostrzyczkę. Ponieważ jesteś już prawie mężczyzną, będziesz musiał się nią opiekować.
   - Oczywiście - odpowiedział Maciek dumnie i dodał - będzie miała na imię Ania...

Tatuś napisał do mamy list i taksówką pojechali do szpitala. Było to ogromne przeżycie. Szkoda tylko, że nie mogli zobaczyć mamusi i małej Ani.    W ciągu Następnych dni sprzątali mieszkanie. Myli drzwi i okna. Tatuś wziął nawet kilka dni urlopu.    Wreszcie nadszedł oczekiwany dzień. Bardzo przejęci, odświętnie ubrani, zabrali rzeczy dla dzidziusia i pojechali do szpitala. Maciek nie mógł się doczekać, kiedy zobaczy małą Anię. Po krótkim oczekiwaniu ujrzał nadchodzącą mamusię. Podbiegł do niej. Mamusia przytuliła go do siebie i przez łzy powiedziała:    - Tak się cieszę, że już jestem z wami!

   Maciek zobaczył tatusia, który niósł zawiniątko, a w nim - Anię. Ucieszył się bardzo i krzyknął z radości. Na to mamusia powiedziała:
   - Nie budź jej, ona śpi.
   Maciek wspiął się na palce i z ciekawością zajrzał do zawiniątka. Mógł zobaczyć tylko malutką główkę.

W domu Ania obudziła się i głośno zapłakała.    - Ona na pewno jest głodna - powiedział tatuś.    Mamusia wzięła ją na ręce i zaczęła karmić piersią.    - Ale ona ma apetyt - zauważył Maciek.    - Tak, karmię ją co trzy godziny.    Podczas karmienia obserwował Anię. Miała maleńkie rączki, nosek i lekko przymrużone oczka.    Mamusia patrzyła na Maćka z uwagą.    - Zobaczysz ją za chwilę przy przewijaniu - powiedziała.    Po karmieniu mama położyła Anię na stole i odwinęła z pieluszek.    - Jakie ona ma maleńkie rączki i nóżki - zdziwił się Maciek.

Chwilę popatrzył na nią uważnie.
   - Ale ona jest inna niż ja - powiedział zdziwiony. 

- Maćku, chłopcy i dziewczynki, podobnie jak mężczyźni i kobiety, różnią się między sobą. Dziewczynki pod brzuszkiem mają otworek, który jest zakończeniem pochwy, natomiast u chłopców pod brzuszkiem jest prącie. Malutkie dzieci prącie nazywają kranikiem lub siusiakiem, bo robią nim siusiu.    - A jak ja mam mówić?    - Jesteś już prawie dorosły, wszystko więc chyba będziesz nazywał "po dorosłemu".    - Czy ja też byłem w brzuszku u mamusi i wyszedłem na świat przez pochwę?    - Naturalnie synku. Wszystkie dzieci najpierw znajdują się w brzuszku u swoich mam, a potem wychodzą przez pochwę, która bardzo się wtedy rozciąga; jest jakby z gumy, bo przecież musi przez nią przejść cały dzidziuś. Rodzenie dziecka nazywa się porodem.

- A czy wiesz, czym różni się dorosły mężczyzna od dorosłej kobiety? - spytała mamusia. - W kobiecych piersiach wytwarza się mleko, którym karmią małe dzieci, tak jak ja Anię.

W piersiach ojców mleko nigdy się nie pojawia.    - Ale mamusia nie ma wąsów jak tatuś - zawołał Maciek.    - Tak wąsy i broda rosną tylko dorosłym mężczyznom.    -Ja też jak dorosnę, będę nosił brodę i wąsy, tak jak wujek Olek.    - I wtedy, gdy będziesz już dorosłym mężczyzną, ożenisz się i będziecie mieć z żoną dzieci, tak jak ja z tatusiem. Stworzycie nową rodzinę.    - A ty mamusiu będziesz wtedy babcią, a tatuś dziadkiem?    - I wtedy na pewno zapuszczę brodę - wtrącił tatuś zza gazety - bo jak by wyglądał dziadek bez długiej brody

To odwieczne jest pytanie,  które trapi dzieci.  Skąd się wziąłem? Co się stało,  że jestem na świecie? Małe dzieci dziwne rzeczy  nam opowiadają:  że jest taki sklep na świecie,  gdzie dzieci sprzedają. Małą Kasię bocian przyniósł,  gdy była golaskiem.  Tata z mamą ją znaleźli  na łące pod laskiem. Wszystko to są dziwne bajki, opowiastki takie.  Dzieci rodzą się zwyczajnie,  nie rosną pod krzakiem. Wszystko, co na świecie żyje,  łączy się parami:  On i ona, tata z mamą  zwą się — rodzicami. Tata z mamą się kochali,  słuchaj, to nie bajka:  w brzuszku mamy się zacząłeś  jak kurczaczek z jajka.

I tu ważne jest pytanie, zagadka niemała: czy urodzi się chłopaczek, czy dziewczynka mała? Mama ziarnko twego życia pod sercem nosiła, a ty żyłeś w brzuszku mamy zwinięty jak ślimak. Tata cieszył się i starał pomóc i dogodzić, żeby mama wszystko miała, kiedy się urodzisz. Tak miesięcy przeszło dziewięć, a ty rosłeś przecież, aż zrobiło ci się ciasno, chciałeś być na świecie.

Mama czuła jak się ruszasz — niecierpliwy byłeś. Poszła mama do szpitala, tam się urodziłeś. Byłeś taki śmieszny, mały jak lalka — nagusek. Na pamiątkę życia w mamie jeszcze masz pępuszek. Potem mama cię tuliła, do snu kołysała, mleczkiem z piersi wykarmiła, piosenki śpiewała. Teraz jesteś dzieckiem mądrym — tak należy sądzić. Czego nie wiesz — mamy pytaj. KTO PYTA NIE BŁĄDZI! Jan Świąć

---