Ernest Hemingway 2

Wybitny pisarz amerykański. Jeszcze w przedszkolu oj i przygody, zapisując syna do Klubu Miłośników Przyrody im. Agassiza. Co sobotę wędrował ze starszymi ciec zaszczepił w nim zamiłowanie do natury chłopcami po lasach, zbierając różne okazy i obserwując ptaki. Na piąte urodziny dziadek podarował mu mikroskop, a na dwunaste - jednolufową strzelbę. W gimnazjum zaczął entuzjazmować się boksem. Pierwsze opowiadania (od 1916) zamieszczał w szkolnym magazynie literackim „Tabula”. W tym czasie działał także jako reporter tygodnika szkolnego „The Trapeze”. Po ukończeniu szkoły średniej pracował w magazynie „Star” w Kansas City. W roku 1918 zgłosił się jako ochotnik do Czerwonego Krzyża i został przerzucony do Europy - do Włoch - jako kierowca sanitarek. Ciężko ranny wrócił do Stanów Zjednoczonych. Do Europy wyjechał ponownie w roku 1921, tym razem do Paryża. Po siedmiu latach wojaży po Europie osiadł na Florydzie. Następnie podróżował po Afryce. W roku 1937 był korespondentem wojennym w pogrążonej w wojnie domowej Hiszpani. W roku 1941 zamieszkał na Kubie, pod Hawaną. Brał udział w II wojnie światowej, dowodząc m.in. zorganizowanym przez siebie oddziałem we Francji. W roku 1959 osiedlił się w Ketchum w stanie Idaho. Tam mieszkał do końca życia. Zmarł śmiercią samobójczą. Hemingway stworzył w swoich powieściach kodeks postępowania, według którego należy oceniać postawy bohaterów, zawsze stojących w obliczu trudnych wyborów życiowych. W jego mniemaniu moralne jest wszystko to, co przynosi uczucie satysfakcji, niemoralne zaś to, co wywołuje niesmak. Pisarz porusza w swoich utworach problemy zasadnicze, wymagające zdecydowanych postaw bohaterów, takie jak: miłość, śmierć, nienawiść, zabójstwo, przemoc. Decyzje podjęte w obliczu tych wyzwań są miarą wartości człowieka. Każdą klęskę, za którą nie jest się odpowiedzialnym moralnie, należy przyjąć spokojnie. Śmierć jest najważniejszym momentem w życiu człowieka, stąd pisarz eksponuje ten temat w wielu utworach. Hemingway jest autorem m.in. następujących powieści i opowiadań: „Słońce też wschodzi”(1926), „Pożegnanie z bronią”(1929), „Zielone wzgórza Afryki”(1935),”Sniegi Kilimandżaro”(1936), „49 opowiadań”(1938), „Komu bije dzwon”(1940), „Stary człowiek i morze”(1952). W 1954 roku został laureatem Nagrody Nobla.